Καλάβρυτα 13 Δεκεμβρίου 1943 Πορεία μνήμης στα ματωμένα Καλάβρυτα - Κατερίνα Φιλιππάτου

Καλάβρυτα  13 Δεκεμβρίου  1943

Πορεία μνήμης στα ματωμένα Καλάβρυτα

Ο δρόμος που οδηγεί στα Καλάβρυτα είναι ανηφορικός. Σαν να σε προετοιμάζει να ζήσεις τον Γολγοθά των ανθρώπων που έζησαν εκείνη τη φριχτή μέρα, την  Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου του 1943.  Ακολουθώντας το μονοπάτι που οδηγεί στο λόφο του Καπή, στο λόφο που εκτελέστηκαν όλοι οι άνδρες από 13 ετών και πάνω, νιώθεις σαν να ακολουθείς κι εσύ τη νεκρική πορεία των αθώων παλικαριών, των αθώων ψυχών που θυσιάστηκαν.

Είσαι κι εσύ μαζί τους κι ανεβαίνεις. Κάθε σκαλοπάτι κι ένας λυγμός, κάθε σκαλοπάτι κι ένα κρυφό δάκρυ. Χωρίς κουράγιο, χωρίς ελπίδα. Χωρίς να ξέρεις το «γιατί». Κοιτώντας μόνο μπροστά, αγέρωχα, παλικαρίσια. Κοιτώντας τον συννεφιασμένο ουρανό. Ψάχνοντας για μιαν απάντηση σ’ αυτό που κανένας νους δεν μπορεί να εξηγήσει. Ψάχνοντας για μιαν αχτίδα ήλιου να σε αποχαιρετήσει, σαν στερνό αντίο.

Το χιονισμένο τοπίο ολόλευκο, σοβαρό, παγωμένο κι αμίλητο. Ακόμα κι η φύση σιωπά μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή. Ακόμα κι η φύση αρνείται να αποδεχτεί τόση κακία, τόσο μίσος, τόση βαρβαρότητα.

Τα λόγια του παπά πάνω στον λόφο του Καπή ήρθαν κι έγιναν βάλσαμο στην καρδιά τους. Μόνο Ένας θα μπορούσε να τους νιώσει. Έτσι τον οδήγησαν κι Αυτόν στο λόφο, με τον Σταυρό του στον ώμο. Του φέρθηκαν σκληρά, τον βασάνισαν, τον σκότωσαν. Αυτός σίγουρα τους καταλαβαίνει.

          Έψαλαν μόνοι τους τη νεκρώσιμη ακολουθία για τις ψυχές τους, περιμένοντας τον ήχο των πολυβόλων. Γύρεψαν συγχώρηση ο ένας από τον άλλο κι έκλεισαν τα μάτια. Έφεραν στο νου τους τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους, τις μάνες και τις αδελφές τους. Ήθελαν να φύγουν με μιαν όμορφη εικόνα στο μυαλό.

Κι έπειτα, τα πολυβόλα…  Ο τρομακτικός και απαίσιος ήχος που έσπασε τη σιωπή κι έριξε κάτω, άψυχα τα κορμιά τους. Ήρθε κι η χαριστική βολή να αποτελειώσει ό,τι είχε απομείνει ζωντανό. Αντιλάλησε σε όλα τα βουνά ο ήχος των πολυβόλων. Αντιλάλησε κι έστειλε το μήνυμα του θανάτου, το μήνυμα της καταστροφής. Και βουβάθηκαν τα στόματα και λόγια δεν βρέθηκαν άξια να περιγράψουν το «μετά». Μόνο εικόνες, μόνο λυγμοί, μόνο μοιρολόγια που τελειωμό δεν είχαν. Μανάδες πάνω απ’ τα παιδιά τους, παιδιά δίπλα στους πατεράδες τους, γυναίκες να κουβαλάνε τους άντρες και τ’ αδέλφια τους.

Σκοτείνιασε ο ουρανός απ’ τις φωτιές που έκαιγαν σπίτια και περιουσίες. Το μονοπάτι για το λόφο του Καπή δεν ήταν πια λευκό, ήταν κόκκινο από το αίμα που κυλούσε. Ακόμα κι η φύση κοκκίνισε από ντροπή μπροστά στην ανθρώπινη θηριωδία.  

Κάθε φορά που ανηφορίζεις στα Καλάβρυτα, ανηφόρισε σιγά-σιγά και προς τον λόφο του Καπή. Κλείσε τα μάτια σου και θυμήσου. Θυμήσου τι έγινε. Μην ξεχνάς αυτούς που θυσιάστηκαν. Στάσου για λίγο εκεί, στον τόπο της θυσίας και κάνε μιαν ευχή.

Αυτό το κακό που έγινε στα Καλάβρυτα να μην ξαναγίνει ποτέ.

Ποτέ και πουθενά.

Κατερίνα Φιλιππάτου