«Γερβάσιος Παρασκευόπουλος – Ο βράχος και η φωτιά" - "ΖΩΗ"

Ο Ιησούς Χριστός δεν έχει εγκαταλείψει την εποχήν μας. Εις μίαν κοινωνίαν, η οποία ευρίσκεται “εν λιμώ και αυχμώ”, δεν παύει να αναδεικνύη αστέρας φαεινούς και πηγάς ύδατος ζώντος. Ο ίδιος φιλάνθρωπος αρχηγός της Εκκλησίας ετοποθέτησε επί την λυχνίαν κατά τα 87 τελευταία χρόνια και τον πατέρα ΓΕΡΒΑΣΙΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΝ. Ο μακαριστός αυτός γέροντας υπήρξε ο τελευταίος χρονολογικός της πλειάδος εκείνης των Ευσεβίων και των Ιεροθέων, οι οποίοι εξεκίνησαν από την Γορτυνίαν, εγαλουχήθησαν εις το Μέγα Σπήλαιον και εμεσουράνησαν εις τας Πάτρας.
Ο Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος έκλεισε τα μάτια του την ημέραν των Αγίων Αποστόλων. Ολόκληρος όμως η ζωή του ήτο αποστολική. Αισθάνθηκε βαθεία την κλήσιν, το ειδικό κάλεσμα, που του απηύθυνε προσωπικά ο εσταυρωμένος Αρχηγός. Δεν το επήρε ελαφρά. Και νεαρός ιεροσπουδαστής και λευκός πρεσβύτης ήτο πλημμυρισμένος από την επιτακτικότητα της επιστρατεύσεως. Εφαίνετο αυτό ολοκάθαρα εις τον τρόπον με τον οποίον ησθάνετο την Αγίαν Γραφήν. Ήτο δι’ αυτόν λόγος Θεού ζων, συγκλονιστικός και επαναστατικός. Ήτο πολεμική κραυγή: στα όπλα! Ήτο συναγερμός και ξεσηκωμός. Ο λόγος του Θεού δια τον Γερβάσιον ήτο “πυρ εκ πυρός προϊόν”. Ήτο πυρκαϊα, που τον έκαιγε και έπρεπε να γίνη κήρυγμα, έργον, κίνησις, δράσις. Ο π. Γερβάσιος εζούσε με την Γραφήν.
Ανέπνεε με το πνεύμα της. Ετρέφετο με τους Ευαγγελιστάς και επολεμούσε μαζί με τους Προφήτας… Οι λειτουργίες τις όποιες έκαμνε τέσσαρες φορές την εβδομάδα δεν ήσαν πολυτέλεια: ήσαν μια ανάγκη… Όταν ελειτουργούσε ο αείμνηστος, δεν επατούσε εις την γην. Συνεκλονίζετο, εφτερούγηζε εις τον κόσμον των αγγέλων και των πνευμάτων, εις την σφαίραν του μυστηρίου της Χάριτος.
Βαπτισμένος μέσα εις τον λόγον του Θεού και εις το πυρ της λατρείας φυσικόν ήτο να αισθάνεται βαθειά το νόημα της Εκκλησίας… Οι αγώνες του π. Γερβασίου υπέρ της Εκκλησίας δεν ήσαν ποτέ πλαδαροί ή χλιαροί –πράγμα οξύμορον- αλλά πάντοτε φλογεροί και αποφασιστικοί. “Ου έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα…” (Εφεσ. 6,12). Ολίγων ανθρώπων η ζωή ημπορεί να χαρακτηρισθή ως διαρκής μάχη, όπως του π. Γερβασίου. Κάθε πράξις του εν τη Εκκλησία, κάθε δραστηριότης του ποιμαντική, κηρυκτική, κατηχητική είχε κάτι το αγωνιστικόν και συγχρόνως ανακαινιστικόν και συνάμα προφητικόν. Ήτο κατά τον ποιητήν “ξεριζωτής και φυτευτής”, σκαπανεύς και οικοδόμος, μαχητής και πυρπολητής, “θεηγόρος οπλίτης παρατάξεως Κυρίου”. Και όλα αυτά χωρίς να επιζητήση τίποτε, χωρίς να δεχθή επισκοπήν που του προσεφέρθει, χωρίς να του ευρεθή ένα καινούργιο ράσο δια να του φορέσουν εις την κηδείαν του.
Αλλ’ αυτός ο άκαμπτος στρατιώτης είχεν εις το βάθος τόσην τρυφερότητα. Πίσω από το πύρινο παρουσιαστικό εκρύβετο μία τόσον στοργικήν καρδιά!. Διά πόσους έπαλλε αυτή η πατρική καρδιά! Διά πόσα παιδιά, δια πόσα ορφανά, διά πόσους πονεμένους! Διά πόσες χιλιάδες ανθρώπων ο π. Γερβάσιος ήτο πραγματικός πατέρας, ο πονετικώτατος προστάτης, ο ακούραστος και ακοίμητος κηδεμών, ο φροντιστής των κατασκηνώσεων, ο εμπνευστής των ασύλων, ο προνοητής των εγκαταλελειμένων! Ο Αρχιμανδρίτης των Πατρών ήταν ένας από τους σπανιώτερους συνδιασμούς αυστηρότητος και αγάπης. Ήτο μια φωτιά ένας βράχος.Το πρωί της εορτής των 12 Αποστόλων έκλεισε τα μάτια του ένας πατέρας, έπεσε ένας πολεμιστής.Θεέ του ελέους και των οικτιρμών, δώσε εις την Εκκλησίαν σου ποιμένας και στρατιώτας, αποστόλους και προφήτας, μάρτυρας και οσίους! Σπλαχνίσου τον λαόν σου και στείλε του το ταχύτερον ηγέτας. Αμήν.

Άρθρο από το περιοδικό “ΖΩΗ” της παλαιφάτου και αξιοσεβάστου ομωνύμου Αδελφότητος Θεολόγων με τίτλο “Γερβάσιος Παρασκευόπουλος – Ο βράχος και η φωτιά”, φύλλο 2402/16-7-1964, σελ. 228