Ἄγνοια καί ἀποκάλυψη- π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Κ´ Ἐπιστολῶν

Ἄγνοια καί ἀποκάλυψη

(Γαλ. α´11-19)

Α´ Μεγάλο κακό ἡ ἄγνοια

Β´ Ὅταν καλεῖ ἀνταποκρινόμαστε πρόθυμα

          ˜˜˜˜˜˜˜˜  

          Δέν θά ἦταν ὑπερβολή, ἄν λέγαμε πώς τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀποτελεῖ μιά δημόσια ἐξομολόγηση τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου. Ἔχουμε πεῖ καί ἄλλοτε, ὅτι ἄνθρωποι, πού κινοῦνταν ἀπό ἰδιοτελῆ ἐλατήρια, ἔκαμναν τό πᾶν προκειμένου νά μειώσουν τό κύρος τοῦ Ἀποστόλου. Τόν κατηγοροῦσαν ὅτι δέν εἶναι Ἀπόστολος ὅπως οἱ ἄλλοι ἕνδεκα καί ἑπομένως τό κήρυγμά του δέν εἶναι γνήσιο ἀποστολικό κήρυγμα. Ἔτσι ἔσπερναν τήν ἀμφιβολία στίς ψυχές τῶν χριστιανῶν καί τούς παρέσυραν στήν πλάνη καίτήν αἵρεση. Αὐτό ἀνάγκαζε τόν Παῦλο νά ἀπολογεῖται δημόσια γιά τήν κλήση καί τήν ἀποστολή του, τή γνησιότητα τοῦ κηρύγματός του. Αὐτό κάνει καί σήμερα.

*****

Α´ Μεγάλο κακό ἡ ἄγνοια

          Σᾶς κάνω γνωστό, λέγει εἰσαγωγικά στούς χριστιανούς τῆς Γαλατίας, ὅτι ἡ πίστη, πού σᾶς ἐκήρυξα δέν εἶναι «κατά ἄνθρωπον», δέν εἶναι ἐπινόηση κάποιου ἀνθρώπου. Ἄλλωστε  οὔτε καί ἐγώ «παρέλβον αὐτό» τό κήρυγμα ἀπό κάποιον ἄνθρωπο, οὔτε μοῦ τό δίδαξε κανείς, ἀλλά τό ἐγνώρισα «δι᾽ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».Ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ εἰδικό θαῦμα μοῦ φανέρωσε τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό  καί μέ συνέδεσε μαζί Του.

          Ἀσφαλῶς, συνεχίζει, ἔχετε ἀκούσει, ἔχετε πληροφορηθεῖ ποιά ἦταν ἡ «ἐμή ἀναστροφή», ἡ διαγωγή καί ἡ πολιτεία μου προηγουμένως, τότε πού ἀνῆκα στόν Ἰουδαϊσμό. Ἔχτε ἀκούσει μέ πόσο πάθος κυνηγοῦσα τούς χριστιανούς.  «Καθ᾽ὑπερβολήν» καταδίωκα «τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ» καί «ἐπόρθουν αὐτήν». Ἐπιχειροῦσα νά τήν κυριεύσω, καί,  ἄν ἦταν δυνατό νά τήν καταστρέψω,.

          Καθώς τώρα ἔδειχνα ἰδιαίτερο ζῆλο γύρω ἀπό τίς πατρικές μου  παραδόσεις· «προέκοπτον», διακρινόμουν καί ξεπερνοῦσα κατά πολύ τούς περισσότερους ὁμοεθνεῖς μου, ὅσον ἀφοροῦσε τίς ἐπιδόσεις μας στόν ἰουδαϊσμό.

          Ὁ Ἀπόστολος λοιπόν, εἶχε μεγάλο ζῆλο. Αὐτός ὁ ζῆλος τόν ἔσπρωχνε στό νά καταδιώκει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι ὁ ζῆλος ἐκεῖνος ἦταν «οὐ κατ᾽ἐπίγνωσιν» (Ρωμ. ι´2). Ζῆλος πού δέν διευθυνόταν ἀπό ὀρθή καί πλήρη γνώση σχετικά μέ τόν Θεό καί τά καθήκοντα πρός αὐτόν. Ἦταν ζῆλος πού προερχόταν ἀπό ἄγνοια. Δέν ἤξερα, λέγει, ὁ Ἀπόστολος, ποιά ἦταν ἡ ἀλήθεια, ποιό ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί γι᾽αὐτό δέν ἤξευρα τί ἔκαμνα. Σέ ἄλλη ἐπιστολή του πάλιν ὁμολογεῖ καί λέγει ὅτι ὑπῆρξε βλάσφημος καί διώκτης καί ὑβριστής τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά, λέγει, «ἀγνοῶν ἐποίησα ἐν ἀπιστίᾳ» (Α´Τιμ. α´13), ὅτι ἔκαμα τό ἔκαμα ἀπό ἄγνοια ὅταν ἤμουν ἀκόμη στήν ἀπιστία.  

          Ἀπό αὐτή τήν συμπεριφορά τοῦ Παύλου πρίν γνωρίσει τόν Χριστόν, βλέπουμε πόσο μεγάλο κακό εἶναι ἡ ἄγνοια. Ἀκόμη καί ὅταν δέν προέρχεται ἀπό πείσμονα ἐγωϊσμό, ὁ ὁποῖος δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο  τῆς ἄγνοιας νά ἐρευνήσει καί νά μάθει τό σωστό. Ἀκόμη καί φυσική, καί ἀθώα, ἄς ποῦμε ἄγνοια, ἄν εἶναι, εἶναι ἱκανή νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο σέ μεγάλες πλάνες καί φοβερά ἐγκλήματα. Τέτοια ἦταν ἡ ἄγνοια τοῦ Παύλου στήν ἀρχή τῆς ζωῆς του, στά νεανικά του χρόνια. Τί κακό ὅμως τοῦ ἔκαμεν ἡ ἄγνοια αὐτή. Ποῦ τόν ὁδήγησεν ὁ τυφλός ζῆλος του καί ὁ μεγάλος του φανατισμός!  Μέ βαθύ ψυχικό πόνο μᾶς τό ὁμολογεῖ στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.

          Τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἄγνοιας τίς βλέπουμε καί σήμερα στή ζωή πλήθους συνανθρώπων μας μικρῶν καί μεγάλων. Τρέχουν, ἐργάζονται, μοχθοῦν, χωρίς νά ξέρουν γιατί. Βαπτίζονται, μεγαλώνουν, ἐξελίσσονται, μορφώνονται, κατακτοῦν θέσεις, λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀλλά γιά τήν ἰδιότητά τους αὐτή, καί γιά ὅ,τι ἔχει σχέση μέ αὐτήν δέν ἐνδιαφέρονται. Γι᾽αὐτό καί εὔκολα τήν πωλοῦν.  Τήν ἀνταλλάσσουν μέ τήν πλάνη καί τήν αἵρεση. Μένουν μέ κλειστά τά μάτια, ἐνῶ μπροστά τους ὑπάρχει ἄπλετο τό φῶς καί ἡ εὐωδία τῆς ἀλήθειας.

          Τό πάθημα τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου, ἀλλά καί πολλῶν, ὅπως εἴπαμε συνανθρώπων μας, μᾶς τονίζει, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν πρέπει νά μένει στή θλιβερή αὐτή κατάσταση, ἀλλά νά κάμνει τό πᾶν, ὥστε νά διασκεδάσει ἀπό τήν ψυχή του τήν ἄγνοια καί ἀντί αὐτῆς νά ἀποκτήσει τή σωτήρια γνώση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἁγίου θελήματός Του.

          Ἀλλά κανείς  δέν μπορεῖ μόνος του νά γνωρίσει τόν Θεόν καί τό θέλημά Του καί νά τόν ἀκολουθήσει, ἄν ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν τόν φωτίσει καί δέν τόν καλέσει μέ τρόπους θαυμαστούς κοντά του, ἄν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς χριστός δέν τοῦ ἀποκαλύψει τή θεία Του ἀλήθεια πού σώζει καί ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπο. Καί ὁ Θεός τό κάμνει αὐτό, ὅταν βλέπει, ὅτι εἶναι ἀθέλητη ἡ ἄγνοια τοῦ ἀνθρώπου, καί ὅταν ἀκόμη καί παρά τήν ἄγνοια ὑπάρχει στήν ψυχή ὁ πόθος τῆς ἀλήθειας καί ὁ ζῆλος πρός τόν Θεόν καί τήν σωτηρία. Τότε, καί στήν κατάλληλη ὥρα, ἐπεμβαίνει ὁ Θεός καί φωτίζει καί διαλύει τήν ἄγνοια, καί καλεῖ τόν ἄνθρωπο κοντά του, καί τόν χρησιμοοποιεῖ καί ὡς ἐκλεκτό ὄργάνό του γιά τήν μετάδοση τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου.

****

           

Β´ Ὅταν καλεῖ ἀνταποκρινόμαστε πρόθυμα       Αὐτό συνέβη καί στήν περίπτωση τοῦ διώκτη Σαύλου πού μεταβλήθηκε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στόν μεγάλο Ἀπόστολο Παῦλο. Καί αὐτό μᾶς τό λέγει ὁ ἴδιος. « Ὅτε δέ εὐδόκησεν ὁ Θεός ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καί καλέσας διά τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τόν υἱόν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτόν ἐν τοῖς ἔθνεσι...». Δηλαδή, ὁ Θεός μέ ἐλέησε. Μέ ξεχώρισε πρίν ἀκόμη γεννηθῶ ἀπό τήν κοιλία τῆς μητέρας μου, καί μέ κάλεσε κοντά του καί μοῦ ἀπεκάλυψε τόν Υἱό Του, τόν Σωτήρα Χριστό, γιά νά τόν κηρύττω στούς ἀνθρώπους γιά τή σωτηρία τους. Ἄγνοια εἶχα. Ἀλλά ἡ ἄγνοιά μου αὐτή δέν ἦταν ἀπό τή θέλησή μου. Ἡ θέλησή μου ἦταν καλή καί ἅγια καί ὁ Θεός μοῦ ἔκαμε τήν ἀποκάλυψή του. Μοῦ ἀποκάλυψε τόν Υἰόν του καί τό Εὐαγγέλιό του. Καί ἀπό τότε καί ἐγώ ἔγινα μεγαλόφωνος κήρυκας καί ἀπόστολος καί διδάσκαλος τοῦ Υἱοῦ του καί τοῦ Εὐαγγελίου του. Ἀπό τότε δέν σταμάτησε οὔτε στιγμή νά κηρύττω μέ κόπους καί μέ θυσίες μεγάλες τόν Χριστόν καί τό θέλημά του.

          Ἀποκάλυψη ἔγινε στόν Παῦλο καί ἐκεῖνος ἀμέσως, πλήρως καί τελείως, μέχρι θανάτου ἀνταποκρίθηκε στήν ἀποκάλυψη αὐτή. Ἀπό τά χρόνια δέ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μέχρι σήμερα  ποτέ δέν ἔπαυσεν ὁ Ἅγιος Θεός νά ὁμιλεῖ καί νά καλεῖ στόν Ἀμπελώνα Του τιμημένους συνεργούς Του. Ἄλλους σέ μικρή ἡλικία καί ἄλλους σέ μεγαλύτερη. Ἄλλους ἀπό χριστιανικά περιβάλλοντα καί ἄλλους ἀπό τήν παράταξη τῶν ἐχθρῶν του. Καλεῖ ὁ θεός καί ἀναθέτει ἱερές ἀποστολές.

          Ποιοός γονιός ἤ δάσκαλος, ποιός φίλος μπορεῖ νά ἀντιστρατευθεῖ στή θεία βουλή; Ποιός δέν θά τό θεωρήσει ἀσύγγνωστη θρασύτητα καί βλασφημία νά ψιθυσίσει ἔστω καί κάποιο λόγο δισταγμοῦ, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Θεός διατάσσει;

          Καί ἄν προέβλεπαν οἱ γονεῖς γιά τό παιδί τους κάποια σπουδαία κοινωνική σταδιοδρομία, ἄς τό σκεφθοῦν: ὑπάρχει τάχα μεγαλύτερη ἀνάδειξη ἀπ᾽αὐτήν πού προσφέρει ὁ θεός; Κι ἄν ἔβλεπαν σπάνια χαρίσματα στό παιδί τους, ἄς ἐρωτήσουν τόν ἑαυτό τους: ὅ,τι καλύτερο διαθέττουμε δέν εἶναι αὐτό πού χρωστοῦμε καί ἁρμόζει νά προσφέρουμε στόν Θεό; Καί δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία μέ τό πνευματικό της ἔργο ὁ πιό ἰδανικός χῶρος γιά νά ἀξιοποιηθοῦν τά χαρίσματα τοῦ παιδιοῦ τους;

          Ἀλλά καί τά παιδιά πού νιώθουν μέσα τους πόθους ἱερούς καί θεία κλήση, νά μή διστάζουν διόλου, ἀλλά μέ σταθερότητα νά προχωροῦν. Κάποιες συναισθηματικές ἀντιδράσεις, κάποια ξαφνιάσματα ἤ λόγια ἀμηχανίας θά παρουσιασθοῦν ὁπωσδήποτε Εἶναι συνυφασμένα ὅλα αὐτά μέ τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία.. Ἐκεῖνοι ἄς μή ἀναζητήσουν πρόσθετη ὐποστήρηξη καί ἐνθάρρυνση ἀπό ἀνθρώπους καί ἄς μή ἐξαρτήσουν τήν περαιτέρω πορεία τους ἀπό τούς ἐπαίνους ἤ τίς εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ Θεός πού καλεῖ. Καί πρέπει νά προχωρήσουν. Ἤρεμα, σταθερά, εὐγενικά.

          Καί κάποτε θά φανεῖ ὅτι αὐτό ἔπρεπε νά γίνει. Καί τότε θά σεμνύνονται οἱ συγγενεῖς καί οἱ γνωστοί. Θά εὐγνωμονεῖ ἡ κοιννωία. Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως θά δοξάζεται μέ ὅλα τό Ὑπερύμνητο Ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.

****

                   Μακρυά ἀπό τήν καταστροφική ἄγνοια λοιπόν, καί πρόθυμη ἀνταπόκριση στήν κλήση καί ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας τήν Κυριακή  06.11.2016