Ο Λαβρόβ ανακαλεί στη μνήμη μας και δικαιώνει τις τοποθετήσεις του μακαριστού Χριστόδουλου | Σοφία Χατζή

Ο Λαβρόβ ανακαλεί στη μνήμη μας και δικαιώνει τις τοποθετήσεις του μακαριστού Χριστόδουλου 

 Σοφία Χατζή

Πώς το άρθρο του Ρώσου ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ, για την υποκρισία της Δύσης και τη διάλυση των αξιών, επιβεβαιώνει -ξανά!- τη διορατικότητα και τα σοφά λόγια του κοσμαγάπητου ποιμενάρχη, ο οποίος χρόνια πριν είχε προβλέψει όλα όσα θα συμβούν και τη βαθιά ηθική κρίση που θα ερχόταν.

Άραγε, ποια μυστηριώδης και επαναλαμβανόμενη συγκυρία δημιουργεί πάντοτε στον κόσμο μια ανισορροπία που επιτρέπει στους ισχυρούς της γης να επιβάλλονται στους λαούς και να τους δυναστεύουν;

Όταν τελείωσε ο πόλεμος μεταξύ Βορείων και Νοτίων στην Αμερική το 1865, οι ΗΠΑ απελευθέρωσαν στέλνοντας στην Αφρική μερικές εκατοντάδες Αφρικανών δούλων. Ήταν ένας φτωχός συμβολισμός εκ μέρους της υπερδύναμης να αποδείξει πως καταργήθηκε στην χώρα της η δουλεία. Οι Νέγροι που ελευθερώθηκαν ήταν εγγόνια Αφρικανών, θύματα δουλεμπόρων. Τους ιθαγενείς παππούδες, τους είχαν μετέφεραν με σαπιοκάραβα στην Αμερική και τους εξανάγκαζαν να δουλέψουν κυρίως σε φυτείες, τρεφόμενους με ψίχουλα. Οι περισσότεροι ζούσαν το πολύ εφτά χρόνια κι έπειτα πέθαιναν από τις κακουχίες.

Οι λίγοι που ελευθερώθηκαν για να επιστρέψουν στην μαύρη γη, κατέληξαν στα παράλια της φτωχής Λιβερίας, ρακένδυτοι και ξένοι αφού δεν είχαν κανέναν γνωστό ή συγγενή να τους περιμένει. Δεν γνώριζαν να κάνουν άλλη εργασία παρά μόνο να κουβαλούν, ως αχθοφόροι ασήκωτα φορτία. Κληρονομιά από την τότε εχθρική Αμερική πήραν κάποια ημίψηλα καπέλα και λιβρέες που φορούσαν ως στολή εργασίας, μιμούμενοι γελοιωδώς το ντύσιμο των λευκών αφεντικών τους.

Παρόμοιες ιστορίες επαναλαμβάνονται και στην εποχή μας χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Οι ισχυροί μπορούν να δημιουργούν αποικίες πολιτισμένα πλέον, μέσα από κανόνες και συμφωνίες. Επιστρέφοντας στο παρόν, και συγκεκριμένα στις 16 Ιουνίου του 2021 στη Σύνοδο Κορυφής της Γενεύης, η ηγεσία της Αμερικής, φορώντας τα καλά της, συναντήθηκε με την ηγεσία της Ρωσίας για να συζητηθούν θέματα που αφορούν συνθήκες που πρέπει να τηρηθούν απ’ όλα τα κράτη και να ελεγχθεί αν τηρήθηκαν οι προηγούμενες οδηγίες. Στον κόσμο μας τώρα απαγορεύεται η δουλεία. Τα σκλαβοπάζαρα ανήκουν στο σκοτεινό παρελθόν. Στη Σύνοδο μίλησαν για φιλελεύθερες αξίες που βοηθούν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ωστόσο, μετά τη Σύνοδο Κορυφής που χαρακτηρίστηκε επιτυχημένη, ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ αναφέρθηκε στη «γοητεία» της αυθαιρεσίας των δυτικών κανόνων που έχουν έλλειψη σαφήνειας, άρα περισσότερο χώρο για αυθαιρεσία. Μίλησε για αποφάσεις που προωθούν την έννοια της παγκόσμιας τάξης βασισμένες σε κανόνες.

Ο Λαβρόφ, ανάμεσα σε άλλα καταγγέλλει την προσπάθεια της Δύσης να γίνει καταγραφή αλλοιωμένης ιστορίας, κάτι που μας θυμίζει το Οργουελικό 1984, όπου στις σελίδες του διαβάζουμε τις καθημερινές προσπάθειες του υπουργείου ιστορίας μιας ουτοπικής χώρας να αλλάξει την ιστορία για να στρέψει την σκέψη των ανθρώπων εκεί που ο μεγάλος αδελφός επιθυμεί. Αξίζει να σημειώσουμε ότι σε αυτό το μυθιστόρημα είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται ευρέως η έννοια του μεγάλου αδελφού. Ο Λαβρόφ δεν θα αποσιωπήσει ότι: «Ανάμεσα στις προσπάθειες αντικατάστασης του Διεθνούς Δικαίου με δυτικούς "κανόνες" είναι και η άκρως επικίνδυνη προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας και των αποτελεσμάτων του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, των αποφάσεων του Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης, θεμέλιου λίθου της σύγχρονης παγκόσμιας τάξης. Επιδιώκεται να ξεχαστούν τα σημαντικότατα γεγονότα της μεταπολεμικής περιόδου, όπως η Διακήρυξη του 1960 για τη χορήγηση ανεξαρτησίας στις αποικιακές χώρες και λαούς. Η έννοια των "κανόνων" δεν αποτελεί απόπειρα μόνο κατά του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και κατά της ίδιας της ανθρώπινης φύσης».

Ακούγοντας προσεκτικά τους πρώτους δυτικούς καταναγκασμούς, που παραθέτει ο Ρώσος υπουργός, αναδύεται στον αναγνώστη του άρθρου του Λαβρόφ, η μνήμη παλαιότερων διηγήσεων ενός τολμηρού Έλληνα αφυπνιστή, που δεκαετίες πριν περιέχουν σημεία σύγκλισης με όσα ισχυρίζεται ο Ρώσος πολιτικός. Πρόκειται για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, φωτισμένο δάσκαλο, πνευματικά σοφό άνθρωπο που πίστευε στην παιδευσιμότητα όλων των Ελλήνων. Ήθελε να μάθουν οι χριστιανοί να λογίζονται. Γι' αυτό στην ποιμαντική του πορεία ξεκινά εγκαίρως να μας παραδώσει μια περιουσία γνώσης. Μας χαροποιεί μουδιασμένα ότι δικαιώνεται γιατί είχε προβλέψει πολλά απ' όσα θα συνέβαιναν. Μας πονά αυτή η αλήθεια όταν θυμόμαστε τα λόγια του που θα επιβεβαιώνονταν μεταγενέστερα: «Η νέα τάση εμπεδώνεται ολοένα και περισσότερο και καλλιεργεί το πνεύμα ισοπέδωσης των πάντων και δημιουργίας συνθηκών απονεύρωσης των επιμέρους γνωρισμάτων πολιτισμών και ιδεολογιών».

Μητροπολίτης Βόλου ακόμα, ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τη ζημιά που θα επέφερε η παγκοσμιοποίηση, όταν έλεγε: «"Παγκοσμιότης" σημαίνει μια κοινή ενόραση και προοπτική, με βάση τις επιλογές του ισχυρού. Υποχώρηση και ίσως και εξαφάνιση της τοπικότητος, που βιώνεται στην καθημερινότητα και της παραδοσιακότητος, που τρέφει με τους χυμούς της το δένδρο της ζωής μας».

Τα σημεία σύγκλισης, η προπαγάνδα των «πεφωτισμένων», η Νέα Εποχή και η «λάθος πλευρά της Ιστορίας»!

Παίρνουμε αφορμή και επιχειρούμε μια προσπάθεια να παραθέσουμε τις απαντήσεις που έδωσε από το παρελθόν ο μακαριστός ιεράρχης στις παρατηρήσεις του σημερινού Υπουργού εξωτερικών Λαβρόφ. Μη μας εκπλήσσει ότι στον χώρο της πίστεως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μπορεί μυστικά να συναντηθούν προς όφελος των ανθρώπων.

Ο Λαβρόφ στα λεγόμενά του προσπαθεί να κλείσει λογαριασμούς με τη Δύση καταγγέλλοντας ανάμεσα σε άλλα ότι:

«Στα σχολεία κάποιων δυτικών χωρών, στα πλαίσια των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά πως ο Ιησούς Χριστός ήταν μπισέξουαλ. Οι προσπάθειες λογικών πολιτικών να προστατέψουν τα παιδιά από την επιθετική προπαγάνδα των ΛΟΑΤ συναντά οργισμένη αντίδραση της "πεφωτισμένης" Ευρώπης. Γίνεται επίθεση κατά των θεμελίων όλων των παγκοσμίων θρησκειών, κατά του γενετικού κώδικα των κυρίων πολιτισμών του κόσμου».

Ο Ιεράρχης Χριστόδουλος συνηγορεί με τα γραφόμενα του Λαβρόφ, μέσα από ένα άρθρο που δεν πρόλαβε ποτέ να διαβάσει και μας προειδοποιεί:

«H Ευρώπη σήμερα και γενικότερα η Δύση περνά μια βαθιά ηθική κρίση, που οριοθετείται από τον συγκρητισμό ή ρελατιβισμό. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Δύση γεννούν μελαγχολικές σκέψεις για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού. Όταν οι "Εκκλησίες" πρωτοστατούν στην αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας και στην επευλόγηση του λεσβιασμού, όταν "χριστιανικά" κράτη απαγορεύουν τη δημόσια προσευχή σε σχολεία, για να μη θίγονται οι διαφωνούντες, όταν "χριστιανικά" πανεπιστήμια διδάσκουν τη θεολογία μαζί με τον σατανισμό και τον αποκρυφισμό, όταν βλέπει κανείς την έκταση της παιδικής πορνείας στις "χριστιανικές" κοινωνίες, τότε γίνεται κατανοητή η άμεση ανάγκη για μετάγγιση γνησίου αίματος χριστιανισμού στις αλλοτριωμένες κοινωνίες της Δύσεως. Και μαζί και Ελληνισμού».

Η Εκκλησία

Παράλληλα, ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών συμπληρώνει κάτι που προκαλεί πονοκέφαλο στους λαούς: «Οι ΗΠΑ πρωτοστάτησαν στην απροκάλυπτη κρατική παρέμβαση στα ζητήματα της Εκκλησίας, προσπαθώντας ανοικτά να οδηγήσουν τα πράγματα στο σχίσμα της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, στις αξίες της οποίας βλέπουν ισχυρό πνευματικό εμπόδιο στο δρόμο της φιλελεύθερης ιδέας περί απεριόριστης ανοχής. Πίσω από το αίσθημα υπεροχής διαγράφεται η αδυναμία, ο φόβος ανοικτής συζήτησης, όχι με κείνους που κρατούν την ίδια γραμμή, αλλά με αντιπάλους, φορείς άλλων πεποιθήσεων και αξιών, όχι υπερφιλελεύθερων, αλλά παραδόσεων και πίστης, που αποκτήθηκαν από τα γεννοφάσκια, κληρονομήθηκαν από τους προγόνους».

Ποια μυστηριώδης σύμπτωση ωθεί τον Αρχιεπίσκοπο να μιλήσει για την παρακμή ολόκληρων κόσμων, συμφωνώντας από το μακρινό παρελθόν με τον Λαβρόφ;

«"Ολιστικότης" και "παγκοσμιότης" απομακρύνονται από τις επιμέρους παραδόσεις, τις θρησκείες, τις γλώσσες, τις εκφραστικές μορφές κάθε λαού και αποβλέπουν στην οικοδόμηση μιας Νέας Εποχής, όπου τίποτε από όλα αυτά δεν θα μπορεί να διακρίνει πια τους λαούς. Πρόκειται για το φαινόμενο του συγκρητισμού, της σύγκρασης δηλαδή θρησκειών, πολιτισμών, παραδόσεων, που υπήρξε στην ιστορία πρόδρομος της κατάλυσης ολόκληρων κόσμων. Και βέβαια στη βάση της επιδίωξης λέγεται προς άρσιν αναμενομένων αντιδράσεων ­ ότι βρίσκεται η αναζήτηση της ενότητος όλων με μια κοινότητα τρόπου ζωής και κατανόησης του κόσμου. Το δέλεαρ συνεπαίρνει τους αμυήτους, όμως η παραλυτική απειλή κατά της προσωπικότητος και της αυτοσυνειδησίας είναι προφανής», υποστηρίζει ο Ιεράρχης.

Αλαζονική στάση

Φυσικά, από την πολιτική του εμπειρία ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας μεταφράζει στη γλώσσα της αλήθειας τις προθέσεις της Δύσης:

«Ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την πολιτική τους, που έχει ως στόχο την υποταγή άλλων περιοχών του κόσμου, και συνεχίζουν να διαλαλούν τη δική τους παγκόσμια μεσσιανική αποστολή, την οποία απλά σφετερίστηκαν. Η αλαζονική στάση απέναντι σε άλλα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας αφήνει τη Δύση στη "λάθος πλευρά της ιστορίας"».

O σοφός Έλληνας ιεράρχης εξηγεί τι σημαίνει η υποταγή των λαών στις μεγάλες δυνάμεις και επαναλαμβάνει το μεγαλειώδες του Γιάννη Τσαρούχη: «Για να είσαι κοσμοπολίτης πρέπει πρώτα να γίνεις Έλληνας» προτείνοντας ουσιαστικά σε κάθε λαό να ξεφύγει από τη «λάθος πλευρά της ιστορίας» διατηρώντας τις παραδόσεις του. Έτσι καταγγέλλει:

«Με την "παγκοσμιότητα" αποσύρεται ίσως οριστικά από το προσκήνιο της ιστορίας η ανάγκη της ιδιοπροσωπίας των λαών και καταργούνται τα τείχη μεταξύ όχι μόνο των ιδεών, που άλλοτε διέκριναν, και όχι αναγκαστικά διεχώριζαν, τους πολιτισμούς, αλλά και των κατ’ ιδίαν χαρακτηριστικών των. Είναι πρωτοφανούς οξύτητος τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός άνθρωπος. Και απίστευτης αγριότητος και ισχύος οι δυνάμεις που απειλούν να καταστρέψουν τους νέους, να διαλύσουν τις οικογένειες, να μετατρέψουν τους λαούς σε σύνολα χωρίς ιστορία και χωρίς προοπτική».

Σύνολο κανόνων

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος φανέρωσε στην Ελλάδα που ποίμαινε, τον ψυχρά οργανωτικό τρόπο που αυτό προετοιμαζόταν:

«Η σημερινή τάση στον δυτικό κόσμο είναι ­ όπως ελέχθη ­ η αντικατάσταση των κλασικών Γραμμάτων, του χριστιανισμού, των ηθικών αξιών, του δυτικού εν γένει πολιτισμού από τον συγκρητισμό, από τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, από τη φασίζουσα διανόηση».

Εντωμεταξύ, ο Λαβρόφ είναι πεπεισμένος και επιμένει ότι: «Η Δύση επιβάλλει ολοκληρωτισμό στις παγκόσμιες υποθέσεις, παίρνει αυτοκρατορική, νεοαποικιακή στάση απέναντι σε άλλες χώρες». Εξηγεί ωστόσο το αυτονόητο: «O Χάρτης του ΟΗΕ αποτελεί ένα σύνολο κανόνων, που, όμως, εγκρίθηκαν από όλες τις χώρες του κόσμου, και όχι από κάποιο "παρεάκι"».

O Λαβρόφ έχει δίκιο. Δυστυχώς οι κανόνες αυτοί παραβιάζονται θυμίζοντάς μας την τακτική της δουλεμπορίας. Τα ημίψηλα καπέλα και οι λιβρέες που κάποτε κωμικά φορούσαν οι αχθοφόροι της Αφρικανικής Λιβερίας, τα φορούμε στον καιρό μας οι πιο αδύναμοι λαοί της γης, υπακούοντας σε μια εντολή των ισχυρών που μας θέλει να παραμένουμε ξένοι από ταυτότητα, παράδοση και αυτοδιάθεση στην ίδια μας την χώρα. Φορούμε τις λιβρέες της δύσης, αλλά μέχρι εκεί.

Ο μακαριστός Χριστόδουλος κρατά απόσταση από αυτό το κομφούζιο και επωνύμως καταγγέλλει: «Χωρίς σύνορα, ο κοσμοπολίτης κολακεύεται να πιστεύει πως ανήκει στην προοδευτική παράταξη. Κατ’ αλήθειαν ανήκει στην ανεστιότητα των βαρβάρων, στις φανφάρες των συνθημάτων, στους χαμένους ορίζοντες».

Μια φορά τον χρόνο οι κάτοικοι της Λιβερίας, που είχαν απελευθερωθεί συμβολικά από τους Αμερικάνους, πήγαιναν στη θάλασσα που είχε μεταφέρει αλυσοδεμένους τους παππούδες τους στο νέο κόσμο. Εκεί γέμιζαν μπετόνια με θαλασσινό νερό. Τα μετέφεραν στο σπίτι τους κι έπιναν από λίγο αλμυρό νερό κάθε μέρα. Αυτό για να θυμούνται τα δάκρυα των σκλάβων προγόνων τους. Μεταλάμβαναν έτσι τον πόνο τους για να μην ξεχάσουν.

* * *

Επιβάλλεται το άνοιγμα της Εκκλησίας στον κόσμο με όραμα και ελπίδα

Ο σύγχρονος άνθρωπος κρατώντας την παράδοση και οριοθετώντας την πατρίδα του, μπορεί να μην επιτρέψει να κυλήσουν άλλα δάκρυα από κατακτητές. Ας βάλει ανάχωμα μια παγκοσμιότητα όπως την πρότεινε ο Ποιμενάρχης Χριστόδουλος, ένας άνθρωπος που είχε την ηθική δύναμη να στέκεται κριτικά απέναντι στους θεσμούς βλέποντας μακριά και μαρτυρώντας πως τα στοιχεία της οικουμενικότητος και καθολικότητος που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία δεν έχουν καμμία σχέση με την παγκοσμιότητα, όπως την εκδέχεται η νέα τάξη καταλήγοντας:

«Ο άλλος, αυτός που έχει θρησκεία και πατρίδα και οικογένεια και αξίες, αυτός χρειάζεται σήμερα στο Γένος. Και η Ορθοδοξία αυτόν τον τύπο διαπλάθει και στηρίζει. Τον άνθρωπο με αυτοσυνειδησία και ταυτότητα. Οι καιροί επιβάλλουν ένα ευρύτερο άνοιγμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο με όραμα και ελπίδα. Το οικουμενικό και ταυτόχρονα το ελληνορθόδοξο όραμα. Ορθοδοξία δεν είναι ένα ρομαντικό ιδεολόγημα, αλλά είναι μια πρόταση που σαρκώνει με ταπείνωση την ελπίδα του πεπτωκότος ανθρώπου των ημερών μας».

_________

Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 07.07.2021