Θλίψη Η θλίψη μου εκράτησε το χέρι
βημάτιζε στο πλάι σιωπηλή
σαν χάθηκε το τελευταίο αστέρι
και πήρε όση μου μείνε ζωή
Κράτησα τότες κι εγώ το δικό της
να μη τη χάσω τάχα και αυτή;
σα χάσει η ψυχή σου το σκοπό της
χάνει μαζί την κάθε της πνοή.
Τη θλίψη μου κρατώ στην αγκαλιά μου
χαϊδεύω τα θαμπά της τα μαλλιά
θυμούμαι τα καινούργια, τα παλιά μου
τα δάκρυά μου ρέουνε πικρά.
Η θλίψη ξάφνου στόμα αποκτάει
μιλάει με μια σιγανή φωνή
“Φίλε μου –λεει- πάντα θα πονάει
όποιος στη γη με άνθρωπο δεθεί”
Ζήνων
Εξαιρετικό το τελευταίο δίστιχο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ζήνων μου αρέσει όπως γράφει, κάτι μιλάει μέσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο και αυτό το ποίημά σου. Μου άρεσε…. Περιμένω και άλλα να διαβάσω …
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήνων πότε εορτάζεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήνωνα ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ. Ευχή όλων μας να συνεχίσεις να γράφεις. Ελπίζουμε ότι κάποτε θα μάθουμε και στην πραγματικότητα ποιος είσαι. Και του χρόνου να σου λέμε και πάλι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό και αυτό το ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την αγάπη σας. Σήμερα είναι του αγίου Ζήνωνος
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήνων
Χρόνια σου πολλά, καλά και ευλογημένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήνων εκτός από τα δύο ποιήματα που με έχεις κεράσει, και θα τα βάλω προσεχώς.. σε περιμένω να με κεράσεις με την θέα του προσώπου σου … μην το καθυστερήσεις διότι …..
Χαιρετώ.
Μην ξεχνάτε τον Συρανό ντε Μπερζεράκ
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήνων
Αγαπητέ Ζήνων παρακολουθώ όπερα γιατί μου αρέσει. Ο Συρανό ντε Μπερζεράκ είναι μια όπερα του Φράνκο Αλφάντο, σε τέσσερις πράξεις, πάνω σε λιμπρέτο του Χένρι Κέιν. Η όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε στη Ρώμη, στις 22 Ιανουαρίου (ημέρα που εορτάζω) του 1936. Όπως είναι γνωστό ο Εδμόνδος Ροστάν έγραψε τον Συρανό ντε Μπερζεράκ το 1897, αντλώντας στοιχεία από τη ζωή του ομώνυμου ξιφομάχου και ποιητή που έζησε τον 17ο αιώνα. Το έργο θεωρείται διαχρονικό αριστούργημα, χάρη στο κεντρικό πρόσωπο του Συρανό, που εκφράζει τη μοναχική πορεία κάθε ιδιαίτερης προσωπικότητας. Ο Συρανό, είναι ένας ήρωας συναρπαστικός και αντιφατικός, μια πολυσχιδής προσωπικότητα, με ικανότητα στον λόγο και το ξίφος. Οι άνθρωποι γύρω του τον τρέμουν και τον φοβούνται. Ο ίδιος όμως λυγίζει μπροστά στην πανέμορφη εξαδέλφη του Ρωξάνη, με την οποία είναι παράφορα ερωτευμένος. Πρόκειται για έναν έρωτα ανολοκλήρωτο, έναν έρωτα που ο ήρωας κρατάει κρυφό, καθώς η τεράστια μύτη του τον εμποδίζει να εκφράσει άμεσα τα αισθήματά του προς την αγαπημένη του. Έτσι ο Συρανό πέρασε ως μία κωμική, ρομαντική, συμπαθητική και γλυκιά, αλλά και τραγική φιγούρα στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα μετά από όλα τα παραπάνω, τί υποθέσεις να κάνω εγώ ο φτωχός στο πνεύμα άνθρωπος. Απλά σιωπώ και αναμένω!!!!!