Πολυαρχιερατικές θεῖες λειτουργίες - Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος (Γκατζιρούλης)

     Στίς μέρες μας, δυστυχῶς, προέκυψε καί ἄλλη κακοδιαχείριση τοῦ ἐπισκοπικοῦ χαρίσματος. Πρόκειται γιά τίς πολυαρχιερατικές θεῖες λειτουργίες πού δέ διδάσκουν, δέν ἐμπνέουν τήν ἀφοσίωση καί τήν ἀγάπη, δέ χειραγωγοῦν στήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί στήν ἄσκηση τῆς θυσιαστικῆς διακονίας, ἀλλά ὡραιοποιοῦν μιά μάζωξη ἐπισκόπων «ἐπί τῷ αὐτῷ» καί μιά εὐκαιρία γιά ἐπίδειξη καί κοσμική ἀναγνώριση. Ὀγδόντα εἶναι οἱ δεποτάδες τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου καί οἱ περισσότεροι φιλοτιμοῦνται ἤ προσκαλοῦνται νά ὑπηρετήσουν καί νά φωτίσουν τόν περιφερόμενο θεατρινισμό σπρώχνοντας στήν ἀπαξία τήν εὐθύνη τῆς διδαχῆς καί τή γλυκύτητα τοῦ διαλόγου τῆς ὕπαρξής μας μέ τόν οὐράνιο Πατέρα. Ὀργανώνουν τίς πολυαρχιερατικές λειτουργίες τους, κατά τίς ὁποῖες δέν προσφέρουν στό λαό τά μεγάλα δῶρα τῆς διδαχῆς καί τοῦ φωτισμοῦ τῶν ἁγίων ἐπισκόπων καί μαχητῶν, πού ἄφησαν πίσω τους κεφάλαια γνήσιας ζωῆς καί δοξασμένων ἀγώνων, ἀλλά ἀρκοῦνται στήν προβολή τῶν τίτλων τους καί στή χαρμόσυνη ἀποδοχή τῆς κολακείας. Τό σύστημα τῶν πολυαρχιερατικῶν λειτουργιῶν, πού ἐπικράτησε κατά τά νεώτερα χρόνια, δημιούργησε στήν Ἱεραρχία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, στούς ὀγδόντα Ἀρχιερεῖς, δύο ρεύματα, δύο ὁμάδες, πού ἡ κάθε μιά διακινεῖται ἤ μάχεται μέ ἄλλο ὅραμα καί ἄλλο στόχο

. Ἡ πρώτη συγκροτεῖται ἀπό τούς νοσταλγούς τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου πού αὐτοπροβάλλονται ὡς διάδοχοι τοῦ πρώτου θρόνου καί ὡς μελλοντικοί διαχειριστές τῆς ὑπέρτατης ἐξουσίας. Τόν σημερινό Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο τόν βλέπουν καί τόν στιγματίζουν ὡς ἀνίκανο καί ὡς ἀναποτελεσματικό. Τό ὕφος του καί τό ἦθος του, περιορισμένα καί ἐγκλωβισμένα στό σχῆμα «τῶν χαμηλῶν τόνων», τά ἐκτιμοῦν ὡς ἐκδηλώσεις φτηνῆς ἐπίδειξης ἡγετικοῦ ρόλου, ἀνίκανης νά δαμάσει τίς θύελλες τῆς σύγχρονης ἐποχῆς καί νά ἀποκαταστήσει τό κύρος καί τό δυναμισμό τῶν ἀρχιερέων, πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἡ διάδοχη γενεά τῶν μεγάλων ἐξαγιασμένων πατέρων μας. Οἱ κυνηγοί τῆς ἀνώτατης ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας πλησιάζουν δῆθεν εὐγενικά καί ἀδελφικά τόν προκαθήμενο Ἱερώνυμο, ἀλλά, ὅταν τόν βρίσκουν νά κάνει βήματα λαθεμένα ἤ νά σύρεται, ὑπό τήν ὀργή τῶν ἀντιπάλων του, σέ προδοσία τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἤ σέ πλήρη ἐκκοσμίκευση τοῦ ρόλου του, ἀλλάζουν πολιτική, τοῦ δίνουν ἕνα πρόσθετο βίαιο σκούντημα, γιά νά τόν ἀναγκάσουν νά ἐπιταχύνει τή δική του πτώση καί τήν ἀναρρίχηση κάποιου ἀπό τό σύνολο τῶν ἐπιθυμητῶν τῆς πολυδοξασμένης καθέδρας. Οἱ νοσταλγοί διάδοχοι βρίσκονται ὁπωσδήποτε παρόντες στίς πολυαρχιερατικές λειτουργίες μέ πρωτεύοντες ρόλους καί μέ πολλή αὐτοπροσωπική διαφήμιση.

     Οἱ ὑπόλοιποι, ἐπίσκοποι διαφόρων μητροπολιτικῶν περιοχῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου, πού συγκροτοῦν τήν ὁμάδα τῶν κομπάρσων, δέν εἶναι σέ θέση νά ἀναζητήσουν πρωτεύοντα ρόλο καί περιορίζονται στή σιωπηλή παρουσία τους κατά τά ἑορταστικά προγράμματα τῶν πολυαρχιερατικῶν λειτουργιῶν αὐτοπεριοριζόμενοι στό δευτερεύοντα ρόλο, στήν ἀναγραφή τοῦ ὀνόματός των στά δημοσιογραφικά ἀγγέλματα, στήν φιλική μακρολογία μέ τούς συνεπισκόπους καί στά ἐντυπωσιακά δῶρα πού συνήθως κλείνουν τήν πολυαρχιερατική σύναξη.

     Καί οἱ δυό αὐτές ὁμάδες, ἀποκομμένες ἀπό τήν πατερική παράδοση, δέν παράγουν πνευματικό ἔργο, δέν ποιμαίνουν μέ ἀγάπη καί μέ θυσιαστική φροντίδα τό ποίμνιο, δέ συνεχίζουν τή συγγραφή κεφαλαίων ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καί πατρικῆς καθοδήγησης στήν πληρότητα τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα καί τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀλλά περνοῦν τόν καιρό τους μόνο μέ τήν εἴσπραξη τιμητικῆς ἀναγνώρισης τοῦ σιωπηλοῦ ρόλου των καί λαμπρῆς μετοχῆς στίς ἐκδηλώσεις φιλοξενίας.

Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος (Γκατζιρούλης)