“νύχτα απελπισίας” - γ.χ.γ

“νύχτα απελπισίας”

Περασμένα μεσάνυχτα,
καθισμένος απέναντι απ' το κρεβάτι,
σε μια προσπάθεια εξόδου και φυγής,
αντικρύζω το μισόγυμνο ξαπλωμένο κουφάρι μου.

Το χέρι χαϊδεύει τη σκιά του στον τοίχο,
καθώς αυτή χάνεται... συνταξιδιώτισσα
ενός φεγγαριού που δραπετεύει απ' το παράθυρο...

Τα μάτια, υγρά και σκοτεινά...
καθρέφτες μιας ψυχής πνιγμένης στη δίνη των ενθυμήσεων...

Οι φίλοι δεν είχαν έρθει ποτέ...

Κι εκείνη ; υπήρξε, άραγε, αληθινά ;
Μονάχα μια φωτογραφία...

Ένα κερί, παραδίπλα, να καίγεται,
ξοδεύοντας τη ζωή του με μια απελπισμένη ελπίδα,
το τέλος να 'ναι λύση και λύτρωση...

Και πάλι πίσω... σ' ένα κορμί που οι στάχτες του,
κι εκείνες των ονείρων του, μια λύκηθο τέφρας δε γεμούν...
Ανίσχυρος να ζήσω...
Ανίκανος ν' αυτοκτονήσω.

γ.χ.γ