Ένοχη ουδετερότητα

  «Αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ αὐτοῦ λαλήσει». Ὁ Κύριος θεραπεύει ἕνα ἐκ γενετῆς τυφλό. Ἀφοῦ ἔκανε πηλὸ καὶ ἔχρισε μὲ αὐτὸν τὰ μάτια, ποὺ δὲν εἶχαν δεῖ ποτὲ τὸ φῶς, ἔστειλε τὸν τυφλὸ νὰ νιφθεῖ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Ἐκεῖνος μὲ πίστη πολλὴ «ἀπῆλθε καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων». Τὸ θαῦμα γέμισε χαρὰ τὸν πρώην τυφλό, τὸ σπίτι του καὶ ὅλη τὴ γειτονιά του. Μόνο τοὺς μοχθηροὺς Φαρισαίους ἔκανε νὰ πικραθοῦν. Ἔκαναν συμ- βούλια, γιὰ νὰ διαψεύσουν τὸ θαῦμα καὶ νὰ συκοφαντήσουν τὸν Ἰησοῦ. Ἀνακρίνουν τὸν θεραπευμένο τυφλὸ καὶ ζητοῦν νὰ τὸν παρασύρουν στὰ σκοτεινὰ σχέδιά τους. Δὲν τὸ κατορθώνουν ὅμως. Ἔπειτα ζητοῦν καὶ τοὺς γονεῖς του καὶ τοὺς ἀνακρίνουν. Ἐκεῖνοι ἀπολογοῦνται καὶ λένε ὅτι τὸ παιδί τους εἶναι σὲ θέση νὰ μιλήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του: «Ρωτῆστε τὸν ἴδιο καὶ θὰ σᾶς πῆ τί τοῦ συνέβη, καὶ ποιὸς τὸν θεράπευσε. Ἐμᾶς μὴ μᾶς ἀνακατεύετε».

Ζητοῦν δηλαδὴ μὲ κάθε τρόπο νὰ ξεφύγουν καὶ νὰ μὴν πάρουν θέση στὸ ζήτημα. Δὲν ὁμολογοῦν, ὅπως ἔπρεπε νὰ κάνουν, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔκανε τὸ θαῦμα καὶ νομίζουν πὼς εἶναι ἀρκετὸ τὸ νὰ μὴν ποῦν ἁπλῶς κάτι σὲ βάρος τοῦ εὐεργέτη τῆς οἰκογενείας τους.

Αὐτὴ ὅμως ἡ οὐδετερότητα ποὺ κρατοῦν εἶναι ἔνοχη γιατὶ 

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Στὸν στρατὸ ἕνας ποὺ ἀρνεῖται νὰ κρατήσει τὸ ὅπλο καὶ ἀποφεύγει νὰ δώσει τὴ μάχη ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ κηρύσσεται ἔνοχος προδοσίας. Καὶ οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ κάτι παρόμοιο κάνουν. Καλοῦνται νὰ δώσουν μιὰ πνευματικὴ μάχη καὶ νὰ ὁμολογήσουν ποιὸς εἶναι ὁ σωτήρας τοῦ παιδιοῦ τους. Καὶ αὐτοὶ σιωποῦν. Παραμελοῦν ἕνα ἐπιβεβλημένο καθῆκον ποὺ εἶχαν νὰ κάνουν. Τοὺς δένει τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια ὁ φόβος, τοὺς παραλύει τὴ γλώσσα ἡ δειλία. «Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους». Εἶχαν πρὸ πολλοῦ συμφωνήσει οἱ Ἰουδαῖοι νὰ ἀποκηρυχθεῖ καὶ νὰ διωχθεῖ ἀπὸ τὴ συναγωγή, ὅποιος θὰ ὁμολογοῦσε πὼς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, δηλαδὴ ὁ Μεσσίας. Ἔνοχη οὐδετερότητα κράτησαν, ἀπὸ δειλία, οἱ ταλαίπωροι ἐκεῖνοι γονεῖς.

Καὶ δὲν εἶναι οἱ μόνοι. Ὅταν γνωρίζουμε κι ἐμεῖς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν κρύβουμε γιὰ λόγους σκοπιμότητος, ἔνοχοι προδοσίας εἴμαστε. Ὅταν ξέρουμε πὼς ὅλα ὅσα γίνονται σὲ βάρος τοῦ α προσώπου ἢ τῆς β οἰκογενείας εἶναι ψέματα καὶ δὲν ἀνοίγουμε τὸ στόμα μας νὰ ποῦμε μιὰ κουβέντα, «γιὰ νὰ μὴ χαλάσουμε τὴν ἡσυχία μας», εἴμαστε ἔνοχοι. Ὅμως τί ἡσυχία μποροῦμε νὰ ἔχουμε ὅταν σφαγιάζεται ἡ ἀλήθεια καὶ διώκεται ὁ ἀθῶος; Ἔρχεται βέβαια ἡ πονηρὴ σκέψη ποὺ λέει: «Τί σὲ νοιάζει ἐσένα; Ἂς βγάλει ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα». Πόσο σφαλερὸ εἶναι αὐτό!... Ἂν ξέρουμε πὼς κάπου ὑπάρχει μιὰ νάρκη δὲν θὰ σπεύσουμε νὰ βάλουμε ἕνα σῆμα κινδύνου; Δὲν ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ εἰδοποιήσουμε τοὺς ἁρμοδίους γιὰ νὰ μὴ γίνει κανένα δυστύχημα; Ἡ Ἁγ. Γραφὴ λέει καθαρὰ πὼς ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει τὸ καλὸ καὶ δὲν τὸ κάνει εἶναι ἔνοχος (Ἰακ. δ´ 17). Ὁ Πιλᾶτος νόμισε πὼς τὸ νὰ πλύνει τὰ χέρια του ἦταν ἀρκετὸ γιὰ νὰ καθησυχάσει τὴν συνείδησή του. Ἡ ἐλεεινὴ ὅμως ἐκείνη οὐδετερότητά του στὴ δίκη τοῦ Κυρίου ἔκρυβε δειλία καὶ ἦταν μιὰ καθαρὴ προδοσία. Γι᾽ αὐτὸ ὑπῆρξε ἔνοχος. Νὰ καὶ ἄλλο παράδειγμα ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορία. Στὸν καιρὸ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς ὑπῆρξαν «Χριστιανοί», ποὺ ἔβλεπαν τὰ γυναικόπαιδα νὰ ρίχνονται στὴ θάλασσα γιὰ νὰ σωθοῦν. Καὶ ὅμως δὲν ἔδιναν χέρι βοηθείας. Κρατοῦσαν οὐδέτερη στάση! Ἡ οὐδετερότητα ὅμως ἐκείνη εἶναι ἕνα μεγάλο στίγμα ἐνοχῆς τῶν Χρι- στιανῶν τῆς Δύσεως. Τί χρειάζεται νὰ προχωρήσουμε; Εἶναι τόσο φανερὸ τὸ πράγμα.

Ἡ προσεκτικὴ ἀκόμη μελέτη τῆς στάσεως τῶν θλιβερῶν ἐκείνων γονέων τοῦ τυφλοῦ μᾶς λέει ὅτι ἡ οὐδετερότητα αὐτὴ εἶναι ἔνοχη γιατὶ εἶναι

ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Ἐπάνω ἀπὸ ὅλα καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἀκόμη τὸ παιδί τους τοποθέτησαν τὸν ἑαυτό τους. Τὴν ἀσφάλειά τους. Αὐτοὶ νὰ μὴν πάθουν τίποτα. Αὐτοὶ νὰ μὴ γίνουν «ἀποσυνάγωγοι». Ἂν ὁ γιός τους, τὸ σπλάχνο τους «ἐκβληθῇ ἔξω»; Δὲν ἔχει καὶ τόση σημασία τὸ πράγμα. Αὐτοὶ νὰ μὴ θιγοῦν. «Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον, ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε». Κράτησαν οὐδέτερη θέση γιὰ νὰ μὴν ὑποστοῦν καμιὰ θυσία.

Εἶναι ὅμως στάση αὐτὴ τίμιου ἀνθρώπου, πραγματικοῦ γονέα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Καὶ ὅμως δὲν ἔλειψαν καὶ ἀπὸ τὶς μέρες μας κάτι τέτοιες δικαιολογίες ποὺ κρύβουν πολὺ ἐγωισμὸ καὶ ἐλάχιστο πνεῦμα θυσίας.

«Τί, θὰ θυσιασθῶ ἐγὼ γιὰ τὰ παιδιά μου;» λέει ὁ ὑλιστὴς πατέρας. «Δὲν μπορῶ ἐγὼ νὰ φυλακιστῶ ἰσόβια μὲ τὰ μικρά», λέει ἡ μοντέρνα μητέρα. Ζητοῦν τὶς ἀνέσεις τους. Θέλουν νὰ χαροῦν τὴ ζωή τους. Καὶ λησμονοῦν, οἱ δυστυχισμένοι αὐτοὶ ἄνθρωποι, πὼς μόνο μέσα στὴ θυσία καὶ στὴν προσφορὰ γιὰ τοὺς ἄλλους θὰ βροῦν τὸ νόημα τῆς ζωῆς τους, τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία τους.

Αὐτὴ βέβαια ἡ ἀλήθεια ἰσχύει καὶ γενικότερα στὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας. Ὅσο πολεμᾶμε τὴ διάθεση γιὰ ἀνέσεις ἐγωιστικὲς καὶ θυσιάζουμε κάτι ἀπὸ τὴ ζωή μας γιὰ τὸν διπλανό μας, τόσο θὰ βρίσκουμε τὸ χαμένο δῶρο τῆς χαρᾶς ποὺ μάταια ζητᾶ ἡ ψυχή μας ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ. Ἂν ρωτήσουμε τοὺς εὐσυνείδητους γονεῖς ἢ τὰ μεγαλύτερα ἀδέλφια μιᾶς πολύτεκνης οἰκογένειας, ποὺ λιώνουν σὰ λαμπάδες γιὰ τοὺς ἄλλους, θὰ μᾶς ποῦν πὼς ἡ μεγαλύτερη ἱκανοποίηση γι᾽ αὐτοὺς εἶναι ἡ συναίσθηση ὅτι θυσιάζονται γιὰ τοὺς ἄλλους. Αὐτὸ τοὺς ξεκουράζει καὶ αὐτὸ τοὺς χαρίζει ὕπνο γαλήνιο, μετὰ τὸ μόχθο τῆς ἡμέρας.

Ὁ Κύριός μας εἶπε: «Ὁ μὴ ὢν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστιν» (Λουκ. ια´ 23). Δηλαδή, ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι μαζί μου, εἶναι ἐναντίον μου. Αὐτὰ τὰ λόγια ἂς εἶναι πάντα μπροστά μας, ὅταν ὁ πονηρὸς ἔρχεται νὰ μᾶς ἐμπνεύσει τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἁμαρτωλὴ οὐδετερότητα σὲ θέματα ζωτικὰ καὶ φλέγοντα. Προτιμότερος ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν ψεύτικη ἡσυχία. Καλύτερη ἡ θυσία γιὰ τὸ καθῆκον, ἀπὸ τὴν ἀναπαυτικὴ πολυθρόνα ἑνὸς λιποτάκτη.

Πηγή: Περιοδικό ΖΩΗ