Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Επίλογος - Στάχυς


Επίλογος

Το ‘ξερες, φίλε, πως θα φύγει,
πως λίγο φως απόμενε ακόμα.
Κορμί φθαρμένο στου πόνου το κρεβάτι,
λιωμένο κερί μπροστά στο εικονοστάσι
και το σκοτάδι, φαίνεται ν’ εξουσιάζει.  
Κι εσύ, που τόσο πίστεψες στο φως,
βλέπεις το φως τώρα να σβήνει.
Θυμώνεις κι οδύρεσαι.
Είναι αμαρτία ο θυμός; αναρωτιέσαι,
μα πάλι ηρεμείς και πάλι μαλακώνεις.
Θε μου, Εσύ, σα χάδι πατρικό σε παιδικό κεφάλι,
σαν ήλιος λαμπερός μετά την καταιγίδα,
το νου τον σκοτισμένο φώτισέ τον,
κι οδήγησέ τον σε μιαν άλλη λογική,
σ’ αυτή, που «μωρία» ο κόσμος λέει.


Στάχυς

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο !!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Στάχυ κάθε φορά μας διδάσκεις.
Συνέχισε ….

Ανώνυμος είπε...

Μοναδικό, υπέροχο!Πολύ ανθρώπινο...πολύ κοντά σε αυτά που νιώθουμε...

Ανώνυμος είπε...

Αναστάσιε, είσαι τυχερός που έχεις τέτοιους φίλους...

Ανώνυμος είπε...

Σε ζηλεύω Στάχυ, με την καλή έννοια...Πάρα πολύ καλό!

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό. Γράψε και άλλα. Έχεις περιεχόμενο καταπληκτικό.

Ανώνυμος είπε...

Σε ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

Πόσο πονετικό για τον αδελφό σου, τον φίλο σου Στάχυ...
Ζητάς ωραία παρηγοριά στον πόνο του: τη λογική του Θεού!

Στους στίχους σου αποτυπώνεις αυτό που θα ήθελε να πει και η δική μου καρδιά..
Σε ευχαριστουμε!
Θαλεια