Ἁλιεῖς στή θάλασσα τῶν ἀνθρώπων - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Γ´Κυριακή Ἐπιστολῶν

(Τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων

Πέτρου καί Παύλου)

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἁλιεῖς στή θάλασσα τῶν ἀνθρώπων

« Χαίρετε Πέτρε καί Παῦλε... φίλοι τοῦ Χριστοῦ» (Δοξαστικό τῶν αἴνων)

˜˜˜˜˜˜˜˜

« Χαίρετε, Πέτρε καί Παῦλε,... φίλοι τοῦ Χριστοῦ»

****

        Τά ἔθνη ἔχουν τούς ἥρωές τους. Οἱ πόλεις τούς εὐεργέτες καί τούς μεγάλους ἀγωνιστές τῆς ἐλευθερίας τους. Ἔχει καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τούς δικούς της ἥρωες. Ἥρωες τῆς πίστεως, τῆς αὐταπάρνησης, τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητας. Δύο τέτοιους ἥρωες, διδασκάλους τῆς Οἰκουμένης ἀείφωτους τιμᾶ σήμερα. Τούς πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους Πέτρο καί Παῦλο. Τούς γνήσιους καί ἀφοσιωμένους φίλους τοῦ Χριστοῦ.

        Οἱ προϋποθέσεις ἀπό τίς ὁποῖες ξεκίνησαν εἶναι τελείως διαφορετικές. Ὁ Πέτρος προέρχεται ἀπό τήν τάξη τῶν ἀγραμμάτων ἁλιέων. Ὁ Παῦλος ἀπό τήν τάξη τῶν σοφῶν τῆς ἐποχῆς του. Ὁ Πέτρος ἀπό τήν χορεία τῶν δώδεκα Μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Ὁ Παῦλος ἦταν πρώην διώκτης τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ἡ κατεύθυνσή τους εἶναι διαφορετική. Ὁ Πέτρος στρέφεται πρός τούς Ἰουδαίους. Ὁ Παῦλος γίνεται ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Καί οἱ δύο ὅμως ἔχουν κοινό χαρακτηριστικό τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωση στόν Χριστό. Καί τήν δείχνουν ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του. Ὁ Πέτρος, μέ τήν ὁμολογία του. Ὁ Παῦλος μέ τήν αὐταπάρνησή του.

****

«Χαίρετε, Πέτρε καί Παῦλε,... φίλοι τοῦ Χριστοῦ»

          Ἦταν πρωϊνό ἤρεμο καί εἰρηνικό στήν ἀκρογιαλιά τῆς Τιβεριάδας. Ὁ Σίμων ὁ γιός τοῦ Ἰωνᾶ

καλεῖται ἀπό τόν νέο Διδάσκαλο, τόν Ἰησοῦ ἀπό τήν Ναζαρέτ, νά ἀφήσει τά δίχτυα, τό καράβι κι αὐτή τήν οἰκογένειά του καί νά τόν ἀκολουθήσει. Θά τόν κάμει, λέει, ἀπό δῶ καί πέρα ψαρᾶ ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων. Καί ὁ Πέτρος χωρίς συζήτηση, δικαιολογίες ἤ προβληματισμούς ἀφήνει τά πάντα καί ἀκολουθεῖ τόν θεῖο Διδάσκαλο. Ὁ Πέτρος ἔχει δώσει ἤδη τό πρῶτο δεῖγμα σταθερότητας πίστης, ἀγάπης καί ἀφοσίωσης στόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Ἡ συνέχεια θά τόν ἀναδείξει καί θά τόν ἀποδείξει βράχο καί θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

        Καί ὅταν ἀργότερα, λίγο πρίν τόν σταυρό καί τά ἅγια πάθη του, ὁ Κύριος ἐρώτησε τούς δώδεκα: «Ὑμεῖς τίνα με λέγετε εἶναι;» (Ματθ. ιστ´15, Μάρκ. η´29). Σεῖς οἱ δώδεκα ποιός λέτε ὅτι εἶμαι, ὁ Πέτρος προλαβαίνοντας καί πάλι τούς ἀδελφούς του  ἀπαντᾶ μέ ὅλη τήν θέρμη τῆς καρδιᾶς του: «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υϊός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. ιστ´16). Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, πού τόν ὑποσχέθηκεν ὁ Θεός καί τόν περιμένουν οἱ αἰῶνες.

        Τήν ἀγάπη καί τήν πίστη του στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου θά τήν ἐπαναβεβαιώσει μέ σαφήνεια μπροστά στό Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων γιά νά τό γνωρίζουν οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων· μικρῶν καί μεγάλων. Σοφῶν καί ἀγραμμάτων. Πλούσιων καί φτωχῶν, δυνατῶν καί ἀδυνάτων: «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία..., (θά βεβαιώσει)» (Πράξ. δ´12). Ἄνθρωποι, φωνάζει ὁ Πέτρος: «Δέν ὐπάρχει κανένας ἀπολύτως ἄλλος γιά νά μᾶς βοηθήσει νά κρδίσουμε τήν σωτηρία πού ἀποζητᾶμε. Οὔτε ὑπῆρξε, ὑπάρχει ἤ θά ὑπάρξει κάτω ἀπό τόν οὐρανό κι ἐπάνω σ᾽ὅλη τή γῆ ὄνομα ἄλλο, πού νά δόθηκε ἀπό τόν Θεό σ᾽ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους μέ τό ὁποῖο νά μποροῦμε νά λυτρωθοῦμε, νά νικήσουμε τή φυσική μας ἀδυναμία καί ν᾽ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἐνοχή καί τίς ἁμαρτίες μας ἐκτός ἀπό τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ».

        Αὐτή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ μόνη ὀρθή, ὀρθόδοξη πίστη πού σώζει τόν ἄνθρωπο. Τόν ἀνασύρει ἀπό τήν πλάνη, τόν λυτρώνει ἀπό τήν ἐνοχή καί τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας καί τόν ὁδηγεῖ ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό.

        Αὐτή ἡ ὁμολγία- διακήρυξη τοῦ θείου Πέτρου εἶναι τό φάρμακο πού θά ἀπαλύνει καί σήμερα τόν πόνο τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή ἡ πίστη στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀποδοχή τοῦ Εὐαγγελικοῦ νόμου, ὁ ἀγώνας ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά βγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τά ἀδιέξοδα στά ὁποῖα ἔχει περιέλθει. Ὅσο ἐνωρίτερα τό καταλάβουμε ὡς ἄτομα, οἰκογένειες, ἔθνος, πανανθρώπινη κοινότητα τόσο τό καλύτερο. Μόλις παραδοθοῦμε στήν ἀγάπη του, ὅπως ὁ Πέτρος, καί τόν ἐμπιστευθοῦμε ὡς τόν μόνον ἀληθινό Θεόν, θά ἀρχίσει ἡ ἀνοδική πορεία. Ἡ ζωή μας θά ἀλλάξει. Ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη θά πλημμυρίσουν τήν ψυχή μας. Τό χαμόγελο θά ἀνθίσει στά φρυγανωμένα ἀπό τήν ἀγωνία, τίς τύψεις, τήν ἀβεβαιότητα χείλη μας.

******

        Πλούσια σέ ἀγάπη πρός τόν Χριστόν εἶναι καί ἡ καρδιά τοῦ Παύλου. Στήν περίπτωση τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου αὐτή ἡ ἀγάπη παρουσιάζει ἔντονο τό χαρακτηριστικό τῆς αὐταπάρνησης. Χάριν τοῦ Χριστοῦ διακηρύττει «τά πάντα ἐζημιώθην» λέγει (Φιλιπ. γ´8). Τά στερήθηκα καί τά πέταξα ὅλα τά τοῦ κόσμου, προκειμένου νά κερδήσω τόν Χριστόν. Καί τά θεωρῶ ὅλα αὐτά σκουπίδια μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τή στιγμή τῆς ἐπιστροφῆς του ἐκεῖ στό δρόμο τῆς Δαμασκοῦ, ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστόν ἐπλημμύρισε τήν καρδιά τοῦ Παύλου. Καί γι᾽αὐτό θά βεβαιώσει τόν βασιλιά Ἀγρίπππα μέ τά ἑξῆς λόγια: «οὐκ ἀπειθής ἐγενόμην τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ» (Πράξ. κστ´19). Αὐτή ἡ ἀγάπη ἔκαμε τόν φτερωτό Ἀπόστολο νά φέρει τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλο τόν κόσμο. Τόν ἔκαμε ἱκανό νά ὁμολογεῖ ὅτι «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Γαλ. β´20). Ζοῦσε κυριαρχούμενος ἀπό τήν πίστη στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἡ καρδιά του ἦταν προσκολλημένη σ᾽Ἐκεῖνον τόσο πολύ, ὥστε νά λέγει: «ἐμοί τό ζῆν Χριστός» (Φιλιπ. α´21). Ζωή μου εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός εἶναι γιά μένα τό πᾶν. Εἶναι καί πνοή καί ζωή καί φῶς.

        Αὐτό εἶναι καί τό μυστικό τῆς γενναιότητάς του. Τοῦ ἡρωϊσμοῦ του. Γι᾽αὐτό καί τίποτε δέν τόν ἐφόβιζε. Οὔτε κίνδυνοι, οὔτε στερήσεις, οὔτε φυλακές, οὔτε τό μαρτύριο, ἐφ᾽ὅσον ὅλα ἐγίνονταν γιά τόν Χριστόν. Καί γι᾽αὐτό ἔλεγε: «ἐφραίνομαι στίς ἀσθένειες, στούς χλευασμούς, στίς ἀνάγκες, στούς διωγμούς, στίς στενοχώριες, ὑπέρ Χριστοῦ». Εὐφραίνομαι ὅταν ὅλα αὐτά τά ὑποφέρω γιά τόν Χριστό καί τήν δόξα του (Β´Κορ. ιβ´10). Χαρά του καί εὐφροσύνη του ἦταν ὅλα τά σκληρά καί δυσάρεστα, ὅταν ἐγίνονταν χάριν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη του τόν ἔκαμνε νά ἱκανοποιεῖται βαθιά ἀπό ὅλα ἐκεῖνα, πού πολλοί ζητοῦν μέ κάθε τρόπο νά τά ἀποφύγουν.  Ὁ Παῦλος τά δεχόταν μέ χαρά, ἀφοῦ ἦταν γιά τόν Χριστό. Ἄλλωστε μιά ἀμυδρή εἰκόνα μᾶς ἔδωκε σήμερα μέσα ἀπό τούς στίχους τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος. Μᾶς μίλησε γιά λιθοβολισμούς, μαστιγώσεις, ναυάγια, καταβυθίσεις, κακοπάθειες καί άγρυπνίες. Ἡ ἀγάπη του πρός τόν Χριστό ἐχόρταινε μέ ἐκεῖνα, τά ὁποῖα γιά τόν Χριστό τόν ἐταπείνωναν καί τόν παρουσίαζαν ὡς «κάθαρμα τοῦ κόσμου» (Α´Κορ. δ´13). Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀφοσίωσή του πρός τόν Χριστό, τόν ἔκαμνε  νά σβήνει τελείως τόν ἑαυτό του, ἀρκεῖ νά κηρύττεται καί νά δοξάζεται ὁ Χριστός. Τή ζωή του δέν τήν θεωροῦσε πολύτιμη, ἀλλά τήν πρόσφερε ὁλόκληρη γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου του.

        Αὐτή ἡ αὐταπάρνηση, ἡ θυσία τοῦ «ἐγώ» καί τῶν δικαιωμάτων μας χάριν τῶν ἀδελφῶν μας εἶναι στίς μέρες μας σπάνιο εἶδος. Σήμερα δυστυχῶς ὅλοι θέλουμε τήν ἄνεσή μας. Μᾶς χρακτηρίζει ἡ «ἥσσων προσπάθεια» ἀκόμη καί στήν ἐργασία πού μᾶς ἐξασφαλίζει τά πρός τό ζῆν ἀναγκαῖα. Κάθε τι πού ἔχει μέσα του τήν θυσία καί τόν κόπο καί τήν κακοπάθεια μᾶς προκαλεῖ δυσαρέσκεια. Στόν ἀγώνα ὑπέρβασης αὐτῆς τῆς νοοτροπίας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς γίνεται ὁδηγός καί φωτεινό μετέωρο.

****

«Χαίρετε, Πέτρε καί Παῦλε,... φίλοι τοῦ Χριστοῦ»

        Πέτρος καί Παῦλος. Οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι. Καί οἱ δύο ἀποτελοῦν ὑποδείγματα ἀγάπης καί ἀφοσίωσης στόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν. Ὑποδείγματα ζωῆς πού θά κάμουν τήν καθημερινότητά μας πιό ὄμορφη. Θά δώσουν νόημα στή ζωή μας. Στίς δύσκολες ὧρες τοῦ πειρασμοῦ, τῶν προκλήσεων τοῦ κόσμου καί τίς δελεαστικές προτάσεις τῆς ἁμαρτίας. Τήν ὥρα πού τά πόδια μας τρικλίζουν καί ἡ πτώση εἶναι σχεδόν βέβαιη  νά ἐνισχύουμε τόν ἑαυτό μας καί νά τοῦ λέμε μαζί μέ τόν Πέτρο: «πρός τίνα ἀπελευσόμεθα». Ποῦ νά πᾶς ἑαυτέ μου; Μέ τόν κόσμο; Νά συμμαχήσεις μέ τήν ἀνηθικότητα, τήν ἀδικία καί τήν ἀπάτη; Ὄχι. Θά βαδίσεις μέ τόν Σταυρό στό χέρι καί θά νικήσεις.

          Καί μπροστά στόν τραχύ καί ἀνηφορικό δρόμο τοῦ καθήκοντος ἡ αὐταπάρνηση καί τό θυσιαστικό πνεῦμα τοῦ Παύλου ἄς γιγαντώνει τό φρόνημά μας  κι ἄς ἀτσαλώνει τή θέλησή μας, ὥστε νά σπάζουν οἱ ἁλυσίδες τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. Καί ὡς «ἀπελεύθεροι Χριστοῦ» νά λάβουμε τό στεφάνι πού ἐπιφυλάσσεται  ὡς ἀνταμοιβή ὄχι μόνο στόν Παῦλο, ἀλλά καί σέ ὅλους, ὅσοι ἀγαποῦν τήν ἔνδοξη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου» ( Β´Τιμ. δ´8).

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης