Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστόν - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστόν

« Καί λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς Σαββάτων ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον» (Μάρκ. ιστ΄2)

*******

          Εἶναι ἀδύνατο νά σκεφθοῦμε οἱ πιστοί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί νά μήν ἔλθουν ἀμέσως  στή σκέψη μας οἱ σεμνές καί ἱερές μορφές τῶν Μυροφόρων. Οἱ εὐλογημένες ἐκεῖνες γυναῖκες πού εἶχαν ἀγαπήσει τόν Χριστό μέ ὅλη τή δύναμη τῆς καρδιᾶς τους καί τόν εἶχαν κλάψει μέ ὅλη τους τή ψυχή  ἐσταυρωμένον, μαζί μέ τόν Βου­λευτή Ἰωσήφ καί τόν Φαρισαῖο Νικόδημο, εἶχαν προσφέρει καί τά μύρα καί τά δάκρυα τῆς ἀγάπης τους πρός τό λατρευτό τους Διδάσκαλο πού ἤδη βρισκόταν στόν τάφο. Ἄς φέρουμε λοιπόν μπρο­στά μας τήν ὥρα αὐτή τίς ἡρωϊκές μορφές τους καθώς προχωροῦν «λίαν πρωῒ» τῆς μοναδικῆς ἐκείνης ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως πρός τό Μνη­μεῖο, γιά νά δοῦμε ἀπό κοντά τί χαρίζει στήν ψυχή ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστόν.

*****

« Καί λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον»

          Καθώς ἀτενίζουμε νοερά τίς εὐλογημένες ἐκεῖνες ὑπάρξεις νά βαδίζουν μέσα στό σύθαμπο τοῦ ὄρθρου πρός τό παρακείμενο τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ μνημεῖο, μιά σκέψη αἰχμαλωτίζει τή διά­νοιά μας. Ἡ σκέψη ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό γίνεται πηγή δυνάμεως, πού ὑπερνικᾶ κάθε δυσ­κολία. Ἀλήθεια τί ἦταν πιό φυσικό νά νοιώθουν οἱ μυροφόρες γυναῖκες κατά τίς τραγικές ἐκεῖνες ὧρες; Ποιά ἐνέργεια θά ἦταν ἡ πιό «λογική»  ἐκείνη τήν ὥρα; Ἀσφαλῶς ἡ ἴδια ἐνέργεια στήν ὁποία εἶχαν προβεῖ καί οἱ ἕνδεκα Μαθητές, οἱ ὁποῖοι φοβήθηκαν τούς Ἰουδαίους καί κλείστηκαν στό ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων. Στίς Μυροφόρες ὅμως δέν ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, συναισθή­ματα φόβου, δειλίας καί ἀπογο­ητεύσεως. Ἄς εἶναι γυναῖκες. Παρουσιά­ζον­ται πιό ἀνδρεῖες καί ἀπό τούς ἄνδρες.

Ποῦ βρῆκαν αὐτή τή δύναμη; Ἀπό ποῦ ἄντλησαν θάρρος καί τόλμη, ὥστε νά ξεκινήσουν πρωῒ-πρωῒ γιά τόν πανάγιο Τάφο; Πῶς δέν ὑπο­λόγισαν τί ἦταν πιθανό νά πάθουν ἀπό τούς φα­νατικούς Ἰουδαίους; Πῶς δέν συγκρατήθηκαν ἀπό τή σκέψη ὅτι θά ἀντιμετώπιζαν τούς ἄξε­στους ρωμαίους στρατιῶτες;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι φυλαγμένη στά βάθη τῆς καρδιᾶς τους. Τῆς καρδιᾶς πού φλεγόταν ἀπό ἀγάπη στόν χριστό. Αὐτή ἡ ἀγάπη ἦταν ἐκείνη, πού τίς ἀνέδειξε ἡρωῒδες. Αὐτή ἡ ἀγάπη τίς ἔκαμε νά ἀψηφήσουν κάθε δυσκολία καί νά μήν ὑπο­χωρήσουν, ἔστω κι ἄν ἤξευραν ὅτι θά τίς ἐμπό­διζεν ὁ πελώριος λίθος, πού ἔφρασσε τόν Τάφο.

Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ὑπο­χωροῦν τά πάντα. Κι αὐτή τήν πραγματικό­τητα τήν εἴδαμε καί τή βιώσαμε, τή βλέπουμε καί τή βιώνουμε καθημερινά στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό ποῦ ἔπαιρναν δύναμη οἱ ἔνδοξοι καί καλλίνικοι μάρτυρες καί θυσιάζονταν, πολλοί μά­λιστα μέσα στό ἄνθος τῆς ἡλικίας τους; Ἀπό ποῦ ἄντλησαν δύναμη νά ἐγκαταλείψουν τόν κόσμο τόσοι ἄνθρωποι πού ἀναδείχθηκαν μεγάλοι Ὅσιοι καί ἀσκητές  Πατέρες; Ἀπό τήν ἀγάπη καί μόνο ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, στόν Ὁποῖο εἶχαν δώσει τήν πρώτη θέση στήν καρδιά τους. Ἀπό τήν ἀγάπη Ἐκείνου, πού διεκήρυξεν ὅτι «ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα… υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἀξιος» (Ματθ. ι΄37).

Ἄς ἔρθουμε τώρα στή δική μας ἐποχή. Καί σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι καί μάλιστα νέοι πού ζοῦν ζωή ἀληθινά χριστι­ανική καί δέν ἐπηρεάζον­ται ἀπό τούς μολυσμούς τοῦ κόσμου. Πῶς γίνεται αὐτό καί μέσα στό βόρβορο τῆς ἐποχῆς μας νέοι ἄνθρωποι μένουν ἁγνοί καί καθαροί. Ὥριμοι ἀφο­σιωμένοι στήν τιμή καί τήν πίστη τῆς οἰκογέ­νειάς τους. Ἄνθρωποι ἄνδρες καί γυναῖκες, μικροί καί μεγάλοι πού ζοῦν τή ζωή τοῦ καθήκοντος καί τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Μία ἐξήγηση ὑπάρχει. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χρι­στόν. Αὐτή πυρπολεῖ τίς καρδιές τους καί αὐτή ἀποτελεῖ τήν κινητήρια δύναμη τῶν πράξεών τους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ πού ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς Νικητής τοῦ θανάτου καί ζεῖ μαζί μας καί κατευθύνει τή ζωή μας. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μπροστά στήν ὁποία κάθε τερπνό τοῦ κόσμου παρουσιάζεται σάν «σκύβαλο» ἀνάξιο λόγου (Φιλιπ. γ΄8).

****

Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦς Χριστοῦ σάν ἄλλος μαγνήτης ἑκλύει τή χάρη καί τήν εὔνοια  τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Καί αὐτό γίνεται φανερό πάλι ἀπό τή ζωή τῶν Μυροφόρων. Τί ἄλλο ἦταν πράγματι ἡ τιμή πού τούς ἔγινε, νά πάρουν ἐν­τολή ἀπό τόν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ, γιά νά κη­ρύξουν πρῶτες τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως καί νά γίνουν εὐαγγελίστριες τῶν Ἀποστόλων; Εὔνοι­α καί χάρις Θεοῦ δέν ἦταν καί τό ὅτι πρῶτες αὐ­τές ἀξιώθηκαν νά ἀκούσουν τό «χαίρετε» ἀπό τό πανάγιο στόμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, νά ἐγγί­σουν «τούς πόδας»Του καί νά τόν προσκυνή­σουν (Ματθ. κη΄9); Μέ τήν εὔνοια καί τήν τιμή αὐτή ὄχι ἁπλῶς λύθηκε ἡ κατάρα τῆς γυναικείας φύσης ἐξ αἰτίας τῆς παραβάσεως «τῆς Προμήτο­ρος Εὔας», ἀλλά ὑψώθηκαν οἱ γυναῖκες καί ἔγι­ναν «ἰσαπόστολοι», διότι «ἠγάπησαν πολύ» (Λουκ.­ ζ΄47).

Ἡ χάρι ὅμως καί ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁ­ποίου ἡ σοφία εἶναι «πολυποίκιλος» (Ἐφεσ. γ΄10) καί ἐνεργεῖ μέ πολλούς καί διάφορους τρόπους, δωρίζεται καί σέ καθέναν, πού Τόν ἀγαπᾶ καί στρέφεται μέ ἀφοσίωση σ΄ Ἐκεῖνον. Μιά ἰδέα αὐτῆς τῆς εὐνοίας καί τῆς χάριτος δίνει καί ὁ λόγος πού εἶπεν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός: «Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰω. ιδ΄23). Σ’αὐτόν πού ἀγαπᾶ ἔμπρακτα τόν Χριστόν, γίνεται ὕψιστη τιμή. Δέν ἐγγίζει ἁπλῶς τά πόδια τοῦ Κυρίου, ὅπως οἱ Μυροφόρες γυναῖ­κες στόν κῆπο τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά δέχεται μέ­σα του διά τῆς θείας Κοινωνίας αὐτή τήν Ὁμο­ού­σιο καί ἀδιαίρετον καί Παναγίαν Τριάδα. Γίνεται θεοφόρος καί ζεῖ ζωή οὐράνια.

Ὑπάρχει ἆραγε μεγαλύτερη εὔνοια καί χάρη ἀπό τοῦ νά ἔχει ὁ πιστός μέσα του τόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, «τόν Θεόν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως» (Ρωμ. ιε΄5), τήν πηγή τῆς χαρᾶς καί τῆς εἰρήνης; Τί ἔχει νά ζηλέψει τότε ὁ πιστός ἄνθρωπος ἀπό τόν μάταιο κόσμο; Τίποτε ἀπολύτως. Διότι ἑνωμένος μέ τόν Χριστόν αἰσθά­νεται τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐτυχίας μέσα του. Αὐτή δέ ἡ εὐτυχία του ἀκτινοβολεῖ στούς ἔξω καί διαλαλεῖ τό μήνυμα τῆς Ἀναστά­σεως. Κηρύττει μέ δύναμη καί πειστικότητα τή δύναμη Ἐκείνου πού ζεῖ καί τώρα μεταξύ μας καί ἔχει τή δύναμη νά ὑψώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά κατώτερα καί γήϊνα στά ἀνώτερα καί τά οὐράνια. Νά δίνει ἀνώτερο περιεχόμενο καί σκοπό στή ζωή του καί νά τόν ἀναδεικνύει συνεργό Του στό ἔρ­γο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

****

« Καί λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον»

Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Μυροφόρων, ἀδελφοί, τόσο τῶν γυναικῶν, ὅσο καί τῶν ἀνδρῶν, γίνεται ἀφορμή νά θερμάνουμε ἀκόμη περισσότερο τήν ἀγάπη πού τρέφουμε καί ἐμεῖς πρός τόν Χριστόν. Ἄς ζητοῦμε λοιπόν τίς πρεσβεῖες των καί ἄς ἱκε­τεύουμε διά μέσου αὐτῶν τόν Κύριο νά ἐνσχύει ὁ Ἴδιος τή θέλησή μας, ὥστε νά μήν ἑλκύεται ποτέ ἡ καρδιά μας ἀπό μάταιες ἀγάπες, ἀλλά νά στρέ­φεται πάντοτε πρός τόν οὐράνιο Νυμφίο. Πρός Ἐκεῖνον πού χαρίζει θάρρος καί δύναμη στή ψυχή πού τόν ἀγαπᾶ, καί ἐκδηλώνει ἀπέναντί της τήν εὔνοιά Του, ἡ ὁποία τήν ἐξυψώνει καί τήν ἐξαγιάζει.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας,  Κυριακή  30.04.2017