Καλύτερα μιας ώρας

Ως πότε παλικάρια, να ζούμεν στα στενά

μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;

Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπομεν κλαδιά,

να φεύγομ΄ απ΄ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;

Να χάνομεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο ΄ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,