Ήταν κάποιο βραδάκι του Ιουλίου που συνάντησα για τελευταία φορά τη Χριστίνα απέναντι από τον Απόστολο Παύλο και όπως πάντα με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον με ρώτησε “Τι κάνεις μάτια μου;”. Έπειτα από ένα μήνα περίπου έμαθα ότι η Χριστίνα έφυγε. Έφυγε ξαφνικά. Και τότε συνειδητοποίησα ότι την ήξερα τόσο λίγο, τόσο επιφανειακά. Ένιωσα τύψεις που δεν εκμεταλλεύτηκα τις φορές που τη συνάντησα για ουσιαστικότερη επικοινωνία. Ένιωσα περίεργα, γιατί παρασυρμένη από την καθημερινότητα θεωρούσα αυτονόητο ότι θα υπάρξουν στο μέλλον πολλές ευκαιρίες να βρεθούμε και να τα πούμε.
Όταν πια πείστηκα ότι έφυγε, η σκέψη μου έψαξε να βρει την πρώτη φορά που τη συνάντησα. Δεν μπόρεσα να την εντοπίσω. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι τη γνώρισα κάποιο καλοκαίρι πριν από 25 περίπου χρόνια στην Κατασκήνωση της Άγκυρας. Για πολλά χρόνια ήμασταν μαζί εκεί, στην ίδια ομάδα. Φέρνοντάς την στο μυαλό μου βλέπω ένα χαμογελαστό πρόσωπο, μια καλόκαρδη και ζεστή παρουσία που ήταν πάντα διαθέσιμη σε όποια βοήθεια της ζητούσες.
Πρόθυμη, εξυπηρετική, ταπεινή, χωρίς να αποζητάει τις πρωτοκαθεδρίες και τις διακρίσεις, έδινε χωρίς να το επιδιώκει το δικό της στίγμα στη συντροφιά μας. Αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι ποτέ δεν την είχα ακούσει να κακολογεί τους άλλους ή να τους κατακρίνει. Αντίθετα προσέφερε σε όλους αγάπη χωρίς να περιμένει ανταπόκριση. Με αυτή την αγάπη και την καλοσύνη διακόνησε μέσω του επαγγέλματός της στην Κιβωτό Αγάπης, τα παιδιά αυτά, που ειδικά τη γλώσσα της αγάπης καταλαβαίνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Με αυτή την αγάπη έφτιαξε την οικογένειά της και μεγάλωσε την κόρη της.
Έφυγε νωρίς η Χριστίνα. Έφυγε πρώτη από όλη την παρέα μας. Γιατί άραγε; Ήταν η πιο έτοιμη; Ήταν η καλύτερη από όλες μας; Ήταν η εκλεκτή; Μήπως αυτά τα πρωτεία -τα εκλεκτά πρωτεία- δείχνουν την ανωτερότητά της που εμείς δεν είχαμε αντιληφθεί;
Κ.Φ.
Για το ίδιο θέμα δες: http://anastasiosk.blogspot.com/2009/08/blog-post_2665.html
Πράγματι η Χριστίνα έφυγε ξαφνικά. Ούτε που μπορούσα να το φανταστώ. Διαβάζοντας τις σκέψεις σου συνειδητοποίησα και εγώ τα χαρίσματα που είχε. Δυστυχώς όσο ήταν κοντά μας δεν την είχα αξιολογήσει όσο και όπως έπρεπε. Σε ευχαριστώ Κ. Φ. γιατί και εγώ αναπόλησα στιγμές από το παρελθόν. Ας έχουμε κατά νου τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου «σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει» είναι και αυτά μια παρηγοριά και μια ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια σου σκιαγραφούν πραγματικά το τι ήταν η Χριστίνα. Λίγο τη γνώριζα, αλλά ήταν από τους ανθρώπους που αφήνουν πολλά στο πέρασμά τους!Πάντα θαύμαζα την απλότητα της και την ευκολία που είχε στο να προσεγγίζει τους ανθρώπους.Η στάση ζωής που είχε με έκανε να αναθεωρώ και εγώ πολλά πράγματα στη δική μου ζωή...Δίδασκε με τη ζωή της και όχι με κούφια λόγια.Χριστίνα, πάντα θα σε θυμόμαστε,για να γινόμαστε καλύτεροι.Να εύχεσαι και για μας από εκεί που είσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε λίγα και καλοβαλμένα λόγια μας έγραψες για μια φιλική σχέση την οποία διέκοψε ο θάνατος. Το ότι η Χριστίνα δεν ήταν «κολλητή» φίλη -όπως κατάλαβα- κάνουν αυτά που γράφεις να έχουν περισσότερη αξία. Τα όσα αναφέρεις γι’ αυτήν δεν δείχνουν καμιά υπερβολή, είναι μετρημένα και σταράτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσε στην ερώτηση «Έφυγε νωρίς η Χριστίνα. Γιατί άραγε;» να πει κάποιος ότι: «έφυγε πρώτη» για να δώσει στην «παρέα» μια διαφορετική αξιολόγηση της παρουσίας του κάθε προσώπου στην αναστροφή μας. Αναρωτιέμαι και εγώ πόσο καλύτερα θα ήταν αν -όταν έπρεπε- «είχα αντιληφθεί» την αξία των ανθρώπων του ευρύτερου περιβάλλοντος μου. Πολλές φορές η αξιολόγησή μου δεν ήταν η καλύτερη. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα….
Απουσιάζω αυτό το χρονικό διάστημα από Πάτρα. Από εδώ πληροφορήθηκα για το δυσάρεστο αυτό γεγονός. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τελικά ο θάνατος έρχεται ξαφνικά και αλλάζει την ζωή. Η Χριστίνα έφυγε από την οικογένειά της και από μας. Η απουσία της από τον Κύκλο μας θα είναι αισθητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες φορές ξεχνάμε να βρούμε το διπλανό μας! Πόσες φορές οι φίλοι μας μάς είναι άγνωστοι!!! Ίσως αυτό το μικρό αλλά κομψότατο κείμενο που επισημαίνει αυτή την αλήθεια να σταθεί αφορμή να επενδύσουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Φ. σε ευχαριστούμε. Και εις άλλα. ελπιδοφόρα
γδμ
Η Χριστίνα έφυγε από κοντά μας απλά, ταπεινά και αθόρυβα, έτσι ακριβώς όπως την είχα τοποθετήσει μέσα μου όταν κάθε Σάββατο το χειμώνα που μας πέρασε την έβλεπα να περιμένει να παραλάβει το κοριτσάκι της απο τα χελιδόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η ουσιαστική και περιεκτική μνήμη της Χριστίνας μέσα απο το κείμενο σου Κ.Φ.μας άγγιξε πολύ.
Πολλές φορές πνιγμένοι απο την καθημερινότητα μας χάνουμε ευκαιρίες "εκμετάλλευσης" του παρόντος μέσα από την αληθινή επικοινωνία με τους συνανθώπους μας.Πόσο μεγάλη υπόθεση είναι τελικά να μας φωτίζει ο Θεός να διαλέγουμε την αγαθή μερίδα...
χπα