Συνείδηση - Σαίξπηρ

“Ω δειλή συνείδηση, πόσο με τυραννάς!
Γιατί; φοβάμαι τον εαυτό μου;
Δεν υπάρχει κανένας άλλος εδώ μέσα.
Ο Ριχάρδος αγαπάει τον Ριχάρδο.
Με άλλα λόγια είμαι εγώ ο ίδιος.
Υπάρχει εδώ κανένας φονιάς;
Όχι. Ναι, εγώ.
Τότε φύγε, πως, μακριά από μένα;
Και για ποιο λόγο;
Από το φόβο που με εκδικείται.
Πως; Να φύγω από τον εαυτό μου.
Γιατί; Για το καλό.
Τι θα μπορούσα να κάνω εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου;
Αλίμονο, όχι! Πιο πολύ τον απεχθάνομαι.
Η συνείδησή μου έχει χίλιες γλώσσες….
Φωνάζουν όλες: “Ένοχε! Ένοχε!”
Αμέσως όμως ο Ριχάρδος βυθίζεται μέσα στην ομαδική συνείδηση της μάχης αφήνοντας κατά μέρος την προσωπική συνείδηση:
“Συνείδηση, μια λέξη για δειλούς….
Η δύναμη των χεριών μας θα είναι η συνείδησή μας, τα ξίφη μας ο νόμος μας/
Εμπρός! Ας μαζέψουμε γενναία την ανήσυχη καρδιά μας.
Αν όχι για τον ουρανό, τουλάχιστον χέρι με χέρι για την κόλαση”.

Σαίξπηρ στον Ριχάρδο τον Γ΄ ( Ε΄ Πράξη Γ σκηνή.)