Θὰ ἔλθει στιγμὴ ποὺ ὁ θρίαμβος τοῦ δικαίου, τῆς ἀλήθειας, τῆς ἀρετῆς, θὰ λάμψει.

Ἡ πάλη ἀνάμεσα στὶς δυνάμεις τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους δὲν εἶναι ἀέναη. Ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος. Καὶ ὅσο κι ἂν ἡ πάλη αὐτή, ἀνάμεσα στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὶς ἀντίθετες δυνάμεις, φαίνεται τραγικὴ καὶ ἀμφίρροπη, θὰ ἔλθει στιγμὴ ποὺ ὁ θρίαμβος τοῦ δικαίου, τῆς ἀλήθειας, τῆς ἀρετῆς, θὰ λάμψει.

Ὅσοι ἔχουμε στηρίξει στὸν ἀναστάντα Κύριο τὴν ἐλπίδα, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ διαψευστοῦμε. Τὴν ἐλπίδα αὐτὴ τὴν ἔχουμε «ὡς ἄγκυρα τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος» (Ἑβρ. στ´ 69). Ἡ ἐλπίδα ἄγκυρα τῆς ψυχῆς μας, στερεωμένη, στὸν οὐρανό, στὸν Χριστό. Ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς μας.

Διότι τοῦ λοιποῦ «κλυδωνιζομένην τὴν ψυχὴν καὶ τοῖς πνεύμασι τῶν πειρασμῶν τινασσομένην ἴστησι καὶ ἑδραιοῖ καὶ οὐκ ἀφίησι πλανᾶσθαι» (Ζιγαβηνός). Καὶ ὅταν ἡ ψυχὴ ταράζεται καὶ κλονίζεται ἀπὸ τοὺς ἀνέμους τῶν πειρασμῶν, ἡ ἐλπίδα τὴν στερεώνει καὶ τὴν σταθεροποιεῖ καὶ δὲν τὴν ἀφήνει νὰ χαθεῖ.