ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΒΙΚΑΤΟΣ - Β. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΒΙΚΑΤΟΣ (+25/2/2017)…

Επικήδειος λόγος σε έναν σημαντικό άνθρωπο που έφυγε από κοντά μας

τού Β. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ένας σπουδαίος άνθρωπος περνά σήμερα –πιο σωστά από το Σάββατο-την χαραδρογέφυρα προς τα Ηλύσια Πεδία! Ένας σπουδαίος άνθρωπος μεταβαίνει εκ τού θανάτου προς την ζωήν (οξύμωρο σχήμα, πλην όμως απολύτως αληθές, υπαρκτό, στα σίγουρα ελπιδοφόρο)!.

Σεβαστοί Πατέρες,

Πένθιμη ομήγυρις,

«Μάλλον εστί ζήσαι το αποθανείν», τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος.

Από την άλλη: «Πρόσταγμα Θεού εστί το μη λυπείσθαι επί τοις κεκοιμημένοις τούς εις Χριστόν πεπιστευκότας διά την ελπίδα τής αναστάσεως», σημειώνει ο Μ. Βασίλειος. Τα λόγια δε αυτά, των δυο μεγάλων Πατέρων τής Αγίας μας Εκκλησίας, ως θεόπνευστα, σηματοδοτούν και νοηματοδοτούν το τί είναι ο θάνατος για εμάς τούς χριστιανούς!

Φίλες και Φίλοι, ο σεβαστός προκείμενος νεκρός, ο πολυσέβαστος και αγαπημένος μας Θεοχάρης Βικάτος, υπήρξε μια λαμπρή προσωπικότητα τού τόπου μας. Ανώτερο στέλεχος τής Τραπέζης τής Ελλάδος, σύζυγος τής σπουδαίας καλλιτέχνιδος και επί σειράν ετών δ/ντριας τού ΠΑΤΡΑΪΚΟΥ ΩΔΕΙΟΥ, εριτίμου κυρίας Άσπας Ντρέκη, για πολλά χρόνια διηκόνησε πραγματικά στον χώρο, τον κατ’ εξοχήν πολιτιστικό και πολιτισμικό, τού ιστορικού ΠΑΤΡΑΪΚΟΥ ΩΔΕΙΟΥ. Ήταν η …ψυχή, πραγματικά, τού Ωδείου μας. Καίτοι, δεν ήταν μουσικός, όμως λάτρης τής μουσικής, στάθηκε με αξιωσύνη και σεβασμό δίπλα σε ιερά τέρατα τής μουσικής παιδείας τής πόλης μας: Στον πενθερό του, μουσικολογιώτατο ιερέα και ιδρυτή τού Ωδείου, αοίδιμο π. Ευθύμιο Ντρέκη, στον Μιλτιάδη Παπανικολάου, τούς αδελφούς Μπαζούς, τον Χρίστο Μποζίκη, τον Ηλία Παπαδόπουλο κ. ά.. Και ασφαλώς στην κορυφαία πιανίστα σύζυγό του, κα Άσπα.

Άνθρωπος κύρους και τίμιου φιλότιμου, σοβαρός, αυστηρός με τον εαυτό του, ευθύς και ειλικρινής με τούς συνομιλητές του, με πατρική αγάπη προς τα μικρά παιδιά, αλλά και πρωτόγνωρα τίμιος στις δοσοληψίες του. Ήταν κάτι σαν άτυπος επιτελάρχης στο Ωδείο μας.

Φίλες και Φίλοι, η τιμιότητα δεν είναι απλά μια αρετή. Είναι οπωσδήποτε, παραδείσια πύλη. Κι όταν η τιμιότητα έχει το εύρος τού κυρίου Χάρη, τότε γίνεται οδηγητικό φως, γίνεται Χριστοπορεία και επομένως ασφαλής λεωφόρος προς την αιωνιότητα.

Πάνε χρόνια, είχαμε τις δραχμές! Θυμάμαι, καθώς μάς έδινε το μισθό μας στο Ωδείο, έβαζε μέσα στον φάκελλο και την τελευταία δραχμή. Το ίδιο αργότερα, και με τα ευρώ. Έβαζε ακόμη και τα …μονόλεπτα! Αυτός ήταν ο κ. Χάρης.

Αποχαιρετάμε με σεβασμό, με συγκίνηση, τον κ. Χάρη μας. Είναι βέβαιο πως θα μάς λείψει. Μάς παρηγορεί όμως, ο λόγος τού Θεού μέσα από την Αποκάλυψη, που λέει: «…Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι…, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών· τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών». Παράλληλα, συλλυπούμαστε από καρδιάς την σύζυγό του, κα Άσπα, τα σπουδαία παιδιά του και τα εγγόνια του. Ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορία.

Κύριε Χάρη μας, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε λίγο θα σε δεχθεί κι η καλή σου ψυχή ας ευφραίνεται μέσα σε ουράνιες μουσικές κλίμακες, εκεί ψηλά, μέσα σ’ ένα αλλιώτικο ωδείο, με μουσικούς τούς ασώματους αγγέλους. Ως αντιπελάργωση αγάπης, θα έχεις τον παντοτινό σεβασμό μας. Καλό ταξίδι! Καλό Παράδεισο!...