1. Η εξαφάνιση της Παιδικότητας ως σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα.
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μια
εποχή βαθιάς αλλαγής και αμφισβήτησης της παιδικής ηλικίας, η οποία μάλιστα από
την πλειονότητα της έρευνας χαρακτηρίζεται σήμερα ως κοινωνική κατασκευή. Αυτό
όμως έχει ως συνέπεια τον σοβαρό κίνδυνο απώλειας της παιδικότητας ως τρόπου
ζωής, δηλαδή την πρώιμη εξαφάνιση του συνόλου των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν
την παιδική ψυχοσύνθεση, όπως η άδολη αγνότητα, η φυσική καλοσύνη, η ευθύτητα,
η αφοπλιστική ειλικρίνεια, η αθωότητα, η συγχωρητικότητα, ο
αυθορμητισμός, ο αλτρουισμός. η ερευνητική περιέργεια, ο ενθουσιασμός, η χαρά
της έκπληξης στο καινούργιο, αλλά και η αβίαστη χαρά της ανακάλυψης, όπως και
πολλές άλλες.
Αν ανατρέξει μάλιστα κανείς στις συζητήσεις των ειδικών για την παιδική ηλικία, θα συναντήσει εκφράσεις ή έννοιες για τα σημερινά παιδιά όπως «μικροί ενήλικοι», «παιδιά καταναλωτές», «παιδιά των ΜΜΕ», «βιαστικά παιδιά», «παιδιά τέρατα», «παιδιά του φόβου ή παιδιά χωρίς παιδική ηλικία», δεδομένου ότι τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παιδικής ηλικίας τείνουν να εξαλειφθούν στην εποχή μας, γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην όλη μετάλλαξη της οικογενειακής και ευρύτερα κοινωνικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης οπωσδήποτε και της εκπαίδευσης, ως μια μακρά και διαρκής διαδικασία που ξεκινά ήδη από τις αρχές του 20ου αι. και κορυφώνεται στην εποχή μας.