ΔοξαστικόΟυκ ήρκεσέ σοι, Πέτρε, η των βημάτων σου πείρα;
Αλιεύς γαρ ων, οίδας ότι άνθρωπος επί θαλάσσης πορεύεσθαι ου δύναται.
Διατί ουν φόβω την του θαύματος μετοχήν απεμπόλησας
και πάλιν της φύσεως δέσμιος γέγονας;
Μη ουν σαυτώ πίστευε
ίνα μη της του αλέκτορος φωνής ακούσης
αλλά της πατρώας λεγούσης:
Είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου.
και πάλιν της φύσεως δέσμιος γέγονας;
Μη ουν σαυτώ πίστευε
ίνα μη της του αλέκτορος φωνής ακούσης
αλλά της πατρώας λεγούσης:
Είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου.
Αλεξανδρεύς
Ας είναι το δοξαστικό αυτό μια ικετήρια προσευχή για την δική μας είσοδο στην χαρά του Κυρίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε τόσο αυτό το Δοξαστικό, όσο και το προηγούμενο!Είσαι από τους λίγους που χειρίζονται με τόση επιτυχία αυτού του είδους τη γλώσσα.Συνέχισε να γράφεις έτσι, γιατί η εποχή μας και συνεπώς όλοι εμείς έχουμε ανάγκη από τη μαγεία και την αρχοντιά που προσφέρει αυτή η γλώσσα.Στο συγκεκριμένο Δοξαστικό θαυμάζω, το πώς μέσα σε τόσο λίγους στίχους,περιγράφεις όλη τη ζωή του Πέτρου.Περιμένω και άλλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήχρυσαλίς
Ξανα για Ονομααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσον νέος , τόσον ωραίος και τόσον ΜΕΛΩΔΟΣ;
...ΚΡΕΝΤΙΜΠΙΛΕ!