Δευτέρα 15 Απριλίου 2019

ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ



ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ  ΣΤΗΝ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ  ΤΟΥ  ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ  ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν δίνει η από 9.7.2010 Επιστολή του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας Στυλιανού προς τον Πρωτοπρεσβύτερο Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, που αναρτήθηκε στις 3.4.2019.

Α.  «Όλα τα ζώα είναι ίσα, όμως μερικά ζώα είναι από τα άλλα πιο ίσα».-Τζορτζ Όργουελ, «Η φάρμα των ζώων». Αυτό στα καθ’ ημάς μπορεί να γραφεί ως εξής. «Όλοι οι ορθόδοξοι, είναι ίσοι, όμως μερικοί ορθόδοξοι είναι από τους άλλους πιο ίσοι» ! Γι αυτούς, λοιπόν, η Δυτική Χριστιανοσύνη, Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική είναι αιρετική ! Διό κάθε επαφή και διάλογος μαζί τους, σαν αυτόν που άρχισε ο μακαριστός Πατριάρχης Αθηναγόρας-1964-συνέχισε ο μακαριστός Πατριάρχης Δημήτριος, και προωθεί ένθερμα και συστηματικά πάνω από είκοσι χρόνια ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος, και, πιο πολύ, κάθε επαφή και διάλογος με άλλες θρησκευτικές παραδόσεις αποτελεί έκπτωση στην «παν-αίρεση του οικουμενισμού-(sic).

      Βέβαια, οι πιο πολλοί από αυτούς από Ορθοδοξία ξέρουν μόνο τη λέξη ! Συν, να την πιπιλίζουν μαζί με αντίστοιχα ευλαβή προσωπικά τσιτάτα κάποιων Γερόντων, μερικών ήδη και Οσίων. Αδυνατούν όμως να καταλάβουν, από τούτο και αδιαφορούν για το ότι, όλο αυτό το μείγμα έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το προσδιοριζόμενο από τη διδασκαλία των κορυφαίων Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννη του Χρυσόστομου διαχρονικό χρέος Οικουμενικής μαρτυρίας της Ορθοδοξίας στον κόσμο ! Αυτοί εμμένουν και επιμένουν να θέλουν την Ορθοδοξία εγκλωβισμένη σε μια ζώνη «αυτό- αυτοπεριχαράκωσης», και να καταγγέλλουν τους άλλους, πρώτιστα τους ταγούς της Εκκλησίας ως μιασμένους από το μικρόβιο της … «παν-αίρεσης του οικουμενισμού  !
    Η περίπτωσή τους ακουμπάει το γραφόμενο από τον Άγιο Νεκτάριο. «Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής … πλανάται εν τοις σκέψεσιν και ενεργείαις αυτού, και εργαζόμενος δήθεν υπέρ της δόξης του Θεού παραβαίνει το νόμον της προς τον πλησίον αγάπηςΕν τη ζέσει του ζήλου αυτού πράττει τα ενάντια προς τον νόμον του Θεού, προς το θείον θέλημα … Διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ’ αυτού νοούμενον αγαθόν …  Ο ζήλος του είναι πυρ διαφθείρον, πυρ καταναλίσκον, η καταστροφή προπορεύεται αυτού και η ερήμωσις έπεται αυτού … Εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχομένους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού … Τον μη κατ΄επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους … Η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσιν, η φιλοδοξία, φιλονικία, η έρις, και το φιλοτάραχον … Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος»-«Άπαντα»,τ.5ος, σ.339-340.

Β.   «Άνθρακες ο θησαυρός» ! Παρακολουθώντας κανείς τις σχετικές αναρτήσεις του λόγιου Πρωτοπρεσβύτερου Αναστάσιου Γκοτσόπουλου και τα συνωδά αυτών δε δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι κινείται στο χώρο «των ορθόδοξων από τους άλλους πιο ίσων». Ίσως και να προσθέσει ότι, με τα γραπτά του αποτελεί, κατά έναν τρόπο την πνευματική … «ναυαρχίδα» του. Δυστυχώς όμως και να διαπιστώσει ότι η από μέρους του
ένθερμη και εμπεριστατωμένη υπερασπιστική του χώρου είναι. 1. Επιλεκτική και από τούτο μονοδιάστατη. Ας πούμε, υποστηρίζει ότι ο ονομαστός από τότε Γέροντας Παϊσιος διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα ! Αλλά ! Στην περίφημη «Επιστολή του Μοναχού Ερημίτη Γέροντα Παϊσίου», ο νυν Όσιος με λίαν ευδιάκριτη ταπείνωση κάνει έκκληση «στους φιλενωτικούς αδελφούς». Ως καλό πνευματικό τέκνο πονάει-«Ένας βαθύς πόνος»- για τις κινήσεις του Πατριάρχη Αθηναγόρα, αλλά δεν παύει να τον αποκαλεί «Πατέρα». Αρνείται κάθε μορφή διχασμού. «Έχω την γνώμην-γράφει ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζόμεθα από την Εκκλησίαν. Το να διακόψει κανείς το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν, και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό νομίζω είναι παράλογον. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτον πλήγμα εις την Εκκλησίαν, αυτοί δίνουν το δεύτερον !! Προτιμά και προτείνει αδελφική υπέρβαση και σύνθεση. «Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Ὅλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. όλοι είναι ἀπαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν ‘ανθρωπος». –Περισσότερα πιο κάτω στο ευρύτερο απόσπασμα παρουσίασης στην Αναστάσιος, 7.3.17. «Επιστολής ΄Μοναχού Ερημίτη Γέροντα΄Παϊσίου ανάγνωση». 2. Προσέτι δε και παραπλανητική. Συγκεκριμένα είναι εντελώς άλλο το θέμα Επιστολής του γνωστού Αγιορείτη Γέροντα Βασίλειου Γοντικάκη. Σε αυτήν εξηγεί γιατί δεν διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, και αυτό συνυπογράφει ο τότε ονομαστός μοναχός Παϊσιος, όχι τη διακοπή, στην οποία άλλωστε δεν μπορούσε να προχωρήσει, γιατί δεν ήταν ιερέας, δε λειτουργούσε, και δεν εκφωνούσε «του Αρχιεπισκόπου ημών …» για να το διακόψει ως θέλει ο Πρωτοπρεσβύτερος Α.Κ.**-Περισσότερα πιο κάτω στο ευρύτερο απόσπασμα παρουσίασης στην Αναστάσιος, 16.8.17 του γραπτού. «Ο Αθηναγόρας … ο Βασίλειος … ο Παϊσιος»
    Και, έρχεται, λοιπόν, τώρα ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός Χαρκιανάκης, ικανός θεολόγος, και όχι μόνο, και επί σειρά ετών Πρόεδρος από πλευράς Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Θεολογικό Διαλόγο με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Και ιδού τι λέει απερίφραστα: «Οι λοιποί εκ της Εκκλησίας της Ελλάδος, επικριτικώς και μόνον ασχοληθέντες κατά τρόπον δε όλως επιλεκτικόν και επιπόλαιον, υπήρξαν κυρίως οι Καντιωτικοί κύκλοι και οι προσωπολάτραι των κεκκοιμημένων πλέον (Καθηγητών) π. Ιωάν. Ρωμανίδου και Κ. Μουρατίδου,». Και προσθέτει. «Ἀλλὰ καὶ σεις, ἀγαπητέ, προφανῶς μήτε τὰ δύο εἰς ἃ παραπέμπετε κείμενά μου ἀνεγνώσατε μετὰ προσοχῆς». Με άλλα λόγια, λίαν αγαπητέ άγνωστε κατά τα άλλα π. Αναστάσιε, η δημοσίευση της Επιστολής μάλλον  σας βγήκε, «άνθρακες ο θρησαυρός» !  

Γ.  Το χειρότερο όμως για το μακαριστό. «Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος»(sic). Καθώς “Apres moi le deluge”-«Μετά από εμένα ο κατακλυσμός». Ευανάγνωστο γαρ και εύληπτο το δηλούμενο στη συνέχεια δια χειρός Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας Στυλιανού! Και πώς να κρίνει κανείς, να επικρίνει και να κατακρίνει τα σχετικά κάποιου που είναι ήδη εν τοις μακαριστοίς. Πώς να γράψει κανείς δηλαδή, αν τιμά τον ίδιο ή ευρύτερα αν μας τιμά ως ορθόδοξους το γραφόμενο ότι επί Προεδρίας αυτού η Ορθόδοξη γραμμή στο Διάλογο ήταν η δέουσα, αν μη και ηρωική, ενώ η της διαδεχθείσης αυτόν Προεδρία του αδελφού και συλλειτουργού του από ενδοτική μέχρι … προδοτική της Ορθοδοξίας !  Αρνούμαι να παραθέσω το απόσπασμα, μπορεί να το διαβάσει κανείς στην αναρτημένη Επιστολή. Αλλά και δυσκολεύομαι για την περίπτωση να γράψω και πάλι ότι ο ιός της φιλοπρωτίας των δυο Ζεβεδαίων είναι εμφανώς παρών !

Δ.   Μνήμη συμφοιτητή Νίκου Σωτηρόπουλου. Πρωτεύσαντος στις εισαγωγικές εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, λίαν αγαπητού φίλου και αδελφού της αντίπερα όχθης μέχρις εσχάτων -ο υπογράφων κατά τα τότε «Ζωή-κός». Ενθουσιώδης, φλογερός Καντιωτικός. Τα έψαλλε για τα καλά στον Αυστραλίας, δεν ξέρω αν ως προδιαγράφει ανωτέρω ο Άγιος Νεκτάριος, ξέρω ότι Σύνοδος Υπερτελής του … «επιδαψίλευσε» έναν αφορισμό ! Δεν ζήτησε συγγνώμη, δεν ήρθη ο αφορισμός. Παρά ταύτα ευνέχισε διδάσκων μέχρι την τελευταία του πνοή και σε Μητροπολιτικούς χώρους-Ραδιοφωνικοί σταθμοί, λίαν ευλαβώς ! Κύριος ο τελικός, αλλά και ο μόνος  αληθινός και δίκαιος Κριτής όλων.
      Ωστόσο προς συναγωγή προσωπικών συμπερασμάτων για την κριτική των «Καντιωτικών», ας μου συγχωρηθεί να προσθέσω, «ορθόδοξων από τους άλλους πιο ίσων» της εποχής μου -όχι λιγότερο τέτοιοι δείχναμε από άλλο δρόμο και οι «Ζωή-κοί»- παραθέτω το εξής. Στα πλαίσια της άσκησης των τριτοετών της Θεολογίας στο μάθημα της Ρητορικής-
Ομιλητικής στην εβδομαδιαία Λειτουργία στον Πανεπιστημιακό Ναό της Καπνικαρέας, κήρυγμα-άσκηση έκανε ένας φοιτητής. Ήρθε η σειρά να κάνει και έκανε το σχετικό κήρυγμα-άσκησή της και μια φοιτήτρια. Προσέξτε αυτή τη φορά μετά το τέλος της Λειτουργίας. Είχε ληφθεί πρόνοια κατά το του Απ. Παύλου. «Ου μη φάγω κρέας εις τον αιώνα ίνα μη τον αδελφό μου σκανδαλίσω». Παρά ταύτα η «Σπίθα» είχε ήδη τυπωμένη τη βροντή, την κριτική και καταφορά για το … απαράδεκτο να κάνει γυναίκα κήρυγμα στην Εκκλησιά ! Βγαίνοντας από την Εκκλησία άρχισε η διανομή.
       Μη νομισθεί ότι αγνοώ το του Παύλου «αι γυναίκες σιγάτωσαν εν τη Εκκλησία», πολύ περισσότερο, ότι το αγνοούσε ο αρμόδιος Καθηγητής, διό και δια λόγους ευνόητων αδυναμιών κάποιων, έβαλε τη φοιτήτρια να μιλήσει μετά τη Λειτουργία. Λοιπόν, λίγη ώρα μετά στην Πανεπιστημιακή αίθουσα, όπου ακολουθούσε σχετική συζήτηση και κριτική, «ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε» ! Χτύπησε πάνω στην έδρα τη γροθιά του ο και εξωτερικά επιβλητικός Καθηγητής Π. Ν. Τρεμπέλας-σημειώνω, ο πιο προσιτός και από όλους τους φοιτητές πιο αγαπητός- και άστραψε και βρόντηξε ! «Πού σε πονεί και που σε κόφτει», κυριολεκτικά τους λιάνισε !
      Ελπίζω να καταλάβατε την πολεμική μεθόδευση. Σημειώνω ότι επ’ αυτού έχει γράψει εξαίρετη δοκιμή με τον τίτλο, «Η γροθιά του Τρεμπέλα» ο Καθηγητή και διακεκριμένος ορθόδοξος Ποιητής Π.Β.Πάσχου.
  
Ε.   «Η Ορθοδοξία ευνοεί και προστατεύει τη μέγιστη ελευθερία των θεολογικών γνωμών μέσα στα πλαίσια της μιας παραδόσεως. Η Εκκλησία ξεπερνά κάθε σχολή, ενώ ταυτόχρονα τις περιέχει όλες. Όμως κανένα κείμενο εκτός από τους δογματικούς ορισμούς των συνόδων δεν μπορεί ποτέ να αξιώσει συμβολικό κύρος». Π. Ευδοκίμωφ, «Ορθοδοξία», σελ, 241. Έχω αναφέρει πολλές φορές αυτή τη σημαντική ορθόδοξη θέση, και θα την αναφέρω άλλες τόσες. Γιατί είναι απαράδεκτο, συν όσα αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος με το που θα γράψει κάποιος δυο σκέψεις, να τον πετροβολεί ένας άλλος ως … αιρετικό ! Να μηδενίζει έτσι την ελευθερία της αγάπης, και να καταδολιεύεται αποφαστική αρμοδιότητα και ευθύνη Συνοδική ! Εκτός αν βάζει τον εαυτό του πάνω από όλους και όλα, και προτιμά να ακολουθεί το «δόγμα» Όργουελ ! «Όλα τα ζώα είναι ίσα, όμως μερικά ζώα είναι από τα άλλα πιο ίσα». Και στα καθ’ ημάς. «Όλοι οι ορθόδοξοι, είναι ίσοι, όμως μερικοί ορθόδοξοι είναι από τους άλλους πιο ίσοι» !
Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»
Αθανάσιος Κοτταδάκης



·       Αναστάσιος 7.3.17.   ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ  «ΜΟΝΑΧΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ»  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΝΑΓΝΩΣΗ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

……………………………………………….

1.    Η  ευωδία  της  ασκητικής  του  ταπείνωσης.

α.  «… ἐθεώρησα καλόν, ἐκτός ἀπό τίς προσευχές μου, νά στείλω καί ἕνα μικρό κομματάκι κλωστή (πού ἔχω σάν φτωχός μοναχός), διά νά χρησιμοποιηθῇ καί αὐτό, ἔστω καί γιά μιά βελονιά, διά τό πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας-Εκκλησίας.   
β. ΄ «Θά ἤθελα νά ζητήσω συγγνώμην ἐν πρώτοις ἀπ' ὅλους, πού τολμῶ νά γράψω κάτι, ἐνῶ δέν εἶμαι οὔτε ἅγιος οὔτε θεολόγος».
γ.    «Καί πάλιν ἔρχομαι νά ζητήσω εἰλικρινῶς συγγνώμην ἀπό ὅλους, διότι ἐτόλμησα νά γράψω. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁπλός Μοναχός καί τό ἔργον μου εἶναι νά προσπαθῶ, ὅσο μπορῶ, νά ἀπεκδύωμαι τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά βοηθῶ τούς ἄλλους καί τήν Ἐκκλησίαν, μέσῳ τοῦ Θεοῦ διά τῆς προσευχῆς».
δ.    «Με πολύν σεβασμόν προς όλους-Ένας Μοναχός, Ερημίτης, [Γέρων Παίσιος]
        Ο από τότε χαρισματικός «μοναχός, ερημίτης, Γέρων Παίσιος» επισημαίνει ρητά και
κατηγορηματικά ότι, η επιστολή του είναι, «ένα μικρό κομματάκι κλωστή … για μια βελονιά». Αλλά και, ζητάει συγγνώμη από όλους, γιατί επιχειρεί ένα τόλμημα, κάτι που τον ξεπερνάει-«Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ' όλους, πού τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος ούτε θεολόγος». Και επανέρχεται για να μην το προσπεράσει κανείς, μη δοθεί άλλη διάσταση, μη χρησιμοποιηθεί το γραπτό του για αλλότριους σκοπούς-«Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμη από όλους, διότι ετόλμησα  να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός Μοναχός…». Και σφραγίζει την επιστολή. «Με πολύν σεβασμόν προς όλους-Ένας Μοναχός, Ερημίτης, Γέρων Παίσιος» !
      Καταθέτει ατόφια ταπείνωσηαπό και με την ψυχή του, «αρετή του ύψους του έσχατου βάθους» ως βασική και διά-χριστιανικής ισχύος προϋπόθεση για κάθε κίνηση γύρω από αυτό το θέμα. Δεν έχει την παραμικρή αίσθηση ότι εκδίδει θέσφατο !!

 2.      Το  πνεύμα  της  χριστιανικής  συνδιαλλαγής.

2α     Προς  τους  φιλενωτικούς  αδελφούς,


1.  «Θά ἤθελα νά παρακαλέσω θερμά ὅλους τους φιλενωτικούς ἀδελφούς μας: Ἐπειδή τό θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κάτι τό πνευματικόν καί ἀνάγκην ἔχουμε πνευματικῆς ἀγάπης, ἄς τό ἀφήσουμε σέ αὐτούς πού ἀγαπήσανε πολύ τόν Θεόν καί εἶναι θεολόγοι, σάν τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι νομολόγοι, Πού προσφέρανε καί προσφέρουν ὁλόκληρο τόν ἑαυτόν τούς εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας (ἀντί μεγάλης λαμπάδας), τούς ὁποίους ἄναψε τό πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ ἀναπτήρας τοῦ νεωκόρου...»
2.   «Ἐπίσης ἄς γνωρίσωμεν καλά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ Πατερικές ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί, ὅμως, δέν εἶναι ἀνησυχητικόν.
3.   Και δεν είναι ανησυχητικό γιατί η Εκκλησία-Ορθοδοξία δεν είναι κτήμα κανενός, δεν την έχει στο τσεπάκι κανένας. «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει…  εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, ἐφ' ὃν δ' ἄν πέσῃ λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα΄44-45).
     
      Άξιο πολλής προσοχής ότι, θεωρεί και ονομάζει αδελφούς τους φιλενωτικούς χριστιανούς ! Αλλά τους επισημαίνει ότι, «το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών», είναι πάρα πολύ σοβαρό-«είναι κάτι το πνευματικόν». Και ότι, γράφοντας στη συνέχεια σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, περιλαμβάνει και εαυτόν στον όρο της πνευματικής -αδελφικής-αγάπης που προϋποθέτει--«και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης» !

       Επίσης ότι, λέει με παρρησίαότι ανησυχεί, γιατί υπάρχει στην Ιεραρχία της Εκκλησίας, που έχει τη Συνοδική ευθύνη θεολογικής και λοιπής διαχείρισης του θέματος ΄έλλειψη, «σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με Πατερικές αρχές».Προσθέτει όμως ότι, δε λείπουν οι λίγοι εκλεκτοί, πράγμα που μετριάζει την ανησυχία τουΕίναι ολίγοι οι εκλεκτοί, όμως, δεν είναι ανησυχητικό». Το πιο σπουδαίο: Υπογραμμίζοντας τέλος τη βαθιά πίστη του ότι: «Ἡ Εκκλησία είναι Εκκλησία τού Χριστού και Αυτός την κυβερνάει…  είναι ο ίδιος ὁ Χριστός», ουσιαστικά μηδενίζειτην ανησυχία του. Και επικυρώνει το μηδενισμό της με το θαυμάσιο χωρίο που παραθέτει ! Στο οποίο, μπορεί να προστεθεί επεξηγηματικά ότι:Από το σημαδιακό τέλος του Αρείου συνάγεται πως ο Χριστός ως η Κεφαλή της Εκκλησίας, έχει «πάντ’ ανοιχτά πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του», και ξέρει πολύ καλά, αν ή πότε χρειάζεται να επέμβει, και επεμβαίνει, μάλιστα, ρηξικέλευθα ! Είναι, λοιπόν, φρονιμότερο να μην παρατρέχεται αυτό από πολλούς, ιδιαίτερα από κάποιους Επισκόπους, που ως ο Λουδοβίκος 14ος αισθάνονται, ομιλούν και ενεργούν σε γραμμή: «Η Εκκλησία είμαι Εγώ» !! -“l eglise c’ est moi”.

2β.    Προς τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας.

1.  «Εἰς τούς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, Μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουν δυστυχῶς ἀποσχισθῆ ἀπό αὐτήν ἐξ αἰτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τήν γνώμην ὅτι δέν εἶναι καθόλου καλόν νά ἀποχωριζώμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάθε φοράν πού θά πταίῃ ὁ Πατριάρχης. ἀλλά ἀπό μέσα, κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του.
2.    «Τό νά διακόψῃ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου,, νά ἀποσχισθῇ καί νά δημιουργήσῃ

ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καί νά ἐξακολουθῇ νά ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τόν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον».
3.   «Ἐάν διά τήν α ἤ τήν β λοξοδρόμησι τῶν κατά καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καί κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες - Θεός φυλάξοι! - θά ξεπεράσωμε καί τούς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανείς καί δύσκολα ἐπιστρέφει». .
4.    «Ἐπειδή συνέβη στό Καλύβι των (ὁμιλῶ διά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμβαίνοντα) νά ὑπάρχῃ καί Ναός, ἐνόμισαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν καί δική τους ἀνεξάρτητη Ἐκκλησία. Ἐάν οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τό δεύτερο».
      Εδώ τα αποσπάσματα της επιστολής ηχούν, «ως φωνή υδάτων πολλών και ως φωνή βροντής μεγάλης»-Αποκ.14,2. Μπορεί και ο πιο απλός χριστιανός ορθόδοξος να καταλάβει, και καταλαβαίνει ότι: Ο Γέροντας και δε συμφωνεί, και καταδικάζει τους αποσχιστικούς «ηρωισμούς» τύπου, διακοπή της λειτουργικής μνημόνευσης του Πατριάρχη Αθηναγόρα, ή άλλα που αποτόλμησαν εκτός, αλλά και εντόςτου Αγίου Όρους, κάποια «πιστά τέκνα της Εκκλησίας», που δεν εννοούν να δεχτούν ότι ορισμένοι μπορούν να κινηθούν πιο πέρα από τα μέτρα και όρια που προσδιορίζουν  !

       Καθαρά, ξάστερα, απερίφραστα, αλλά καιταπεινά ως του ταιριάζει, τονίζει: «Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησία» ! Πιο συγκεκριμένα και πιο αυστηρά: «Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήσῃ ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον». Άρα, όποιος Επίσκοπος, Ηγούμενος, Προ-Ηγούμενος ή άλλος τις, αποτόλμησε τα τοιαύτα, καταλαβαίνουν οι πάντες ότι δεν έχει συμφωνούντα, αλλά απέναντί του, τον όχι τυχαίο και τότε «μοναχό, ερημίτη, Γέροντα», και νυν Όσιο Παϊσιο ! Ιδιαίτερα όταν φτάνει υπέρ-απερίφραστα στον έσχατοστιγματισμό τους, να γράφει επί λέξει: «Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο» !!
      Τι διαπράττουν, λοιπόν, όσοι γράφουν τα αντίθετα, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουν, ότι ο ως μοναχός μέχρι το τέλος, ο Όσιος δεν ήταν Λειτουργός-Ιερουργός-της Εκκλησίας, άρα ούτε εκφωνούσε, ούτε διέκοψε το λειτουργικό αίτημα, π.χ. «υπέρ του πατρός ημών Αρχιεπισκόπου και Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα» ;;

2γ.   Προς   την  τρίτη    μερίδα  μέσα  στην  Εκκλησία.

1.   «Θά ἤθελα ἀκόμη νά εἰπῶ ὅτι ὑπάρχει καί μία τρίτη μερίδα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἀδελφοί, πού παραμένουν μέν πιστά τέκνα Αὐτῆς, δέν ἔχουν ὅμως συμφωνίαν πνευματικήν ἀναμεταξύ τους. Ἀσχολοῦνται μέ τήν κριτικήν ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καί ὄχι διά τό γενικώτερον καλόν τοῦ ἀγῶνος. Παρακολουθεῖ δέ ὁ ἕνας τόν ἄλλον (περισσότερον ἀπό τόν ἑαυτόν του) εἰς τό τί θά εἰπῇ ἢ τί θά γράψῃ, διά νά τόν κτυπήσῃ κατόπιν ἀλύπητα. Ἐνῶ ὁ ἴδιος, ἄν ἔλεγε ἡ ἔγραφε τό ἴδιο πρᾶγμα, θά τό ὑπεστήριζε καί μέ πολλές μάλιστα μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων».
2.   «Τό κακό, πού γίνεται εἶναι μεγάλο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἀδικεῖ τόν πλησίον του, ἀφ' ἑτέρου

δέ καί τόν γκρεμίζει μπροστά στά μάτια τῶν ἄλλων πιστῶν. Πολλές φορές σπέρνει καί τήν ἀπιστία στίς ψυχές τῶν ἀδυνάτων, διότι τούς σκανδαλίζει. Δυστυχῶς, μερικοί ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Θέλουμε οἱ ἄλλοι νά ἔχουν τόν ἴδιο μέ ἐμᾶς πνευματικόν χαρακτήρα».
       Τιμά, λοιπόν, και τους στην «τρίτη μερίδα» ως «αδελφούς» ! Αλλά και προχωρεί στα θλιβερά αποκαλυπτήριά τους. Που καθένας καταλαβαίνει τι μαρτυρούν. Και μπορεί να επιλέξει γι αυτά να πει: «Και μη χειρότερα» ! Ή το του Σολωμού: «Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος», με (sic).
      Οφείλει όμως και εδώ να θαυμάσει ότι ο Γέροντας καλύπτει και τα κατ’ αυτούς, γράφοντας σε πρόσωπο πρώτο πληθυντικό, ήγουν περιλαμβάνοντας ταπεινά και εαυτόν. Είναι βέβαιος ότι μόνο από αυτήν την οδό μπορούν να καταλάβουν οι πάντες την υποδεικνυόμενη ρίζα του κακού στη φράση. «Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογεςαπαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα» !
     
3.     Η  καθ’  υπερβολήν   έκρηξη   αγωνίας   υιού  προς  πατέρα.

3a.    «Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλον σάλον, πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου ἐπόνεσα καί ἐγώ σάν τέκνον Της…» 
3β.  «Τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν
καί κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή  εἶναι πολύ σεμνή».
3γ.    «Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις… Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξῃ ἀγάπη πρῶτα σέ μᾶς τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά».
3δ.  «Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ».
      Στο τμήμα αυτό η πρώτη ανάγνωση προκαλεί την αίσθηση ότι ξαφνικά, απότομα, και ανεξήγητα ο Γέροντας περνάει στην αντίπερα όχθη ! Αφήνει το λίαν ευδιάκριτο πνεύμα χριστιανικής συνδιαλλαγής προς τις 2α, 2β, 2γ εκκλησιαστικές μερίδες και ανοίγεται σε κάτι σαν νομική και δικανική καταγγελία, εγκαλεί τον Πατριάρχη Αθηναγόρα για «ερωτική παρασπονδία» ! Για καταπάτηση «του μυστικού γάμου του»-έτσι θεωρείται και λέγεται θεολογικά η σχέση Επισκόπου και Επισκοπής-με την Ορθόδοξη Εκκλησία-«Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι ἡ Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμίαν εντύπωση, επειδή  είναι πολύ σεμνή».  Κατηγορία βαριά, βαρύτατη !

        Σε δεύτερη όμως ανάγνωση,πιο προσεκτική, το βλέμμακαρφώνεται στα εξής:«Ένας βαθύς μου πόνος»,  «δια την … κοσμική αγάπη δυστυχώςτου πατέρα μας κ. Αθηναγόρα»,που «αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα… διότι ἡ Ορθόδοξος Μητέρα μας …», Και, αυτή η αίσθηση παροπλίζεται !  Ο «βαθύς πόνος» του από «τα μωρά του κόσμου … τα ασθενή … τα αγενή και τα εξουθενημένα (που) εξελέξατο ο Θεός»-1Κορ.1,27-για την εποχή μας ακούγεται μέσα μου αλλιώς. Όχι σαν ψυχρή νομική και δικανική καταγγελία, αλλά σαν κραυγή αγωνίας παιδιού προς πατέρα ταράσσοντα την οικογενειακή κοινωνία και σχέση αγάπης τους. Ο υιός Παϊσιος βλέπει ότι «ο πατέραςμας Αθηναγόρας» αδικεί «τη Μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία». Και νιώθει τόσο «βαθύ πόνο», που φτάνει σε μια «έκρηξη αγωνίας» ! Κατά ταύτα η επιγραφή: «Η καθ’ υπερβολήν έκρηξη αγωνίας υιού προς πατέρα», έρχεται πλησίστια στο πνεύμα χριστιανικής συνδιαλλαγής που αναδείχνει σε όλη την επιστολή ο ταπεινός μέχρι το κόκκαλο  συντάκτης της ! Αυτό με το οποίο μετ’ ου  πολύ και τη σφραγίζει ! 
       Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία στο τμήμα αυτόείναι η ξεκάθαρη μαρτυρία και παραδοχή του ότι, «η περίπου κοσμική αγάπη του Πατριάρχη μας που φτάνει στη Ρώμη», τουτέστιν, η πορεία  χριστιανικής συνδιαλλαγής Νέας και Παλαιάς Ρώμης, «βρήκε απήχηση σε πολλά παιδιά του, πού την ζουν εις τας πόλεις …». Και πιο κάτω. «Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμική αυτή αγάπη, να κατασκανδαλίση όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά  και  μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού».

      Εδώ επιβάλλεται να γίνουν κάποιες διευκρινίσεις για να αποφευχθεί μια έρπουσαπαρανόηση. Τα «πολλά παιδιά του που την ζουν στις πόλεις»,ήγουν, μέσα στον κόσμο, από τούτο γυμνό και μόνο, από το φυσικό χώρο τους, χωρίς άλλο υπονοούμενο, είναι και λέγονται«κοσμικά» και «με κοσμική αγάπη». Από τούτο αντιδιαστέλλονται από τα άλλα που ζουν έξω από τον κόσμο, όχι ως χριστιανικά κατώτερα από αυτά. Γιατί στα όρια της Εκκλησίας τη διαφορά δεν την κάνει ο χώρος, αλλά ο τρόπος ζωής, αυτός έχει την απόλυτη σημασία. Δηλαδή, το αν και ως ποιο βαθμό αμφότερα τα παιδιά ανταποκρίνονται στους όρους και τις προϋποθέσεις πληρότητας του τρόπου ζωής που ο Θεός έχει ευλογήσει να ακολουθούν ! Τόσο ο μέσα στον κόσμο τρόπος ζωής, της κοσμικής-συζυγικής- αγάπης, όσο και ο έξω από τον κόσμο, της μοναχικής-ασκητικής αγάπης, είναι οι δυο ανηφοριές που οδηγούν στην κορυφή του Θαβώρ, όπου περιμένει ο Χριστός να τα περάσει στην κοινωνία της Αγάπης του !
       Κατά ταύτα, τα «πολλά παιδιά του που ζουν στις πόλεις», τα «κοσμικά και με την κοσμική αγάπη», στα οποία βρήκε απήχηση η πορεία χριστιανικής συνδιαλλαγής Ορθόδοξης Ανατολής και Ρωμαιοκαθολικής Δύσης «του πατέρα μας» ή «του Πατριάρχη Αθηναγόρα», αποτελούντον κύριο όγκο των βαπτισμένων χριστιανών ορθόδοξων ! Που όμωςμπορεί να κρατούν-πλείστα κρατούν-στην καρδιά τους μια αδιόρατη αγάπη για την πίστη των πατέρων τους ! Μια ιδιότυπη φιλοτιμία για την Αγία Ορθοδοξία ! Ενώ, ανάμεσα στα πόσα άραγε, «τέκνα της Ορθοδοξίας που έχουν φόβο Θεού», και έχουν σκανδαλιστεί στο έπακρο λόγω αυτής της πορείας, όχι λίγα μπορεί να μην είναι άσχετα με τον πρεσβύτερο υιό της παραβολής του ασώτου και την αδυναμία του να κατανοήσει την εκπληκτική μεγαλοθυμία του Πατέρα του ! Αφήστε ότιμόνο ο Θεός γνωρίζει, ποιος είναι πιστό παιδί της Ορθοδοξίας και ποιος όχι !

       Και για να μην πει κάποιος ότι από το«εμάς»- «όμως να κατασκανδαλίση»- του Γέροντα και νυν Όσιου, το τελευταίο «βόλι» παίρνει κι εκείνον, όπερ βέβηλο, όντως βέβηλο, εξηγώ. Ο όχι τυχαίος και τότε«μοναχός. Ερημίτης, Γερων Παϊσιος»,προσθέτει το «εμάς», δείχνοντας να υιοθετεί κατά κάποιο τρόπο τα περί «μεγάλου σάλου, που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας»που του πρόφτασαν κάποιοι  στο ερημητήριό του,από ασκητική κατανόηση και συγκατάβαση στην αδυναμία και ταραχή τους. Έχει διακρίνει χαρισματικά ότι πρόκειται «για τρικυμία εν ποτηρίω» ! Και η διάκριση αυτή έρχεταιπλησίστια με το πνεύμα χριστιανικής συνδιαλλαγής που διαχέει σε όλη την έκταση της επιστολής. Σήμερα μάλιστα, πενήντα χρόνια μετά, πλησίστια με το ότι, «ιώτα εν ή μία κεραία» της Ορθοδοξίας δεν έχει ξεπουληθεί ούτε από τον πρωτοπόρο Αθηναγόρα, ούτε από τους στην ίδια γραμμή πορείας  διαδόχους του, Δημήτριο και Βαρθολομαίο !
4.    Η  υπέρβαση  και  η  σύνθεση.

 4α.    «Ὅλοι χρειάζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὅλοι οἱ Πατέρες προσέφεραν τάς ὑπηρεσίας των εἰς Αὐτήν. Καί οἱ ἤπιοι χαρακτῆρες καί οἱ αὐστηροί. Ὅπως διά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαραίτητα καί τά γλυκά καί τά ξινά, καί τά πικρά ἀκόμη ραδίκια (τό καθένα ἔχει τίς δικές του οὐσίες καί βιταμίνες), ἔτσι καί διά τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλοι εἶναι ἀπαραίτητοι.
4β.  «Ὁ ἕνας συμπληρώνει τόν πνευματικόν χαρακτῆρα τοῦ ἄλλου καί ὅλοι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἀνεχώμεθα ὄχι μόνον τόν πνευματικόν του χαρακτῆρα, ἀλλά ἀκόμη καί τίς ἀδυναμίες, πού ἔχει σάν ἄνθρωπος».
       Στο τμήμα αυτό είναι περιττό κάθε σχόλιο ! Από μια απλή ανάγνωση των αποσπασμάτων της επιστολής, καταλαβαίνει καλά κι ο πιο απλός χριστιανός ορθόδοξος και ποια δυναμική ευρύτητα, και ποια διαχρονική αξία έχει το όντως ορθόδοξο πνεύμα που από το περίσσευμα της καρδιάς του καταθέτει σ’ αυτή την επιστολή  ο Όσιος  Παϊσιος, όντας ακόμα «μοναχός, ερημίτης, Γέρων» !  
******      ****     *******
       Ολοκληρώνω, λοιπόν, πάλι με ένα απόσπασμα από το βιβλίο* του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο. Που, σημαδεύει ίσια στη ρίζα της περί αυτό το θέμα δοκιμασίας. «Το απόγευμα επισκεφθήκαμε τον π. Θεοδώρητο, θεωρητικό του ζηλωτισμού. Έγινε μια έντονη συζήτηση, αμφοτέρωθεν ισχυρογνώμων και εγωιστική. Με κούρασε αφάνταστα. Έγραφε αργότερα ένας από τους δυο συνοδοιπόρους μου μοναχούς, σχολιάζοντας κάποιο ιεροκοινοτικό κείμενο ότι, όταν το διαβάζεις, έχει την αίσθηση ότι «κολυμπάς σε ζεστή κρέμα», τόσο αισθησιακό του φαινόταν. Μα όταν άκουγα τους δυο πατέρες να συζητούν είχα την εντύπωση, πως έκανα μπάνιο σε πηχτή βενζινόκολλα. Τόσο δύσκαμπτοι ήταν» !! Και κλείνω με «μοναχό, ερημίτη Γέροντα», νυν Όσιο Παϊσιο. «Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του, και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας» !  

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα»
Αθανάσιος Κοτταδάκης


Β.         Ο  Αθηναγόρας … ο  Β α σ ί λ ε ι ο ς  … ο Παϊσιος.

       21.11.1968. Ο Αρχιμανδρίτης, Ηγούμενος της Μονής Σταυρονικήτα π. Βασίλειος Γοντικάκης, ρέκτης της κίνησης,«στροφή στην Ορθοδοξία», καταθέτει Επιστολή, στην οποία με υψιπετή θεολογικά άλματα στοχάζεται, «είναι δεν είναι σχίσμα η διακοπή του μνημόσυνου αυτού»;  Ωστόσο! Δεν προβαίνει σε διακοπή του Λειτουργικού μνημόσυνου του Αθηναγόρα! Εμμένει στη μη διακοπή του! Όταν Λειτουργεί συνεχίζει να εκφωνεί, «του πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών Αθηναγόρα, και Οικουμενικού Πατριάρχου»,
      Αυτή την Επιστολή, επαναλαμβάνω, της εμμονής στη μη διακοπή του μνημόσυνου του Αθηναγόρα, υπογράφουν, ο ίδιος, ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Χατζηεμμανουήλ -αν δεν κάνω λάθος παλιός συμφοιτητής του-και, ο τότε ονομαστός ήδη Αγιορείτης -και όχι μόνο- μοναχός, νυν Όσιος Παϊσιος». Βάζω πάλι στο πλάι το ότι, ως μοναχός δεν είχε καμιά σχέση με το Λειτουργικό μνημόσυνο του Πατριάρχη -δεν είναι Λειτουργός, άρα δεν εκφωνεί, «του πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών Αθηναγόρα….»,τουτέστιν δε διακόπτει αυτό που δεν εκφωνεί- δεν παύω όμως να επισημαίνω ότι, η Επιστολή που υπογράφει είναι κείμενο που επέμενε στη μη διακοπή του Λειτουργικού μνημόσυνου του Αθηναγόρα, και όχι στη διακοπή. Που σημαίνει ότι η υπογραφή Παϊσίου, είναι υπογραφή που μπαίνει σε γραπτό, όχι διακοπής του μνημόσυνου του Πατριάρχη, αλλά συνέχισης της μη διακοπής!
      7.10.1970. Περίπου δυο χρόνια μετά, ο Ηγούμενος της Σταυρονικήτα π. Βασίλειος Γοντικάκης, αρπάζεται από ατυχή, ως θεωρεί, διατύπωση του Πατριάρχη για το Άγιο Πνεύμα, γράφει και υπογράφει αυτός μόνος«εκ μέρους της Αδελφότητος» την Επιστολή διακοπής του Λειτουργικού μνημόσυνου του Αθηναγόρα! Κατά ένα τρόπο, μπορεί να πει κανείς, βρίσκει «έξοδο διαφυγής» από τον ασφυκτικό κλοιό που του είχαν δημιουργήσει οι άλλοι διακόψαντες Αγιορείτες Ηγούμενοι. Πράγμα που, συγκρίνοντας κανείς αυτά τα δυο γραπτά με τα τελευταία του Προ-Συνοδικά και Μετά-Συνοδικά, υψιπετή στο θεολογικό στοχασμό τους, όμως κάθε άλλο παρά αρνητικά για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας, μπορεί να είναι άκομψο να γράφει κανείς για «κουτουράδα»του τριαντάχρονου που αναθεωρεί εμφανώς ο ογδοντάχρονος, δεν είναι όμως ελλειπτικό σεβασμού. Όταν μάλιστα αυτός συν την εκτίμηση στο Γέροντα έχουν κατατεθεί από το 1974 στην κριτική παρουσίαση του θαυμάσιου βιβλίου του  «Εισοδικόν» - «Ανάπλασις»τ.227/1974 !

29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μόνο αυτό τα λέει όλα γιατί είναι η πραγματικότητα που επικρατή στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας
«Όλοι οι ορθόδοξοι, είναι ίσοι, όμως μερικοί ορθόδοξοι είναι από τους άλλους πιο ίσοι»
Συγχαίρω για τα όσα απαντά και μας λέει εδώ ο συντάκτης του άρθρου αυτού.
Το κακό ότι οι περισσότεροι από αυτούς που θα διαμαρτυρηθούν είναι διότι τον εαυτό του τον βάζουν υπεράνω όλων των άλλων. Αυτοί έχουν το Αλάθητο μαζί με τον τρισκατάρατο Πάπα.

Ανώνυμος είπε...

Αν σου αρέσει μπάρμπα-Λάμπρο ξαναπέρνα από την Άνδρο
Αν σου αρέσει παπά Τάσο προκάλεσε τον κυρ Θανάση. .

Δημήτρης Ρόδης είπε...

«Οι όροι της ενώσεως μεταξύ των ορθοδόξων και των λατίνων είναι τέτοιοι, ώστε καθιστούν την ζητούμενη ένωση αδύνατη, διότι δεν έχουν κανένα σημείο συναντήσεως. Εμείς ζητάμε να αρνηθούν οι καθολικοί το πρωτείο, το αλάθητο, το φιλιόκβε, όμως πάνω στα δόγματα αυτά στηρίζεται ολόκληρη η εκκλησία τους». (Ας πούμε εκκλησία, έτσι για να συννενοούμεθα, αφού η Εκκλησία είναι μία, η ορθόδοξη). «Οι παπικοί ζητούν από μας να δεχθούμε το πρωτείο και το αλάθητο του Πάπα, αλλά και εμείς αν τα δεχτούμε αυτά, είναι σαν να αρνούμαστε εκ θεμελίων την Εκκλησία μας, η οποία στηρίζεται στη συνοδικότητα. Λοιπόν, αυτό είναι αδύνατον να γίνει και επομένως, τίθεται το ερώτημα: Ποιά σκοπιμότητα έχει ο διάλογος»;


~ Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως.

Δημήτρης Ρόδης είπε...

Πάντως τα λεγόμενα και η στάση του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου, είναι σύμφωνα με τις απόψεις του Αγίου Νεκταρίου. Μάλλον μερικοί έχουν προσωπικές ''θεολογίες'' διαφορετικές των Αγίων. Ο Θεός να φωτίζει ολούθε...


'' Ὁ Πάπας ἀπὸ κενὴ φιλοδοξία, διὰ νὰ στήσῃ τήν μοναρχικὴ ἐξουσία, ἰδιοποιῆται τὰ Ἀποστολικὰ χαρίσματα. Ἡ φιλοδοξία τοῦ Πάπα τόν ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο νὰ λέῃ ὅτι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τόν Πάπα, ταυτόν ἔστι τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τόν Χριστόν, ὡσάν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστός ἓν κατὰ τήν οὐσίαν”. Θεοποιεῖ τόν ἑαυτό του. Αὐτός ὁ ὑπερβολικός τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις. Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; Ποῦ ὁ μακαρισμός «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοὶ ; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης ; . Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου, διότι οἱ ἀποστατικές δυνάμεις, καθώς ἔλεγε ἡ μακαρία Συγκλητική, τις ἄλλες ἀρετὲς δύνανται κατά τινα τρόπον, νὰ μιμηθοῦν, τήν δὲ ταπεινοφροσύνη οὐδέποτε. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφός πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία εἶναι νόθος ὀργανισμός. Σὲ ἕναν θνητόν καὶ ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία δέν εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ Παποκεντρική.Ὁ Πάπας ὑπέκυψε στόν τρίτο καὶ τελευταῖο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στήν ἔρημο...''

Ἁγ. Νεκταρίου: «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος», ἐκδ. Ν. Παναγοπούλου, τόμ. Α’., Ἀθῆναι

Ανώνυμος είπε...

Κατανοητοί οι δύο Πατέρες της Εκκλησίας Νεκτάριος και Παΐσιος. Δίνουν απάντηση σε αυτούς που πολεμούν κάποιον αόρατο οικουμενισμό που μόνο στα μυαλά είναι ορισμένων. Άλλο ο οικουμενισμός και άλλο η επικοινωνία και ο διάλογος μεταξύ των χριστιανών.

Ανώνυμος είπε...

Μου είπε φίλος υπάρχει ο Κοτταδάκης τολμά να γράψει αυτά που άλλοι δε τολμούν για να μην πέσουν στην δυσμένεια των συντηρητικών που έχουν το πάνω χέρι. Αν αυτό συμβαίνει είναι αδικία. Βλέπω πράγματι μια προπαγάνδα από έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ενάντια σε πρόσωπα που τολμούν να μιλήσουν και να αρθρώσουνε λόγο Θεολογικό. Τους αρέσει να μιλούν για τα ίδια και τα ίδια με ένα ηθικίστικο κήρυγμα. Λυπάμαι για την κατάντια σημερινών θεολόγων (κληρικών και λαϊκών που πήγαιναν να γράψουν μάθημα ποθώντας το σωτήριο 5) και το μόνο που ξέρουν είναι να παπαγαλίζουν τα περί ηθικής κηρύγματα ή να αναπτύσσουν μια απολογητική αντί για μια θεολογία η οποία θα ήταν τόσο η απάντηση όσο και η αλήθεια χωρίς φόβους συσχηματισμού.

Ανώνυμος είπε...

Όποιος πάει γυρεύοντας γύρο από την γκλίτσα του Κοτταδάκη παίρνει και απαντήσεις. Το πολύπτυχο απάντησης χρειαζόταν παρόλο που νομίζω ότι ο π. Αναστάσιος δεν θα άκουγε κανέναν γιατί η γνώμη του είναι αυτή που μόνο έπρεπε να υπάρχει.

π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ είπε...

Η επιστολή δημοσιεύθηκε στις 4.3. και ο σχολιασμός ήρθε στις 15.3. (παραμονή εκπνοής προθεσμίας...).
Τώρα, όμως "Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα...".
Καιρός παντί πράγματι... Ες "αύριο", λοιπόν, η απάντηση.
Καλό Πάσχα
π. ΑΚΓ

π. Geras Imos είπε...

Το πρόβλημα δεν το έχει ο παπα - Αναστάσης, ο Πατρών, ο Κερνίτσης, ο Πειραιώς, ο Ναυπάκτου, ο Κυθήρων, ο Αιτωλίας, ο Κονίτσης και άλλοι παραδισιακοί κληρικοί αλλά η Μεταπατερική θεολογία διότι είναι συνεχώς σε σύγκρουση με την Πατερική και με όποιους την εκπροσωπούν. Άρα ο κ. Κοτταδάκης και οι συν αυτώι, ειρωνευόμενοι όποιον διαφωνεί με την πατρομαχική στάση τους, παρουσιάζουν τους εαυτούς τους πάνω απ' την θεολογία της Εκκλησίας και τη Συμφωνία των Πατέρων η οποία στο σύνολό της καταδικάζει τις αιρετικές διδασκαλίες των Παπικών, Προτεσταντών, Χιλιαστών κτλ... Διότι άλλο η προτροπή των Πατέρων για ιεραποστολή στα "έθνη" (αλήθεια, γιατί χρειάζεται να ενημερώσεις τους "μη - αιρετικούς" για την Αλήθεια της Εκκλησίας όταν τους θεωρείς μετόχους της Αληθείας;) και άλλο ο οικουμενιστικός αχταρμάς, οι κουρελούδες του διαβόλου που έλεγε και ο άγιος Παΐσιος. Όταν αναγνωρίζεις εκκλησιαστικότητα σε αίρεση η οποία πχ θεωρεί κτιστή τη Θεία Χάρη, διδασκαλία που μας στερεί από την σωτηρία, δεν μπορείς να είσαι σύμφωνος με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά πάρα μόνο με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό και τον Θωμά Ακινάτη. Τα υπόλοιπα είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε"!

Υ.Γ.1: "Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει." ("Ευλαβές προσωπικό τσιτάτο" οσίου γέροντος Παϊσίου).

Υ.Γ.2: Αν περρισέψει λίγη αγάπη απ' αυτή που αμνηστεύει τις αιρέσεις, δώστε λίγη και σε μας που στο κάτω κάτω είμαστε και ομόδοξοί σας...

Ανώνυμος είπε...

Ο συγγραφέας αυτής της ανάρτησης υπογράφει συνήθως με την φράση "με την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα".
Επίσης πρίν από λίγες ημέρες, την 4η Απριλίου, εδημοσίευσε ανάρτηση με τίτλο "Από την μετάνοια στην αγάπη".
Εκτιμά επομένως ιδιαίτερα την αρετή της αγάπης.
Ηταν λοιπόν απαραιτητο, εξη ημερες πριν από την Μεγαλη Εβδομάδα και δεκατρείς ημέρες πριν από το Πάσχα, να δημοσιευτή κείμενο με ειρωνικές εκφράσεις για Πρωτοπρεσβύτερο, για "Καντιωτικούς", για "ιό της φιλοπρωτίας", για "ορθόδοξους πιό ίσους από τους άλλους", για "γροθια πάνω στην έδρα", κλπ., κλπ. ?
Συνάδουν όλα αυτά με το κλίμα των ημερών ?
Κατανύσσεται ή σκανδαλίζεται ο αναγνώστης ?
Οικοδομείται ή ταράσσεται ?

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο κ. Κοτταδάκης με αγωνία περιμένει την απάντηση του π. Αναστασίου. Εκείνος γνωρίζει…
Εγώ δεν περιμένω τίποτα το νέο, διότι όσες φορές και να ανεβεί ο π. Αναστάσιος στα Ιεροσόλυμα, τίποτα δεν θα πάρει και κανένα φωτισμό δεν θα έχει, αφού δεν λέει να μετανοήσει για τις ακραίες θέσεις του.
Η παρέμβαση Κοτταδάκη ήταν εμπρόθεσμη και ταρακούνησε τους ομοϊδεάτες αφού τα ως τώρα γνωστά παπαγαλάκια άλλων ιστολογίων δεν έκαναν αναπαραγωγή της δημοσίευσης, αφού δεν έχουν τι να απαντήσουν.
Εύχομαι στον π. Αναστάσιο καλό Πάσχα και θα τον συμβούλευα να μην δώσει συνέχεια γιατί όλοι κάποτε έχουν ένα Βατερλώ!!!

Ανώνυμος είπε...

Η καταλληλότερη περίοδος είναι αυτή π. Αναστάσιε. Λίγες ακολουθίες (βουβή εβδομάς). Τι θα ήταν για σας μια απάντηση. Υποθέτω όμως ότι τα Ιεροσόλυμα μπορούν να αντικατασταθούν με το Θεσσαλονίκη. Τότε πάω πάσο. Δεν μπορεί να πάρει εκ Θεσσαλονίκης αυτή την εκπρόθεσμη περίοδο οδηγίες πλεύσης. Ας γίνει το συμβούλιο το ‘από των τειχών’ και έπειτα όλοι μαζί και οι τρεις δια του ενός της αναστάσεως θα απαντήσουν. Ελπίζω να με καταλαβαίνει ο π. Αναστάσιος….
Καλή ανάβαση και Ανάσταση π. Αναστάσιε.

Ανώνυμος είπε...

Αιδεσιμολογιώτατε Άγιε Πρωτοπρεσβύτερε
της Αποστολικής Εκκλησίας των Πατρών
κ. Αναστάσιε Κ. Γκοτσόπουλε.

Ανεβαίνοντας μετά της συνοδείας των Αγίων Αποστόλων του Κυρίου προς τα Ιεροσόλυμα σας υπενθυμίζω με σεβασμό πως όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνε κρεμαστάρια.

Ασπάζομαι την αγία δεξιάν Σας.
Παρακαλώ δια τας θεοπειθείς ευχάς και προσευχάς Σας.

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω ότι αξίζει να απαντήση ο π.Αναστάσιος σε ένα τέτοιου "επιπέδου" κείμενο...

Ανώνυμος είπε...

Καλά τώρα!!! είναι γνωστό και το «επίπεδο» όλων σας εδώ μέσα. Κάθισε στο συννεφάκι σου 10.36 και θαύμαζε τα ουράνια.

Ανώνυμος είπε...

Κανείς δεν πρέπει να απαντηση σε τέτοιου είδους κείμενα, τα οποία δεν σέβονται την ιεροτητα των ημερών, και ενσπείρουν ζιζάνια και διχόνοια στο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Το μόνο καλό που κάνουν είναι να αποκαλύπτουν τον φανατισμό μερικών οπαδών του οικουμενισμού.

Ανώνυμος είπε...

Ας το κατανοήσουν οι εργολάβοι της συντήρησης. Τελείωσαν πλέον οι κυριαρχίες τους. Τώρα υπάρχει και αντίλογος. Και όπως διαπιστώνω ο Κοτταδάκης είναι σκληρό καρύδι. Δεν κάνει κοπτική ραπτική σε Κανόνες αλλά παρουσιάζει τα όσα λέει ξεκάθαρα.

Ανώνυμος είπε...

Η Εκκλησία ποτέ δεν θα αυτοπεριχαρακωθεί διότι ο Κύριος μας που την ίδρυσε και την καθαγίασε με το Τίμιο Αίμα Του έδωσε εντολή το «πορευθέντες». Αυτό επί 21 αιώνες κάνει η αγία μας Εκκλησία και θα συνεχίσει να το κάνει. Η διαστρέβλωση των Πατερικών κειμένων από τους λεγομένους συντηρητικούς και η εσωστρέφεια είναι έξω από το πνεύμα της Ορθοδοξίας και αρμόζει στους αιρετικούς.
Τώρα περί των αδελφών που ομιλούν ότι δια την παρούσα δημοσίευση δεν είναι κατάλληλος ο χρόνος κάνουν λάθος. Η Εκκλησία εκφράζει την αλήθεια ανα πάσα στιγμή και ώρα. Πολύ περισσότερο τέτοιες μέρες που θα ακουστούνε ξανά κηρύγματα μισαλλοδοξίας και αντιοικουμενισμού από τους συνηθισμένους που βλέπουν παντού φαντάσματα.
Ο π. Αναστάσιος καλό θα κάνει να μην απαντήσει διότι την επιστολή αυτή την δημοσίευσε για αλλότριους σκοπούς. Ευτυχώς που ο σπουδαίος Θεολόγος κ. Κοτταδάκης εκφράζοντας τις σκέψεις Πατέρων και της Εκκλησίας την τοποθέτησε όπως αρμόζει. Οπότε ο π. Αναστάσιος ας προσφέρει υπηρεσία στην Εκκλησία με την σιωπή του του. Πάσα απάντηση θα είναι λάθος από μέρους του και των ομοϊδεατών του.

Ανώνυμος είπε...

Καλές οι απαντήσεις του κ. Δημήτριου Ρόδη και του π. Γεράσιμου στους οικουμενιστικούς λόγους. Αξίζουν επιδοκιμασίες από όλους τους Ορθόδοξους.

Ανατόλιος

Ανώνυμος είπε...

Ο Κυριος, 9 - 34, λεει "Πορευθεντες μαθητευσατε παντα τα εθνη βαπτιζοντες αυτους εις το ονομα του Πατρος και του Υιου και του Αγιου Πνευματος"
Δεν λεει "αναγνωρισατε την ιερωσυνη τους, δεχθειτε τα μυστηρια τους, μην τους αναβαπτισετε, αλλα κανετε μονο Χρισμα, συμπροσευχηθειτε μαζι τους, καλεστε τους στους ναους στις εορτες σας, ψαλλετε τους πολυχρονια, κανετε μαζι τους συνεδρια, υπογραψτε συμφωνιες, φωτογραφηθειτε με γυναικες επισκοπους, κανετε μαζι τους εσπερινους, φτιαξτε Παγκοσμιο Συμβουλιο Εκκλησιων, κλπ., κλπ."
Δεν τα λεει αυτα, απο οσο ξερω.....

Ανώνυμος είπε...

Πάντως όσοι ...είμαστε τόσες και οι απόψεις,υπάρχει σύμπνοια Χριστιανών ;;

Ανώνυμος είπε...

Η Εκκλησία μας, η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει φίλε 12.07 στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στο οποίο όσοι συμμετέχουν πιστεύουν στο Δόγμα της Αγίας Τριάδος. Τον Ιούνιο του 2006, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη. Εξέχοντες Ορθόδοξοι θεολόγοι και νομικοί όπως ο Σάββας Αγουρίδης, ο Αμίλκας Αλιβιζάτος, ο Βασίλειος Βέλλας, ο Βασίλειος Ιωαννίδης, Ιωάννης Καλογήρου, ο Ιωάννης Καρμίρης, ο Γεράσιμος Κονιδάρης, ο Παναγιώτης Μπρατσιώτης, ο Δημήτρης Μωραΐτης, ο Νίκος Νησιώτης, ο Μάρκος Σιώτης και ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ αλλά και κληρικοί όπως ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος, ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης και ο Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος, συμμετείχαν στο Π.Σ.Ε. το αντιπροσωπεύει πάνω από 550 εκατομμύρια Χριστιανούς, σε περισσότερες από 100 χώρες.

π. Geras Imos είπε...

Είστε σίγουρος ότι πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα που πιστεύουν και οι αιρέσεις; Αφήστε να κάνουμε με την ησυχία μας το Πάσχα, μην γράφουμε ο, τι θέλουμε διότι πέφτουμε σε βλασφημίες ...

Ανώνυμος είπε...

Μη έχοντας τι να απαντήσουν χρησιμοποιούν ως πρόφαση τις επικείμενες ημέρες.

Ανώνυμος είπε...

Κάντε με την ησυχία σας Πάσχα π. Γεράσιμε. Κοιτάξτε η συνείδηση σας τι μαρτυρά και αφήστε τους άλλους στα δικά τους. Μπροστά στο επουράνιο Βήμα καθένας θα λογοδοτήσει για λογαριασμό του και όχι για τους άλλους. Πολλές φορές μας νοιάζουν οι άλλοι και μένουν εκτός Νυμφώνος οι εαύτοἰ μας.

Ανώνυμος είπε...

Η έκφραση της ελεύθερης άποψης υπήρχε πάντα στην Ορθοδοξία σε αντίθεση με τον παπισμό. Πολλοί σήμερα προσπαθούν να επιβάλουν το παπικό αυτό ΔΟΓΜΑ στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ας προσέξουν διότι χωρίς να το θέλουν την πατάνε την πεπονόφλουδα.

Ανώνυμος είπε...

Την αποκατάσταση της πραγματικότητας πρέπει αυτές τις άγιες μέρες να την κάνουνε όσοι γνωρίζουν. Ο κ. Κοτταδάκης δεν γράφει έτσι στο αέρα αλλά μας κομίζει τεκμήρια με τα οποία ορθοτομεί την αλήθεια και όχι τις φαντασιώσεις γνωστών στον χώρο αυτό πο προσπαθούν να εδραιώσουν τις θέσεις τους και όχι αυτές της Εκκλησίας μας.

Ανώνυμος είπε...

Είναι ηθικό να δημοσιεύει την επιστολή του αείμνηστου Αρχιερέως ο π. Αναστάσιος χωρίς την άδειά του; Νομίζω πως όχι.

Ανώνυμος είπε...

Η επιστολή δεν είναι ούτε απόρρητη ούτε εμπιστευτική. Δεν αναφέρει κάπου ο μεταστάς να μην δημοσιοποιηθεί ούτε ότι αυτά τα λέει είναι ιδιωτικά. Καλά έκανε ο π. Αναστάσιος και την δημοσίευσε αφού ήταν ο παραλήπτης. Βέβαια σε άλλα ήλπιζε ο π. Αναστάσιος αλλά με την δυναμική παρέμβαση του κ. Κοτταδάκη άλλα βγαίνουν τώρα.