Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Ἑαυτὸν ἐκένωσε... - Σταύρου Ζουμπουλάκη


  Ἑαυτὸν ἐκένωσε...

Σταύρου Ζουμπουλάκη

«Βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, φράση πού, περνώντας ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση, ἐπαναλαμβάνεται ὡς σήμερα, κυρίως κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀναπαυτικότερο «πανδοχεῖο» τοῦ ἔτους. Κορυφαία ἑορτὴ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, λαμπρυνόμενη ἀπὸ τὸν αἰσιόδοξο συμβολισμὸ τῆς Γεννήσεως, τὰ Χριστούγεννα, μὲ τὴν ἀτμόσφαιρά τους καὶ τὰ συναισθήματα ποὺ αὐτὴ ὑποβάλλει, προκάλεσαν κλασικὲς σελίδες τῆς λογοτεχνίας, ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες καὶ ἑλληνικές. Σὲ ὁρισμένες ἀπὸ τὶς τελευταῖες καὶ στὸ θρησκευτικὸ νόημα τῆς ἑορτῆς ἀναφέρεται τὸ σημερινὸ ἀφιέρωμα τῶν «Νέων Ἐποχῶν».
Μιὰ τρέχουσα, λαϊκή, «θρησκειολογία» θέλει τὰ Χριστούγεννα νὰ εἶναι ἑορτὴ προσφιλὴς περισσότερο στὸν δυτικὸ Χριστιανισμό, ἐνῶ τὸ Πάσχα στὸν ἀνατολικό. Ἂν στὴ θρησκευτικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀποτυπώνονται τέτοιες μετρήσιμες διαφορές, γιὰ τὴ χριστιανικὴ παράδοση πάντως, ἀνατολικὴ καὶ δυτική, ὑπάρχει μόνο ἡ ἑνότητα τῆς θείας οἰκονομίας.
Μέσα σε αὐτὴν τὴν ἑνότητα, ἡ κατὰ σάρκα γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου του καὶ ἡ ἑορτὴ μὲ τὴν ὁποία τὴν τιμοῦμε εἶναι ἀληθινὰ «μητρόπολις πασῶν τῶν ἑορτῶν» (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος). Ἡ Ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ ὁρίζει τὴν κατεξοχὴν ἀγεφύρωτη διαφορὰ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ καὶ ἐν γένει τὴν ἰδιαιτερότητα, τὸ μυστήριο καὶ τὸ σκάνδαλο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ ἕνας καὶ μόνος Θεός, ὁ Δημιουργός του κόσμου, ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη (Βαροὺχ 3, 38), γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὴ σκόνη καὶ στὴ λάσπη τῆς Παλαιστίνης, ἄνθρωπος ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Θὰ ἀναζητήσουμε τὸ νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς σχολιάζοντας ἕνα περίφημο χωρίο τῆς Πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολῆς (2, 6 -10) τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

[Ὁ Ἰησοῦς Χριστός] ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἠγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ᾿ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. Δι᾿ ὃ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα.
[Ὁ Ἰησοῦς Χριστός] ἂν καὶ ἦταν Θεός, δὲν θεώρησε τὴν ἰσότητά του μὲ τὸν Θεὸ ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἀλλὰ τὰ ἀπαρνήθηκε ὅλα, πῆρε μορφὴ δούλου καὶ ἔγινε ἄνθρωπος· καὶ ὄντας πραγματικὸς ἄνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικὰ ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀνέβασε πολὺ ψηλὰ καὶ τοῦ χάρισε τὸ ὄνομα ποὺ εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ὀνόματα. (μτφρ. Ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας)

Ὁ Χριστὸς ὑπῆρχε ἐν μορφῇ Θεοῦ, εἶχε ὅλα τὰ γνωρίσματα τῆς θεότητος, δὲν θεώρησε ὡστόσο ἁρπαγμὸ τὸ νὰ εἶναι ὁμότιμος μὲ τὸν Πατέρα, δὲν θεώρησε δηλαδὴ τὴ θεϊκὴ ἰδιότητα ἕνα λάφυρο ἢ προνόμιο ποὺ πρέπει ἀδιάκοπα νὰ ἀπολαμβάνει. Γι᾿ αὐτὸ ἐκένωσε, ἄδειασε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλα τὰ θεϊκὰ γνωρίσματα, ἀπεκδύθηκε τὴ θεότητα, ἀποξενώθηκε τὸν θεϊκὸ χαρακτήρα του, καὶ ἔλαβε μορφὴ δούλου. Ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου γεννιέται ὡς ἄνθρωπος στὴ Βηθλεὲμ καὶ μάλιστα ὡς πάντων ἔσχατος: ἀνέστιος, ἄστεγος, ἄοικος, σπαργανώνεται καὶ ἀνακλίνεται στὴ φάτνη, διότι οὐκ ἣν αὐτῷ τόπος ἐν τῷ καταλύματι (Λκ, 2, 7).
Ὁ Χριστὸς καὶ Λόγος ἐκένωσεν ἑαυτόν, δὲν κενώθηκε ἀλλὰ ὁ ἴδιος κένωσε τὸν ἑαυτό του, ἀποστέρησε θέλων τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλα τὰ θεϊκὰ γνωρίσματα. Ὁ Χριστὸς ποὺ ἔγινε ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων, ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας, ὅπως λέει ἀκόμη τολμηρότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Πρὸς Ρωμαίους (8, 3), δὲν εἶναι πλέον ἀναγνωρίσιμος ὡς Θεός. Ἡ θεότητα εἶναι κρυμμένη, λανθάνει μέσα στὴν ἀνθρώπινη μορφή. «Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ σπήλαιον» ψάλλει ἕνα τροπάριο τῶν Χριστουγέννων καὶ «Χριστὸς ὁ Θεός, δυνάμεις λαθών, ὅσας ὑπερκοσμίους, ὅσας ἐν γῇ, καὶ ἐνανθρωπήσας» ψάλλει ἕνα ἄλλο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατεξοχὴν Deus absconditus.
Αὐτὴ ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ φτάνει μέχρι θανάτου. Ταπείνωσε τόσο τὸν ἑαυτό του ποὺ γίνεται ὑπήκοος τοῦ θανάτου, καὶ μάλιστα τοῦ θανάτου τῶν κακούργων: πεθαίνει διὰ σταυροῦ. Πάνω στὸν σταυρὸ ὁλοκληρώνεται ἡ ἐν σπηλαίῳ γέννηση, στὸν «Γολγοθᾶ φανερώνεται καὶ ἀκτινοβολεῖ ἡ σημασία τῆς Ἐνσάρκωσης, τῆς Βηθλεέμ» (ὅπως γράφει καὶ ὁ μέγας Κὰρλ Μπὰρτ στὸ Ὑπόμνημά του στὴν Πρὸς Φιλιππησίους). Τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ σταυρικὸς θάνατός του εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ ἴδια ἀκριβῶς κενωτικὴ κίνηση ὁδηγεῖ καὶ στὰ δύο. Ἡ γέννησή του καὶ ὁ θάνατός του, ὡς ἔκφραση τῆς θείας κενώσεως, ὁρίζουν καὶ τὰ δυὸ μίαν ἀπώλεια γιὰ τὸν Θεό. Ὁ ἀνενδεὴς πάσχει ὡς θνητὸς καὶ τὸ πρῶτο πάθος εἶναι ἡ ἴδια ἡ γέννησή του. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ Λόγος ἐκένωσε καὶ ταπείνωσε τὸν ἑαυτό του, ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε (τὸν ἀνάστησε) καὶ τοῦ χάρισε τὸ ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα: Κύριος. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλώσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός», συνεχίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἴδια ἐπιστολή, εὐθὺς μετὰ τὸ σημεῖο ὅπου τελειώνει τὸ ἀρχικὸ παράθεμά μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τῶν πάντων ἐν τῇ κενώσει του, εἶναι ὁ Βασιλεὺς τοῦ κόσμου μὲ θρόνο τὸν Σταυρό. Τὴν κυριότητα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴ μορφὴ τοῦ δούλου μπορεῖ νὰ τὴν ἀναγνωρίσει μόνο ὁ Πατέρας, καὶ ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο θέλει ὁ Πατὴρ νὰ τὴν ἀποκαλύψει, σὲ ὅποιον δηλαδὴ ἔχει λάβει τὸ δώρημα τῆς πίστεως.
Ἡ κένωσις, ἡ ἑκούσια πτωχεία τοῦ Πλουσίου καὶ ἡ ἠθελημένη ἀδυναμία τοῦ Δυνατοῦ, ἀνήκει μόνο στὸν Θεό, εἶναι τὸ ἀκατανόητο μυστήριο τῆς θείας ἀγάπης. «Οὐ γὰρ ἔστιν ἀνθρώπων οὐδεὶς ὃς τοῦτον οἰκειώσεται τὸν λόγον. Οὐδεὶς τῶν πώποτε γενομένων ἁγίων, μονογενὴς ἣν Θεός, γενόμενος ἄνθρωπος. Τοῦτο γὰρ ἔστιν ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχοντα, μορφὴν δούλου λαβεῖν» γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, σχολιάζοντας τοὺς παραπάνω στίχους τῆς Πρὸς Φιλιππησίους (PG 45, 683 BC).
Ὡστόσο ἡ κενωτικὴ κίνηση ὁρίζει, γιὰ ὅλους μας, τὸν τρόπο τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι κενωτικὴ καὶ ὁ παντοτινὸς τύπος καὶ ὑπογραμμός της εἶναι ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἀγάπη δὲν σημαίνει νὰ κρατήσεις σὰν λάφυρο (ἁρπαγμόν) αὐτὸ ποὺ ἔχεις οὔτε, πολὺ περισσότερο, νὰ ἀποκτήσεις ἄλλα λάφυρα, ἀλλὰ νὰ δώσεις, δηλαδὴ νὰ χάσεις, νὰ χάσεις ἀκόμη καὶ τὴ ζωή σου. Ἡ ἀγάπη εἶναι θυσία. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ τὴν κένωση τοῦ Χριστοῦ ὄχι θεωρητικά, στὸ πλαίσιο μιᾶς χριστολογικῆς συζήτησης, ἀλλὰ μέσα σὲ ἡθικὰ συμφραζόμενα, καλώντας ἀκριβῶς τοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων νὰ ἀποκτήσουν τὸ κενωτικὸ φρόνημα τοῦ Χριστοῦ:
μηδὲν κατὰ ἐρίθειαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ
ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. (2, 3).
Μὴν κάνετε τίποτε ἀπὸ ἀνταγωνισμὸ ἢ ἀπὸ ματαιοδοξία, ἀλλά μὲ
ταπεινοφροσύνη ἂς θεωρεῖ ὁ καθένας ἀνώτερό του τὸν ἄλλο.
Ἡ λέξη κένωσις τοῦ ἀποστόλου Παύλου κυκλοφορεῖ ἀμετάφραστη στὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες. Ἀκόμη περισσότερο ἀμετάφραστο μένει τὸ νόημά της στὴ ζωή μας. Ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἑορτάζουν τίποτε, ἁπλῶς ψωνίζουν.


Ὁ κ. Σταῦρος Ζουμπουλάκης εἶναι διευθυντὴς τοῦ περιοδικοῦ «Νέα Ἑστία».

Ἄρθρο στὸ Βῆμα τῆς Κυριακῆς,
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2005 - Ἀρ. Φύλλου 14649

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι δυνατόν να μας βάζετε άρθρα του Ζουμπουλάκη;
Αρχίζω να απογοητεύομαι πάρα πολύ.

Αναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Προς "Αναγνώστη": αγαπητέ, δυστυχώς ο συγκεκριμένος ιστολόγος όχι μόνο άρθρα του Ζουμπουλάκη βάζει αλλά και πολλών άλλων "φωστήρων" τύπου Θερμού, Χαρκιανάκι,Κοτταδάκη, κάποιων "βαμμένων" πατριαρχικών που τόσο μα τόσο σκανδαλίζουν με τις ολέθριες απόψεις τους κ.ο.κ.
Εύχομαι να μείνης μονάχα στην απογοήτευση και να μην περάσεις και στην κατά πάντα δικαιολογημένη αγανάκτηση. Και μόνο το γεγονός ότι άρχισες να απογοητεύεσαι δείχνει ότι σκέπτεσαι κατά τρόπο ορθό.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι από αυτούς που διαβάζουν τον συγκεκριμένο ιστολόγο χωρίς να αγανακτώ αλλά να τον ευγνωμονώ. Δεν μπαίνω στα μαύρα μεσάνυχτα για να βρω αιτία να καταδικάσω αλλά μπαίνω για να διαβάσω και να ωφεληθώ. Δεν υπάρχουν ολέθριες απόψεις που σκανδαλίζουν αλλά ιεροεξεταστές που ως νυκτερινοί επισκέπτες -δεν επιθυμούν να μάθουν όπως ο Νικόδημος αλλά- να επιτεθούν. Κάτι τέτοια σχόλια με πάνε σε κινηματογραφικά έργα με τους παπικούς κατά την περίοδο της ιεράς εξέτασης. Έτσι και σήμερα υπάρχουν ιεροεξεταστές που προσπαθούν να επιβάλουν την γνώμη τους. Ας γράψει ο νυκτερινός επισκέπτης τον αντίλογο αλλά όχι τον γενικευμένο λίβελο κατά προσώπων. Αν σου αρέσουν οι παρωπίδες νυκτερινέ επισκέπτη να τις φοράς και να προχωράς ως άβουλο άλογο. Εμένα μου αρέσει να διαβάζω και να βγάζω εγώ τις αποφάσεις. Δεν είσαι ο παιδονόμος σκληροπυρηνικών καθεστώτων που πρέπει να κυκλοφορεί μόνο η άποψη του ηγέτη. Η αγανάκτησή μου είναι δικαιολογημένη γιατί αφού καταδικάζεις τον ιστολόγο μπαίνεις για να ρίξεις το δηλητήριό σου. Αλλά ο ιστολόγος πιστεύει στην Αλήθεια την οποία επί χρόνια υπηρετεί χωρίς σκοπιμότητες και γιαυτό μπαίνω γιατί βλέπω απόψεις όχι μονόπαντες όπως θέλεις εσύ ή όπως έχουν άλλα ανιαρά ιστολόγια που περνούν μια καθεστωτική γραμμή. Διαβάζω το ιστολόγιο αυτό γιατί μου παρέχει πνευματικά και θεολογικά κείμενα και όχι παραταξιακά. Το ότι αντέδρασα στο ισοπεδωτικό σου σχόλιο δείχνει ότι σκέπτομαι ορθά και διαμαρτύρομαι για την κριτική σου που υπηρετεί σκοπιμότητες. Χαίρομαι που μπαίνεις έστω και ως νυκτερινός επισκέπτης διότι ο Κύριος μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια της ψυχής όπως στον Νικόδημο και να αποκτήσεις πνεύμα ορθοδοξίας που δεν φοβείται την διαφορετική άποψη διότι έχει την Αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Μην φοβηθείς τους έμμεσους εκβιασμούς των μονόπλευρων σκοταδιστών ιστολόγε κ. Αναστάσιε. Συνέχισε να είσαι αυθεντικός στην πληροφόρηση. Σε πάω γιατί είσαι αυτός που είσαι και όχι σαν κάποιους δήθεν ευσεβιστές.

Ανώνυμος είπε...

Η πολεμική επιδρά υπέρ του πολεμούμενου. Με αυτά που γράφεις μας προκαλείς να υπερασπιστούμε τον ιστολόγο ο οποίος ως ταχυδρόμος μεταφέρει χωρίς να έχει ευθύνη των γραμμάτων που προσκομίζει. Ο ιστολόγος δρα χωρίς αποκλεισμούς και αυτό τον έκανε λαοφιλή σε όλους μας.

Ανώνυμος είπε...

Ντροπή σας αξιότιμε ιστολόγε διότι δημοσίευσες τον αξιότιμο κ. Ζουμπουλάκη και τους συν αυτώ μνημονεθέντες χωρίς την έγκριση του λογοκριτή-ιεροεξεταστή των 1.13. Να δοξάζεις τον Θεό που στην πυρά που θα σε καύση θα ζεσταθείς στην αρχή από τις άσχημες χειμερινές συνθήκες. Στα μέρη μας έχει χιόνι. Στην πυρά, στην πυρά. Στην πυρά!!!

Ανώνυμος είπε...


Δεν αναμετριόμαστε στον στίβο των ιδεών και της θεολογίας με απαγορεύσεις αλλά με σοβαρό διάλογο.

Ανώνυμος είπε...

Συμπαραστέκομαι στην ελεύθερη γνώμη την οποία πλουσιοπάροχα προσφέρει ο κ. Κωστόπουλος. Φρονώ ότι αν έχει την οποία επιτυχία έχει το μπλοκ του είναι διότι δεν υπηρετεί σκοπιμότητες. Δεν επιθυμεί να γίνει εξάρτημα και πιόνι εξουσιαστών του εκκλησιαστικού κατεστημένου.
Επειδή σκέπτομαι ορθά διαβάζω όλα αυτά τα φωτισμένα πνεύματα τα οποία αναγράφει ο «νυκτερινός επισκέπτης»
Θεοφάνης Νικολακόπουλος
Θεολόγος- Οικονομολόγος

Ανώνυμος είπε...

Αν θέλετε να βελτιώσετε τις αναρτήσεις σας κόψτε τα άρθρα από τους Ζουμπουλάκηδες και τους μεταπατερικούς και τους οικουμενιστές και τους φαναριώτες.

Ιάκωβος

Αναστάσιος είπε...

Προς: 31 Δεκεμβρίου 2018 - 3:16 μ.μ.

Αγαπητέ Ιάκωβε
Σε ευχαριστώ για την καλοπροαίρετη υπόδειξη. Θα συνεχίσω χωρίς "βελτιώσεις". Οι δρόμοι μας χωρίζουν αφού δεν θα "βελτιωθώ" με το να "κόψω άρθρα". Σε ευχαριστώ για τις έως σήμερα επισκέψεις σου.
Καλή και ευλογημένη χρονιά

Ανώνυμος είπε...

κ. Τάσο αφού αναγνωρίζετε (και σωστά κάνετε) ότι είναι η καλοπροαίρετη υπόδειξη του Ιάκωβου αντί να τον αποπέμπετε και να συνεχίσετε την κακή πορεία σας, σκεφτείτε αυτά που σας λέει και να τον έχετε δίπλα σας να ακούτε τις απόψεις του.

Αναστάσιος είπε...

Προς: 31 Δεκεμβρίου 2018 - 6:38 μ.μ

Δεν τον αποπέμπω είμαι ειλικρινής, αλλά δεν έχω πρόθεση αλλαγής πορείας, και αφού δεν μπορώ να συμμορφωθώ προς την υπόδειξή του, δεν μπορώ να τον υποχρεώσω να παρακολουθεί κάτι που δεν του ταιριάζει.
Σας ευχαριστώ, καλή και ευλογημένη χρονιά

Ανώνυμος είπε...

Καλή και ευλογημένη χρονιά με μετάνοια του κ. Τάσου και την ακολουθία των καλών υποδείξεων των καλών αντιοικουμενιστών σχολιαστών σας όπως του Αναγνώστη και του Ιακώβου.

Ανώνυμος είπε...

"Οι δρόμοι μας χωρίζουν αφού δεν θα "βελτιωθώ" με το να "κόψω άρθρα", γράφει ο ιστολόγος.
Σχόλια δυσάρεστα για κάποιους "εκλεκτούς" του πάντως κόβει...
Ξέρει αυτός...

Ανώνυμος είπε...

Είχα γράψει ένα σχόλιο ή εδώ ή σε άλλη ανάρτηση. Απορώ γιατί το κόψατε. Φοβάστε τον διάλογο; Φοβάστε μην καταπέσουν οι αχυρένιες βλαβερές απόψεις;

Αντιαιρετικός

Ανώνυμος είπε...

Είδα πολλά σχόλια τα διάβασα και μετά διάβασα και το άρθρο του κ. Ζουμπουλάκη. Όσοι επικρίνουν τα γραφόμενά του δεν κάνουν καθόλου καλά. Είναι σπουδαίο άρθρο το οποίο με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο κοινοποίησα σε φίλους.