Κυριακή 9 Μαΐου 2021

«Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες»

«Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες 
καὶ πιστεύσαντες»

(Ἰω. 20, 29)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

«Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα!»

Στήν ἀνωτέρω ἀνάρτηση, μέ τόν πλήρη βεβαιότητας, σιγουριάς καί ἀνταμοιβῆς μακαρισμό τοῦ Κυρίου μας περιττεύουν τά σχόλια.
Ὅμως, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά καταθέσω κάποιες ταπεινές σκέψεις.
Τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ, πού ὅρισαν «οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες» νά τιμοῦμε καί νά ἑορτάζουμε σήμερα Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, ἔχει πολλά μηνύματα, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι νά μᾶς διδάξει καί νά μᾶς προτρέψει στήν ἀνάπτυξη, καλλιέργεια καί τόνωση τῆς πίστης.
Μιᾶς πίστης πού ἐκφεύγει τοῦ ὀρθολογικοῦ πνεύματος: «ἐὰν μὴ ἴδω ... οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰω. κ΄25), τό ὁποῖο καί ἀπορρίπτεται παντελῶς ἀπό τόν Κύριο: «μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός» (Ἱω. κ΄27).
Μιᾶς πίστης πού τόν ὁρισμό της μᾶς τόν δίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λίγα χρόνια ἀργότερα: «Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.» (Ἑβρ.ια΄1).
Αὐτή λοιπόν τήν πίστη μακαρίζει ὁ Κύριος σήμερα.
Κι αὐτή τήν πίστη ἔθετε κι ὡς βασική προϋπόθεση πρίν ἀπό κάθε θαῦμα πού ἐπιτελοῦσε στήν τριετῆ ἐπίγεια δράση Του: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι.» (Μαρκ. θ΄23).
Αὐτή τήν πίστη ἀποζητοῦσε: «πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;.» (Ματθ. θ΄28).
Κι αὐτή τήν πίστη ἐπιβράβευε: «οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον.» (Ματθ. η΄10).
Κι αὐτή τήν πίστη ἀντάμοιβε: «θάρσει, θύγατερ· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.» (Ματθ. θ΄22).
Τά ἱερά Εὐαγγέλια βρίθουν ἀπό ἀνάλογες περιπτώσεις ὅπου ἡ πίστη στό Χριστό ἦταν τό ζητούμενο καί πού πάντα ἔφερνε τό θαῦμα.
Τό θαῦμα ἀντιθέτως δέν γεννοῦσε τήν πίστη. Παράδειγμα οἱ Φαρισαῖοι. Τόσα θαύματα ἔγιναν μπροστά στά μάτια τους καί δέν πίστεψαν.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά μᾶς σήμερα.
Ἄν δέν πιστέψουμε στά ὅσα μᾶς «παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ᾿ ἀρχῆς αὐτόπται καὶ ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου» (Λουκ. α΄2), ὅσα θαύματα καί νά δοῦμε, ἄκόμη καί νεκρούς ἀναστημένους, δέν πρόκειται νά πιστέψουμε.
Κι αὐτό τό βεβαιώνει μέ ἀπόλυτο τρόπο ὁ Κύριος μέ τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου: «εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.» (Λουκ. ιστ΄31).
Γι’αὐτό, ὁ ἀνωτέρω μακαρισμός εἶναι ἀναμφίβολα μιά εὐχή, μιά εὐλογία ἀλλά καί μιά θεία ἐπιβράβευση αὐτῆς τῆς πίστης.
Μιᾶς πίστης θερμῆς, σταθερῆς, στέρεης, ἀκλόνητης, ἀκράδαντης, ἀλύγιστης, ἀμετάβλητης, ἀναλλοίωτης, κραταιάς καί βεβαίας στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό!
Γι’αὐτό καί μεῖς, ὡς ἄνθρωποι ἀτελεῖς καί ἀσθενεῖς περί τήν πίστη, στόν ὄποιο ἐνδοιασμό, δισταγμό ἤ ἀμφιβολία μᾶς γεννᾶ ὁ λογισμός μας, ἄς ἀναφωνοῦμε ἐκ βάθους καρδίας μαζί μέ τόν πατέρα τοῦ Εὐαγγελίου: « πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.» (Μαρκ. θ΄ 24).
Χριστός Ἀνέστη!
Θεόδωρος Σ.