Δυο σημαντικά προβλήματα:
α. "Ψυχολογικός "Νεστοριανισμός". (Ο Νεστόριος αρνιόταν τη θεϊκή φύση του Χριστού). Εδώ, το ιερατικό ζεύγος παραμελεί τα πνευματικά. Οργανώνει τη ζωή του έτσι ώστε να εξασφαλισθή όσο γίνεται καλλίτερα η ανθρώπινη, κυρίως η οικονομική, πλευρά. Η πρόνοια για το μέλλον των παιδιών του μπορεί να οδηγήσει σε παραμέληση της ιερατικής αποστολής ή σε ψυχρή επαγγελματική διεκπαιρέωσή της. Ο κληρικός είναι απών από τις σημαντικές στιγμές της ποιμαντικής διακονίας προκειμένου να βολευτεί στο σπίτι του και να βολέψει το σπίτι του. Αν υπεραπασχολείται (και γίνεται αιτία να χάνεται η ισορροπία μεταξύ Εκκλησίας και οικογενείας), το κάνει μέσα στο πλαίσιο της κατάχρησης των ιεροπραξιών χτίζοντας το μέλλον του.
Στην περίπτωση αυτή, οι πρεσβυτέρες συνήθως δε διαμαρτύρονται για την απουσία του συζύγου και πατέρα, διότι απολαμβάνουν την οικονομική ευρωστία (καμμιά φορά την υποκινούν κιόλας)-ας μη λησμονούμε εδώ την ξεχωριστή θέση που κατέχει στην ψυχή των γυναικών το αίτημα για οικονομική ασφάλεια.
Μόνο ορισμένες πρεσβυτέρες που θα επιθυμούσαν εντονότερη πνευματική ζωή αισθάνονται μέσα τους και γύρω τους την έλλειψη.
Στην περίπτωση που περιγράφω εδώ, ο κληρικός παγιδεύεται μέσα στην ίδια την οικογένειά του, η οποία αναπτύσσει μια συλλογική εγωκεντρικότητα. Δεν είναι σε θέση να κάμει την υπέρβαση που απαιτείται προκειμένου να προχωρήσει από το φυσικό γονεικό φίλτρο στην ευρύτητα του Σώματος του Χριστού. Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε όμως να αναμένουμε εδώ ευλογημένη σχέση του ζεύγους στην καλλίτερη περίπτωση συναντούμε μια ειρηνική σχέση χωρίς μεγάλες συγκρούσεις, αλλά και χωρίς πνοή. Όμως τα περισσότερα προβλήματα προέρχονται από τα παιδιά τα οποία εντοπίζουν την υποκρισία και συχνά απομακρύνονται από την Εκκλησία και την πίστη.
β. Ψυχολογικός "μονοφυσιτισμός". (Σε θεολογικό επίπεδο δεν αποδεχόταν την ανθρώπινη φύση του Χριστού). Εδώ, αντίθετα, έχουμε παραμέληση της οικογένειας από υπερβολικό ζήλο για την Εκκλησία. Ο κληρικός δεν αξιολογεί ως σημαντική προτεραιότητα το να δώσει χρόνο για συναναστροφή με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Μερικές φορές, στην κατάσταση αυτή συναινεί και η πρεσβυτέρα, κυρίως όταν έχει εμπλακεί και η ίδια σε μεγάλο βαθμό σε ενοριακές δραστηριότητες.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει σε ψυχολογικό επίπεδο είναι υποσυνείδητες φαντασιώσεις παντοδυναμίας του κληρικού, που τον ωθούν να αισθάνεται άτρωτος από την κούραση και υπεράνω συναισθηματικών αναγκών, όπως π.χ. η συντροφικότητα. Ενδέχεται, ήδη από λαϊκός στον ψυχικό του κόσμο, να καταλάβαινε περισσότερο χώρο η προοπτική της ιερωσύνης, μπροστά στην οποία ο γάμος φαινόταν ως μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Και τούτο διότι σκεφτόμενος την ιερωσύνη, ένιωθε ότι θα προσέφερε ως δυνατός, ενώ αναλογιζόμενος την συζυγία θα αντιλαμβανόταν και τις αδυναμίες του.
Σ' αυτόν τον "αγώνα δρόμου" των συζύγων για παραμέληση των ανθρώπινων αναγκών, συχνά συναγωνίζεται άθελά του κι ο επίσκοπος. Πιεζόμενος από τα εφημεριακά κενά, αλλά και από τις πράγματι έντονες ποιμαντικές ανάγκες, μεταφέρει την πίεση προς το ιερατικό ζεύγος, είτε καλώντας για χειροτονία νωρίς, πριν το ζεύγος βρει τον κοινό του βηματισμό και εδραιώσει την συναισθηματική του σχέση, είτε αναθέτοντας στον κληρικό περισσότερες διακονίες από όσες μπορεί να σηκώσει. Και τού διότι ο ίδιος δεν έχει εμπειρία του ρυθμού της οικογενειακής ζωής.
Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι πως η σύζυγος και τα παιδιά πεινούν συναισθηματικά, ενίοτε μέχρι λιμοκτονίας. Η συναισθηματική πείνα της πρεσβυτέρας εκδηλώνεται όπως η συναισθηματική πείνα οποιουδήποτε ανθρώπου, είτε με κατάθλιψη είτε με διάφορες εξαρτητικές συμπεριφορές (φαγητό, τηλεόραση, προσκόλληση σε κάποιο παιδί της). Στην πραγματικότητα, πεινά συναισθηματικά και ο ίδιος ο κληρικός, αλλά έχει ανακαλύψει ή εφεύρει διάφορα παραδεκτά υποκατάστατα (όπως τα προηγούμενα ή άλλα πιο εξευγενισμένα στα πλαίσια της ενοριακής δράσης)' μέχρι την ώρα που για κάποιους τα υποκατάστατα θα πάψουν να ανήκουν στα παραδεκτά.
π. Βασίλειος Θερμός, "ΟΔΥΝΗ ΣΩΜΑΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ",σελ.155-158.
Υάκινθος.
Το ζητούμενο είναι ο συνδυασμός της μέσης και βασιλικής οδού. Είναι δύσκολος ο δρόμος αλλά με προσπάθεια μπορεί να κάνει τον άριστο συνδυασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'ξερες Υάκινθε τι μεγάλο θέμα ανοίγεις τώρα. Πιστεύω, πως ένας πολύ μεγάλος αριθμός των κληρικών μας, εμπίπτουν στην δεύτερη κατηγορία. Η οικογένειά τους είναι τελείως παραμελημένη, σπαταλούν υπερβολικές ώρες στην εκκλησία (δεν ξέρω αν όντως χρειάζεται η παρουσία τους εκεί και για πόσο χρόνο)και όταν γυρίζουν στο σπίτι, από τη μια μεριά τα παιδιά τον εκνευρίζουν (τα θεωρεί ως πάρεργο), είναι πολύ κουρασμένος και ξεσπά συνήθως πάνω στα παιδιά. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση πολλών παιδιών ιερέων τα οποία δεν υπολογίζουν το λόγο του πατέρα τους, αφού ελάχιστα τον βλέπουν στο σπίτι και τον γνωρίζουν ακόμα λιγότερο. Και όταν μεγαλώσουν παραδέχονται πως πατέρα δεν γνώρισαν. Δεν δένονται καθόλου με τον ιερέα-πατέρα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κατάσταση είναι τραγική στην περίπτωση των πρεσβυτέρων, οι οποίες είναι αναγκασμένες να σηκώσουν όλο το βάρος της οικογένειας και των παιδιών (που τις περισσότερες φορές είναι πολλά, δεν ξέρω γιατί, ακόμα ψάχνομαι να μάθω γιατί οι ιερατικές οικογένειες να έχουν πολλά παιδιά) και στο τέλος να δέχονται και την κριτική του ιερέα-συζύγου πως δεν ανατρέφει φρονίμως τα παιδιά!!!
Νομίζω πως πρέπει το θέμα αυτό να εξεταστεί σοβαρά και από την Ιεραρχία της Εκκλησίας, διότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά...
Ευλογημένο το 2010. Δείτε και μια από τις πολλές, πάρα πολλές διαφορετικές διαστάσεις ὀσον αφορά το πρόσωπο του Βασιλείου Θερμού. http://www.orthros.org/Greek/Keimena/K-Byzantinoligourides.htm
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο θα ήθελα το κείμενο αυτό να έφθανε στά χέρια όλων των έγγαμων κληρικών ! Είναι η μόνη ελπίδα για ρύθμιση εκκρεμοτήτων ! Από ισχυρούς και αξιωματούχους δεν έμαθα να περιμένω !
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδαίο κείμενο με σωστές θέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή και ευλογημένη χρονιά! ευχαριστούμε πολύ τον Υάκινθο για τις αναρτήσεις ΄που τολμούν να αρθρώνουν διαφορετικό λόγο στον εφησυχασμό των ανυποψίαστων και στην νιρβάνα των εθελοτυφλούντων. Ευτυχώς που υπάρχουν κληρικοί σαν τον π. Βασίλειο Θερμό και τον αείμνηστο π. Σμέμαν που αντέχουν τα πυρά των ζηλωτών και συνεχίζουν να οικοδομούν έστω και διωκόμενοι πληρώνουν με προσωπικό τίμημα την εν επιγνώσει και αληθεία συμμετοχή μας στο εκκλησιαστικό σώμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚείμενο με πολλούς αποδέκτες. Συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις του π. Βασιλείου. Στον οποίο επί τη εορτή του εύχομαι και το χρόνια πολλά και να συνεχίσει να μας τα «λέει».
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ισορροπία καλή είναι. ο κόσμος μας είναι ανισόρροπος. Που να βρουν την ισορροπία και οι κληρικοί…..
ΑπάντησηΔιαγραφή