Κυριακή Μετά τά Φῶτα
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
Παλαιά καί σύγχρονη
Γαλιλαία
«Γῆ Ζαβουλών καί γῆ
Νεφθαλείμ...
Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν»
(Ματθ. δ´15)
Ὁ Τίμιος
Πρόδρομος, τόν ὁποῖο μόλις χθές ἐτιμήσαμε, γιά τή συμβολή του στή Βάπτιση καί
τή φανέρωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στόν κόσμο,
ἔχει συλληφθεῖ ἀπό τόν βασιλέα Ἡρώδη καί βρίσκεται κλεισμένος στή φυλακή. Τήν ὥρα
αὐτή ἀκριβῶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐγκαταλείπει τήν πατρίδα του τή Ναζαρέτ καί ἐγκαθίσταται
στήν παραθαλάσια πόλη Καπερναούμ, κοντά στή λίμνη Γεννησαρέτ στά σύνορα τῶν ἐπαρχιῶν
πού κατοικο῀σαν οἱ φυλές Ζαβουλών καί Νεφθαλείμ. Ὁλόκληρη ἡ χάρα αὐτή λεγόταν
περιφρονητικά ἀπό τούς Ἰουδαίους «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν», γιατί ἐκεῖ εἶχαν
κατοικήσει πολλοί εἰδωλολάτρες καί ἀλλόφυλοι.
Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτούς τούς ἀνθρώπους ἦρθε νά κατοικήσει ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός
τοῦ Θεοῦ.
Ἄς δοῦμε λοιπόν προσεκτικά τήν κατάσταση
πού ἐπικρατοῦσε τότε στή Γαλιλαία, νά τήν συγκρίνουμε μέ τήν ἐποχή μας καί νά
βγάλουμε τά ἀνάλογα πνευματικά συμπεράσματα.
****
«Γῆ Ζαβουλών καί γῆ Νεφθαλείμ... Γαλιλαία τῶν
ἐθνῶν»
Γιά τόν λαό
πού κατοικοῦσε τότε στή συγκεκριμένη περιοχή τῆς Γαλιλαίας ὁ Προφήτης Ἡσαΐας ὀκτακόσια
χρόνια πρό Χριστοῦ, φωτιζόμενος ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα δίνει τή μαρτυρία ὅτι ἦταν
«καθήμενος ἐν σκότει», « ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου». Ἦταν καθηλωμένος καί ἀκίνητος
στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης καί ἀσέβειας. Οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς ἐκείνης
κάθονταν στή χώρα που σκιαζόταν ἀπό τό πυκνότατο σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ
θανάτου.
Ἡ προσεκτική
μελέτη τῆς ζωῆς τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου μόνο θλίψη καί πόνο προξενεῖ στή
ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Παντοῦ, ἐκτός τῶν Ἰουδαίων, ἐπικρατοῦσε ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων.
Ὁ ἄνθρωπος πού δημιουργήθηκε «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ὁμοίωσιν Θεοῦ» ἐλάτρευε τά ἄψυχα εἴδωλα. Τόν ἥλιο, τά ἀστέρια,
τούς ὠκεανούς, τά ζῶα καί τά πράγματα. Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι «ἀντάλλαξαν τό ἔνδοξο
μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τή φθορά, μέ ὑλικά ἀγάλματα
πού ἔχουν τήν εἰκόνα φθαρτοῦ ἀνθρώπου καί πουλιῶν καί τετραπόδων» (Ρωμ. α´23).
Μιά τέτοια ὅμως
θρησκευτική κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητας δέν ἦταν δυνατόν παρά νά ἔχει ἀντίκτυπο
καί στήν ἠθική ζωή τῶν λαῶν. Ἡ ἀνηθικότητα εἶθχε κατακτήσει τό σύμπαν. Σωστή
«σκιά θανάτου» ἦταν ἁπλωμένη παντοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια εἶχε καταρρακωθεῖ.
Χωρίς ἐντροπή ὁ ἄνθρωπος καταπατοῦσε τήν ἁγνὀτητα καί τήν τιμιότητα. Ἡ οἰκογένεια
ἦταν ἀνύπαρκτη. Ἡ γυναίκα χωρίς καμμιά ἀξία, ταπεινό ἀντικείμενο στή διάθεση τοῦ
ἀνδρός. Ὡς μητέρα δέν εἶχε κανένα δικαίωμα στά παιδιά της. Ὅ,τι ἤθελε τά ἔκαμνε
ὁ ἄνδρας. Ὡς σύζυγος ἦταν ὕπαρξη δυστυχισμένη. Πολλές φορές μετά τόν θάνατο τοῦ
συζύγου της, καιγόταν κι αὐτή μαζί του ζωντάνη. Τά παιδιά χωρίς ἀξία. Ἄν ὁ
πατέρας δέν τά ἤθελε τά σκότωνε, τά ἔριχνε στόν Καιάδα, χωρίς νά δώσει λογαριασμό
σέ κανένα.
Ἡ κοινωνία οὐσιαστικά
ἦταν διαλυμένη. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι
ἦσαν δοῦλοι. Στίς λίμνες τῶν ἐπαύλεων τῆς Ρώμης ἔτρεφαν τά χρυσόψαρα ἀπό τίς
σάρκες τῶν δούλν τούς ὁποίους ἔριχναν ἐπίτηδες, γιά νά τρέφονται τά ψάρια.
Εἶχε φθάσει
σέ τέτοιο σημεῖο ἡ διαφθορά τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ὁ Θεός νά ἀποφασίσει τήν ἐξάλειψη
τοῦ κακοῦ μέ τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε. « Οὐ μή καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις
τούτοις, εἶπεν ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα διὰ
τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γεν. στ´ 3). Δέν θά παραμείνει πλέον τό πνεῦμα, ἡ χάρη καί ἀγαθή προνοητική μου
δύναμη στούς ἀνθρώπους αὐτούς, διότι κυριεύθηκαν ἀπό τά πάθη, ἔγιναν δοῦλοι τῆς
σάρκας. Καί ἀργότερα ὅταν στίς πόλεις τῶν
Σοδόμων καί Γομόρων ἐπικράτησεν ἡ παρά φύσιν ζωή, πού ἔμεινε στήν ἱστορία ὡς
«Σοδομιτισμός», ἔριξε φωτιά καί θειάφι ὁ Θεός καί τίς κατέκαυσε, ἀφήνοντας
τεκμήριο τῆς ἀποστροφῆς του πρός τά ἁμαρτήματα τῆς σαρκός τή σημερινή Νεκρά
θάλασσα.
*****
Δέν ἦταν ὅμως
μόνοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι. Ὅπως δέν ἦταν οὔτε οἱ πρῶτοι, οὔτε οἱ τελευταῖοι. Παντοῦ
καί πάντοτε ξαναζεῖ ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Καί ἡ ἐποχή μας δυστυχῶς δέν εἶναι
τίποτε ἄλλο, παρά μία σύχρονη Γαλιλαία. Μιά Γαλιλαία τήν ὁποία κυβερνᾶ τό πάθος καί ἡ ἀνομία, ἡ ἀπιστία
καί ἡ ἀσέβεια, τό ψέμα καί ἡ ἀδικία, ἡ σάρκα καί ἡ ἀκολασία.
Τό ἀδικοχυμένο
αἷμα βάφει τούς δρόμους τῆς γῆς. Πόλεις καταδαφίζονται. Ὁ οὐρανός ἀντί βροχῆς
ποτιστικῆς στέλλει πυρωμένο ἀτσάλι στά κεφάλια τῶν ἀνθρώπων. Πρός τί ὅμως νά ἀπαριθμοῦμε
καταστάσεις καί γεγονότα τά ὁποῖα ὅλοι πληροφορούμαστε καί ζοῦμε καθημερινά;
Στό κάθε βῆμα
τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου εἶναι στημένες παγίδες τοῦ διαβόλου καί τοῦ ὀλέθρου. Εἶναι
φορές πού ἐπαναλαμβάνουμε τήν κραυγή τῆς ἀνησυχίας τοῦ ψαλμωδοῦ τῆς Παλαιᾶς
διαθήκης: «Διεφθάρησαν καί ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύυμασι» «πάντες ἐξέκλινα« ἅμα
ἠχρειώθησαν» (ψαλμ. 13ος). Τέτοιο ἠθικό χάος ἐπικρατεῖ, πού τό μαῦρο τό λέν ἄσπρο
καί τό μαῦρο ἄσπρο. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα τήν ἀρετή τήν ὑποτιμοῦν καί τήν κακία
τήν ἐγκωμιάζουν.
Ἡ ἀτμόσφαιρα
εἶναι ζοφερή, ὅμως ἡ ἐλπίδα ὑπάρχει. Τό φῶς πού ἀνέτειλε τότε στήν Καπερναούμ
καί σ᾽ὅλη τή Γαλιλαία καί τήν Ἰουδαία ὑπάρχει. Εἶναι τό «φῶς μέγα», ὁ Χριστός. Ὁ
Κύριος καί Θεός μας εἶναι τό Φῶς πού φωτίζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν
κόσμον». Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ διαλύει τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.
Καί ὁ ἀγώνας
τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας γίνεται διπλός ὡς πρός τήν μορφή. Οἱ χριστιανοί
στή σύγχρονη Γαλιλαία πού ζοῦμε
καλούμαστε νά στηριχθοῦμε καί νά στηρίξουμε. Νά οἰκοδονμηθοῦμε πνευματικά καί οἰκοδομήσουμε
ἐν Χριστῷ τούς ἀδελφούς μας. Νά φωτιζόμαστε καθημερινά ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς
διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καί νά φωτίζουμε τούς ἀποπροσανατολισμἔνους ἀδελφούς
μας. Καλούμαστε μέσα σ᾽ αὐτό τό συγχυσμένο κόσμο νά σωθοῦμε καί νά συμβάλουμε
στή σωτηρία τῶν ἄλλων. Στήν προσπάθεια αὐτή ὅμως χρειάζεται πολλή προσοχή. Αὐτό
μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰολυδας: «Ἄλλους πάλι νά προσπαθεῖτε νά τούς
σώσετε μέ μεγάλη προσοχή καί φόβο μήπως βλαβεῖτε ἀπό τή συναναστροφή τους. Νά
τούς ἁρπάζετε μέσα ἀπό τή φωτιά τοῦ ἔσχατου κινδύνου, μισώντας σάν βρωμερό ἔνδυμα
τή μολυσμένη ἀπό τά πάθη τῆς σαρκός ζωή τους» (Ἰούδα στ.23). Ὀφείλουμε νά ζοῦμε
πάντοτε μέ σύντροφο τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅπως λέγει ὁ Μ. Βασίλειος «τά ἁμαρτάνειν
ἡμῖν κατά ἀπουσίαν τοῦ θείου φόβου ἐγγίνεται». Ὅταν ἀπουσιάζει ἀπό τήν ψυχή ὁ
φόβος τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ ἄνθρωπος πέφτει στήν ἁμαρτία. Ἡ ἀποσία τοῦ θείου φόβου ἀπό
τήν ψυχή ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία.
Ὀφείλουμε λοιπόν οἱ πιστοί νά παλεύουμε ἀντίθετα πρός τό ὁρμητικό
ρεῦμα τοῦ κακοῦ πού παρασύρει κάθε ἰδανικό καί κάθε πνευματική ἀξία. Ἀγωνίζονται
οἱ πιστοί νά σώσουν τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ταυτόχρονα σώζουν καί τούς ναυαγούς. Ὁ
Δαυΐδ μᾶς λέεγει ὅτι εἶναι μακάριος καί εὐτυχισμένος ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος «οὐκ ἐπορεύθη
ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καί ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καί ἐπί καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν». Μακάριος ὅποιος θέλει καί μπορεῖ νά φυλάει
τόν ἑαυτό του ἀπό ψυχοφθόρες συνήθειες καί ψυχοφθόρους ἀνθρώπους.
Ἡ φυγή αὐτή
δέν εἶναι τοπική, ἀλλά τροπική. Χρειάζεται ἀγώνας, προσοχή καί προσευχή. Σ᾽ ἕνα
κόσμο, πού τά εἴδωλα τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας εἶναι τόσο γοητευτικά καί ἀσκοῦν
τόση ἐπιρροή στούς ἀνθρώπους, εἶναι ἀνάγκη νά στεκόμαστε ἄγρυπνοι στίς ἐπάλξεις.
Πάσῃ φυλακῇ τηροῦντες τήν καρδίαν μας.
***
«Γῆ Ζαβουλών καί γῆ
Νεφθαλείμ... Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν»
Ἀδελφοί μου,
ζοῦμε σέ μιά σύγχρονη «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Ζοῦμε σ᾽ ἕνα κόσμο
νεοειδωλολατρικό. Τά εἴδωλα τῆς ἁμαρτίας εἶναι στημένα παντοῦ. Πλεῖστοι ὅσοι ἄνθρωποι
σήμερα τά προσκυνοῦν καί τά λατρεύουν. Κι ἐμεῖς «στῶμεν μετά φόβου». Διότι τό ὐποκριτικό
χαμόγελο τῆς ψεύτικης ζωῆς μπορεῖ νά μᾶς δελεάσει. Προσοχή μήπως ἡ σύγχρονη
Βαβυλώνα τῆς ἀκολασίας μᾶς παρασύρει στά δίχτυα τοῦ θανάτου. Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής
Ἰωάννης, ὁ Μαθητής τῆς ἀγάπης μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή: «τεκνία, λέγει, φυλάξατε ἑαυτούς
ἀπό τῶν εἰδώλων» (Α´Ἰω. ε´21). Ἄς φυλάξουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό τά εἴδωλα τῆς
σύγχρονης Γαλιλαίας. «Σώζων, σῶζε τήν σεαυτοῦ ψυχήν».
Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Καθεδρικός Ἱ. Ναός Ἀγίου Πολυδώρου Καϊμακλίου 08.01.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου