Κυριακή 18 Ιουλίου 2021

Κάτι σαν «Ορθοδοξία ή θάνατος» - Γιώργος Κόρδης

Ίσως να πέφτω έξω, μπορεί τελείως να λαθεύω, δεν ξέρω, αλλά με ενοχλεί όλο και περισσότερο που βλέπω ολοένα και πιο συχνά αναρτήσεις θρησκευτικού περιεχομένου, κυρίως βεβαίως ορθοδόξου χριστιανικού.

Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι φυσικά που οι άνθρωποι έχουν την πίστη τους στον Θεό που πιστεύουν, αλλά που σχεδόν το διατυμπανίζουν και το προβάλλουν κάποτε και επιδεικτικά ως εάν να επιζητούν να αντιταχθούν μέσα από αυτήν την προβολή σε κάποιους «άλλους» που φυσικά δεν κατονομάζουν και να τους κατατροπώσουν.

Κάτι σαν Ορθοδοξία ή θάνατος.

Αυτό, λοιπόν που με ενοχλεί είναι ακριβώς αυτή η επίδειξη της θρησκευτικής πίστης των ανθρώπων, Μου μοιάζει ως πράξη που σπιλώνει τα ιερά και όσια και κάπως τα ευτελίζει κάνοντας τα σημαία και λάβαρο πολεμικό.

Είναι μια θρησκειοποίηση της πίστης θαρρώ. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί να μην εννοώ σωστά.

Αν κανείς, θαρρώ θέλει να εκφράσει την πίστη του μπορεί να το κάνει με τρόπους πολλούς και ωραίους χωρίς άμεσα να διατυμπανίζει τίποτα και να το κουνάει επιδεικτικά στο πρόσωπο των άλλων οι οποίοι δεν πιστεύουν στον ίδιο Θεό ή και σε κανένα Θεό.

Υπάρχουν άλλοι τρόποι να μιλά κανείς για την πίστη του και να φανερώνει την αγάπην του για τον Θεό χωρίς κουβέντα να λέει καμιά, χωρίς να κάνει άμεσα καμιά αναφορά σε οράματα και θαύματα, και σε λόγια πατερικά.

Να λ.χ. Μπορεί να φέρεται στην καθημερινή του ζωη ως χριστιανός. Που πάει να πει να έχει αγάπη για όλους ξένους και εδικούς και να μην προσβάλλει κανένα ούτε και τον χειρότερο εχθρό του. Να αγκαλιάζει όλους τους αναγκεμένους και να μην επικροτεί, να μην κολακεύει καμιά εξουσία που εκμεταλλεύεται τους κατατρεγμένους του κόσμου όλου.

Κι άμα θέλει να μιλήσει για θαύματα χωρίς τυμπανοκρουσίες και παράτες υπάρχει τρόπος σεμνός. Μπορεί να «θαυματοποιεί» ο ίδιος καθημερινά κάνοντας εμπράκτως καλό σε όσους τον κατατρέχουν και φέρνοντας ειρήνη, καταλλαγή, συμφιλίωση και ενότητα σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει το μίσος και η διαίρεση και ο θάνατος. Μπορεί ακόμα αν θέλει να ακολουθήσει κατά γράμμα τα λόγια του Χριστού να δωρίσει όλα τα υπάρχοντά του και να πάρει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον δρόμο του Χριστού.

Υπάρχουν φαντάζομαι κι άλλοι τρόποι για να «μιλά» κανείς για την πίστη του, αν το έχει βαθειά και αληθινή ανάγκη, και ο καθένας μπορεί αν σκεφτεί δικούς τους τρόπους. Άλλο καλύτερο βέβαια είναι να σιωπά κανείς όλοσδιόλου για τέτοια πράγματα και να κοιτά τις καθημερινές αποτυχίες του. Να σκέφτεται από το ξημέρωμα πως θα νυχτώσει έχοντας κάνει, πράξει, λόγῳ και διανοίᾳ, τα λιγότερα λάθη, έχοντας πληγώσει λιγότερους και έχοντας απαλύνει τον πόνο σε περισσότερους.

Όσοι από τους ανθρώπους, νομίζω, έχουν πείρα ζωής τέτοια που τους έχει κάνει έτοιμους να ακούσουν και ακόμα περισσότερο έτοιμους να ακολουθήσουν τον δρόμο του Χριστού, θα βρουν τρόπο να διακρίνουν μέσα στη ζωή εκείνους που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο και θα ρωτήσουν να μάθουν.

Κι άμα ρωτήσουν, τότε όσοι έχουν γνώση εμπειρική τους λένε με διάκριση τα θαυμαστά της πίστης και της ζωής με φωνή πάντα χαμηλή μην ακούσουν άλλοι άνθρωποι ανέτοιμοι για τέτοια και στεναχωρηθούν και προσβληθούν και φύγουν ακόμα πιο μακρυά.

Αλλά και πάλι δεν ξέρω, μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να σφάλλω ολότελα. Να με συγχωρείτε κιόλας.


Η εικόνα ΟΜΟΡΦΑ ΨΕΜΑΤΑ (ψηφιακή ζωγραφική, 2016 Giclee Print) που πλαισιώνει το κείμενο είναι δημιουργία του Γιώργου Κόρδη.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

«ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν» (Α΄ Ἰωάνν. α΄3)

Ὁ προβληματσμός πού ἐκφράζει ἀνωτέρω ὁ ἀξιότιμος κ. Καθηγητής, σχετικά μέ «αναρτήσεις θρησκευτικού περιεχομένου, κυρίως βεβαίως ορθοδόξου χριστιανικού», μέ ὅλο μου τό σεβασμό πρός τό πρόσωπό του, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά διαφωνήσω μαζί του.
Συγχωρέστε με κ. Καθηγητά ἀλλά δέν τολμῶ νά φανταστῶ τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὅταν ἐλάμβαναν τήν ἐντολή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. κη΄19), νά ἄρχιζαν νά φέρνουν ἀντιρρήσεις καί ἐνστάσεις ὅπως:
Μήπως ἡ ἐνέργεια αὐτή ἐνοχλήσει ὅσους «δεν πιστεύουν στον ίδιο Θεό ή και σε κανένα Θεό»;
Μήπως τό κήρυγμά τους ἐκληφθεῖ «ως πράξη που σπιλώνει τα ιερά και όσια»;
Μήπως θεωρηθεῖ ὅτι «επιζητούν να αντιταχθούν μέσα από αυτήν την προβολή σε κάποιους «άλλους»;
Μήπως κατηγορηθοῦν ὅτι κάνουν «επίδειξη της θρησκευτικής πίστης»;
Καί πολλά ἄλλα «μήπως» πού θά μπορούσαμε νά θέσουμε.
Ἀντιθέτως ὅμως, αὐτοί πορεύθηκαν ἀνά τήν οἰκουμένη διαλαλοῦντες αὐτό πού εἴδαν καί αὐτό πού ἄκουσαν, ὡς αὐτόπτες καί αὐτήκοοι μάρτυρες, μέ ὅ,τι μέσο διέθεταν τήν ἐποχή ἐκείνη καί μάλιστα μέ τήν διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας ὅτι: «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωάνν. ιε΄20)
Βεβαίως, θά συμφωνήσω μαζί σας πώς ὑπάρχουν κι «άλλοι τρόποι να μιλά κανείς για την πίστη του και να φανερώνει την αγάπην του για τον Θεό» ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνετε, αὐτό ὅμως κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη δέν σημαίνει ὅτι καταργείται τό γραπτό κήρυγμα ἐν εἴδει ἀναρτήσεων ἀπό τούς ὑπευθύνους χριστιανούς πού εἶναι καταρτισμένοι πρός τοῦτο, ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού δέν ὑπάρχει ταύτιση λόγων καί ἔργων ἀπό τούς ἰδίους κατά τό «πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι.» (Ματθ. κγ΄3).
Καί βεβαίως, θά συμφωνοῦσα καί μέ τίς καλοπροαίρετες καί μέ καλή διάθεση ἐκπεφρασμένες ἐπισημάνσεις σας, τότε καί μόνο τότε, ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλανήτη μας εἴχαν φθάσει στό σημεῖο νά πιστεύουν στόν Ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἕχουν ὅμως ἔτσι τά πράγματα;
Αὐτά εἴχα νά καταθέσω στήν ἀγάπη σας μέ σεβασμό καί ἐκτίμηση.
Ἄν κάνω λάθος συγχωρέστε με.
Θεόδωρος Σ.

Σωτηρία είπε...

Πολύ ωραίο και εμπνευσμένο το κείμενό σας, κύριε Κορδη, και τον ίδιο προβληματισμό νομίζω τον έχουμε πολλοί άνθρωποι με όσα γίνονται γύρω μας. Η έλλειψη ταπεινότητας που χαρακτηρίζει τους "Ορθοδοξία ή θάνατος" χριστιανούς με λυπεί ιδιαιτέρως, καθώς και η αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι η στάση αυτή βλάπτει και τους ίδιους και την Εκκλησία μας. Φυσικά όλοι είμαστε ατελείς και αμαρτωλοί και γι'αυτό πρέπει να αποφύγουμε τον διαχωρισμό "εμείς" και "αυτοί", αλλά αυτό γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολο. Ο Θεός να μας συγχωρέσει όλους..

Ανώνυμος είπε...

Ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀρετῆς καί ἡ ἐν Κυρίω καύχηση.

Σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπάρχει κάτι πού εἶναι χειρότερο κι ἀπό τήν ἁμαρτία καί εἶναι ἡ ἀλαζονεία τῆς ἀρετῆς.
Τρανό παράδειγμα (πρός ἀποφυγή φυσικά) ὁ Φαρισαῖος τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου μας.
Κόμπαζε καυχώμενος γιά τίς ἀρετές του καί ἔπεσε στή χειρότερη ἁμαρτία, αὐτή τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς ἀλαζονείας, πού ἀπό μόνη της εἶναι ἱκανή καί ἀγγέλους νά κατακρημνίσει στήν κόλαση.
Ὅμως, ὑπάρχει κάτι γιά τό ὁποῖο μποροῦμε νά καυχώμαστε καί μάλιστα χωρίς νά διατρέχουμε τόν κίνδυνο τῆς πτώσης.
Αὐτό εἶναι ἡ ἐν Κυρίω καύχησή μας ὅπως μᾶς νουθετεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος:«ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω» (Α΄ Κορ. α΄31).
Μέ τό δίπτυχο «Ὀρθοδοξία ἤ θάνατος» δέν καυχώμαστε γιά τά ἔργα μας.
Οὔτε καμαρώνουμε γιά τίς ἀρετές μας.
Καμαρώνουμε, καυχώμαστε καί ὁμολογοῦμε τήν Ἁγία μας Πίστη, τήν Ἁγία μας Ὀρθοδοξία.
Καυχώμαστε «ἐν Κυρίω».
Παράδειγμα δέ, παίρνουμε τούς Μάρτυρες πού ἀποτελοῦν τήν δόξα καί τό καύχημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὅπου κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο «Τιμή γάρ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος».
Ὀρθοδοξία ἡ θάνατο ὁμολογοῦσαν οἱ Μάρτυρες κι ἔτρεχαν χωρίς νά κρύβουν τή χαρά τους στό μαρτύριο.
Χριστό ὁμολογοῦσαν καί τραβοῦσαν πρός τό θάνατο μέ πρόσωπο ὁλοφώτεινο, δεῖγμα ὅτι εἴχαν προσελκύσει πλουσία τή Θεία Χάρι, ἐνοικοῦσα ἐπ’αὐτῶν τόσο κατά τήν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου τους ὅσο καί μετά τό μαρτυρικό τους τέλος.
Μέ ἱερό ἐνθουσιασμό καί ἀγωνιστικό πνεῦμα ἀκολουθοῦσαν τούς δημίους τους στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου τους.
Ἄς μήν σκανδαλιζόμαστε λοιπόν ἀπό τό δίπτυχο «Ὀρθοδοξία ἤ θάνατος».
Δέν ἐκδηλώνεται «έλλειψη ταπεινότητας» ἀλλά ἔνδειξη χριστιανικοῦ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος, ἐξαιρετικά ἀπαραίτητου καί χρήσιμου ἰδιαίτερα γιά τήν ἐποχή μας ὅπου δείχνει νά τήν κατακλύζει ἕνας λίαν ἐπικίνδυνος ἐφησυχασμός ἐπί θεμάτων τῆς ἁγίας καί ἀμωμήτου Πίστεώς μας.
Μέ σεβασμό
Θεόδωρος Σ.