Μεταγενέστερες Σταυροφορίες, Ιστορική Επιτομή - Σοφίας Καυκοπούλου

Μεταγενέστερες Σταυροφορίες

-Ιστορική Επιτομή

τής Σοφίας Καυκοπούλου

Ένα ασυνήθιστο φαινόμενο, έλαβε χώρα το έτος 1212, όταν ένα ιδιότυπος ‘’στρατός’’ από παιδιά και εφήβους, συγκεντρώθηκε με την επιθυμία να μεταβεί στους Αγίους Τόπους και να εκδιώξει τούς αλλόθρησκους κατακτητές. Ίσως η παταγώδης αποτυχία των προηγούμενων Σταυροφοριών, ίσως η μεσαιωνική αντίληψη ενός Θεού – τιμωρού, γέννησαν την αντίληψη πως  μόνο τα παιδιά, με την αθώα προαίρεσή τους, θα σταθούν ικανά να φέρουν εις πέρας μία επιτυχημένη Σταυροφορία.

Δυστυχώς, η έλλειψη οργάνωσης, μέσα στις ούτως ή άλλως δύσκολες συνθήκες επιβίωσης τής εποχής, όπως και οι επιτήδειοι που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση, οδήγησαν στο αποτέλεσμα πολλά παιδιά να πεθάνουν από τις κακουχίες, πολλά άλλα να πωληθούν σαν σκλάβοι κ.λπ. Στην εν λόγω Σταυροφορία, εντοπίζουμε αφ’ ενός θρησκευτικό φανατισμό, με τον οποίο μάλιστα είχε διαποτιστεί η εύπλαστη παιδική ψυχή και αφ’ ετέρου το ιπποτικό ιδεώδες που στα μάτια των παιδιών είχε παραμείνει ιδανικό.

Η Σύνοδος τού Λατερανού αποφάσισε την κήρυξη τής Ε’ Σταυροφορίας (1215), η οποία πραγματοποιήθηκε από τον βασιλιά τής Ιερουσαλήμ Ιωάννη Βρυέννιο και τής Ουγγαρίας Ανδρέα Β'. Οι Σταυροφόροι, κατέλαβαν την Δαμιέττη, πόλη τής Αιγύπτου, με σκοπό να διαπραγματευτούν την ανταλλαγή της με τα Ιεροσόλυμα. Όταν όμως οι μωαμεθανοί κυρίαρχοι των Αγίων Τόπων, δέχθηκαν αυτή την ανταλλαγή, η απληστία τού παπικού λεγάτου, οδήγησε τα στρατεύματα να βαδίσουν προς το Κάιρο, ή αλλιώς, προς την συντριβή τους.

Η ΣΤ’ Σταυροφορία, πλήρως εκκοσμικευμένη κατά τον καθηγητή Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, ουσιαστικά εντελώς διαστρεβλωμένη ως προς το σκοπό, πραγματοποιήθηκε το 1228 από τον αυτοκράτορα τής Γερμανίας Φρειδερίκο Β, ο οποίος συνθηκολόγησε με τον σουλτάνο τής Αιγύπτου Μελίκ-Ελ-Καμέλ για την απόκτηση τής Ιερουσαλήμ και των υπολοίπων πόλεων τις οποίες είχαν χάσει οι χριστιανοί, χωρίς καμμία απολύτως σύρραξη. Έχοντας ήδη τον αφορισμό τού πάπα λόγω μη συμμετοχής του στην Ε’ Σταυροφορία, ο Φρειδερίκος παρά την επίτευξη τού εγχειρήματός του, δεν σταμάτησε να είναι ένας εχθρός τού παπικού θρόνου. Ο πάπας ουδέποτε δέχθηκε την Αγία Πόλη δοσμένη από τον Φρειδερίκο. Μετά την αναχώρηση τού αυτοκράτορος, οι λατίνοι ευγενείς άρχισαν να δημιουργούν αψιμαχίες και αλληλοσπαραγμό. Εν τέλει η επιστροφή των Αγίων Τόπων στους Χριστιανούς, δεν έμελλε να διαρκέσει. Στα 1244, οι μουσουλμάνοι ανακατέλαβαν την περιοχή.

Η Ζ’ Σταυροφορία αποφασίστηκε από την Σύνοδο τής Λυών (1245). Επικεφαλής ετέθη ο βασιλιάς τής Γαλλίας Λουδοβίκος Θ', που εξεστράτευσε εναντίον τής Αιγύπτου. Η αιγυπτιακή πόλη Δαμιέττη κατελήφθη το 1249, όμως όπως και στην Ε’ Σταυροφορία, έτσι και τώρα, οι Σταυροφόροι επιθύμησαν ακόμη περισσότερα. Κατευθυνόμενοι εναντίον τού Καΐρου,  ο Λουδοβίκος Θ' αιχμαλωτίστηκε στην Μασούρα και παρέδωσε την Δαμιέττη. Ο ίδιος, ελευθερώθηκε το 1251 ενώ παρέμεινε στην Παλαιστίνη μέχρι το 1254.

Ο Λουδοβίκος Θ’ τής Γαλλίας, ετέθη ξανά επικεφαλής τής Η’ Σταυροφορίας, όπως και στην Ζ’ Σταυροφορία. Ο αδερφός του, Κάρολος Ανδεγαυικός, τον έπεισε να επιτεθεί στην Τύνιδα και από εκεί έπειτα στην Μέση Ανατολή. Ο Κάρολος βεβαίως είχε υποκινηθεί από την ύπαρξη συμφερόντων των Ανδεγαυών στην περιοχή. Ο Λουδοβίκος, έφτασε στην Τυνιδα στις 17 Ιουλίου 1270. Ενώ ανέμενε την υλική βοήθεια τού αδερφού του, Καρόλου, ένα μεγάλο μέρος τού στρατού του προσβλήθηκε από ασθένειες λόγω τού ζεστού κλίματος και των κακών συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής. Ο Λουδοβίκος πέθανε εν τέλει μπροστά στα τείχη τής Τύνιδος.