ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΡΝΙΚΟΣ

ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΡΝΙΚΟΣ

Φως δεν έμπαινε ποτέ,
βαριά πορφύρα το κάλυπτε.
Κανείς δεν έβλεπε πίσω απ' το παράθυρο
κι όμως όλοι ήξεραν... και ποθούσαν..

Μονάχα τα βράδια, ανάβοντας κερί,
ετράβαγες και λίγο την κουρτίνα.
Τότε ήταν που τρέχαν οι πιτσιρικάδες...
με χέρια ιδρωμένα και ρίγη στο κορμί.

Εσύ πάντα λουσμένη στ' αρώματα,
με φορέματα.. αινίγματα,
μαλλιά.. δολώματα,
τα σεντόνια σου.. τρικυμισμένα νερά.

Η ζωή σου χωρισμένη σε μισάωρα..
τόσο τους χρειαζόταν
για να χορτάσουν τα ένστικτά τους...
κ' ύστερα κορδώνονταν περήφανοι.

Σ' άφηναν ό,τι χρέωνες κι έφευγαν.
Σηκωνόσουν βιαστικά να φτιασιδωθείς,
να περάσει ο επόμενος,
να τρυγήσει κι άλλος το κορμί..

Τι κορμί κι αυτό... ξεχείλιζε ηδονή
ριγμένο και γυμνό στο σανίδι,
με στήθια ιδρωμένα, σκέλια καυτά..
Αχ... αυτή η πηγή στα μεσολάγονά σου...

Και ξάφνου ένα πρωί γράφεις “κλειστό”.
Τρέχεις να αγοράσεις μύρο πολύτιμο,
το ξεπληρώνεις με αμαρτία-πληρωμές πόρνης.
Κείνος που θα σ' αντάμωνε.. τα 'θέλε όλα.

Πάντα σ' έψαχναν.. τώρα, αναζητάς εσύ.
Σπρώχνεις την πόρτα και μπαίνεις,
προσπερνάς τα επιτιμητικά βλέμματα όσων άφησαν
την τιμή και την αναίδειά τους στο σκοτεινό σου κελί.

Το κόκκινο φόρεμά σου τους ξεσήκωνε,
τα λυτά μαλλιά σου τους τρέλαιναν.
Τρόμαξες σαν κατάλαβες τι τους προκαλούσες.
Εκείνος, απλά, περίμενε... σαν από χρόνια.

Χύθηκες στα πόδια του μαζί με τ' άρωμα..
Πρώτη φορά δινόσουν αληθινά σ' άντρα,
του ανταπέδιδες τον έρωτά του για 'σένα...
Είχατε γεννηθεί ο ένας για τον άλλον.

γ.χ.γ