Ἀπό τό θάνατο στή ζωή - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Κυριακή ΙΒ΄Λουκᾶ
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἀπό τό θάνατο στή ζωή

 « Καί ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτούς ἐκαθαρίσθησαν» 

(Λουκ. ιζ´1α)

         Δέκα ἄνθρωποι σκελετωμένοι, ζωντανοί νε­κροί, στήν ἐρημιά μακριά ἀπό τούς ἄλλους ἀν­θρώπους, ἀργοπεθαίνουν μέ φανερή τή σήψη στό σῶμα καί τή θλίψη στά μάτια τους.

          Κι αὐτό μέχρι τήν ὥρα πού περνᾶ ἀπό τόπο τῆς ἐξορίας τους ὁ φιλάν­θρω­πος Κύρι­ος. Τότε ὅλα ἀλλά­ζουν. Οἱ κραυγή «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέη­σον ἡ­μᾶς» πού σχίζει τόν ἀέρα καί τίς καρδιές παίρνει ἄμεση τήν ἀπάντηση. Πη­γαίνετε στούς ἱερεῖς καί δείξετέ τους τά σώμα­τά σας, γιά νά βεβαιώσουν τήν θεραπεία σας. Καί οἱ δέκα λεπροί ὑπακούοντας ἀνε­πιφύλακτα τρέχουν νά ἐκπλη­ρώσουν τήν ἐντολή. Κι ἔτσι μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία μά με­λετήσουμε τό θέμα ὑπακοή. Νά δοῦμε τί εἶναι ἡ ὑπακοή, τί προσφέ­ρει καί πῶς πρέπει νά ἐκδηλώνεται στή ζωή μας.

******

« Καί ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτούς ἐκαθαρίσθησαν »

          Ἡ ὑπακοή στόν Θεό, δέν εἶναι μιά ἁπλή ἀρετή. Εἶναι περιεκτική πολλῶν καί με­γάλων ἀρε­τῶν. Πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα εἶναι πίστη ἀ­κλό­νητη. Πί­στη καί ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτη στά λόγια τοῦ Θεοῦ. Στήν κατανόηση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας μᾶς βοηθεῖ ἡ συμπεριφορά τῶν δέκα λεπρῶν. Ζήτη­σαν τήν θεραπεία τους ἀπό τόν Κύ­ριο καί Ἐκεῖνος δέν τούς λέγει, ὅπως σέ ἄλλες περιπτώσεις, γίνε­τε καλά.

Ἀλλά τούς στέλλει στούς ἱερεῖς πού εἶναι οἱ ἁρμόδι­οι ἀπό τόν Νόμο, νά ἐπιβεβαιώσουν τήν θεραπεία. Κι ἐκεῖνοι πει­θαρχοῦν χωρίς ἀκόμη νά δοῦν καλυτέρευση στό σῶ­μα τους. Καί θεραπεύ­ονται, πρίν προλάβουν νά φθάσουν στούς ἱερεῖς. Θεραπεύ­ονται στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ὑπακοή τους στόν Κύριο καί ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστο­σύνη στήν δύ­ναμη καί τήν ἀγάπη Του ἔγινε ὁ δρόμος τῆς σω­τηρίας τους.

Ὑπακοή λοιπόν σημαίνει πλήρη καί τέλεια συμμόρφωση πρός τούς λόγους τοῦ Κυρίου. Πλήρη ἐφαρμογή τοῦ θείου θελήματος. Ἐμπιστο­σύνη καί παράθεση τῆς ζωῆς μας στόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Βεβαιότητα ὅτι αὐτό, πού μᾶς ζητεῖ ὁ Θεός εἶναι ὄχι μόνο αὐτό πού πρέπει νά γίνει ἀλλά καί τό μόνο ἐνδεδειγμένο.

Ἡ ὑπακοή εἶναι ἐκτός τῶν ἄλλων  καί βα­θιά ταπεινο­φροσύνη. Τό νά κάνει κανείς ὄχι ὅ,τι θέλει καί ἀπαιτεῖ ὁ ἑαυτός του, ἀλλά ὅ,τι λέγει καί θέλει ὁ Θεός, φανερώνει ὅτι μέσα του ὑπάρχει ταπεί­νω­ση. Δείχνει ἔμπρακτα ὅτι δέν ἔχει τήν ἐντύ­πωση πώς τά ξέρει ὅλα. Οὔτε ἔχει τήν ἰδέα, ὅτι εἶναι αὐτάρκης καί αὐθύπαρκτος. Ἀντίθετα ἀνα­γνωρίζει ὅτι ἀπό κάπου ἐξαρτᾶται. Παραδέχεται τό κῦρος τῶν λόγων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρί­ου. Πράττει ὄχι αὐτό, πού ἐπιθυμεῖ ἡ καρδιά του καί τοῦ λέγει ὅτι εἶναι σωστό ὁ νοῦς του, ἀλλά αὐτό πού προστάζει ὁ Θεός. Καί ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται  τό μεγαλεῖο καί ἡ ἀξία τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ὑπακοή εἶναι συντριβή τοῦ ἐγωϊ­σμοῦ. Εἶναι νίκη καί θρίαμβος κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, πού νομίζει ὅτι τά ξέρει ὅλα καί θέλει νά γί­νεται τό δικό του θέλημα. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἔμπρα­κτη αὐταπάρνηση. Εἶναι κυ­ρι­ολεκτικά αὐτοθυσία.

*****

Πιό συγκεκριμένα ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ μᾶς χαρίζει ζωή. Ἡ ἔλλειψη ὑπακοῆς στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε τούς πρωτοπλά­στους στόν θάνατο. Τούς ἐξόρισε ἀπό τόν Παρά­δεισο, ἔκλεισε τούς διαύλους ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό καί ἔφερε τήν ἔχθρα ἀνάμεσα στό ἄνθρωπο καί τόν Δημιουργό του. Ἡ πρώτη Εὔα μέ τήν ἀ­νυπακοή της ἄνοιξε τήν πόρτα θάνατο. Ἡ νέα Εὔα, ἡ Παρθέ­νος τῆς Ναζαρέτ μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ «τό μεσότοιχον τῆς ἔχθρας καθελοῦσα εἰρήνην ἀντεισῆξε καί τό βασίλειον ἠνέῳξε».  Ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς μέ τήν μέχρι σταυ­ρικοῦ θανάτου ὑπακοή του στό θέλη­μα τοῦ οὐράνιου Πατέρα του (Φιλιπ. β´8), ὁδή­γησε ὁλό­κληρο τό ἀνθρώπινο γένος στήν ἀνά­σταση. Ἦλθε στόν κόσμο ὄχι ἁπλῶς γιά νά δώσει στά λογικά του πρόβατα ζωή ἀλλά περίσσεια ζωῆς (Ἰω.ι´10).

Ἡ ὑπακοή στό νόμο τοῦ Θεοῦ χαρίζει στόν ἄνθρωπο ἐσωτερική ἐλευθερία. Νομίζου­με, ἀ­δελφοί μου, ὅτι ἡ δυνατότητα νά διαλέ­γου­με ὅ,τι θέλουμε θεμελιώνει τήν ἐλευθερία μας. Ἡ δυ­νατότητα ὅμως τῆς κατά τήν κρίση μας ἐπι­λογῆς χαρίζει μόνο μιά ψευδαίσθηση ἐλευθε­ρίας. Οὐσι­αστικά μπορεῖ νά μᾶς κλείνει στό κάτ­ε­ργο τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς αὐθαιρεσίας. Ἡ τέλεια ὑπα­κοή στό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁδηγεῖ στό ξέφωτο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Μό­νο ἄν ὑποταχθοῦμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μπο­ροῦμε νά εἴμαστε πραγματικά καί ἐσωτερικά ἐ­λεύθεροι.  

Ἡ ὑπακοή στό Θεό φέρνει τήν ταπείνωση στήν ψυχή καί ἡ ταπείνωση φέρνει τή χάρη, ἀφοῦ «ὁ Θεός ταπεινοῖς δίδωσι χάριν» (Ἰακ. δ´6). Ὥστε λοιπόν ὅπου ὑπακοή, ἐκεῖ ταπεί­νωση. Ὅπου ταπείνωση ἐκεῖ χάρη. Ὅπου χάρη, ἐκεῖ ὁ Θεός. Ὅπου ὁ Θεός, ἐκεῖ ἡ λύτρωση καί ἡ σωτηρία. Ὁ ὕψιστος σκοπός τῆς ζωῆς μας ἐπιτυγ­χάνεται, ὅταν νεκρώσουμε τά θελήματά μας καί ζήσουμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 *****

          Ἀλήθεια πῶς πρέπει νά ἐκδηλώνεται ἡ ὑπα­κοή στή ζωή μας; Ἀδελφοί, τότε ἔχουμε πραγμα­τικά ὑπακοή, ὅταν ὑπακοῦμε σέ ὅλα. Πιό ἁπλά δέν ἔχει ὑπακοή ἐκεῖνος, πού διατηρεῖ ἐπιφυ­λάξεις μέσα του καί δέν παραδίνει ὁλοκληρωτικά τόν ἑαυτό του στόν Θεό. Οὔτε ἐκεῖνος πού ὑπα­κούει σέ ὁρισμένες μόνο ἐντολές καί δέν ὑπο­λογίζει τίς ἄλλες. Ὁ ἄνθρωπος πού κάμνει διακρί­σεις στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί λέγει ὅτι ἄλλες εἶναι μικρές καί ἄλλες μεγάλες, ἄλλες σπουδαῖες καί ἄλλες ἀσήμαντες δέν εἶναι «τέκνον ὑπακοῆς». Αὐτός γίνεται «κριτής τοῦ νόμου» τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὑπάκουος τηρητής.

Ὑπακοή σέ ὅλα σημαίνει ὅτι ἐφαρμόζω ὅλα ὅσα μοῦ λέγει ὁ Θεός, ἔστω καί ἄν κάτι μοῦ φαί­νεται παράλογο.

          Ἡ ὑπακοή μας ὅμως πρέπει νά γίνεται μέ χαρά. Ὑπακοή μέ γογγυσμό καί μεμψιμοι­ρία δέν εἶναι ὑπακοή. Ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς συμβου­λεύει ὅλα ὅσα λέγει ὁ Θεός νά τά πράττουμε χωρίς γογγυσμούς ὅτι τάχα ὁ Θεός μᾶς ἐπιβάλλει φορ­τία βαριά καί δυσβάστακτα. Ὁπωσδήποτε δέν εἶ­ναι πάντοτε εὔκολο νά ἀποδεχθοῦμε ὁλοπρό­θυμα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πηγαίνουμε στόν Πνευ­ματικό μας, ἀκοῦμε τό κήρυγμα, διαβάζουμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί μᾶς φαίνονται μερικές ἐντολές δύσκολες. Τότε ὅμως ἀκριβῶς ἔχει ἀξία ἡ ὑπακοή μας, ὅταν μᾶς φαίνεται ὑπέρ­λογη, ὅταν αὐτή μᾶς κοστίζει. Τότε θά ἔχουμε καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τότε θά ἀκολουθεῖ καί τό θαῦμα. Ὅπως ἔγινε τότε μέ τούς λεπρούς.

********

« Καί ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτούς ἐκαθαρίσθησαν »

          Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Θεός σέ κάθε ἐ­ποχή, σέ κάθε τόπο, σέ κάθε σύνολο ἀνθρώ­πων, σέ κάθε οἰκογένεια ἔχει ἐκείνους πού κά­νουν τό θέλημα Του καί τά θελήματά Του. Κά­θε μέρα, μέ κάθε καιρό καί μέ κάθε τρόπο, πλα­ταίνουν τήν καρδιά τους, γιά νά χωρέσει ἡ ἐντο­λή Του, τό θέλημά Του καί ἀνοίγουν δρόμο γιά νά περάσει καί στίς ψυχές τῶν ἄλλων. Εἶναι οἱ ἐπίγειοι ἄγγελοί Του. Στή χορεία τους ὑπάρχει τόπος γιά τόν καθένα μας.

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου