Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Δρόμοι - Αλεξανδρεύς

Δρόμοι

Πόσοι είν’ οι δρόμοι που οδηγούν στον ουρανό;
κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να τους μετρήσει
όχι στο σύνολο του κόσμου των θνητών
αλλά και στου ενός ανθρώπου απλώς τη ζήση

Πόσοι είν’ οι δρόμοι που οδηγούν στον ουρανό;
είναι με θλίψη όλοι σπαρμένοι και μ’ αγκάθια;
ή μήπως οδηγούν στον Ποθητό
και κάποια άλλα, ανθισμένα, μονοπάτια;

Πόσοι και ποιοι είν’ οι δρόμοι που οδηγούν στον ουρανό;
ποιον τάχα να τραβήξω με συμφέρει
θα φτάσω άραγε σ’ Εκείνον που ζητώ
ή μήπως στην καταστροφή θε να με φέρει;

Οι δρόμοι που οδηγούν στον ουρανό
είναι δισμύριοι όσες της ζωής σου οι ώρες
και άλλοι τόσοι που οδηγούνε στο χαμό
και στις μεγάλες γλιστερές τις κατηφόρες.

Αν ένας δρόμος που οδηγεί στον ουρανό
θες στην καταστροφή να σ’ οδηγήσει
τότε αρκεί σ’ Εκείνου το σχεδιασμό
η θέλησή σου να υπερισχύσει.
Αλεξανδρεύς
στις

9 σχόλια:

  1. Ανώνυμος21 Ιουλίου 2009 στις 6:23 μ.μ.

    Ο δρόμος που ακολουθεί κάθε άνθρωπος έχει δύο άκρα. Το ένα άκρο είναι ο Ποθητός ενώ το άλλο είναι ο χαμός. Σε ποιό από τα δύο θα καταλήξει καθένας στο τέλος της ζωής του εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Η πίστη του και η θέλησή του μπορεί ακόμα και όρη να μετακινήσει.
    Πολύ ωραίο το ποίημά σου Αλεξανδρέα. Άλλωστε μας έχεις συνηθήσει σε προσεγμένες και ποιοτικές αναρτήσεις. Το αντίθετο θα μας ξένιζε...
    Θα επαναλάβω και εγώ ένα πάγιο αίτημα των αναγνωστών αυτού του blog: Παρακαλούμε θερμά, όποτε έχετε έμπνευση (και γνωρίζω ότι έχετε πολύ συχνα), μην διστάζετε να τις αποτυπώνεται στο χαρτί και πολύ περισσότερο να μας τις κοινοποιείτε και σε εμάς, μέσω αυτού του φιλόξενου ιστοχώρου.
    Ευχαριστούμε πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος22 Ιουλίου 2009 στις 1:14 π.μ.

    Συμφωνώ και εγώ Αλεξανδρέα πως έχεις δυνατότητες για συχνή και ουσιαστική παρουσία με εργασίες σου σε αυτό τον φιλόξενο χορό. Είσαι προικισμένος με χάρισμα από τον Θεό. Δεν σου είναι καθόλου δύσκολο να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου και να μας κάνεις κοινωνούς αυτών από εδώ. Εν αναμονή συχνότερης παρουσίας σε χαιρετώ με εκτίμηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος22 Ιουλίου 2009 στις 1:29 π.μ.

    Όντως οι δρόμοι είναι δισμύριοι προς τον ουρανό ή τον χαμό. Ας προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε αυτούς που οδηγούν στην Βασιλεία των Ουρανών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος22 Ιουλίου 2009 στις 8:26 π.μ.

    Η επανεμφάνισή σου μετά τις ευρωεκλογές ήταν μια ευχάριστη πρωινή έκπληξη. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια.
    Μαίρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22 Ιουλίου 2009 στις 3:56 μ.μ.

    Καλώς μας ήλθες αγαπητέ και ας άργησες. Η παρουσία σου με τους δρόμους μας αντάμειψε. Μόνον μην αργής τόσο πολύ. Μπορείς να κάνεις και ποιο τακτικές εμφανίσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος22 Ιουλίου 2009 στις 6:28 μ.μ.

    Όχι δεν συμφωνώ καθόλου με την εν λόγω ανάρτηση. Και ο λόγος είναι απλός: ο αγαπητός Αλεξανδρέας μας χρωστάει πρώτα κάτι άλλο. Δεν πιστεύω να το ξέχασε...
    Λοιπόν, Αλεξανδρέα, γύρνα πάλι πίσω στον "δρόμο" που είχες πρωτοπάρει γιατί όχι τίποτε άλλο, αλλά θα "χάσουμε" εμείς το δρόμο μας και τότε θα τρέχουμε και δεν θα προλαβαίνουμε...

    Υ.Γ.: Και βέβαια για πλάκα τα λέω. Μην νομίσετε κάτι άλλο. Αλεξανδρέα, προχώρα, έστω και μόνος. Όλο και κάποιος έτερος θα ακολουθήσει. Που ξέρεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος22 Ιουλίου 2009 στις 11:06 μ.μ.

    Κανείς δεν μέτρησε τους δρόμους. Όμως είναι πολλοί. Αυτό το λεει και ο ποιητής εδώ. Το θέμα είναι να υπάρχει διάθεση να πορευθούμε. Γιατί όλοι μας προτιμάμε την άνεση του καναπέ από την οδοιπορία και την εμπειρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Διαβάτης24 Ιουλίου 2009 στις 4:30 μ.μ.

    Καταπληκτικό !
    Μπράβο !

    http://odevontas.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος25 Ιουλίου 2009 στις 1:05 π.μ.

    Οι δρόμοι είναι πολλοί αλλά μερικές φορές η σήμανση που σε οδηγεί σε αυτούς παραπλανητική. Και χάνεις τον χρόνο μέχρι να τους δρόμους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή