Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ἡ κάρτα τοῦ πολίτη καί οἱ κίνδυνοι γιά τήν ζωή τῶν πολιτῶν - π. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀ­να­στα­σί­ου

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀ­να­στα­σί­ου
Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου Ἁγίων Μετεώρων
Ὁμιλία στήν ἀνοικτή συγκέντρωση στήν Κόνιτσα
19-6-2011

«Ἡ κάρτα τοῦ πολίτη καί οἱ κίνδυνοι γιά τήν ζωή τῶν πολιτῶν»

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, Ἅ­γιοι Κα­θη­γού­με­νοι, σε­βα­στοί Πα­τέ­ρες καί ἀ­δελ­φές, ἀ­ξι­ό­τι­μοι κύ­ριοι ἐκ­πρό­σω­ποι τῶν το­πι­κῶν ἀρ­χῶν, προ­σφι­λέ­στα­τοι ἐν Χρι­στῷ

ΕΙ­ΣΑ­ΓΩ­ΓΗ

Ἀ­πό τά αἱ­μα­το­βα­μμέ­να αὐ­τά χώ­μα­τα, τά σπαρ­μέ­να μέ τά ὀ­στά τῶν ἡ­ρώ­ων γιά τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῆς πα­τρί­δος μας, μέ ζων­τα­νές τίς φω­νές τῶν βο­ρει­ο­η­πει­ρω­τῶν ἀ­δελ­φῶν μας, πού ἀ­να­μέ­νουν ἀ­κό­μη τήν ἐκ­πλή­ρω­ση τῶν ἐ­θνι­κῶν τους δι­καί­ων, μα­ζευ­τή­κα­με ἐ­δῶ ὅ­λοι σή­με­ρα, με­τά τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη πρω­το­βου­λί­α καί πρό­σκλη­ση τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πω­γω­νια­νῆς, Δρυι­νου­πό­λε­ως καί Κο­νί­τσης κ. Ἀν­δρέ­α, γιά νά δι­α­τρα­νώ­σου­με τήν ἀν­τί­θε­ση καί τήν ἀν­τί­στα­σή μας στήν σύγ­χρο­νη δι­ά­λυ­ση πού ἀ­πει­λεῖ τά πάν­τα μέ ὄ­λε­θρο στό πέ­ρα­σμά της.
Εἶ­ναι ἡ πρώ­τη μα­ζι­κή ἀ­νοι­κτή ἐ­πί­ση­μη ἐκ­δή­λω­ση κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, πού δι­ορ­γα­νώ­νε­ται ἀ­πό Μη­τρο­πο­λί­τη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί γι’ αὐ­τό, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, Σᾶς εὐ­χα­ρι­στοῦ­με καί Σᾶς εὐ­γνω­μο­νοῦ­με ἀ­πό τήν καρ­διά μας, Ἐ­σᾶς καί ὅ­λους τούς συ­νερ­γά­τες Σας, κλη­ρι­κούς καί λα­ϊ­κούς. Καί εἶ­ναι ἀ­κό­μη πιό ἀ­ξι­έ­παι­νη ἡ πρω­το­βου­λί­α Σας αὐ­τή Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, για­τί πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται σέ μί­α πό­λη καί Μη­τρό­πο­λη πτω­χή καί ὀ­λι­γά­ριθ­μη μέν, ἀλ­λά ἀ­κρι­τι­κή καί ἡ­ρω­ϊ­κή, καί σέ ἕ­να ποί­μνιο μέ ἀκ­μαῖ­ο καί ἀν­δρεῖ­ο ἐ­θνι­κό καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό φρό­νη­μα, πού τό ἐμ­πνέ­ε­τε μέ τήν δι­κή Σας συ­νε­τή καί δι­α­κρι­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση καί δι­α­ποί­μαν­ση.
Συγ­κεν­τρω­θή­κα­με ὅ­λοι ἐ­δῶ σή­με­ρα γιά νά δι­α­τρα­νώ­σου­με τήν ἀν­τί­θε­σή μας στόν ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό, στήν νέ­α ἠ­λε­κτρο­νι­κή φυ­λα­κή, στήν ὑ­πο­βάθ­μι­ση τῆς προ­σω­πι­κῆς μας ἀ­ξι­ο­πρέ­πειας καί τήν ἀ­ριθ­μο­ποί­η­ση τοῦ προ­σώ­που· στήν κα­τα­στρα­τή­γη­ση τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας μας, στήν κα­τα­πά­τη­ση καί πε­ρι­στο­λή τῶν ἀ­το­μι­κῶν μας δι­και­ω­μά­των.
Ἀ­πό τήν ἱ­ε­ρή αὐ­τή ἠ­πει­ρω­τι­κή γῆ, πού 70 χρό­νια πρίν φώ­λια­σε καί θέ­ρι­ε­ψε καί πύ­ρω­σε τόν πό­θο γιά τήν λευ­τε­ριά καί γέν­νη­σε τό ἡ­ρω­ϊ­κό ἔ­πος τῆς σύγ­χρο­νης ἑλ­λη­νι­κῆς καί εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς ἱ­στο­ρί­ας, πού ὕ­ψω­σε ἀ­νυ­πό­τα­κτα ἀ­να­στή­μα­τα καί προ­έ­τα­ξε στή­θη ἀ­τρό­μη­τα κα­τά τῶν ἐ­χθρῶν, πού γέν­νη­σε τήν ἡ­ρω­ϊ­κή ἀν­τί­στα­ση κα­τά τοῦ κα­τα­κτη­τῆ καί τήν ἀ­πο­τί­να­ξη τῆς ξέ­νης κα­το­χῆς, δι­α­τρα­νώ­νου­με καί ἐ­μεῖς σή­με­ρα τήν ἀν­τί­στα­σή μας στήν νέ­α κα­το­χή καί τό ἀ­νε­λεύ­θε­ρο κα­θε­στώς πού ἔ­χει ἐ­πι­βλη­θεῖ στήν χώ­ρα μας.
Ἀ­πό αὐ­τή τήν ἡ­ρω­ϊ­κή γῆ, τήν πο­τι­σμέ­νη μέ τά ἱ­ε­ρά αἵ­μα­τα τῶν πα­τέ­ρων μας, ἐ­δῶ πού γι­γαν­τώ­θη­κε τό Ο­ΧΙ, πού κερ­δήθη­κε καί κα­τα­κτή­θη­κε, πού ἔ­λα­βε σάρ­κα καί ὀ­στά ἀ­πό τήν σάρ­κα καί τά ὀ­στά τῶν μαρ­τυ­ρι­κῶν προ­γό­νων μας, αὐ­τῶν πού «τά πνεύ­μα­τα ὡς νέ­φος ἡ­μῖν ὧ­δε πε­ρί­κειν­ται καί τῶν ὀ­στέ­ων αὐ­τῶν οἱ τύμ­βοι τά ὅ­ρια τῆς πα­τρί­δος γῆς φυ­λάτ­του­σι, τά δέ αὐ­τῶν τί­μια αἵ­μα­τα τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας ἡ­μῶν τό δέν­δρον ἀρ­δεύ­ου­σιν»­.­
Αὐ­τό τό δέν­δρο τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας δη­λώ­νου­με κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά καί μέ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ὅ­τι, παν­τί σθέ­νει καί πάσῃ δυ­νά­μει, δέν θά τό ἀ­φή­σου­με νά μα­ρα­θεῖ πο­τέ, ὅ­σο καί ἄν ἐ­σω­τε­ρι­κοί καί ἐ­ξω­τε­ρι­κοί ἐ­χθροί προ­σπα­θοῦν μέ μα­νί­α καί λύσ­σα νά τό ξε­ρι­ζώ­σουν.
Σέ ὅ­λους αὐ­τούς ἀν­τι­τάσ­σου­με ἕ­να ἀ­πο­φα­σι­στι­κό, κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό καί γι­γαν­τια­ῖο Ο­ΧΙ.
Ο­ΧΙ στούς ἀρ­νη­τές τῆς πί­στε­ως καί τῆς πα­τρί­δος, Ο­ΧΙ στούς πα­ρα­χα­ρά­κτες τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς ἀ­λή­θειας, Ο­ΧΙ στούς ἀλ­λο­τρι­ω­τές τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς μας μνή­μης, Ο­ΧΙ στούς βια­στές τῆς ἐ­θνι­κῆς μας συ­νει­δή­σε­ως. Ο­ΧΙ στούς ξε­θε­με­λι­ω­τές τῆς ἐ­θνι­κῆς μας συ­νο­χῆς, στούς ὁ­δο­στρω­τῆ­ρες τῆς ἐ­θνι­κῆς μας ταυ­τό­τη­τος.
Ο­ΧΙ στά προ­στάγ­μα­τα καί τίς ἐ­πι­τα­γές τῶν ξέ­νων κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας καί ἐ­λέγ­χου καί τῶν ἐγ­χώ­ρι­ων συ­νερ­γα­τῶν τους· Ο­ΧΙ στούς ἐμ­πνευ­στές καί σχε­δια­στές τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί τούς κά­θε λο­γῆς ἐν­το­λο­δό­χους τους· στούς ἐ­πι­βου­λευ­τές τῆς ἐ­θνι­κῆς, πο­λι­τι­κῆς, οἰ­κο­νο­μι­κῆς, κοι­νω­νι­κῆς καί θρη­σκευ­τι­κῆς μας αὐ­το­τέ­λειας.

ΓΕ­ΝΙ­ΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Η­ΛΕ­ΚΤΡΟ­ΝΙ­ΚΗ ΦΥ­ΛΑ­ΚΗ

Ὁ σκο­πός τους εἶ­ναι ὁ­ρα­τός καί προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νος, πρό­κει­ται γιά τήν σα­φή καί ὀρ­γα­νω­μέ­νη ἐ­πι­δί­ω­ξη ὄ­χι γιά τήν ἁ­πλή ἔν­τα­ξη, ἀλ­λά γιά τήν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κή ὑ­πο­δού­λω­ση τῆς πα­τρί­δος μας καί τοῦ λα­οῦ μας στούς σχε­δια­σμούς τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των, γιά τήν ὑ­πα­γω­γή μας στήν δου­λεί­α καί τό πα­ρα­κρά­τος τῶν το­κο­γλύ­φων, τῶν κερ­δο­σκό­πων καί τῶν και­ρο­σκό­πων, γιά τήν ὑ­πο­δού­λω­σή μας στό ἀ­νε­λεύ­θε­ρο κα­θε­στώς τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας, γιά τήν ἀ­ναν­τίρ­ρη­τη ὑ­πο­τα­γή μας στόν νέ­ο ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό, πού ἐ­πι­βάλ­λε­ται μέ­σῳ τοῦ ἐ­λέγ­χου καί τῆς πο­δη­γε­τή­σε­ως τῶν φρο­νη­μά­των, τῶν κι­νή­σε­ων, τῶν ἐ­πι­λο­γῶν, τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν καί τῶν ἐ­πι­θυ­μι­ῶν τῶν Ἑλ­λή­νων. Γιά τήν βί­αι­η καί ἄ­με­ση ὑ­πα­γω­γή στόν ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὁ­λο­κλη­ρω­τι­σμό δη­λα­δή, πού πα­ρα­κο­λου­θεῖ, χα­ρα­κτη­ρί­ζει, στιγ­μα­τί­ζει καί ἐ­νο­χο­ποι­εῖ ὅ,τι καί ὅ­σους ἐ­πι­θυ­μεῖ, ὅ,τι καί ὅ­σους ἀν­τι­δροῦν καί ἀν­τι­τάσ­σον­ται στίς ἐ­πι­τα­γές του, γιά τόν βί­αι­ο καί ἄ­με­σο ἐγ­κλει­σμό μας στήν νέ­α παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή φυ­λα­κή.
Στά πλαί­σια αὐ­τοῦ τοῦ σχε­δια­σμοῦ ἐν­τάσ­σε­ται καί ἡ σπου­δή τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως γιά τήν προ­ώ­θη­ση καί ἐ­φαρ­μο­γή τοῦ μέ­τρου γιά τήν ἀ­ναγ­κα­στι­κή πα­ρα­λα­βή τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, ἀλ­λά καί ἄλ­λων ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν, ὅ­πως γιά πα­ρά­δειγ­μα τῆς λε­γό­με­νης φο­ρο­κάρ­τας.
Καί εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κά ὀ­ξύ­μω­ρο, ἀλ­λά καί ἀν­τι­φα­τι­κό στό δι­α­λε­λυ­μέ­νο πραγ­μα­τι­κά ἑλ­λη­νι­κό κρά­τος μέ τήν πα­ρα­παί­ου­σα δη­μό­σια δι­οί­κη­ση, μέ τήν ἀ­νυ­παρ­ξί­α κά­θε ἀ­πό­πει­ρας, ἔ­στω, βελ­τι­ώ­σε­ως καί ἐκ­συγ­χρο­νι­σμοῦ τῆς λει­τουρ­γί­ας τοῦ κρα­τι­κοῦ μη­χα­νι­σμοῦ, μέ τό πά­γω­μα κά­θε ἄλ­λου σχε­δόν κυ­βερ­νη­τι­κοῦ ἔρ­γου, μέ τήν πε­ρι­στο­λή κά­θε ἀ­να­πτυ­ξια­κῆς δρα­στη­ρι­ό­τη­τος, μέ τήν κα­τάρ­γη­ση κά­θε ἴ­χνους κοι­νω­νι­κῆς πο­λι­τι­κῆς καί πρό­νοι­ας, σέ μιά Ἑλ­λά­δα ὑ­πό κα­τάρ­ρευ­ση μέ μιά κυ­βέρ­νη­ση ὑ­πό ξέ­νη κη­δε­μο­νί­α καί ὑ­πουρ­γούς ὑ­πό ἐ­πί­βλε­ψη, εἶ­ναι ὄν­τως κω­μι­κο­τρα­γι­κό ἡ φι­λο­δο­ξί­α μας νά εἶ­ναι ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση!
Καί θά ἦ­ταν αὐ­τό πραγ­μα­τι­κά κω­μι­κό, ἄν δέν ἦ­ταν πρω­τί­στως τρα­γι­κό καί ἄ­κρως ἐ­πι­κίν­δυ­νο.
Ἀλ­λά ἄς δοῦ­με τήν ὑ­πό­θε­ση ἀ­πό τήν ἀρ­χή φω­τί­ζον­τας, ὅ­σο γί­νε­ται, ὅ­λες τίς πτυ­χές καί τίς πα­ρα­μέ­τρους της.
Ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί γε­νι­κώ­τε­ρα οἱ ἠ­λε­κτρο­νι­κές κάρ­τες καί ταυ­τό­τη­τες πού προ­ω­θοῦν­ται ἀ­πό τήν Κυ­βέρ­νη­ση μέ­σῳ τῆς λε­γό­με­νης ἠ­λε­κτρο­νι­κῆς δι­α­κυ­βέρ­νη­σης ἐν­τάσ­σον­ται στό συ­νο­λι­κό πλαί­σιο τῆς παγ­κό­σμιας δι­α­κυ­βέρ­νη­σης, τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί εἶ­ναι ἄρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νες μέ τήν πο­λύ­πλευ­ρη ἐ­πι­δρο­μή πού δέ­χε­ται παν­τα­χό­θεν ἡ χώ­ρα μας καί τήν ἐγ­κα­θί­δρυ­ση τῆς νέ­ας κα­το­χῆς μέ­σω τοῦ ΔΝΤ (Δι­ε­θνοῦς Νο­μι­σμα­τι­κοῦ Τα­μεί­ου), τῆς τρό­ι­κας καί τῶν δι­ε­θνῶν το­κο­γλύ­φων.
Ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση τῶν πο­λι­τῶν εἶ­ναι ἡ συ­νι­στῶ­σα ὅ­λων τῶν δυ­νά­μεων πού λει­τουρ­γοῦν γιά τήν ὁ­μο­γε­νο­ποί­η­ση τῶν πο­λι­τῶν, τήν ἀ­πο­δυ­νά­μω­σή τους, τήν κα­τα­στο­λή καί τόν ἔ­λεγ­χό τους. Εἶ­ναι ὁ κα­τα­λύ­της γιά τήν ὑ­πα­γω­γή καί τήν ἀ­φο­μοί­ω­σή τους στό «σύ­στη­μα». Εἶ­ναι ἡ αἰχ­μή τοῦ δό­ρα­τος στήν φαλ­κί­δευ­ση τῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν τους, στήν δί­ω­ξη τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τους, στήν ἐ­νο­χο­ποί­η­ση τῶν φρο­νη­μά­των τους καί στήν τε­λι­κή χει­ραγώ­γη­σή τους καί τήν ὑ­πο­δού­λω­σή τους στήν παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­κτα­το­ρί­α.
Δέν εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, τυ­χαῖ­ο ὅ­τι καί σέ ἄλ­λες χῶ­ρες ἐ­ξου­θε­νω­μέ­νες οἰ­κο­νο­μι­κά, πο­λι­τι­κά καί κοι­νω­νι­κά ἔ­χουν ἐ­πι­βλη­θεῖ ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες, πα­ρά τήν παν­τε­λή ἔλ­λει­ψη καί στοι­χει­ώ­δους ἀ­κό­μη μη­χα­νορ­γά­νω­σης στήν δη­μό­σια δι­οί­κη­ση. Καί ἀ­να­ρω­τι­ό­μα­στε πό­σο δι­ευ­κο­λύ­νει ἄ­ρα­γε τήν κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή τῶν πο­λι­τῶν ἡ κα­το­χή ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν ταυ­το­τή­των σέ χῶ­ρες, ὅ­πως γιά πα­ρά­δειγ­μα τό Πα­κι­στάν μέ τήν πληθώρα ἀναλφάβητους καί τά 20 ἑ­κα­τομ­μύ­ρια ἄ­στε­γους ἤ τήν Ἰν­δί­α ἤ τήν Ἀλ­βα­νί­α μέ τά ἑ­κα­τομ­μύ­ρια οἰ­κο­νο­μι­κούς με­τα­νά­στες σέ δι­ά­φο­ρες εὐ­ρω­πα­ϊ­κές χῶ­ρες, μέ τε­ρά­στιο πο­σο­στό ἀ­νερ­γί­ας ἤ στά Σκό­πια μέ ὀλι­γο­ε­τή μό­λις κρα­τι­κή ὀν­τό­τη­τα, γιά νά μήν ἀ­να­φερ­θοῦ­με στήν Σο­μα­λί­α, στό Σου­δάν, στό Μπαγ­κλαν­τές, στήν Γου­α­τε­μά­λα, στήν Μα­λαι­σί­α καί σέ ἄλ­λες χρε­ω­κο­πη­μέ­νες καί ὑ­πο­α­νά­πτυκτες χῶ­ρες.
Ἐ­κτός κι ἄν ὅ­λα αὐ­τά τά κρά­τη ἀ­πο­τε­λοῦν τό πρό­τυ­πο καί τό πα­ρά­δειγ­μα καί τῆς δι­κῆς μας ἀ­νά­πτυ­ξης, τήν ὁ­ποί­α μᾶς ὑπό­σχε­ται ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση.
Ἄς γνω­ρί­ζουν κα­λά ὅ­μως αὐ­τοί πού ὀρ­γα­νώ­νουν καί ὀ­ρέ­γον­ται ἀ­νά­λο­γες προ­σο­μοι­ώ­σεις ὅ­τι μα­ται­ο­πο­νοῦν. Δέν θά μᾶς κά­νουν Μπαγ­κλαν­τές καί Σο­μα­λί­α, δέν θά μᾶς δέ­σουν χει­ρο­πό­δα­ρα στό ἅρ­μα τῆς κο­σμο­κρα­το­ρί­ας τους, δέν θά δι­α­φεν­τέ­ψουν τίς τύ­χες, τίς ψυ­χές μας καί τό μέλ­λον μας, δέν θά πε­ρι­στεί­λουν τά δι­και­ώ­μα­τα καί τίς ἐ­λευ­θε­ρί­ες μας στήν χώ­ρα μά­λι­στα, πού γέ­νη­σε τήν δη­μο­κρα­τί­α καί ἔ­δω­σε δια­ρκεῖς αἱ­μα­τη­ρούς ἀ­γῶ­νες γιά τήν κα­τά­κτη­ση καί τήν δι­α­τή­ρη­ση τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας της.

ΠΑΓ­ΚΟ­ΣΜΙ­Ο­ΠΟΙ­Η­ΣΗ-ΝΕ­Α ΤΑ­ΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Πρίν εἰ­σέλ­θου­με στό κυ­ρί­ως θέ­μα μας πού εἶ­ναι ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, τά τε­χνι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της, οἱ κίν­δυ­νοι πού ἐγ­κυ­μο­νεῖ καί οἱ συ­νέ­πει­ες πού θά ἔ­χουν στήν ζω­ή τῶν πο­λι­τῶν, εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νά ἀ­να­φερ­θοῦ­με καί νά πε­ρι­γρά­ψου­με σέ ἀρ­δές γραμ­μές τό γε­νι­κώ­τε­ρο παγ­κό­σμιο πο­λι­τι­κό, οἰ­κο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό πλαί­σιο στό ὁ­ποῖ­ο ἐν­τάσ­σε­ται ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί συ­νο­λι­κά ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση καί τό φα­κέλω­μα τῶν πο­λι­τῶν.
Εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, γνω­στές ἀ­πό πο­λύ πα­λιά οἱ πρα­κτι­κές καί οἱ μέ­θο­δοι αὐ­τῶν πού κι­νοῦν τά νή­μα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας τοῦ πλα­νή­τη, τῶν δι­α­φό­ρων κλει­στῶν ὁ­μά­δων προ­ω­θή­σε­ως καί ἐ­λέγ­χου τῆς ἐ­ξου­σί­ας μέ πρω­το­πό­ρους τόν δι­ε­θνή σι­ω­νι­σμό, τήν μασ­σω­νί­α, τά οἰ­κο­νο­μι­κά λόμ­πυ τῶν πο­λυ­ε­θνι­κῶν, τίς λέ­σχες ἐ­πι­λεγ­μέ­νων ἀ­τό­μων, ὅ­πως ἡ Μπίλ­ντεμ­περγκ, πού κα­τα­σκευά­ζουν ἡ­γέ­τες μα­ρι­ο­νέ­τες, πει­θή­νια ἐ­κτε­λε­στι­κά ὄρ­γα­να δι­κά τους. Χρη­σι­μο­ποι­οῦν τά ἐ­λεγ­χό­με­να ἀ­πό τούς ἴ­διους, εἰ­δη­σε­ο­γρα­φι­κά δί­κτυ­α, τη­λε­ο­πτι­κούς σταθ­μούς, δι­ε­θνοῦς κυ­κλο­φο­ρί­ας ἐ­φη­με­ρί­δες καί μί­α πλειά­δα ἱ­δρυ­μά­των, φο­ρέ­ων, φι­λο­σο­φι­κῶν, κοι­νω­νι­κῶν, ἀ­θλη­τι­κῶν καί φι­λαν­θρω­πι­κῶν δῆ­θεν κι­νή­σε­ων καί σω­μα­τεί­ων καί μέ τόν τρό­πο αὐ­τό προ­βάλ­λουν καί ἀ­να­δει­κνύ­ουν, ἐν τέ­λει, οἱ ἴ­διοι τούς «ἐ­κλε­κτούς» τῶν λα­ῶν. Προ­ε­πι­λέ­γουν καί κα­τα­σκευά­ζουν ἡ­γέ­τες, πρίν ἀ­κό­μη οἱ λα­οί τούς ἐ­πι­λέ­ξουν καί τούς ψη­φί­σουν. Προ­ε­πι­λέ­γουν καί προ­κα­τα­σκευά­ζουν, ἔ­τσι, τό πο­λι­τι­κό, κοι­νω­νι­κό, οἰ­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, τό σύγ­χρο­νο παγ­κό­σμιο κα­τε­στη­μέ­νο πού ἐ­πι­βάλ­λουν στόν κό­σμο.
Μέ­σω αὐ­τῶν τῶν ἐ­κλε­κτῶν καί δο­τῶν ἡ­γε­τῶν κυ­βερ­νᾶ τόν κό­σμο μιά πα­νί­σχυ­ρη πο­λι­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή καί θρη­σκευ­τι­κή ὀλι­γαρ­χί­α, πού προ­ο­ρί­ζε­ται νά γί­νει ἡ -τό­σο προ­βαλ­λό­με­νη καί στήν χώ­ρα μας ἐ­πι­σή­μως καί ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν Πρω­θυ­πουρ­γό μας- Παγ­κό­σμια Κυ­βέρ­νη­ση.
Ὅ­σο δέν κα­θί­στα­ται ἀ­κό­μη ἐ­φι­κτή ἡ παγ­κό­σμια κυ­βέρ­νη­ση ἡ ὀ­λι­γαρ­χί­α αὐ­τή δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται καί ἀ­σκεῖ τήν ἐ­ξου­σί­α της μέ­σα ἀ­πό τήν λε­γό­με­νη παγ­κό­σμια δι­α­κυ­βέρ­νη­ση, μί­α σει­ρά δη­λα­δή ἀ­πό κη­δε­μο­νευ­ό­με­νους καί κα­θο­δη­γού­με­νους ἀ­πό τήν ἴ­δια δι­ε­θνεῖς ὀρ­γα­νι­σμούς, φο­ρεῖς, κι­νή­σεις, ὀρ­γα­νώ­σεις, ἱ­δρύ­μα­τα, σχη­μα­τι­σμούς καί ὁ­μά­δες πα­ρα­γω­γῆς ἰ­δε­ο­λο­γί­ας.
Κυ­ρί­αρ­χη τά­ση γιά τήν ἐκ­φρα­ση καί τήν δρα­στη­ρι­ο­ποί­η­ση ὅ­λου αὐ­τοῦ τοῦ μη­χα­νι­σμοῦ ἀ­πο­τε­λεῖ στίς μέ­ρες μας ἡ παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Ἡ παγ­κο­σμι­ο­πό­ι­η­ση εἶ­ναι θά μπο­ρού­σα­με νά ποῦ­με τό πο­λυ­ερ­γα­λεῖ­ο τῆς παγ­κό­σμιας δι­α­κυ­βέρ­νη­σης. Εἶ­ναι ὁ κεν­τρι­κός ἀ­γω­γός, ἡ γι­γαν­τια­ία αὐ­τή πο­λι­τι­στι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή, ἐ­θνι­κή καί οἰ­κο­νο­μι­κή χο­ά­νη πού ὁ­μο­γε­νο­ποι­εῖ, νω­θεύ­ει, με­ταλ­λά­σσει, πα­ρα­λύ­ει, ἀ­πο­δυ­να­μώ­νει καί ἀ­πο­συν­θέ­τει θε­σμούς, πι­στεύ­μα­τα, πα­ρα­δό­σεις, πο­λι­τι­σμούς, ἤ­θη, ἀρ­χές, ἀ­ξί­ες, ἐ­θνό­τη­τες, λα­ούς καί πα­τρί­δες.
Με­τά καί τήν κα­τάρ­ρευ­ση τοῦ ὑ­παρ­κτοῦ σο­σι­α­λι­σμοῦ, στίς ἀρ­χές τῆς δε­κα­ε­τί­ας τοῦ 1990, ἔ­χον­τας ἐ­κλεί­ψει πλέ­ον οἱ ἀν­τι­πα­λό­τη­τες τοῦ Ψυ­χροῦ Πο­λέ­μου ἀ­νά­με­σα στίς δύ­ο ὑ­περ­δυ­νά­μεις, ἑ­δραι­ώ­θη­κε μέ τα­χεῖς ρυθ­μούς ἡ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των τῆς P­AX A­M­E­R­I­C­A­NA καί τῶν συμ­μά­χων της.
Στά πλαί­σια αὐ­τά κα­τα­σκευ­ά­ζε­ται καί προ­βάλ­λε­ται ὡς τε­χνη­τή ἀ­νάγ­κη τό ἰ­δε­ο­λο­γι­κό κα­τα­σκεύ­α­σμα τῆς δι­ε­θνοῦς ἀ­σφά­λειας, τῆς πά­τα­ξης τῆς τρο­μο­κρα­τί­ας, τῆς ἐ­κτό­νω­σης τῶν ἐν­τά­σε­ων, τῆς ἐ­ξο­μά­λυν­σης τῆς ἀν­τι­πα­λό­τη­τας, τῆς ἐ­πί­λυ­σης τῶν δι­α­φο­ρῶν καί τῆς ἐ­πι­κρά­τη­σης τῆς παγ­κό­σμιας εἰ­ρή­νης. Τε­χνη­τές καί προ­κα­τα­σκευ­α­σμέ­νες πε­ρι­φε­ρεια­κές κρί­σεις προ­κα­λοῦν­ται ἀ­νά τήν ὑ­φή­λιο γε­ννών­τας ἀ­να­σφά­λεια καί ἀ­γω­νί­α στούς πο­λί­τες, πού κα­τα­λή­γουν νά ἀ­πο­ζη­τοῦν τήν σι­γου­ριά καί τήν ἀ­σφά­λεια τῶν να­το­ϊ­κῶν ἐ­πεμ­βά­σε­ων γιά τήν ἐ­πί­λυ­ση τῶν δι­ε­θνῶν προ­βλη­μά­των.
Τό ΝΑ­ΤΟ μέ τήν «νέ­α δο­μή» πλέ­ον στόν στρα­τι­ω­τι­κό του σχε­δια­σμό με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται σέ παγ­κό­σμιο στρα­τό ἐ­πι­βο­λῆς τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των. Με­τα­τρέ­πε­ται σέ αὐ­τό­κλη­το κρι­τή καί ρυθ­μι­στή τῆς ἱ­στο­ρί­ας τῶν λα­ῶν καί τῶν ἐ­θνῶν τους καί ἀ­πο­φα­σί­ζει ποι­οί ἀ­πό αὐ­τούς θά πα­ρα­μεί­νουν ἤ θά δι­α­γρα­φοῦν ἀ­πό τόν παγ­κό­σμιο χάρ­τη.
Ἕ­να ση­μαν­τι­κό μέ­ρος τῆς ἐ­θνι­κῆς κυ­ρι­αρ­χί­ας τῶν κρα­τῶν ἔ­χει με­τα­φερ­θεῖ στούς ὑ­πε­ρε­θνι­κούς ὀρ­γα­νι­σμούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι στήν οὐ­σί­α ἀ­σκοῦν καί ἐ­πι­βά­λλουν τήν πο­λι­τι­κή τους στούς λα­ούς χρη­σι­μο­ποι­ών­τας ὡς ἐ­κτε­λε­στι­κά τους ὄρ­γα­να τίς κα­τά τό­πους ἐ­θνι­κές κυ­βερ­νή­σεις.
Ἔ­χου­με ἔ­τσι τήν Παγ­κό­σμια Τρά­πε­ζα, τό ΔΝΤ, τό Δι­ε­θνές Δι­κα­στή­ριο, τόν Παγ­κό­σμιο Ὀρ­γα­νι­σμό Ὑ­γεί­ας, τόν Παγ­κό­σμιο Ὀρ­γα­νι­σμό Ἐμ­πο­ρί­ου, τήν Παγ­κό­σμια Δι­ά­σκε­ψη γιά τό Πε­ρι­βάλ­λον, τήν G8, τήν G­20 καί πολ­λούς ἄλ­λους ἀ­νά­λο­γους ὀρ­γα­νι­σμούς κα­θο­λι­κῆς ἰ­σχύ­ος, πού ἐ­πι­βάλ­λουν τήν πο­λι­τι­κή τῆς δι­ε­θνοῦς ὀ­λι­γαρ­χί­ας ἐ­ρή­μην τῶν λα­ῶν.
Σέ οἰ­κο­νο­μι­κό ἐ­πί­πε­δο πο­λυ­ε­θνι­κές ἑ­ται­ρεῖ­ες, οἰ­κο­νο­μι­κοί κο­λοσ­σοί, ἑ­ται­ρεῖ­ες κα­τα­σκευ­ῆς ὁ­πλι­κῶν συ­στη­μά­των, πα­νί­σχυ­ρα οἰ­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρον­τα καί νε­ό­κο­ποι κροί­σοι ἔ­χουν ἤ­δη ἀ­να­λά­βει καί δι­εκ­πε­ραι­ώ­νουν τήν οἰ­κο­νο­μι­κή παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση. Καί ἡ οἰ­κο­νο­μι­κή αὐ­τή παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται μέ­σω τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς ἐκ­με­τάλ­λευ­σης καί ἐ­ξα­θλί­ω­σης τῶν ἀ­σθε­νέ­στε­ρων ἀ­πό τούς οἰ­κο­νο­μι­κά ἰ­σχυ­ρούς.
Ὅ­πως εὔ­κο­λα μπο­ρεῖ νά γί­νει ἀν­τι­λη­πτό, ἕ­να τέ­τοι­ο παγ­κό­σμιο σύ­στη­μα ἐ­ξου­σί­ας δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά δι­α­μορ­φω­θεῖ, νά ἑ­δραι­ω­θεῖ καί νά λει­τουρ­γή­σει χω­ρίς τόν ἔ­λεγ­χο καί τήν πο­δη­γέ­τη­ση τῶν φρο­νη­μά­των, τῶν ἐ­πι­λο­γῶν καί τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τῶν πο­λι­τῶν καί τῶν λα­ῶν, πού ὀ­φεί­λουν νά συμ­μορ­φω­θοῦν στά κε­λεύ­σμα­τά του.
Ὁ ἔ­λεγ­χος, λοι­πόν, τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τους μέ­σω τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κε­λώ­μα­τος ἀ­πό τήν χρή­ση ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν καί ταυ­το­τή­των εἶ­ναι τό «κλει­δί» στήν ὅ­λη ὑ­πό­θε­ση, εἶ­ναι ὁ ἀ­κρο­γω­νια­ῖος λί­θος πού στη­ρί­ζει τό παγ­κό­σμιο οἰ­κο­δό­μη­μα ἐ­ξου­σί­ας καί ἐ­λέγ­χου.
Τό ἠ­λε­κτρο­νι­κό φα­κέ­λω­μα λει­τουρ­γεῖ, ἐ­πί­σης, κα­τα­λυ­τι­κά γιά τήν ἑ­δραί­ω­ση ἑ­νός συγ­κεν­τρω­τι­κοῦ συ­στή­μα­τος ἀ­στυ­νό­μευ­σης, χα­ρα­κτη­ρι­σμοῦ, στιγ­μα­τι­σμοῦ καί ἐ­νο­χο­ποί­η­σης τῶν ἀν­τι­φρο­νούν­των.
Πα­ρά τόν οὐ­σι­α­στι­κά ἀρ­νη­τι­κό, ἐ­πι­κίν­δυ­νο καί ἀ­πάν­θρω­πο χα­ρα­κτή­ρα της, ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση προ­βάλ­λε­ται, προ­πα­γαν­δί­ζε­ται καί ἐ­πεν­δύ­ε­ται μέ τόν μαν­δύ­α τῆς ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­σης τῶν πο­λι­τῶν καί τῆς προ­στα­σί­ας δῆ­θεν τῶν κοι­νω­νι­κῶν τους δι­και­ω­μά­των. Εἶ­ναι ἡ γνω­στή τα­κτι­κή τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς νά δι­α­στρέ­φει τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καί νά πα­ρου­σιά­ζει τό ψέ­μα ὡς ἀ­λή­θεια.
Ἕ­να τέ­τοι­ο «ψέ­μα» ἦ­ταν καί ἡ πα­ρου­σί­α­ση τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη ἀ­πό τήν Κυ­βέρ­νη­ση ὡς πα­νά­κεια γιά τόν ἐκ­συγ­χρο­νι­σμό τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κρά­τους, τήν κα­το­χύ­ρω­ση τῶν κοι­νω­νι­κῶν δι­και­ω­μά­των καί τήν ἐ­ξυ­πη­ρέ­τη­ση τῶν πο­λι­τῶν.
Εἶ­ναι, ὅ­μως, φα­νε­ρό πώς τε­λι­κά ὁ βα­σι­κός σκο­πός τοῦ ὅ­λου ἐγ­χει­ρή­μα­τος εἶ­ναι ἡ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κή ὑ­πα­γω­γή μας στό σύ­στη­μα τῆς ὁ­μο­γε­νο­ποι­ή­σε­ως τῶν πο­λι­τι­σμῶν, τῶν ἐ­θνῶν, τῶν λα­ῶν καί τῶν προ­σώ­πων, πού ἐ­πι­χει­ρεῖ νά ἐ­πι­βά­λει μέ­σω τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποι­ή­σε­ως ἡ Νέ­α Ἐ­πο­χή καί ἡ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των.
Εἶ­ναι φα­νε­ρό πώς οἱ ἐ­ξου­θε­νω­μέ­νοι οἰ­κο­νο­μι­κά καί κοι­νω­νι­κά Ἕλ­λη­νες πο­λί­τες θε­ω­ρή­θη­καν εὔ­κο­λη λεί­α γιά νά πει­ρα­μα­τι­στοῦν τά δι­ε­θνή κέν­τρα ἐ­ξου­σί­ας καί οἱ σχε­δια­στές τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των.
Προ­σφά­τως ἡ Κυ­βέρ­νη­ση τῆς Μ. Βρε­τα­νί­ας ἀ­ναί­ρε­σε τήν ἀ­πό­φα­σή της γιά τήν θέ­σπι­ση τῆς «κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη» με­τά τίς ἔν­το­νες δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες τῶν Βρε­τα­νῶν πο­λι­τῶν καί τήν ἄρ­νη­σή τους νά ἐκ­χω­ρή­σουν τά ἀ­το­μι­κά τους δι­και­ώ­μα­τα καί τίς προ­σω­πι­κές τους ἐ­λευ­θε­ρί­ες σέ ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτα καί ἀ­δι­α­φα­νή κέν­τρα ἐ­λέγ­χου.
Εἶ­ναι πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τό σύν­θη­μα τῶν Βρε­τα­νῶν πο­λι­τῶν ἐ­νάν­τια στήν πα­ρα­λα­βή τῶν ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν ταυ­το­τή­των: «δέν θά γί­νου­με σφρα­γι­σμέ­να μο­σχά­ρια».
Καί πραγ­μα­τι­κά αὐ­τό κά­νει ἡ πα­ρα­λα­βή τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη: μᾶς κά­νει ἀ­γέ­λη στό με­γά­λο παγ­κό­σμιο ἠ­λε­κτρο­νι­κό μαν­τρί. Κι αὐ­τό για­τί ἡ προ­ηγ­μέ­νη τε­χνο­λο­γί­α, πού χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται στίς ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες δί­νει ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στες δυ­να­τό­τη­τες γιά τόν ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή ἐν­το­πι­σμό καί τήν πα­ρα­κο­λού­θη­ση τῶν κα­τό­χων τους.

ΤΕ­ΧΝΙ­ΚΑ ΧΑ­ΡΑ­ΚΤΗ­ΡΙ­ΣΤΙ­ΚΑ

Ἄς δοῦ­με τώ­ρα τά βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη ἔ­τσι ὅ­πως ἔ­χουν πα­ρου­σια­στεῖ μέ­χρι σή­με­ρα. Ἕνα βα­σι­κό στοι­χεῖ­ο τῆς ὅ­λης ὑ­πο­θέ­σε­ως τό ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α καί φα­νε­ρώ­νει πολ­λά, εἶ­ναι ἡ ἀ­δι­α­φά­νεια πού τη­ρεῖ­ται ἀ­πό τήν πλευ­ρά τῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως σέ σχέ­ση μέ τίς τε­χνι­κές προ­δι­α­γρα­φές τῆς κάρ­τας, πού δέν ἔ­χουν ἀ­να­κοι­νω­θεῖ ἀ­κό­μη ἐ­πι­σή­μως πα­ρό­τι τό νο­μο­σχέ­διο γιά τήν ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­α­κυ­βέρ­νη­ση –στό ὁ­ποῖ­ο ἐν­τάσ­σον­ται καί οἱ δι­α­τά­ξεις γιά τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη– συ­ζη­τεῖ­ται ἤ­δη στήν Βου­λή καί ἀ­φοῦ ἔ­χει ἤ­δη ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ ἡ δη­μό­σια δι­α­βού­λευ­σή του.
Κα­λού­μα­στε δη­λα­δή νά πα­ρα­λά­βου­με ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες, χω­ρίς νά ἔ­χου­με ἐ­νη­με­ρω­θεῖ ἐ­πι­σή­μως σέ ποι­ά τε­χνο­λο­γί­α θά στη­ρί­ζον­ται, τί δυ­να­τό­τη­τες θά ἔ­χουν, τί κιν­δύ­νους θά ἐγ­κυ­μο­νοῦν καί ἄν καί μέ ποι­όν τρό­πο θά μπο­ροῦ­με νά δι­α­φυ­λα­χθοῦ­με ἀ­πό τούς κιν­δύ­νους αὐ­τούς.
Ὅ­πως ἔ­χει ἀ­να­κοι­νω­θεῖ, ἡ Κάρ­τα τοῦ Πο­λί­τη θά ἔ­χει σχή­μα πι­στω­τι­κῆς κάρ­τας καί θά εἶναι ἐ­φο­δι­α­σμέ­νη μέ ἕ­να «ἔξυ­πνο» τσίπ στό ὁποῖο θά ἐν­σω­μα­τω­θοῦν ὁ ἀ­ριθ­μός δη­μο­το­λο­γί­ου κά­θε πο­λί­τη, τό ΑΦΜ, ὁ ΑΜ­ΚΑ, κα­θώς καί ὁ ἀ­ριθ­μός τῆς ἀ­στυ­νο­μι­κής του ταυ­τό­τη­τας.
Αὐ­τό τό «ἔ­ξυ­πνο» ὑ­ψη­λῆς τε­χνο­λο­γί­ας μι­κρο­τσίπ θά εἶ­ναι R­F­ID (άρ-έφ-ά­ι-ντί), κα­θώς αὐ­τή ἡ τε­χνο­λο­γί­α ἔ­χει ἐ­πι­κρα­τή­σει δι­ε­θνῶς καί χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ἤ­δη στίς ἀ­νά­λο­γες ἠ­λε­κτρο­νι­κές ταυ­τό­τη­τες καί κάρ­τες ἄλ­λων κρα­τῶν.
T­ό R­F­ID (ἀ­κρω­νύ­μιο τοῦ R­a­d­io F­r­e­q­u­e­n­cy I­D­e­n­t­i­f­i­c­a­t­i­on), πού στά ἑλ­λη­νι­κά με­τα­φρά­ζε­ται «ταυ­το­ποί­η­ση μέ­σω ρα­δι­ο­συ­χνο­τή­των» ἀ­πο­τε­λεῖ τὴν πλέ­ον σύγ­χρο­νη -ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ στὴν ἐ­φαρ­μο­γὴ της- τε­χνο­λο­γί­α ἠ­λε­κτρο­νι­κῆς ταυ­το­ποί­η­σης. T­ό R­F­ID στη­ρί­ζε­ται στὴ χρή­ση ρα­δι­ο­κυ­μά­των καὶ ἐ­πι­τρέ­πει τὴν αὐ­τό­μα­τη ἀ­να­γνώ­ρι­ση ἀν­θρώ­πων ἤ ἀν­τι­κει­μέ­νων τὰ ὁ­ποῖ­α φέ­ρουν ἐ­τι­κέ­τες ποὺ ἐν­σω­μα­τώ­νουν μι­κρο­ε­πε­ξερ­γα­στὴ καὶ κε­ραί­α (R­F­ID t­a­gs) καὶ μπο­ροῦν νὰ ἀ­νι­χνευ­θοῦν αὐ­τό­μα­τα ἀ­πὸ στα­θε­ροὺς ἢ φο­ρη­τοὺς ἀ­να­γνῶ­στες (r­e­a­d­e­rs) R­F­ID, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τη ἡ σά­ρω­ση τοῦ κά­θε με­μο­νω­μέ­νου ἀν­τι­κει­μέ­νου.
Ἡ κε­ραί­α ἐ­πι­τρέ­πει στό μι­κρο­τσίπ νὰ με­τα­φέ­ρει τὶς πλη­ρο­φο­ρί­ες ἀ­να­γνώ­ρι­σης στὸν ἀ­να­γνώ­στη, ὁ ὁ­ποῖ­ος μὲ τὴ σει­ρὰ του με­τα­τρέ­πει τὰ ρα­δι­ο­κύ­μα­τα ποὺ "ἀν­τα­να­κλῶν­ται" ἀ­πὸ τὴν ἐ­τι­κέ­τα R­F­ID σὲ ψη­φια­κὲς πλη­ρο­φο­ρί­ες. Οἱ πλη­ρο­φο­ρί­ες αὐ­τὲς μπο­ροῦν στὴ συ­νέ­χεια νὰ "πε­ρά­σουν" σὲ ὑ­πο­λο­γι­στὲς γιὰ πε­ραι­τέ­ρω χρή­ση.
Ὑ­πάρ­χουν δι­ά­φο­ροι τύ­ποι R­F­ID οἱ ὁ­ποῖ­οι αὐ­ξά­νουν καί βελ­τι­ώ­νον­ται συ­νε­χῶς μέ τήν αὐ­ξα­νό­με­νη πρό­ο­δο τῆς τε­χνο­λο­γί­ας. Σέ κά­ποι­α ἀ­πό αὐ­τά μπο­ροῦν νά ἀ­πο­θη­κευ­θοῦν ὁ­ρι­σμέ­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες καί δε­δο­μέ­να, χω­ρίς τήν δυ­να­τό­τη­τα ἀλ­λα­γῆς τους. Τά πιό ἐ­ξε­λιγ­μέ­να, ὅ­μως, σή­με­ρα R­F­ID θε­ω­ροῦν­ται τά ἐ­πα­να­προ­γραμ­μα­τι­ζό­με­να (τσίπς), στά ὁ­ποῖ­α μπο­ροῦν νά προ­στε­θοῦν καί νά ἀ­φαιρε­θοῦν πλη­ρο­φο­ρί­ες καί στοι­χεῖ­α ἀ­πό αὐ­τούς, πού θά ἔ­χουν ὁ­ρι­σθεῖ ὡς δι­α­χει­ρι­στές τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ συ­στή­μα­τος πλη­ρο­φο­ρι­ῶν. Τέ­τοι­ας τε­χνο­λο­γί­ας R­F­ID -τσίπς προ­βλέ­πε­ται νά χρη­σι­μο­ποι­η­θοῦν καί στήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί αὐ­τά εἶ­ναι καί τά πιό ἐ­πι­κίν­δυ­να, κα­θώς ἐγ­κα­τα­λεί­πουν τόν πο­λί­τη ἕρ­μαι­ο στίς ἑ­κά­στο­τε δι­α­θέ­σεις τῶν δι­α­χει­ρι­στῶν τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων του.
Μέ ἁ­πλά λό­για θά μπο­ρού­σα­με νά ποῦ­με ὅ­τι τό R­F­ID εἶ­ναι ἕ­νας μι­κρός «πομ­πός», πού στέλ­νει μέ­σω ρα­δι­ο­συ­χνο­τή­των μη­νύ­μα­τα, πλη­ρο­φο­ρί­ες σέ ἕ­ναν ἀ­να­γνώ­στη-σκά­νερ, τόν ὁ­ποῖ­ο ὀ­νο­μά­ζου­με «δέ­κτη». Ἡ ση­μαν­τι­κή δι­α­φο­ρά πού ἔ­χει τό R­F­ID ἀ­πό τό b­ar-c­o­de πού χρη­σι­μο­ποι­εῖ­το μέ­χρι τώ­ρα εἶ­ναι ὅ­τι ἡ «ἀ­νά­γνω­ση» τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν πού ἐκ­πέμ­πει τό R­F­ID γί­νε­ται ἐξ ἀ­πο­στά­σε­ως, χω­ρίς δη­λα­δή νά ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ σά­ρω­ση τῆς κάρ­τας, δέν ἀ­παι­τεῖ­ται αὐ­τό πού κοι­νῶς λέ­με νά «πε­ρά­σει» ἡ κάρ­τα ἀ­πό ἕ­να μη­χά­νη­μα.
Αὐ­τός, δη­λά­δη, πού ἔ­χει στήν κα­το­χή του ἕ­ναν «ἀ­να­γνώ­στη», τό μη­χά­νη­μα ἐν­το­πι­σμοῦ τοῦ R­F­ID, μπο­ρεῖ νά ἐν­το­πί­σει γε­ω­γρα­φι­κά τόν κά­το­χο τῆς κάρ­τας ἀ­κό­μη καί ἐξ ἀ­πο­στά­σε­ως. Γι’ αὐ­τό καί οἱ ταυ­τό­τη­τες πού χρη­σι­μο­ποι­οῦν τέ­τοι­α τε­χνο­λο­γί­α ἀ­πο­κα­λοῦν­ται «ταυ­τό­τη­τες-κα­τα­δό­τες» για­τί «προ­δί­δουν», φα­νε­ρώ­νουν ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή τό πού βρί­σκε­ται ὁ κά­το­χός τους, τόν κω­δι­κό ἀ­ριθ­μό τῆς κάρ­τας του καί κα­τά συ­νέ­πεια μπο­ροῦν νά «ξε­κλει­δώ­νουν» τήν βά­ση τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων του.
Ὅ­πως εἶ­ναι φα­νε­ρό ἀ­κό­μη καί στούς ἀ­δα­εῖς, ἡ τε­χνο­λο­γί­α R­F­ID εἶ­ναι πο­λύ πιό προ­ηγ­μέ­νη καί πιό ἐ­πι­κίν­δυ­νη γιά τήν ἀ­σφά­λεια τῶν δε­δο­μέ­νων ἀ­πό αὐ­τή τοῦ b­ar-c­ode, ἡ ὁ­ποί­α καί ἐγ­κα­τα­λή­φθη­κε. Κα­τά συ­νέ­πεια ἡ δι­α­βε­βαί­ω­ση τοῦ Ὑ­πουρ­γεί­ου Ἐ­σω­τε­ρι­κῶν πρός τήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο, ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ προ­χθε­σι­νό μό­λις ἀ­να­κοι­νω­θέν Της μέ ἡ­με­ρο­μη­νί­α 15-6-2011, ὅ­τι «ἡ Κάρ­τα τοῦ Πο­λί­τη δέν θά πε­ρι­λαμ­βά­νει εὐ­αί­σθη­τα προ­σω­πι­κά δε­δο­μέ­να καί δέν θά πε­ρι­λαμ­βά­νει γραμ­μω­τό κώ­δι­κα (b­a­r­c­o­de), οὔ­τε ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε συμ­βο­λι­κό ἀ­ριθ­μό» ἀ­πο­τε­λεῖ σα­φή ἐμ­παιγ­μό πρός τήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο. Ἡ πι­θα­νή δέ ἐμ­πι­στο­σύ­νη τῆς Συ­νό­δου σέ ἀ­νά­λο­γες ἀ­νό­η­τες δι­α­βε­βαι­ώ­σεις θά ἀ­πο­τε­λοῦ­σε ἀ­συγ­χώ­ρη­τη ἀ­φέ­λεια. Εἶ­ναι δε­δο­μέ­νο ὅ­τι οἱ πο­λι­τι­κοί μας μᾶς θε­ω­ροῦν ὅ­λους καί μᾶς συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται ὡς ἀ­φε­λεῖς καί ἀ­νό­η­τους, πού μπο­ροῦν μέ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή εὐ­κο­λί­α νά μᾶς ἐ­ξα­πα­τοῦν, νά μᾶς ὑ­πο­τι­μοῦν καί νά μᾶς ἐμ­παί­ζουν.
Τέ­λος πιά σ’ αὐ­τή τήν ἀ­πά­τη ὅ­λων τῶν πο­λι­τι­κῶν, τέ­λος στήν πα­ρα­πλά­νη­ση καί τόν ἐ­ξευ­τε­λι­σμό. Ὁ λα­ός δέν τούς πι­στεύ­ει πλέ­ον καί δέν τούς ἀ­κο­λου­θεῖ.
Σέ ὅ,τι ἀ­φο­ρᾶ τά τε­χνι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, ἀλ­λά καί τῶν ἄλ­λων ἠ­λε­κτρο­νι­κῶν καρ­τῶν πού προ­ω­θοῦν­ται, με­γά­λη εἶ­ναι ἡ ση­μα­σί­α τῆς συ­νε­χοῦς καί ρα­γδαί­ας προ­ό­δου τῆς τε­χνο­λο­γί­ας στά ζη­τή­μα­τα αὐ­τά, πού πα­ρέ­χει συ­νε­χῶς νέ­ες καί με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες κα­τα­γρα­φῆς καί ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων. Ἤ­δη μέ τά μέ­σα πού χρη­σι­μο­ποι­οῦν­ται σή­με­ρα εἶ­ναι δυ­να­τή ἡ πα­ρα­κο­λού­θη­ση καί ἡ ὑ­πο­κλο­πή ὅ­λων τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τῶν πο­λι­τῶν, τῶν με­τα­κι­νή­σε­ών τους, τῶν τη­λε­φω­νι­κῶν συν­δι­α­λέ­ξε­ων, τῶν φάξ, τῶν e-m­a­i­ls, τῶν ἀ­γο­ρῶν, τῶν πω­λή­σε­ων καί ὅ­λων τῶν κι­νή­σεών τους, ἀ­φοῦ ἡ ταυ­τό­τη­τα-κα­τα­δό­της θά εἶ­ναι ἀ­να­γνω­ρί­σι­μη καί θά ἐν­το­πί­ζε­ται τό­σο ἀ­πό φο­ρη­τούς ἀ­να­γνῶ­στες ὅ­σο καί ἀ­πό τά σύγ­χρο­να δο­ρυ­φο­ρι­κά συ­στή­μα­τα πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ως.
Οἱ συ­σκευ­ές ἐν­το­πι­σμοῦ, οἱ ἀ­να­γνῶ­στες, δη­λα­δή, τῶν R­F­ID με­τα­φέ­ρουν, ὅ­πως εἴ­πα­με, μέ­σω ρα­δι­ο­συ­χνο­τή­των πλη­ρο­φο­ρί­ες ἀ­πό τήν κάρ­τα σέ συγ­κε­κρι­μέ­νους ἠ­λε­κτρο­νι­κούς ὑ­πο­λο­γι­στές. Σέ αὐ­τούς τούς ὑ­πο­λο­γι­στές βρί­σκε­ται κα­τα­γε­γραμ­μέ­νο τό σύ­νο­λο τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τοῦ κά­θε πο­λί­τη. Εἶ­ναι οἱ με­γά­λες δε­ξα­με­νές πλη­ρο­φο­ρι­ῶν στίς ὁ­ποῖ­ες ἀ­πο­θη­κεύ­ον­ται ὅ­λα τά στοι­χεῖ­α καί πού ἐμ­πλου­τί­ζον­ται μέ και­νούρ­για τά ὁ­ποῖ­α εἰ­σέρ­χον­ται στό ἠ­λε­κτρο­νι­κό σύ­στη­μα μέ­σω τῆς χρή­σης τῆς κάρ­τας.
Ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη δη­λα­δή, εἶ­ναι τό κλει­δί, πού ἀ­νοί­γει, ἀ­να­νε­ώ­νει, ἀλ­λά καί δι­α­φο­ρο­ποι­εῖ τόν ὄγ­κο τῶν δε­δο­μέ­νων πού φυ­λάσ­σον­ται στίς ἠ­λε­κτρο­νι­κές ἀ­πο­θῆ­κες τοῦ συ­στή­μα­τος.
Αὐ­τό πού τήν κα­θι­στᾶ ἀ­κό­μη πιό δι­ά­τρη­τη εἶ­ναι ἡ ταυ­τό­χρο­νη συμ­πε­ρί­λη­ψη σέ αὐ­τή ὅ­λων τῶν ἐ­πι­μέ­ρους ἀ­ριθ­μῶν, ὅ­πως τοῦ ΑΜ­ΚΑ, τοῦ ΑΦΜ, τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ δη­μο­το­λο­γί­ου κ.ἄ. μέ συ­νέ­πεια ὁ ἀ­ριθ­μός τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη νά ἔ­χει οὐ­σι­α­στι­κά τήν μορ­φή ἑνια­ίου κω­δι­κοῦ ἀ­ριθ­μοῦ, ἑ­νός μο­να­δι­κοῦ παγ­κό­σμιου ἀ­ριθ­μοῦ δη­λα­δή γιά κά­θε πο­λί­τη μέ τήν χρή­ση τοῦ ὁ­ποί­ου θά γί­νε­ται ἡ πρό­σβα­ση σέ ὅ­λα τά προ­σω­πι­κά του δε­δο­μέ­να.
Ἡ χρή­ση ἑ­νια­ίου κω­δι­κοῦ ἀ­ριθ­μοῦ ἔ­χει στιγ­μα­τι­στεῖ καί κα­τα­δι­κα­σθεῖ δι­ε­θνῶς ἐ­ξαι­τί­ας ἀ­κρι­βῶς τῶν κιν­δύ­νων πού ἐγ­κυ­μο­νεῖ γιά τήν ἀ­σφά­λεια τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τῶν πο­λι­τῶν.
Ὅ­λα αὐ­τά τά δε­δο­μέ­να θά εἶ­ναι στήν δι­ά­θε­ση αὐ­τῶν πού ἔ­χουν πρό­σβα­ση στό συ­νο­λι­κό δί­κτυ­ο πλη­ρο­φο­ρι­ῶν, ἀλ­λά καί στούς λε­γό­με­νους «χά­κερς», πού ἔ­χουν ἐ­πα­νει­λη­μμέ­νως ἀ­πο­δεί­ξει δι­ε­θνῶς ὅ­τι μπο­ροῦν νά πα­ρα­βιά­σουν ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἠ­λε­κτρο­νι­κό ἀρ­χεῖ­ο καί νά «σπά­σουν» καί τούς πιό ἀ­σφα­λεῖς κω­δι­κούς. Οἱ χά­κερς, ἄλ­λω­στε, ἔ­χουν σπά­σει καί ἔ­χουν ὑ­πο­κλέ­ψει τά ἀρ­χεῖ­α τῶν με­γα­λύ­τε­ρων κρα­τι­κῶν ὑ­πη­ρε­σι­ῶν στόν κό­σμο ὅ­πως τῆς ΝΑ­ΣΑ, τοῦ F­BI, τῆς I­N­T­Ε­R­P­OL, τοῦ Πεν­τα­γώ­νου τῶν Η­ΠΑ, τῶν δι­ε­θνῶν τρα­πε­ζῶν καί τόσ­ων ἄλ­λων. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ἦ­ταν ἡ εὐ­κο­λί­α μέ τήν ὁ­ποί­α Γερ­μα­νοί χά­κερς πα­ρα­βί­α­σαν μπρο­στά στίς τη­λε­ο­πτι­κές κά­με­ρες τόν κω­δι­κό ἀ­σφα­λεί­ας τῆς γερ­μα­νι­κῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη, πού μό­λις εἶ­χε πα­ρου­σια­στεῖ ἀ­πό τίς γερ­μα­νι­κές ἀρ­χές.
Θά ἔ­χουν, λοι­πόν, τήν δυ­να­τό­τη­τα ὅ­λοι αὐ­τοί ὄ­χι ἁ­πλῶς νά γνω­ρί­ζουν καί νά πα­ρα­κο­λου­θοῦν τήν εἰ­κό­να τοῦ κά­θε πο­λί­τη, ἀλ­λά καί νά τήν ἀλ­λοι­ώ­νουν καί νά τήν πα­ρα­ποι­οῦν ἀ­κυ­ρώ­νον­τας ἀ­κό­μη καί τήν νο­μι­κή, οἰ­κο­νο­μι­κή καί κοι­νω­νι­κή του ὑ­πό­στα­ση κα­ταρ­γών­τας τον οὐ­σι­α­στι­κά ὡς πο­λί­τη.
Καί τί­θε­ται τό ἐ­ρώ­τη­μα: ποι­ός θά ἐγ­γυᾶ­ται γιά τήν ἀ­σφά­λεια αὐ­τῶν τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν; Ποι­ός θά τίς συλ­λέ­γει καί ποι­ός θά τίς δι­α­χει­ρί­ζε­ται; Ποι­ός θά δι­α­σφα­λί­ζει τούς κα­τό­χους τῆς κάρ­τας ἀ­πό τήν αὐ­θαί­ρε­τη συλ­λο­γή καί κα­τα­γρα­φή προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων καί τήν δι­ά­θε­σή τους σέ τρί­τους; Ἔ­χει γί­νει, ἄλ­λω­στε, κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο καί μό­νι­μη εἴ­δη­ση ἡ πα­ρά­νο­μη δι­ά­θε­ση προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων σέ ἑ­ται­ρεῖες, σέ τρά­πε­ζες, σέ ἐ­πι­χει­ρή­σεις, ἀ­κό­μη καί σέ πο­λυ­κα­τα­στή­μα­τα καί s­u­p­er m­a­r­k­e­ts. Ζοῦ­με στήν ἐ­πο­χή πού «ὅ­λα πω­λοῦν­ται καί ὅ­λα ἀ­γο­ρά­ζον­ται», ὅ­λα εἶ­ναι ἀ­να­λώ­σι­μα καί δι­ά­τρη­τα.
Καί ἐ­νῶ τό κυ­ρί­αρ­χο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τῆς σύγ­χρο­νης πο­λι­τι­κῆς, οἰ­κο­νο­μι­κῆς καί κοι­νω­νι­κῆς μας ζω­ῆς εἶ­ναι ἡ δι­α­φθο­ρά, οἱ ἐκ­πρό­σω­ποι τῆς Κυ­βερ­νή­σε­ως μᾶς δη­λώ­νουν ὅ­τι μέ τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη τά προ­σω­πι­κά μας δε­δο­μέ­να θά εἶ­ναι ἀ­πο­λύ­τως ἀ­σφα­λῆ, κα­θώς αὐ­τοί πού θά τά δι­α­χει­ρί­ζον­ται θά εἶ­ναι ἄ­το­μα ὑ­ψη­λοῦ κύ­ρους, ἀ­δι­ά­φθο­ρα καί ὑ­πε­ρά­νω πά­σης ὑ­πο­ψί­ας. Μί­α τέ­τοι­α δι­α­βε­βαί­ω­ση εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα φα­νε­ρό πό­σο ἀ­να­ξι­ό­πι­στη εἶ­ναι καί πό­σο ἀ­φε­λής ἐν τέ­λει, ὥ­στε νά μήν μπο­ρεῖ νά πεί­σει κα­νέ­ναν ἐ­χέ­φρο­να καί συ­νει­δη­τό πο­λί­τη.
Ἀ­κό­μη, ἄλ­λω­στε, καί στήν ὑ­πο­θε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση πού θά μπο­ροῦ­σαν νά ὑ­πάρ­ξουν τέ­τοι­οι «ἀ­δι­ά­φθο­ροι» δι­α­χει­ρι­στές τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ συ­στή­μα­τος δε­δο­μέ­νων στήν χώ­ρα μας σή­με­ρα, δέν μπο­ρεῖ κα­νείς νά ἐγ­γυ­η­θεῖ κά­τι ἀ­νά­λο­γο γιά τό μέλ­λον καί σέ μιά ἀ­πευ­κταί­α πε­ρί­πτω­ση πού ἡ ἐ­ξου­σί­α μπο­ρεῖ νά βρε­θεῖ, γιά πα­ρά­δειγ­μα, στά χέ­ρια ἑ­νός δι­κτά­το­ρα ἤ σέ ἕ­να μή δη­μο­κρα­τι­κό κα­θε­στώς.
Κα­νείς, ἐ­πί­σης, δέν μπο­ρεῖ νά ἐ­λέγ­ξει καί νά ἐγ­γυ­η­θεῖ τήν ἀ­σφά­λεια τῶν ὑ­πε­ρε­θνι­κῶν, πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κῶν καί παγ­κό­σμι­ων, βά­σε­ων δε­δο­μέ­νων οἱ ὁ­ποῖ­ες θά εἶ­ναι ἄ­με­σα συν­δε­δε­μέ­νες μέ τίς ἀν­τί­στοι­χες ἐ­θνι­κές βά­σεις. Τά προ­σω­πι­κά μας στοι­χεῖ­α δη­λα­δή, θά ἀ­πο­τε­λοῦν μέ­ρος τοῦ παγ­κό­σμιου ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ συ­στή­μα­τος, πού θά δι­α­χει­ρί­ζε­ται ἡ Παγ­κό­σμια Κυ­βέρ­νη­ση καί ἡ Νέ­α Τά­ξη Πραγ­μά­των.
Ἀ­νά πᾶ­σα στιγ­μή ὁ κά­θε «ἐν­δι­α­φε­ρό­με­νος» εἴτε χρη­σι­μο­ποι­ών­τας κά­ποι­ον χά­κερ, εἴτε δω­ρο­δο­κών­τας κά­ποι­ον ἐν­τε­ταλ­μέ­νο ὑ­πάλ­λη­λο, εἴ­τε ἀ­γο­ρά­ζον­τας τίς γνω­στές «λί­στες» πού κυ­κλο­φο­ροῦν εὐρέ­ως στήν ἠ­λε­κτρο­νι­κή ἀ­γο­ρά, θά μπο­ρεῖ νά γνω­ρί­ζει τό σύ­νο­λο τῶν προ­σω­πι­κῶν μας δε­δο­μέ­νων, ἀ­κό­μη καί τῶν πιό εὐ­αί­σθη­των.
Παν­τοῦ θά εἶ­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νο καί θά γί­νε­ται ἀν­τι­κεί­με­νο ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας τό λε­γό­με­νο «προ­φίλ» μας. Ὅ­λοι θά γνω­ρί­ζουν τίς προ­τι­μή­σεις μας, τίς ἀ­ρέ­σκει­ές μας, τίς συ­νή­θει­ές μας, τίς πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές, θρη­σκευ­τι­κές πε­ποι­θή­σεις καί ἀν­τι­λή­ψεις μας. Μέ βά­ση τίς ἀν­τι­λή­ψεις μας αὐ­τές θά χα­ρα­κτη­ρι­ζό­μα­στε, θά στιγ­μα­τι­ζό­μα­στε καί θά ἐ­νο­χο­ποι­ού­μα­στε, ὅ­ταν αὐ­τές δέν εἶ­ναι σύμ­φω­νες μέ τήν κρα­τοῦ­σα ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς Παγ­κό­σμιας Κυ­βέρ­νη­σης καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς.

ΠΡΟ­ΒΛΗ­ΜΑ­ΤΙ­ΣΜΟΙ ΚΑΙ Α­ΠΑΝ­ΤΗ­ΣΕΙΣ

Στά πλαί­σια τοῦ γε­νι­κώ­τε­ρου δι­α­λό­γου, πού ἀ­να­πτύ­χθη­κε μέ ἀ­φορ­μή τήν κα­θι­έ­ρω­ση τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη δι­α­τυ­πώ­θη­καν μί­α σει­ρά ἀ­πό προ­βλη­μα­τι­σμούς, ἐ­ρω­τή­μα­τα καί ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα ἀ­πό ὅ­λες τίς πλευ­ρές, στά ὁ­ποῖ­α θά θέ­λα­με νά ἀ­να­φερ­θοῦ­με ἐ­πι­γραμ­μα­τι­κά καί νά δώ­σου­με μί­α σύν­το­μη ἀ­πάν­τη­ση
-­-- Ἕ­να ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού πο­λύ συ­χνά ἀ­κού­γε­ται, λοι­πόν, εἶ­ναι ὅ­τι «ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς φα­κε­λω­μέ­νοι εἴ­μα­στε, τί ἐ­νο­χλεῖ μί­α κάρ­τα πα­ρα­πά­νω;».
Αὐ­τό, λοι­πόν, τό «κά­τι πα­ρα­πά­νω», πού ὄ­χι ἁ­πλῶς ἐ­νο­χλεῖ στήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, ἀλ­λά τήν κα­θι­στᾶ ἄ­κρως ἐ­πι­κίν­δυ­νη γιά τήν προ­σω­πι­κή μας ἐ­λευ­θε­ρί­α εἶ­ναι ἡ συγ­κέν­τρω­ση ὅ­λων τῶν στοι­χεί­ων μας, ὅ­λων τῶν ἐ­πι­μέ­ρους φα­κέλων μας σέ ἕ­ναν γι­α­γαν­τια­ῖο ἠ­λε­κτρο­νι­κό ὑ­περ­φά­κε­λο μέ ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στες δυ­να­τό­τη­τες ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας. Αὐ­τός ὁ ἠ­λε­κτρο­νι­κός ὑ­περ­φά­κε­λος εἶ­ναι φυ­σι­κά κά­τι ἐν­τε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κό ἀ­πό τούς ἐ­πι­μέ­ρους φα­κέλ­ους, χει­ρό­γρα­φους ἤ ἠ­λε­κτρο­νι­κούς, πού τη­ροῦν­ται μέ­χρι τώ­ρα στίς δι­ά­φο­ρες κρα­τι­κές ὑ­πη­ρε­σί­ες καί οἱ ὁ­ποῖ­οι πε­ρι­έ­χουν τμή­μα­τα μό­νον τῶν προ­σω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων τῶν πο­λι­τῶν καί ὄ­χι τό σύ­νο­λο τῶν πλη­ρο­φο­ρι­ῶν πού τούς ἀ­φο­ροῦν.
Ἡ κα­θι­έ­ρω­ση, ὅ­μως, τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη δί­νει τήν δυ­να­τό­τη­τα τῆς δι­α­σύν­δε­σης ὅ­λων αὐ­τῶν τῶν στοι­χεί­ων, κα­θώς θά εἶ­ναι μί­α κάρ­τα πού θα χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται σέ ὅ­λες τίς ὑ­πη­ρε­σί­ες καί γιά ὅ­λες τίς συ­ναλ­λα­γές τοῦ πο­λί­τη μέ τό δη­μό­σιο. Μέ τήν χρή­ση δέ τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ τῆς κάρ­τας ὡς μο­να­δι­κοῦ παγ­κό­σμιου ἀ­ριθ­μοῦ θά δη­μι­ουρ­γεῖ­ται τό προ­σω­πι­κό μας «στίγ­μα», τό προ­σω­πι­κό μας προ­φίλ, ὅ,τι δη­λα­δή μᾶς χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς πρό­σω­πα, ὡς πο­λί­τες, ὡς κα­τα­να­λω­τές, ὡς ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ες, ὡς οἰ­κο­γε­νειά­ρχες, ὡς κοι­νω­νι­κές μο­νά­δες γε­νι­κώ­τε­ρα.
Τό πρό­βλη­μα, βε­βαί­ως, θά εἶ­ναι ἀ­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρο γιά τίς εὐ­πα­θεῖς κο­νω­νι­κά ὁ­μά­δες τίς ὁ­ποῖ­ες ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη πα­ρα­δί­δει βο­ρά στά συμ­φέ­ρον­τα τῆς ἀ­γο­ρᾶς καί τῶν τρα­πε­ζῶν θέ­τον­τάς τους οὐ­σι­α­στι­κά στό πε­ρι­θώ­ριο τῆς κοι­νω­νι­κῆς καί οἰ­κο­νο­μι­κῆς ζω­ῆς.
-­--Ἕ­να ἄλ­λο ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού προ­βάλ­λε­ται εἶ­ναι ὅ­τι κα­νείς νο­μι­μό­φρων πο­λί­της, κα­νείς τί­μιος καί ἠ­θι­κός ἄν­θρω­πος, κα­νείς σω­στός ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας καί οἰ­κο­γε­νειά­ρχης δέν ἔ­χει νά φο­βη­θεῖ τί­πο­τε ἀ­πό τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, δέν ἔ­χει νά φο­βη­θεῖ τί­πο­τε ἀ­πό τήν κα­τα­γρα­φή καί τήν δι­α­σύν­δε­ση τῶν προ­σω­πι­κῶν του δε­δο­μέ­νων, ἀ­φοῦ δέν ἔ­χει τί­πο­τε νά κρύ­ψει. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἰ­σχυ­ρί­ζον­ται κά­ποι­οι, δέν ἔ­χει νά φο­βη­θεῖ τί­πο­τε ὁ χρι­στια­νός, ἡ ζω­ή τοῦ ὁ­ποί­ου εἶ­ναι σάν γυ­ά­λι­νος πύρ­γος.
Αὐ­τό πού ἀ­παν­τοῦ­με εἶ­ναι ὅ­τι, πα­ρό­τι κα­νείς μας δέν εἶ­ναι τέ­λει­ος καί ἀ­να­μάρ­τη­τος καί γυ­ά­λι­νος πύρ­γος πα­ρά μό­νον ὁ Χρι­στός μας, ὁ λό­γος γιά τόν ὁ­ποῖ­ο ἀρ­νού­μα­στε τό ἠ­λε­κτρο­νι­κό μας φα­κέλ­ω­μα καί τήν ἠ­λε­κτρο­νι­κή μας πα­ρα­κο­λού­θη­ση δέν εἶ­ναι ἐ­πει­δή ἔ­χου­με κά­τι νά κρύ­ψου­με, ἀλ­λά για­τί ἐ­πι­θυ­μοῦ­με νά δι­α­τη­ρή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας τό δι­καί­ω­μα τοῦ τί θά δη­μο­σι­ο­ποι­ή­σου­με καί τί ὄ­χι. Θέ­λου­με νά δι­α­τη­ρή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας τό δι­καί­ω­μα νά ὁ­ρί­ζου­με τήν προ­σω­πι­κή μας ζω­ή, τίς ἐ­πι­λο­γές μας καί τίς προ­τι­μή­σεις μας καί νά μήν γι­νό­μα­στε ὑ­πο­χεί­ριο στίς ἐ­πι­θυ­μί­ες καί τίς ἐ­πι­βου­λές τῶν δι­ε­θνῶν κέν­τρων ἐ­ξου­σί­ας, πού ἐ­πι­δι­ώ­κουν τήν χει­ρα­γώ­γη­σή μας. Θέ­λου­με νά δι­α­τη­ρή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας τό δι­καί­ω­μα τοῦ αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμοῦ καί τῆς αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας μας.
Καί ἄς μήν λη­σμο­νοῦ­με ὅ­τι αὐ­τό πού γιά μᾶς θε­ω­ρεῖ­ται ἠ­θι­κό καί τί­μιο, αὐ­τό πού γιά μᾶς ἀ­πο­τε­λεῖ ἀ­ξί­α καί ἰ­δα­νι­κό, ἡ πί­στη μας, δη­λα­δή, ἡ πα­τρί­δα μας, ἡ πα­ρά­δο­σή μας, τά ἰ­δα­νι­κά τῆς φυ­λῆς μας, γιά τήν ἀν­τί­θε­η παγ­κό­σμια ὀ­λι­γαρ­χί­α πού κα­θο­ρί­ζει τίς τύ­χες τοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς αὐ­τό πού πρέ­πει νά ἀ­λλοι­ω­θεῖ καί νά ἐ­κλεί­ψει. Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες ρω­μιοί, οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι πι­στοί εἴ­μα­στε «ἀ­σύμ­βα­τοι» μέ τό παγ­κό­σμιο σύ­στη­μα ἐ­ξου­σί­ας καί ἐ­λέγ­χου καί μέ τό ὁ­μο­γε­νο­ποι­η­μέ­νο μόν­τε­λο πού ἐ­πι­βά­λλουν παν­τοῦ. Εἴ­μα­στε δη­λα­δή οἱ πε­ρι­θω­ρια­κοί, οἱ δύ­σκο­λοι, οἱ δύ­σκαμ­πτοι καί οἱ ἀ­νυ­πά­κου­οι (ὅ­πως ἐ­δῶ καί πολ­λά χρό­νια πρίν μᾶς χα­ρα­κτή­ρι­ζε ὁ ἑ­βραι­ο­μασ­σῶ­νος πρώ­ην Ὑ­πουρ­γός Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν τῶν Η­ΠΑ Χέν­ρι Κί­σιν­γκερ, κο­ρυ­φαῖ­ο στέ­λε­χος τῆς παγ­κό­σμιας ὀ­λι­γαρ­χί­ας καί πού πα­ρά τήν προ­χω­ρη­μέ­νη ἠ­λι­κί­α του συμ­με­τεῖ­χε ἐ­νερ­γά καί φέ­τος στήν συγ­κέν­τρω­ση τῆς Λέ­σχης Μπίλ­ντε­μεργκ στήν Ἐλ­βε­τί­α, πού μό­λις πρό ἡ­με­ρῶν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε).
-­--Ἕ­να τρί­το ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού προ­βάλ­λε­ται εἶ­ναι ὅ­τι τό ζή­τη­μα τῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν, πού πε­ρι­στέ­λλον­ται μέ τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη, εἶ­ναι ἕ­να πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα καί ὄ­χι θε­ο­λο­γι­κό καί κα­τά συ­νέ­πεια δέν εἶ­ναι μεῖ­ζον γιά τούς χρι­στια­νούς.
Πρό­κει­ται οὐ­σι­α­στι­κά γιά ἕ­να κα­τα­σκευ­α­σμέ­νο δί­λημ­μα καί ἕ­ναν τε­χνη­τό δι­χα­σμό ὡ­σάν νά ἀ­πο­τε­λοῦν δι­α­φο­ρε­τι­κές με­τα­ξύ τους ὀν­τό­τη­τες ὁ χρι­στια­νός ἀ­πό τόν Ἕλ­λη­να πο­λί­τη. Αὐ­τός ὁ μο­νο­φυ­σι­τι­κοῦ τύ­που δι­χα­σμός, ὅ­μως, σέ κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δέν μπο­ρεῖ νά ὑ­φί­στα­ται, κα­θώς Ὀρ­θο­δο­ξί­α καί Ἑλ­λη­νι­σμός εἶ­ναι ἄρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­να καί ταυ­τι­σμέ­να στήν συ­νεί­δη­ση τοῦ λα­οῦ, ἔ­τσι ὅ­πως ἀ­νά τούς αἰ­ῶ­νες ἐκ­φρά­ζον­ται μέ τόν ὅ­ρο Ρω­μη­ο­σύ­νη.
Τό ὅ­τι σκο­πός τῆς ζω­ῆς τῶν χρι­στια­νῶν εἶ­ναι νά γί­νουν οὐ­ρα­νο­πο­λί­τες δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν εἶ­ναι πο­λί­τες καί αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου, δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν ἔ­χουν πα­τρί­δα πού τήν νοι­ά­ζον­ται καί τήν ὑ­πε­ρα­γα­ποῦν. Δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται καί δέν προ­σπα­θοῦν γιά τήν δι­α­μόρ­φω­ση τῶν ἀ­παι­τού­με­νων συν­θη­κῶν, πού ἐ­πι­τρέ­πουν τήν ἐ­λεύ­θε­ρη ἔκ­φρα­ση τῆς θρη­σκευ­τι­κῆς καί ἐ­θνι­κῆς τους συ­νει­δή­σε­ως.
Μί­α τέ­τοι­α ἀν­τί­λη­ψη ἀ­κυ­ρώ­νει οὐ­σι­α­στι­κά ὅ­λη τήν ἱ­στο­ρί­α μας καί τήν ἐ­θνι­κή μας πο­ρεί­α, ἀ­κυ­ρώ­νει τούς ἀ­γῶ­νες τοῦ λα­οῦ μας γιά ἐ­λευ­θε­ρί­α καί τήν ἀ­πο­τί­να­ξη τοῦ ξέ­νου ζυ­γοῦ. Ἀ­κυ­ρώ­νει τήν ἴ­δια τήν συ­νεί­δη­ση καί τήν βι­ο­θε­ω­ρί­α τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Ἑλ­λή­νων, πού δέν ἔ­κλι­ναν πο­τέ γό­νυ σέ κα­νέ­ναν δυ­νά­στη, πού δέν ἀ­νέ­χτη­καν πο­τέ νά ζοῦν σέ συν­θῆ­κες δου­λεί­ας, πού στά 400 χρό­νια τῆς τουρ­κι­κῆς σκλα­βιᾶς ἀ­γω­νί­ζον­ταν «γιά τοῦ Χρι­στοῦ τήν πί­στη τήν ἁ­γί­α καί τῆς πα­τρί­δας τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α», πού εἶ­χαν γιά σύν­θη­μα καί ἰ­δα­νι­κό τους τό «ἐ­λευ­θε­ρί­α ἤ θά­να­τος» καί ὄ­χι τό «σφά­ξε με ἁ­γά μου ν’ ἁ­γιά­σω».
Βα­ρύ­γδου­πες δη­λώ­σεις καί με­γα­λό­στο­μες δι­α­κη­ρύ­ξεις, καί ἀ­πό ρασ­ο­φό­ρους ἀ­κό­μη, τοῦ τύ­που «ὅ­ταν ἔ­χω τόν Χρι­στό στήν καρ­διά μου δέν ἔ­χω νά φο­βη­θῶ τί­πο­τε» ἤ «δέν μέ ἐ­νο­χλεῖ καμί­α δου­λεί­α νά πι­στεύ­ω στόν Θε­ό καί ὅ­πο­τε χρεια­στεῖ θά μαρ­τυ­ρή­σω θυ­σι­ά­ζον­τας καί τήν ζω­ή μου», ἄς μᾶς συγ­χω­ρέ­σουν ὅ­σοι τίς δι­α­τυ­πώ­νουν, ἀλ­λά φα­νε­ρώ­νουν μί­α ἐ­πι­κίν­δυ­νη πνευ­μα­τι­κή αὐ­τάρ­κεια καί μί­α ἄ­με­τρη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στίς ἀ­το­μι­κές τους δυ­νά­μεις.
Ἐ­κτός, ὅ­μως, ἀ­πό τούς «πνευ­μα­τι­κά δυ­να­τούς» πού εἶ­ναι σί­γου­ροι γιά τήν πί­στη τους καί γιά τό μαρ­τύ­ριό τους ὅ­ταν χρεια­σθεῖ, εἴ­μα­στε καί ὅ­λοι ἐ­μεῖς οἱ ἁ­πλοί πι­στοί, πού ἔ­χου­με ἀ­νάγ­κη ἀ­πό πνευ­μα­τι­κή στή­ρι­ξη καί κα­θο­δή­γη­ση. Πού ἐ­πι­θυ­μοῦ­με καί φρον­τί­ζου­με γιά τήν ἐ­ξα­σφά­λι­ση τῶν ἀ­παι­τού­με­νων πνευ­μα­τι­κῶν συν­θη­κῶν καί τοῦ ἀ­νά­λο­γου πε­ρι­βάλ­λον­τος γιά τήν πνευ­μα­τι­κή μας πο­ρεί­α. Πού θέ­λου­με νά προ­στα­τεύ­σου­με τόν ἑ­αυ­τό μας, ἀλ­λά καί τά παι­διά μας καί τούς οἰ­κεί­ους μας καί ὅ­λους τούς ἐν Χρι­στ ἀ­δελ­φούς μας, κα­θώς καί τίς ἐ­περ­χό­με­νες γε­νι­ές τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Ἑλ­λή­νων καί ὄ­χι μό­νον ἀ­πό θα­νά­σι­μους κιν­δύ­νους καί ποι­κί­λες ἀ­πει­λές, πού θά τούς στε­ρή­σουν τό εὔ­κρα­το κλί­μα γιά τήν καλ­λι­έρ­γεια τῆς ἐν Χρι­στ ζω­ῆς καί σω­τη­ρί­ας.
Ἡ ἴ­δια ἡ ἱ­στο­ρί­α μᾶς ἔ­χει δι­δά­ξει, ἄλ­λω­στε, ὅ­τι σέ πε­ρι­ό­δους δου­λεί­ας, σέ ἀ­νε­λεύ­θε­ρα καί ἀ­θε­ϊ­στι­κά κα­θε­στώ­τα, σέ συν­θῆ­κες πού δέν εὐ­νο­οῦ­σαν καί δέν ἐ­πέ­τρε­παν τήν ἐ­λεύθε­ρη ἔκ­φρα­ση τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς καί λα­τρευ­τι­κῆς ζω­ῆς, εἴ­χα­με, βε­βαί­ως, τήν ἀ­νά­δει­ξη μαρ­τύ­ρων καί ἁ­γί­ων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, εἴ­χα­με ὅ­μως καί σέ πο­λύ με­γά­λο πο­σο­στό ἄμ­βλυν­ση τῶν συ­νει­δή­σε­ων, ἄρ­νη­ση τῆς πί­στε­ως, ἀ­πο­κο­πή ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, προ­σχώ­ρη­ση στόν ἀ­θε­ϊ­σμό καί τήν ὑ­λι­στι­κή βι­ο­θε­ω­ρί­α, ἀλ­λα­ξο­πι­στί­ες, ἐ­ξισ­λα­μι­σμούς, ἐ­ξου­νι­τι­σμούς καί τό­σα ἄλ­λα.
Τί νό­η­μα ἔ­χει, ἄλ­λω­στε, ἡ ποι­μαν­τι­κή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἡ κα­τή­χη­ση, ἡ χρι­στι­α­νι­κή ἀ­γω­γή καί παι­δεί­α; Τί νό­η­μα ἔ­χει ἡ δι­α­σφά­λι­σή μας ἀ­πό τίς ποι­κί­λες αἱ­ρέ­σεις, τίς ἀ­θε­ϊ­στι­κές καί ὑ­λι­στι­κές ἰ­δε­ο­λο­γί­ες, τά ἀν­τί­θε­α κοι­νω­νι­κά ρεύ­μα­τα, τήν εὐ­μά­ρεια καί τόν εὐ­δαι­μο­νι­σμό ἄν ὅ­λα αὐ­τά δέν ἀ­πο­τε­λοῦν ἐμ­πό­δια στόν ἀ­γώ­να τῆς σω­τη­ρί­ας μας; Τί νό­η­μα ἔ­χουν οἱ δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες μας γιά τόν δι­ωγ­μό τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γιά τήν πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­σή της, γιά τήν προ­σπά­θει­α κα­ταρ­γή­σε­ως τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν συμ­βό­λων, τοῦ μα­θή­μα­τος τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν καί τῆς ἱ­στο­ρί­ας ἀ­πό τά σχο­λεῖ­α καί τό­σα ἄλ­λα ἀν­τορ­θό­δο­ξα μέ­τρα;
Θά τά θε­ω­ρή­σου­με ὅ­λα αὐ­τά ἁ­πλά πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα μό­νο καί μό­νο ἐ­πει­δή δέν ἔ­χουν δογ­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα καί δέν ἀ­φαι­ροῦν τόν Χρι­στό ἀ­πό τήν καρ­διά μας; Δέν εἶ­ναι ὅ­λα αὐ­τά πρω­τί­στως πνευ­μα­τι­κά καί θε­ο­λο­γι­κά ζη­τή­μα­τα; Καί σέ τε­λευ­ταί­α ἀ­νά­λυ­ση τί νό­η­μα ἔ­χει νά ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε γιά τήν ἀ­λή­θεια τῆς πί­στε­ώς μας καί νά κα­τα­δι­κά­ζου­με τόν οἰ­κου­με­νι­σμό καί τίς ἄλ­λες αἱ­ρέ­σεις ὅ­ταν οἱ ἴ­διοι δε­χό­μα­στε θε­λη­μα­τι­κά καί ἀ­μα­χη­τί νά ἐν­τα­χθοῦ­με στήν χο­ά­νη τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, τῆς παν­θρη­σκεί­ας, τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των καί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς μέ χει­ρα­γω­γό τό ἠ­λε­κτρο­νι­κό φα­κέλω­μα καί τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη;
Ἐ­θε­λού­σια ὑ­πα­γω­γή σέ δου­λεί­α δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἐ­θε­λού­σια ἐκ­χώ­ρη­ση τῆς θε­οσ­δό­του ἐ­λευ­θε­ρί­ας μας. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἐ­θε­λού­σια ἐγ­κα­τά­λει­ψη τῆς ζω­η­φό­ρου ἑλ­λη­νορ­θο­δό­ξου πα­ρα­δό­σε­ώς μας. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται αὐ­το­χει­ρια­σμός τῆς ἐ­θνι­κῆς καί θρη­σκευ­τι­κῆς ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­ας μας. Δέν νο­εῖ­ται καί δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται πα­ρε­κτρο­πή ἀ­πό τήν ἐν­το­λή τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου «μή δό­τε τά ἅ­για τοῖς κυ­σί, μή βά­λε­τε τούς μαρ­γα­ρί­τας ὑ­μῶν ἔμ­προ­σθεν τῶν χοί­ρων».
-­-- Ἕ­να ἀ­κό­μη, ἐ­πί­σης, ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού πο­λύ συ­χνά προ­βά­λλε­ται εἶ­ναι ὅ­τι ἀ­φοῦ ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη δέν εἶ­ναι τό χά­ραγ­μα τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου πού μᾶς πε­ρι­γρά­φει ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη, τό­τε ποι­ός ὁ λό­γος νά μήν τήν πα­ρα­λά­βω; Μπο­ρῶ λέ­νε πολ­λοί νά πά­ρω τώ­ρα τήν κάρ­τα καί ὅ­ταν φθά­σου­με στό χά­ραγ­μα τό­τε νά τό ἀρ­νη­θῶ καί νά μαρ­τυ­ρή­σω γιά τόν Χρι­στό.
Ἡ ἀ­πάν­τη­σή μας εἶ­ναι ὅ­τι βε­βαί­ως ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη δέν εἶ­ναι τό χά­ραγ­μα τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου πού πε­ρι­γρά­φε­ται στήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Κα­νείς ἄλ­λω­στε δέν γνω­ρί­ζει πό­τε θά ἔρ­θει ἐ­κεί­νη ἡ στιγ­μή. Με­λε­τών­τας, ὅ­μως, καί ἑρ­μη­νεύ­ον­τας τήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη δέν μπο­ροῦ­με νά ἀ­πο­μο­νώ­σου­με ἕ­να μό­νο ση­μεῖ­ο της καί νά στα­θοῦ­με ἀ­πο­κλει­στι­κά σέ αὐ­τό, ἀλ­λά νά δοῦ­με τό συ­νο­λι­κό πνεῦ­μα καί τά μη­νύ­μα­τα τοῦ ἱ­ε­ροῦ βι­βλί­ου.
Καί κά­ποι­α ἀ­πό τά κύ­ρια μη­νύ­μα­τά του εἶ­ναι τό πνεῦ­μα ἐ­γρη­γόρ­σε­ως, νή­ψε­ως καί ἀ­φυ­πνί­σε­ως πού πρέ­πει νά ἔ­χου­με ὡς χρι­στια­νοί, εἶ­ναι ἡ ἀν­τί­θε­σή μας στίς δυ­νά­μεις τῆς ἀ­πο­στα­σί­ας, εἶ­ναι ἡ ἄρ­νη­ση συ­σχη­μα­τι­σμοῦ μας μέ αὐ­τές, εἶ­ναι τό ὁ­μο­λο­για­κό φρό­νη­μα καί ἡ μαρ­τυ­ρί­α Χρι­στοῦ πού πρέ­πει νά δί­νου­με μέ τόν λό­γο καί τήν ζω­ή μας καί ἄν χρεια­σθεῖ καί μέ τό αἵ­μα μας.
Ἡ μά­χη αὐ­τή τῶν πι­στῶν μέ τίς ἀν­τί­θε­ες δυ­νά­μεις δέν ἀ­φο­ροῦν ἀ­πο­κλει­στι­κά καί μό­νον τόν ἴ­διο τόν Ἀν­τί­χρι­στο ὡς ἱ­στο­ρι­κό πρό­σω­πο, ὅ­ταν αὐ­τός θά ἔρ­θει καί θά ζή­σει μέ­σα στήν ἱ­στο­ρί­α. Εἶ­ναι ἡ μά­χη ἐ­νάν­τια καί σέ ὅ­λες τίς ἀν­τί­χρι­στες δυ­νά­μεις, τίς προ­δρο­μι­κές τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου. «Ἀν­τί­χρι­στοι πολ­λοί γε­γό­να­σι» (Α΄Ἰ­ω. 2, 18), μᾶς λέ­ει τό εὐ­αγ­γέ­λιο καί ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη κά­νει λό­γο γιά προ­δρό­μους τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου καί γιά τόν Ψευ­δο­προ­φή­τη, πού θά προ­ε­τοι­μά­σουν τήν ἔ­λευ­ση καί τήν κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου.
Αὐ­τός εἶ­ναι καί ὁ λό­γος πού πρέ­πει νά με­λε­τά­με τά ση­μεῖ­α τῶν και­ρῶν καί νά ἔ­χου­με τήν κα­λή καί ὑ­γι­ή ἀ­νη­συ­χί­α γιά τά τε­κται­νό­με­να στόν κό­σμο. Καί τά ση­μεῖ­α τῶν δι­κῶν μας και­ρῶν, τά ὁ­ποῖ­α καί μᾶς ἀ­πα­σχο­λοῦν σή­με­ρα ἔ­χουν μί­α ἔν­το­νη ἐ­σχα­το­λο­γι­κή δι­ά­στα­ση καί ἀ­να­γω­γή στήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Αὐ­τή ἡ ἀν­τί­θε­η παγ­κό­σμια κο­σμο­κρα­το­ρί­α πού δι­α­μορ­φώ­νε­ται στίς μέ­ρες μας εἶ­ναι φα­νε­ρό ὅ­τι δέν εἶ­ναι κα­τά Θε­όν, ἀλ­λά ἀν­τί­θε­τα ἐ­πι­δι­ώ­κει νά ἀλ­λοι­ώ­σει καί νά ἐ­ξο­βε­λί­σει κά­θε τί χρι­στι­α­νι­κό καί ἀ­λη­θι­νό ἀ­πό τήν ζω­ή τῶν ἀν­θρώ­πων.
Ἕ­να ἄλ­λο ση­μαν­τι­κό στοι­χεῖ­ο, ἐ­πί­σης, γιά τό ὁ­ποῖ­ο μᾶς μι­λᾶ ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη εἶ­ναι ἡ προ­ϊ­οῦ­σα, ἡ στα­δια­κή πο­ρεί­α πρός τά ἔ­σχα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Ὁ Ἀν­τί­χρι­στος, δη­λα­δή, δέν θά ἐμ­φα­νι­σθεῖ καί δέν θά ἑ­δραι­ώ­σει τήν παγ­κό­σμια κυ­ρι­αρ­χί­α του ἐν­τε­λῶς ξαφ­νι­κά ἀ­να­τρέ­πον­τας ἄρ­δην τήν πο­ρεί­α τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Ἀν­τί­θε­τα θά στη­ρι­χθεῖ σέ μί­α δι­α­μορ­φω­μέ­νη ἀ­πό πο­λύ νω­ρί­τε­ρα κα­τά­στα­ση στήν ὁ­ποί­α θά ἔ­χουν ἐ­θι­σθεῖ οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­χον­τας γιά πά­ρα πο­λύ με­γά­λο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα ζή­σει καί δρα­στη­ρι­ο­ποι­η­θεῖ μέ βά­ση τίς συ­νή­θει­ες καί τίς πρα­κτι­κές ἑ­νός συγ­κε­κρι­μέ­νου ἀν­τί­θε­ου τρό­που ζω­ῆς, πού θά φαν­τά­ζει πλέ­ον μο­νό­δρο­μος γιά τόν κα­θέ­να.
Αὐ­τός εἶ­ναι καί ὁ λό­γος πού ἀ­νά­λο­γα μέ­τρα, ὅ­πως ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη ἔ­χουν ὑ­πο­χρε­ω­τι­κή καί κα­θο­λι­κή ἰ­σχύ καί συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νουν τό σύ­νο­λο τῆς ζω­ῆς καί τῶν δρα­στη­ρι­ο­τή­των τῶν πο­λι­τῶν, ὥ­στε ἡ ἄρ­νη­ση ὑ­πο­τα­γῆς τους νά ση­μα­το­δο­τεῖ τόν αὐ­τό­μα­το ἀ­πο­κλει­σμό τους ἀ­πό τό σύ­στη­μα καί τήν ἐν γέ­νει κοι­νω­νι­κή ζω­ή.
Σέ ἕ­ναν τέ­τοι­ο μο­νό­δρο­μο δέν θέ­λου­με νά βά­λου­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Ἀρ­νού­μα­στε ἐκ τῶν προ­τέ­ρων δι­α­δι­κα­σί­ες πού θά μᾶς ὁ­δη­γή­σουν σέ μελ­λον­τι­κά ἀ­δι­έ­ξο­δα ἀ­πό τά ὁ­ποῖ­α δέν θά μπο­ροῦ­με νά ἐ­ξέλ­θου­με.
Ἡ κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη μπο­ρεῖ νά εἶ­ναι ἡ ἀρ­χή, ἡ συ­νέ­χεια, ὅ­μως, εἶ­ναι ἤ­δη προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νη καί τήν βλέ­που­με νά ἐ­φαρ­μό­ζε­ται. Ἤ­δη στήν Ἀ­με­ρι­κή τό μι­κρο­τσίπ, πού ἐ­μεῖς θά ἔ­χου­με στήν κάρ­τα, ἐμ­φυ­τεύ­ε­ται στό χέ­ρι γιά με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­σφά­λεια. Ἡ τε­χνο­λο­γι­κή πρό­ο­δος, ἄλ­λω­στε, εἶ­ναι τό­σο ρα­γδαί­α καί ἀ­να­κα­λύ­πτει συ­νε­χῶς νέ­ες με­θό­δους γιά τόν ἔ­λεγ­χο καί τήν χει­ρα­γώ­γη­ση τῶν πο­λι­τῶν, ἀ­κό­μη καί τόν ἐ­πη­ρε­α­σμό τῆς κρί­σε­ως, τῆς ψυ­χο­λο­γί­ας καί τῆς νο­η­μο­σύ­νης τους μέ τε­χνη­τά μέ­σα.
Γι’ αὐ­τό καί ἀρ­νού­μα­στε νά δι­α­κιν­δυ­νεύ­σου­με τήν σω­μα­τι­κή καί πνευ­μα­τι­κή μας ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα πα­ρα­λαμ­βά­νον­τας τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη. Ἀρ­νού­μα­στε ἐκ τῶν προ­τέ­ρων τήν εἰ­σο­δό μας στό συγ­κεν­τρω­τι­κό, ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κό καί ὀ­λέ­θριο αὐ­τό σύ­στη­μα. Ἀρ­νού­μα­στε ἐξ ἀρ­χῆς ὁ­ποι­α­δή­πο­τε δέ­σμευ­ση καί πα­γί­δευ­σή μας σέ μί­α ἀ­δι­έ­ξο­δη καί ἀ­νε­πί­στρο­φη πο­ρεί­α ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α δέν ξέ­ρου­με ἄν θά ἔ­χου­με τήν δύ­να­μη καί τήν δυ­να­τό­τη­τα νά ἐ­ξέλ­θου­με.
Ἄς μήν θε­ω­ρη­θεῖ ἀ­πό κα­νέ­ναν ἡ πα­ροῦ­σα συγ­κυ­ρί­α τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς κρί­σε­ως ὡς μί­α «κα­λή εὐ­και­ρί­α» γιά νά ἐ­πι­βά­λουν ἀ­νε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές καί πρα­κτι­κές στήν ζω­ή τῶν πο­λι­τῶν. Μπο­ρεῖ ὁ λα­ός μας νά ὑ­πο­μέ­νει οἰ­κο­νο­μι­κά μέ­τρα, μνη­μό­νια καί ΔΝΤ, τήν ψυ­χή του, ὅ­μως, δέν τήν που­λᾶ· τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α του δέν τήν ἐκ­χω­ρεῖ· τά δι­και­ώ­μα­τά του δέν τά ἀ­πο­ποι­εῖ­ται.
Οἱ ὀρ­θό­δο­ξοι Ἕλ­λη­νες, οἱ ἐ­λεύ­θε­ροι πο­λί­τες αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας δέν θά πρέ­πει νά πα­ρα­λά­βουν τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη ἤ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη ἀ­νά­λο­γη ἠ­λε­κτρο­νι­κή κάρ­τα, πού θά τούς ὁ­δη­γή­σει δέ­σμιους σέ ἕ­να ἀ­νε­λεύ­θε­ρο κα­θε­στώς συγ­κεν­τρω­τι­σμοῦ καί ἐ­λέγ­χου, εἶ­τε αὐ­τές πε­ρι­έ­χουν τό 666 εἴ­τε ὄ­χι καί νά ζη­τή­σουν ἀ­πό τήν Κυ­βέρ­νη­ση νά μήν προ­χω­ρή­σει στήν ἐ­φαρ­μο­γή τῶν ἀν­τί­στοι­χων μέ­τρων.
Ἀ­νά­λο­γη ἀν­τί­θε­ση ἔ­χουν ἐκ­φρά­σει καί πλῆ­θος ἄλ­λων πο­λι­τῶν, φο­ρέ­ων, κλη­ρι­κῶν, μο­να­χῶν, νο­μι­κῶν, θε­ο­λό­γων, εἰ­δι­κῶν ἐ­πι­στη­μό­νων καί ἐμ­πει­ρο­γνω­μό­νων, πού μέ ἀ­να­λυ­τι­κές καί τεκ­μη­ρι­ω­μέ­νες με­λέ­τες τους ἔ­χουν ἀ­να­δεί­ξει ποι­κί­λες πλευ­ρές τοῦ ὅ­λου ζη­τή­μα­τος.
Αὐ­τό, ὅ­μως, πού εἶ­ναι ἰ­δι­αί­τε­ρα λυ­πη­ρό καί ἀ­πο­καρ­δι­ώ­νει τόν πι­στό λα­ό εἶ­ναι τό γε­γο­νός ὅ­τι δέν ἔ­χει λά­βει ἀ­κό­μα ἐ­πί­ση­μη θέ­ση ἡ Ἱ­ε­ραρ­χί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, πα­ρά τίς ἀ­ξι­έ­παι­νες πραγ­μα­τι­κά με­μο­νω­μέ­νες το­πο­θε­τή­σεις πολ­λῶν Ἱ­ε­ραρ­χῶν πού κα­τα­δι­κά­ζουν τήν κάρ­τα τοῦ πο­λί­τη καί δη­λώ­νουν ὅ­τι δέν θά τήν πα­ρα­λά­βουν, ἀ­νά­με­σά στούς ὁποίους καί ὁ Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Ποι­με­νάρ­χης τῆς Κό­νι­τσας κ. Ἀν­δρέ­ας.
Ἐ­ξί­σου ἀ­πο­καρ­δι­ω­τι­κό εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι γε­νι­κῶς ἀ­ποῦ­σα ἀ­πό τά συ­νο­λι­κά δρώ­με­να σέ μί­α μά­λι­στα τό­σο κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο γιά τήν πα­τρί­δα μας πού δο­κι­μά­ζε­ται τό­σο σκλη­ρά ὁ λα­ός μας. Ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α δεί­χνει δυ­στυ­χῶς ἀ­δύ­να­μη νά στα­θεῖ στό ὕ­ψος τῶν πε­ρι­στά­σε­ων καί νά ἀν­τα­πο­κρι­θεῖ στίς ἀ­παι­τή­σεις τοῦ ρό­λου της ὡς θε­μα­το­φύ­λα­κα τοῦ ἔ­θνους μας. Δεί­χνει νά ἀ­κο­λου­θεῖ τίς ἐ­ξε­λί­ξεις καί νά σύ­ρε­ται ἀ­πό αὐ­τές, χω­ρίς νά ἀρ­θρώ­νει λό­γο καί χω­ρίς τήν ἀ­παι­τού­με­νη δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­σή Της.
Εἶ­ναι, ἄλ­λω­στε, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ὅ­τι ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ροι Ἱ­ε­ράρ­χες, προ­φο­ρι­κά καί γρα­πτά ἐκ­φρά­ζουν τήν δυ­σα­ρέ­σκειά τους καί στιγ­μα­τί­ζουν τήν ἀ­που­σί­α καί τήν ἀ­φω­νί­α τῆς Δι­οι­κού­σης Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­πό τήν σύγ­χρο­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τά προ­βλή­μα­τα καί τίς δο­κι­μα­σί­ες τοῦ λα­οῦ μας. Ἑ­νός λα­οῦ πού ἀ­γα­να­κτι­σμέ­νος, ἀ­η­δι­α­σμέ­νος καί τρα­γι­κά ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νος ἀ­πό τήν ἐκ­με­τάλ­λευ­ση καί τόν ἐμ­παιγ­μό τῶν πο­λι­τι­κῶν ὀρ­θώ­νει τό ἀ­νά­στη­μά του καί ἀν­τι­πα­λεύ­ει μό­νος καί ἐγ­κα­ταλει­μμέ­νος τήν ξέ­νη κα­το­χή καί τούς νέ­ους δυ­νά­στες τῆς πα­τρί­δος μας.
Καί εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κά τρα­γι­κό ὁ λα­ός νά ἀ­πο­ζη­τᾶ ἐ­να­γω­νί­ως στή­ριγ­μα καί πα­ρη­γο­ριά καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α νά κω­φεύ­ει καί νά σι­ω­πᾶ. Εἶ­ναι τρα­γι­κό ὁ πι­στός λα­ός νά ἀ­γω­νιᾶ καί νά ἀ­γω­νί­ζε­ται γιά νά δι­α­φυ­λά­ξει τήν πί­στη του, τήν θρη­σκευ­τι­κή του ἐ­λευ­θε­ρί­α, τήν ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξη πα­ρά­δο­σή του, νά ὀρ­γα­νώ­νει ἀν­τι­δρά­σεις καί ἐκ­δη­λώ­σεις δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη σέ ὅ­λη τήν Ἑλ­λά­δα καί ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α νά ἐ­φη­συ­χά­ζει καί νά ἀρ­κεῖ­ται σέ ὀ­λι­γό­λο­γα, γε­νι­κό­λο­γα καί ἀ­νού­σια δελ­τί­α τύ­που.
Εἶ­ναι τρα­γι­κό τά παι­διά νά ἐ­κλι­πα­ροῦν μέ πό­θο, λα­χτά­ρα καί ἱ­ε­ρή ἀ­γω­νί­α τήν Μη­τέ­ρα τους (τήν Ἐκ­κλη­σί­α δη­λα­δή) νά τούς προ­στα­τέ­ψει καί νά τούς κα­θο­δη­γή­σει καί Αὐ­τή νά πε­ρι­φρο­νεῖ καί νά ἀ­γνο­εῖ τά ἴ­δια Της τά παι­διά.
Μέ τόν τρό­πο της αὐ­τό ἡ Δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­ναγ­κά­ζει τά παι­διά της νά αὐ­τε­νερ­γοῦν καί νά κα­τε­βαί­νουν ἀ­πορ­φα­νι­σμέ­να στούς δρό­μους καί τίς πλα­τεῖ­ες γιά τήν προ­ά­σπι­ση τῶν ἐ­θνι­κῶν καί θρη­σκευ­τι­κῶν ἐ­λευ­θε­ρι­ῶν καί δι­και­ω­μά­των τους.
Ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι Αὐ­τή πού, ἔ­στω καί αὐ­τή τήν ὕ­στα­τη στιγ­μή μέ τό κύ­ρος καί τήν βα­ρύ­­τη­τα τῶν πα­ρεμ­βά­σε­ών Της μπο­ρεῖ καί πρέ­πει, λαμ­βά­νον­τας ὑ­πό­ψη καί τήν ἐκ­πε­φρα­σμέ­νη ἔν­το­νη ἀν­τί­θε­ση τῶν πι­στῶν, νά ἡ­γη­θεῖ τῆς ἀν­τι­στά­σε­ως καί τῆς ἀν­τι­δρά­σε­ως κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη καί τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κε­λώ­μα­τος, ὥ­στε νά ἀ­πο­τρέ­ψει τήν ἔκ­δο­σή της ἀ­να­παύ­ον­τας ἔ­τσι τό ὀρ­θό­δο­ξο πλή­ρω­μα.
Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,
Κα­τα­κλεί­ον­τας καί ἀ­φοῦ Σᾶς συγ­χα­ροῦ­με καί Σᾶς εὐ­χα­ρι­στή­σου­με γιά μί­α ἀ­κό­μη φο­ρά γιά τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη αὐ­τή πρω­το­βου­λί­α Σας νά δι­ορ­γα­νώ­σε­τε σή­με­ρα στόν εὐ­λο­γη­μέ­νο αὐ­τό τό­πο τήν πα­λλα­ϊ­κή συγ­κέν­τρω­ση δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας κα­τά τῆς κάρ­τας τοῦ πο­λί­τη καί τοῦ ἠ­λε­κτρο­νι­κοῦ φα­κε­λώ­μα­τος καί τήν τι­μή πού μᾶς κά­να­τε νά συμ­με­τά­σχου­με σέ αὐ­τή ὡς ἕ­νας ἐκ τῶν ὁ­μι­λη­τῶν, θά θέ­λα­με νά Σᾶς πα­ρα­κα­λέ­σου­με νά εὐ­χη­θεῖ­τε νά ἀρ­θοῦ­με ὅ­λοι στό ὕ­ψος τῶν πε­ρι­στά­σε­ων, ἄρ­χον­τες καί ἀρ­χό­με­νοι, ποι­μέ­νες καί ποι­με­νό­με­νοι καί νά ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με στήν ἀ­νάγ­κη καί τήν κρι­σι­μό­τη­τα τῶν στιγ­μῶν πού δι­ερ­χό­μα­στε, ὡς πο­λί­τες, ὡς λα­ός καί ὡς Ἔ­θνος.
Εὐ­χη­θεῖ­τε νά μήν ὑ­πο­στεί­λου­με τήν ση­μαί­α τοῦ ἀ­γώ­να, νά μην ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τό πε­δί­ο τῆς μά­χης, νά μήν καμ­φθοῦ­με ἀ­πό τίς δο­κι­μα­σί­ες, νά μήν ἐν­δώ­σου­με στίς ἀ­πει­λές. Εὐ­χη­θεῖ­τε νά στα­θοῦ­με ἀν­τά­ξιοι τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί τῆς πα­ρα­δό­σε­ώς μας καί νά μήν ὑ­πο­τα­χθοῦ­με στήν παγ­κό­σμια ἠ­λε­κτρο­νι­κή δι­κτα­το­ρί­α τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των· νά ὀρ­θο­πο­δή­σου­με καί πά­λι ὡς ἔ­θνος καί νά βρεῖ ἡ πα­τρί­δα μας τόν δρό­μο γιά τήν ἔ­ξο­δο ἀ­πό τήν στε­νω­πό τῆς πρω­το­φα­νοῦς κρί­σε­ως πού τήν τα­λα­νί­ζει μέ τό μι­κρό­τε­ρο δυ­να­τό κό­στος σέ θυ­σί­ες καί δο­κι­μα­σί­ες.
Σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά καί ἀπό τήν καρδιά μας γιά ὅλα.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση.

Νά δούμε πότε καί η Ι.Σύνοδος θα μιλήσει σωστά, ίσα, σταράτα, καί τόμπρα, καί όχι " ήξεις αφίξεις..." .

Άν καί τώρα πού καθησύχασε ο Βενιζέλος για τούς μισθούς του κλήρου πολύ φοβάμαι ότι θα πούνε "άς πάει καί το παλιάμπελο...".

Καί ποιό είναι αυτό το "παλιάμπελο" πού θα ξεπουληθει νομίζω όλοι μας τό καταλαβαίνουμε, καί ο Θεός να βάλει τα χέρι Του !

Αττικός

Ανώνυμος είπε...

Γιατί οι Δεσποτάδες δεν μιλάνε;

Ανώνυμος είπε...

Μια ακόμα κάρτα. Γιατί αυτός ο θόρυβος. Η εκκλησία όλο φοβίες είναι. Οι θρησκευτικοί έχουν ψυχιατρική ανάγκη.