Φυλαχτό
Εκείνο το παράθυρο που μ’ είδε
να φεύγω κάποτε μακρυά σου για την πόλη
κείνο που σάπισε απ’ τα δάκρυά σου όταν
μέρα δουλειάς με επερίμενες και σκόλη
Εκείνο το παράθυρο που ήλιος όμοιος
άστραψε της αγαλλομένης της μορφής σου χάρη
εκείνο έβγαλα και κρέμασα απέναντί μου
να το χω φυλαχτό και θυμητάρι.
Το παραθύρι που εγέρασε μαζί σου
Πατέρα έχω ν αγναντεύω τη μορφή σου.
Αλεξανδρεύς
7 σχόλια:
Αριστούργημα !!
Μας παρουσιάζεις μια λεπτομέρεια μοναδική.
Το καλύτερο κήρυγμα που θα μπορούσα να ακούσω είναι αυτή η ποιητική απόδοση μιας λεπτομέρειας της παραβολής από το βλέμμα του Αλεξανδρέα.
Το τέλος με συγκλόνισε προσωπικά:
«Το παραθύρι που εγέρασε μαζί σου
Πατέρα έχω ν αγναντεύω τη μορφή σου.»
Ναι αυτό είναι το καλύτερο φυλακτό για θύμηση.
Πράγματι, πολύ καλό!!!
Που ήσουν Αλεξανδρέα τόσο καιρό;;;
Αλεξανδρέα σε συγχαίρω. Αν και δεν έχεις ανάγκη του δικού μου επαίνου αφού είσαι καταξιωμένος στην συνείδησή μας ως σπουδαίου ποιητή και όχι μόνο. Έχεις πολλαπλά χαρίσματα τα οποία έχεις καλλιεργήσει σε άριστο βαθμό΄.
Yπέροχη φωτογραφία-εικόνα-ψυχής νοσταλγία και τρυφερότητα!
Ο Αλεξανδρεύς δεν έχει ανάγκη ενθαρρύνσεως και καλών λόγων. Είναι δόκιμος ποιητής.
Που το σκέφτηκες αυτό το φυλακτό;
Είσαι πρώτος!!
Δημοσίευση σχολίου