Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,27-35)
Πνευματικά τυφλοί, κουφοί, άλαλοι
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Θὰ ἔπρεπε, ἀγαπητοί μου, ὁ γέροντας ἐγὼ ἐπίσκοπος νὰ παύσω νὰ ὁμιλῶ. Ἀλλὰ
θὰ τολμήσω νὰ κάνω ἕνα μικρὸ κήρυγμα.
Πῶς νὰ μιλήσω; Νὰ μιλήσω ἁπλᾶ; δὲν θὰ ἱκανοποιηθοῦν
οἱ κάπως μορφωμένοι· νὰ μιλήσω λίγο ὑψηλότερα; δὲν θὰ μὲ καταλάβουν οἱ ἁπλοϊκοί.
Θὰ προσπαθήσω νὰ συμβιβάσω τὶς δύο ἀπαιτήσεις. Παρακαλῶ τὸ Θεό, νὰ μοῦ δώσῃ
φώτισι καὶ δύναμι νὰ κηρύξω, καὶ σ᾽ ἐσᾶς νὰ δώσῃ προθυμία ἀκροάσεως.
* * *
Δύο θαύματα διηγεῖται τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 9,27-35).
Τὸ ἕνα θαῦμα. Καθὼς ὁ Χριστὸς περπατοῦσε,
ἀκούει μιὰ φωνὴ σπαρακτική· «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ»· Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησέ
μας (βλ. ἔ.ἀ. 9,27). Αὐτὸ τὸ «ἐλέησέ μας» τὸ λέμε κ᾽ ἐμεῖς· στὴν θεία
Λειτουργία ἀπὸ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός…» μέχρι τὸ «Δι᾽ εὐχῶν…»
–μετρῆστε– πενήντα φορὲς λέμε τὸ «Κύριε, ἐλέησον»· ἀλλὰ ψυχρά. Ἡ φωνὴ αὐτὴ
ὅμως ἔβγαινε σὰν φωτιά.