Μονάχα ο ταξιδιάρης καπνός,
ολοκάρπωμα στο τσιμπούκι σου,
είχε ιδεί τα ενδόμυχά σου..
Ριχνόταν στο μαύρο φόντο,
μα έσβηνε απ' του φεγγαριού τ' ασήμισμα.
Μαρτυριά δεν μπόρηγε να δώσει..
Ηλιάχτιδο χάδι δεν απόλαυσες,
προλάβαινες να σκεπαστείς αχάραγο.
Προσωπείο πολυφορεμένο, μα διατηρημένο.
Άψογος κι αμίλητος, φτιαχτή βιτρίνα.
Εδιάβαινες μες στη βροχή της αλήθειας
καλυμμένος μ' αδιάβροχο.. απ'τις “εκπτώσεις”..
Ίσα που τίναζες απ' τα μάτια σου
τον υγρό πόθο από δυο άνοιξες
π' αντάμωσαν σε κόκκινες αμμουδιές.
Μα να! ξαναμορφάζει η μάσκα
στο βαριανάσεμα ψυχής στο ρωγοβύζι
μάνας που δεν εγνώρισε πατρίδα..
Προσπέρασες του ζητιάνου το κουφό χέρι,
ο αποδεκατισμός έπρεπε ν' ακουστεί,
σε κουτί μεταλλικό να πέσει..
Εμάκραινες τα κράσπεδα των ιματίων σου
κρύβοντας την πρώτη αντίληψη της αμαρτίας.
Ξέχναγες πως πλάστηκες γυμνός..
Μα αλίμονό σου.. ξόμεινες ηθικός
γιατί δεν ήσουν ικανός για ανήθικος..
Δε βάσταγες να κληθείς αποσυνάγωγος.
γ.χ.γ
όμορφες εικόνες και νοήματα καλά κρυμμένα πίσω απο τις φράσεις... ειδικά στο τελευταίο τρίστιχο...
ΑπάντησηΔιαγραφήη κριτική στο προηγούμενο πόνημα ήταν που έκανε το παρόν πιο σκοτεινό; πάντως έστω κι έτσι με το δεύτερο διάβασμα κατανοεί κανείς τα πλείστα των νοημάτων. αγαπητέ φίλε γχγ συνέχισε!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήγδμ
Οι περισσότεροι έχουν το φόβο του «αποσυνάγωγου» γι’ αυτό προτιμούν να περάσουν ζωή δειλίας παρά ευθύτητας και ειλικρίνειας. Το ψεύτικο και η υποκρισία είναι οι πρωταγωνιστές των σχέσεων μας με του άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ! Πότε θα πέσουν οι μάσκες από τα πρόσωπα των συγχρόνων φαρισαίων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο δεν βαστούν να κληθούν αποσυνάγωγοι οι «αγωνιστές» μάλλον θα γίνει στον ουρανό ενώπιον των Αγγέλων.
Άραγε θα είναι αργά;
Πετρο, κάλλιο δέκα και στό χέρι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τελευταία στροφή είναι πολύ πετυχημένη. Με λίγες λέξεις λεει πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήποιημα μέ ουσιαστικό περιεχόμενο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή