Δημάς
Δημᾶς Παύλῳ δεσμίῳ ἐν Ρώμῃ
χαίρειν·
Είναι η τέταρτη φορά που επιχειρώ
να σας γράψω,
μέσα σε τούτο το πολυθόρυβο μπαρ
με το ράδιο να παίζει σουίγκ
και το κορίτσι να με κοιτάει
παραξενεμένο.
Συχνά θυμούμαι την εν Χριστῴ ζωή,
τους αδελφούς εν Κυρίῳ,
με ταράζει η νοσταλγία, με
διαλύει.
Όλοι με θεωρούν ευτυχισμένο καθώς
με βλέπουν με το χακί,
το περίστροφο στα δεξιά, να
βαδίζω γεμάτος αυτοπεποίθηση,
στη Μπάρα, στα θέατρα, στα
ζαχαροπλαστεία, στα γυμναστήρια.
Όμως νιώθω καλά την τερηδόνα να
προχωρεί.
Τι τα θέλετε, κύριε, τι τα
θέλετε,
εμείς που γνωρίσαμε μικροί το Χριστό ζούμε τώρα τη θλίψη·
χάσμα γὰρ μέγα ἐστήρικται μεταξύ ἡμῶν καὶ ὑμῶν[1].