Με ιδιαίτερη χαρά και με την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στην Χριστιανική ανθρωπότητα, η παλαίφατη Εκκλησία της Κύπρου, η αρχαιότερη στον Ευρωπαϊκό χώρο, φιλοξενεί φέτος το διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Ο Θεολογικός αυτός διάλογος είναι ο κυριότερος στα πλαίσια των διμερών επίσημων θεολογικών διαλόγων της Ορθοδοξίας με την ετεροδοξία που γίνονται με συντονιστή το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Καλωσορίζω εκ μέρους της Ιεραρχίας και του πληρώματος της Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου όλους εσάς τους διακεκριμένους εκπροσώπους των κατά τόπους αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών καθώς και τους εκπροσώπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και εύχομαι ευόδωση των εργασιών σας. Σ’ ένα κόσμο που, στις μέρες μας, οι Χριστιανοί κινδυνεύουμε να γίνουμε μειονότητα, είναι ανάγκη να συνδιαλεγόμαστε, με σκοπό την άρση των διαφορών και διά της ευρέσεως της προ του χωρισμού μας κοινής πίστεως, να πορευθούμε την κοινήν οδόν της σωτηρίας, εκπληρώνοντας έτσι και την προσευχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τον Θεόν – Πατέρα «ίνα πάντες έν ώσι».Αν σήμερα διαλεγόμαστε για τα πολλά και επικίνδυνα κακά της εποχής μας, – τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, τη μείωση της οζονόσφαιρας, την αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών λόγω της ανθρώπινης πλεονεξίας -, οφείλουμε πρωτίστως να διαλεχθούμε και να θεραπεύσουμε το δικό μας κακό, εκείνο της διαίρεσης, για να μπορούμε να ενεργούμε με μεγαλύτερη επιρροή και αξιοπιστία. Η αποφυγή του διαλόγου, όπως γινόταν για αιώνες, καθώς και η αποφυγή αναφοράς στα σημαντικά προβλήματα και δυσκολίες που υπήρχαν ανάμεσα στην Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν είναι τακτική που μπορεί να αποδώσει αποτελέσματα και να υπηρετήσει την αλήθεια. Όπως είπε σε άλλη συνάφεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου «όποιος πιστεύει την αλήθεια δεν φοβάται να διαλεχθεί». Και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αναφέρει σχετικά: «Ότε διίστανται τινές αλλήλων και ου χωρούσι προς λόγους, δοκεί μείζων είναι η μεταξύ τούτων διαφορά. Ότε δ’ εις λόγους συνέλθωσι και εκάτερον μέρος νουνεχώς ακροάσηται τα παρ’ εκατέρου λεγόμενα, ευρίσκεται πολλάκις ολίγη η τούτων διαφορά.
Η παρούσα συνάντηση δημιουργεί την ελπίδα της αντιμετώπισης καίριων προβλημάτων στις σχέσεις των δύο Εκκλησιών μας με αίσθημα ευθύνης. Ομολογείται από όλους ότι σήμερα παρήλθεν η εποχή των παγετώνων στις σχέσεις Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ότι ευρισκόμεθα στην περίοδο της τήξεως των πάγων. Είναι, όμως, γεγονός ότι οι σχέσεις των Εκκλησιών μας δηλητηριάστηκαν και δηλητηριάζονται από το πρόβλημα της Ουνίας, που αποτελεί μια εκκλησιολογική εκτροπή, και τυγχάνει για μας μια απαράδεκτη μέθοδος προσηλυτισμού εκ μέρους των Ρωμαιοκαθολικών.
Ακανθώδες πρόβλημα στις συναντήσεις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών παραμένει και το θέμα του προβαλλόμενου πρωτείου του Πάπα εις την Εκκλησίαν. Γνωρίζω πως μια πτυχή του θέματος, και δη η θέση του επισκόπου της Ρώμης στην Εκκλησία κατά την πρώτη χιλιετία του Χριστιανισμού, θα απασχολήσει την παρούσα συνάντηση. Δεν θα ήθελα, με κανένα τρόπο, να παρέμβω στο διάλογο. Επειδή όμως η ενότης θα προκύψει όχι από τον θεολογικό διάλογο αλλά μετά από απόφαση των Εκκλησιών, είναι σωστό να ακούονται και να λαμβάνονται υπόψη και οι ανησυχίες του πιστού λαού.
Εμείς στην Ανατολή, ανέκαθεν θεωρούσαμε τον Επίσκοπο της Ρώμης, εντός μιας ενωμένης Εκκλησίας, ως τον πρώτο μεταξύ ίσων, στο πλαίσιο της πενταρχίας των πατριαρχών. Η Ρώμη, ως πρωτεύουσα τότε του κράτους, προσέδωσε στον επίσκοπό της την τιμητική αυτή θέση. Γι’ αυτό και όταν στο Annuario pontificio του έτους 2006 απαλείφθηκε ο καθιερωμένος μέχρι το σχίσμα του 1054 εκκλησιαστικός τίτλος του Πάπα ως Πατριάρχη της Δύσεως, ο λαός μας ανησύχησε. Ο τίτλος αυτός συνδέεται άρρηκτα με την κοινή κατά την πρώτη χιλιετία εκκλησιολογία της τοπικής Εκκλησίας, στην οποία θεμελιώθηκε και η όλη κανονική παράδοση για τη διοικητική οργάνωση της Εκκλησίας. Η απάλειψη του τίτλου αυτού δημιούργησε στον Ορθόδοξο λαό την υποψία για προσπάθεια επιβολής του παπικού πρωτείου όπως διαμορφώθηκε στη Δύση κατά τη δεύτερη χιλιετία του Χριστιανισμού.
Η Εκκλησία της Κύπρου μένουσα σταθερά προσηλωμένη στην Ορθόδοξη πίστη της αλλά θεωρούσα την ενότητα ως εντολή του Χριστού, δεν διστάζει μαζί με όλες τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες να προσέλθει στο διάλογο με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, παρά τις πιο πάνω ανησυχίες και παρά την πικρία των καταπιέσεων και μαρτυρίων του ποιμνίου της κατά τους αιώνες της Λατινοκρατίας.
Μαζί με όλες τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες υπογραμμίζουμε τη σταθερή εμμονή μας στους καθιερωμένους βασικούς πόλους της εκκλησιαστικής συνείδησης της πρώτης χιλιετίας του ιστορικού βίου της Εκκλησίας. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι μεγάλοι Πατέρες της πρώτης χιλιετίας αποτελούν εχέγγυο για την αυθεντική θεολογική ερμηνεία του μυστηρίου της εν Χριστώ Θείας οικονομίας αλλά και για την αυθεντική βίωσή του από τους πιστούς στο μυστήριο της Εκκλησίας, στο οποίο προεκτείνεται, υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, η συνεχής και ενεργός παρουσία του Χριστού μέσα στον κόσμο, μέχρι της συντελείας του αιώνος.
Η με ειλικρίνεια και εντιμότητα αναζήτηση εκ μέρους των Εκκλησιών μας, της κοινής πίστεως της αδιαιρέτου Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας, θα πρέπει να είναι η μόνη επιδίωξη και ο μόνιμος στόχος μας.
Θα ήθελα όμως να απευθυνθώ και προς μία μικρή μερίδα Ορθοδόξων που, καλή τη πίστει, πιστεύω, επαναλαμβάνουν αποσπασματικά και εκτός από τη συνάφεια για την οποία εγράφησαν ή θεσπίστηκαν, κάποιους ιερούς κανόνες και σκανδαλίζονται από την συμπροσευχή με μη Ορθοδόξους. Και τους ερωτώ: Αν την κοινή συμπροσευχή απαγόρευαν οι Κανόνες, τότε η Εκκλησία θα επέτρεπε στους κατηχουμένους, που ήταν αβάπτιστοι ή ενδεχομένως ανήκαν σε άλλες ομολογίες ή αιρέσεις, να συμμετέχουν σ’ ένα μέρος της Θείας Λειτουργίας; Ή, δεν συνιστά συμπροσευχή η τέλεση μικτών γάμων, η τέλεση δηλαδή του μυστηρίου του στεφανώματος σε δύο ανθρώπους εκ των οποίων ο ένας (είτε ο άνδρας είτε η γυναίκα) είναι ετερόδοξος; Άλλη, επομένως, είναι η πρόνοια των Ιερών Κανόνων και άλλος ο σκοπός τους.
Κι από την άλλη, δεν συνιστά εγωϊσμό, και μάλιστα εωσφορικό εγωϊσμό, το να θέτει κάποιος, είτε λαϊκός είτε κληρικός, την γνώμη του πάνω από τη γνώμη και τις αποφάσεις των τοπικών συνόδων όλης της Ορθοδοξίας; Έπαυσε μήπως ο Παράκλητος, να συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, να φωτίζει τη σκέψη και να κατευθύνει τα διαβήματα των εν Συνόδω συνερχομένων και διαβουλευομένων Ιεραρχών, και επιδημεί επιλεκτικά μόνο σ’ αυτούς; Καιρός λοιπόν να ανανήψουν. Να προσγειωθούν και να αποκτήσουν την σώζουσα ταπείνωση. «Έχουσι την γνώσιν οι φύλακες».Θα ήθελα και πάλιν να καλωσορίσω όλους τους διακεκριμένους εκπροσώπους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και να ευχηθώ τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος για ευόδωση των εργασιών της συνάντησής τους. Δεν θα μπορούσα όμως να περατώσω τον λόγο αν δεν αναφερόμουν, πολύ σύντομα, στη σημερινή δεινή θέση της Εκκλησίας της Κύπρου και του πληρώματός της, εξ αιτίας της συνεχιζόμενης για 35 χρόνια επίθεσης και κατοχής, από ένα βάρβαρο στην κυριολεξία, γείτονα κατακτητή. Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την παρουσία 120 χιλιάδων Μουσουλμάνων στην Κύπρο, που αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού της νήσου, μας επετέθη βάναυσα και κατέκτησε το 37% του εδάφους μας. Έδιωξε όλους τους Χριστιανούς Έλληνες κατοίκους από τα εδάφη τους και μετέφερε 450.000 εποίκους από την Ανατολία με σκοπό την αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της νήσου μας. Ο εποικισμός συνεχίζεται και σήμερα, ο δε Τούρκος πρωθυπουργός μάς απείλησε με ένα εκατομμύριο εποίκους. Οι Χριστιανοί εκτοπισθέντες (το 40% του πληθυσμού της Κύπρου) υποφέρουν στην προσφυγιά. Κι όλοι μας αγωνιούμε για το μέλλον, αφού ξεκάθαρα φαίνονται οι διαθέσεις της Τουρκίας για κατάληψη και εκτουρκισμό ολόκληρης της Κύπρου, όπως έκαμε στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας πριν από λίγα χρόνια. Πεντακόσιοι ναοί μας στα κατεχόμενα καταστράφηκαν. Άλλοι έγιναν μουσουλμανικά τεμένη, άλλοι μάντρες ζώων κι άλλοι εγκαταλείφθηκαν στη φθορά του χρόνου. Σ’ εμάς, τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, δεν μας επιτρέπεται ούτε η επιδιόρθωση ούτε η χρήση τους.
Κάνουμε έκκληση σ’ όλους εσάς. Απευθυνόμαστε στα αδελφικά σας αισθήματα. Θυμηθείτε μας στις προσευχές σας αλλά και πιέστε τους ηγέτες των χωρών σας για απόδοση δικαιοσύνης στην Κύπρο.
Καλωσορίζοντάς σας ξανά στην Κύπρο, εύχομαι ευχάριστη διαμονή στον τόπο μας και ευόδωση των σκοπών της συνάντησής σας.
Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, 18 Οκτωβρίου 2009.
Είναι παλικάρι ο Κύπρου Χρυσόστομος. Ότι έχει να πει το λέγει σταράτα δεν φοβάται όπως κάποιοι άλλοι που ζυγίζουν τα πράγματα και αντί να πουν αυτά που πιστεύουν λένε αυτά που θα ήθελε να ακούσει μερίδα κάποιων ακραίων κύκλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤολμηρός, αληθινός, υπεύθυνος αρχιερατικός λόγος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη
Κατά τον Αρχιεπίσκοπο αφού η Εκκλησία επέτρεπε την είσοδο στο Ναό σε κατηχούμενους, επιτρέπεται η συμπροσευχή με αιρετικούς !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Να ρωτήσω για να μη τρελαθώ την αγαπητή, αλλά άγνωστη, Μαίρη, η οποία βρίσκει το λόγο «τολμηρό, αληθινό, υπεύθυνο αρχιερατικό λόγο» :
· Οι κατηχούμενοι έμεναν μέχρι το τέλος της Θ. Λειτουργίας ;
· Έλεγαν το «Πάτερ ημών» εκ μέρους των λοιπών πιστών ;
· Στην περίπτωση που – πριν γίνουν κατηχούμενοι – ήσαν «ιερείς», έβγαινε μήπως ο λειτουργός και αντάλλασσε μαζί τους το λειτουργικό ασπασμό ;
· Στην περίπτωση που – πριν γίνουν κατηχούμενοι – ήσαν «ιερείς», συμμετείχαν στη Ορθόδοξη Λειτουργία ενδεδυμένοι τα άμφιά τους ;
· Ώστε κήρυτταν στους πιστούς μέσα στο Ναό, αυτό που πίστευαν και στην παλιά τους κοινότητα ;
Μέχρι τώρα ήξερα ότι τίποτα από αυτά δεν έκαναν οι κατηχούμενοι, αλλά έμεναν μέχρι το Ευαγγέλιο, άκουγαν τη διδασκαλία και μετά αναχωρούσαν οπωσδήποτε. Φαίνεται θα έκανα λάθος !
2. Είχα παρεξηγήσει τον Πάπα ! Όμως τώρα μετά τις αναγκαίες διευκρινήσεις του Αρχιεπισκόπου :
· Χαίρομαι που ο Πάπας προσήλθε στον Πατριαρχικό Ναό το 2006 ως …κατηχούμενος !
· Δηλαδή ο Πάπας δέχθηκε ότι οι ευχές των κατηχουμένων τον αφορούν ! «ίνα ο Κύριος αυτούς ελεήσει, κατηχήσει τον λόγο της αληθείας, αποκαλύψει το ευαγγέλιο της δικαιοσύνης» !
· Ως … κατηχούμενος δέχθηκε λειτουργικό ασπασμό από το ιερουργό Πατριάρχη !
· Ως … κατηχούμενος φορούσε και τα άμφιά του !
· Ως … κατηχούμενος είπε το «Πάτερ ημών» εξ’ ονόματος των Ορθοδόξων !
· Ως … κατηχούμενος κήρυξε το Παπικό Πρωτείο μέσα στον Πατριαρχικό Ναό !
Δόξα τω Θεώ !
3. Το παράξενο είναι ότι όσοι χρησιμοποιούν αυτού του επιπέδου την πολύ ρηχή επιχειρηματολογία για το επιτρεπτό της συμπροσευχής με αιρετικούς, δεν αντιλαμβάνονται ότι επιβεβαιώνουν μάλλον την απαγόρευσή της !
Το επιχείρημα ότι αφού η Εκκλησία επιτρέπει στους κατηχουμένους να συμμετέχουν στη λατρεία, τότε δεν απαγορεύεται και για τους αιρετικούς θυμίζει το δικαστικό ανέκδοτο : Ο κατηγορούμενος διαμαρτύρεται, διότι ο εισαγγελέας τον εγκαλεί γιατί σκότωσε με το τραπεζομάχαιρο τη σύζυγό του. Στην απολογία του παραδέχεται ότι αυτός είναι ο δολοφόνος, αλλά διαμαρτύρεται λέγοντας ότι όλος ο κόσμος χρησιμοποιεί τραπεζομάχαιρα και κατά συνέπεια δεν έκανε κάτι αξιόμεμπτο !
4. Ερώτημα προς απάντηση : Οι Πατέρες και Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι που απαγορεύουν ρητά τη συμπροσευχή δεν γνώριζαν ότι οι κατηχούμενοι επιτρέπεται να μένουν στη λατρεία ; Πώς λοιπόν θέσπισαν τέτοιες διατάξεις και πώς μέσα στους αιώνες τις εφάρμοζαν με αυστηρότητα μάλιστα ; Σήμερα μάθαμε την ύπαρξη των κατηχουμένων και γι’ αυτό επιτρέπουμε τις συμπροσευχές ;
π. ΑΚΓ
Σεβαστέ μου αν και άγνωστε π. ΑΚΓ δεν υποχωρώ καθόλου από τον σαφή χαρακτηρισμό τον οποίο έκανα για τον λόγο του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου. Τόσο η ομιλία του Αρχιεπισκόπου όσο και η συνέντευξη του Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου την οποία διάβασα αλλού βάζουν κατά την δική μου άποψη τα πράγματα στην θέση τους. Τα όσα διάβασα από σας δεν μου λένε τίποτα. Αισθάνομαι όμως την υποχρέωση να σας αφιερώσω με αγάπη και σεβασμό τα παρακάτω λόγια του Κύπρου Χρυσοστόμου «Κι από την άλλη, δεν συνιστά εγωϊσμό, και μάλιστα εωσφορικό εγωϊσμό, το να θέτει κάποιος, είτε λαϊκός είτε κληρικός, την γνώμη του πάνω από τη γνώμη και τις αποφάσεις των τοπικών συνόδων όλης της Ορθοδοξίας; Έπαυσε μήπως ο Παράκλητος, να συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, να φωτίζει τη σκέψη και να κατευθύνει τα διαβήματα των εν Συνόδω συνερχομένων και διαβουλευομένων Ιεραρχών, και επιδημεί επιλεκτικά μόνο σ’ αυτούς; Καιρός λοιπόν να ανανήψουν. Να προσγειωθούν και να αποκτήσουν την σώζουσα ταπείνωση. «Έχουσι την γνώσιν οι φύλακες».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ π. ΑΚΓ έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις αποφάσεις των Ιερών Συνόδων των κατά τόπους Εκκλησιών από την επιλεκτική δική σας. Για να κάνουν οι Ιεράρχες μας συμπροσευχή σε κάποιους Ιερούς κανόνες θα στηρίζονται. Κάτι παραπάνω γνωρίζουν οι Πατριάρχες οι Αρχιεπίσκοποι και οι Μητροπολίτες από σας.
Προτιμώ να πειθαρχώ στην Σύνοδο της Εκκλησίας από ότι στην προσωπική σας άποψη.
Μαίρη
Αφιερωμένες στη λογική της αγαπητής Μαίρης οι δύο παραπομπές :
ΑπάντησηΔιαγραφήα) το συναξάριο της 14 Σεπτεμβρίου (ολόκληρο, όχι μόνο περί του Τιμίου Σταυρού) και
β) http://misha.pblogs.gr/2009/10/apokleistikes-eikones-probatwn-me-tyflh-empistosynh-stoys-poimen.html
π.ΑΚΓ
ΥΓ. Εγώ πάντως ερωτήσεις έκανα !
Κακό είναι ;!
Ευχαριστώ για τις αφιερώσεις π. ΑΚΓ. Ναι, όποιος δείχνει εμπιστοσύνη σε «ποιμένα» όπως εσείς, αυτή θα είναι η κατάληξη του. Η εμπιστοσύνη η δική μου είναι στους Ποιμένες τους Καλούς, που έχουν την Αποστολική Διαδοχή, και φροντίζουν για την σωτηρία του ποιμνίου και όχι για την απώλεια. Το να θέτει κάποιος ερωτήσεις δεν είναι κακό, το να παραμένει στην πλάνη του είναι καταστροφικό. Σας αφιερώνω κάτι από τα σοφά λόγια του Αρχιεπισκόπου Κύπρου «Άλλη, επομένως, είναι η πρόνοια των Ιερών Κανόνων και άλλος ο σκοπός τους.» ρίξτε μια ματιά στον «σκοπό» διότι σας βλέπω στο τσιγκέλι της απώλειας και αυτό με κάνει να πονώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη
Τι θέλουν να μας πουν τα σφάγια που υποδείξατε πάτερ; Ο Χριστός ήλθε για να σώσει το χαμένο πρόβατο. Το μπλοκ του misha και τα περισσότερα που είδα δεν μου άρεσαν. Μάλλον μου πάει προς ιεροεξεταστή Ισπανό στην αντιμετώπιση κάποιων πραγμάτων. Ως τώρα καλά τα γράφατε. Με αυτό το σχόλιο κάπου μου την σπάσατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστή η Μαίρη. Υπακοή στην εκκλησία, όχι στον κάθε Ιερέα που ομιλεί εκ του ασφαλούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες τα Μαίρη...
Αγαπητή κυρία Μαίρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή εγώ είμαι αυτός που είμαι και φαίνεται ότι με γνωρίζετε πολύ καλά για να με περιγράφετε με τόση βεβαιότητα, σας παραπέμπω σε κείμενα άλλων :
1. «Ὅθεν καί ἐπισκήπτομαι (παραγγέλλω) πάσι τοῖς λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδί ἀπό τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ . καί μηδέ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδέ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δέχεσθε τήν τυχοῦσαν. Κρεῖσσον γάρ ἐστίν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθε κατά μόνας ἤ ἐπ’ Ἐκκλησίας συνάγεσθε μετά τῶν λατινοφρόνων». Δεν λέει των Λατίνων, αλλά των λατινοφρόνων !.
2. «Ἀποφαίνεται πάλι σήμερα ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ … ὅτι (ὁ Παπισμός) εἶναι αἵρεση καί οἱ ὀπαδοί του αἱρετικοί … Ἐπίσης οἱ συνάξεις πού συγκροτοῦνται ἀπό αὐτούς εἶναι αἱρετικές καί κάθε κοινωνία πνευματική τῶν Ὀρθοδόξων τέκνων … μέ αὐτούς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ΄ κανόνας τῆς Γ΄ Οἴκ. Συνόδου».
3. ««Ὁ Ἱερός Κανών (Ι΄) τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων δέν προσδιορίζει ποία ἀκριβῶς προσευχή ἤ ἀκολουθία ἀπαγορεύεται, ἀλλά ἀπαγορεύει κάθε κοινήν μεθ’ αἱρετικῶν προσευχήν, ἔστω καί κατ’ ἰδίαν («συνευξάμενος»). Εἰς τάς οἰκουμενιστικάς κοινάς προσευχάς μήπως δέν γίνωνται καί ἁδρότερα καί εὐρύτερα τούτων; … Μήπως ὅμως δέν συμβαίνει … νά εὐλογοῦν αἱρετικοί ρωμαιοκαθολικοί ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, προτεστάνται πάστορες, ἀκόμη δέ καί γυναῖκες ;(!)».
4. «Δέον ἵνα οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοί ἀντιπρόσωποι ὦσιν ὅσῳ τό δυνατόν ἐφεκτικοί (=διστακτικοί) ἐν ταῖς λατρευτικαῖς μετά τῶν ἑτεροδόξων συνάξεσιν, ὡς ἀντικειμέναις πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί ἀμβλυνούσαις τήν ὁμολογιακήν εὐθιξίαν τῶν Ὀρθοδόξων» (πατριαρχική Εγκύκλιος 1952)
5. «Περί τῶν συμπροσευχῶν μετά τῶν ἑτεροδόξων ὑπενθυμίζομεν ὑμῖν ὅτι ἤδη ἀπό τοῦ ἔτους 1952 τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον … φρονεῖ ὅτι “Δέον ἵνα οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοί ἀντιπρόσωποι ὦσιν ὅσῳ τό δυνατόν ἐφεκτικοί (=διστακτικοί) ἐν ταῖς λατρευτικαῖς μετά τῶν ἑτεροδόξων συνάξεσιν, ὡς ἀντικειμέναις πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί ἀμβλυνούσαις τήν ὁμολογιακήν εὐθιξίαν τῶν Ὀρθοδόξων…”. Συνεπῶς, εἶναι ἄδικον νά ἀποδίδονται εὐθῦναι εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά, τυχόν, παραβιάσεις τῆς συστάσεως αὐτοῦ αὐτῆς ὑπό διαφόρων κληρικῶν καί δή κατά τό πλεῖστον ἀνηκόντων εἰς ἄλλας Ἐκκλησίας. Σημειωτέον ὅτι, ὡς γνωστόν κατά τήν Διορθόδοξον Συνάντησιν τῆς Θεσ/νίκης (29/4-2/5/1998) ἀπεφασίσθη, κατόπιν πρωτοβουλίας τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Πατριαρχείου, … ὅπως οἱ Ὀρθόδοξοι Σύνεδροι, οἱ μέλλοντες νά συμμετάσχουν εἰς τήν ἐν Χαράρε Η΄ Γενικήν Συνέλευσιν τοῦ Π.Σ.Ε., μή συμμετάσχουν εἰς οἰκουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας καί ἄλλας θρησκευτικάς τελετάς διαρκούσης τῆς Συνελεύσεως, τοῦτο δέ ἀποτελεῖ ἐκδήλωσιν τῆς ἰσχύος τῆς σταθερᾶς γραμμῆς της ὡς ἄνω Ἐγκυκλίου τοῦ 1952, ἡ ὁποία οὐδέποτε ἀνεκλήθη, ἔστω καί ἄν, ἄνευ συναινέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, παρεβιάσθη ἐνίοτε».
Να σας σημειώσω τα στοιχεία των ομοφρόνων μου ποιμένων :
Το πρώτο κείμενο είναι του Αγ. Γερμανού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως !
Το δεύτερο κείμενο είναι απόφαση της Συνόδου Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων (1848).
Το τρίτο είναι του π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Καθηγητού Δογματικής και σύγχρονου Ομολογητού.
Το τέταρτο της Πατριαρχικής Συνόδου περί τον Αθηναγόρα, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και
Το πέμπτο του Βαρθολομαίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
π. ΑΚΓ
ΥΓ : 1. Αν μπορέσετε να απαντήσετε στα ερωτήματα που σας έθεσα στα προηγούμενα σχόλια θα σας είμαι ευγνώμων.
2. Ίσως σας διέφυγε το Συναξάριο της 14 Σεπτεμβρίου. Υπάρχουν εκεί κάποιες απαντήσεις περί της υπακοής σε ποιμένες με Αποστολική Διαδοχή.
3. Και ένα ακόμα ερώτημα για «τα σοφά λόγια του Αρχιεπισκόπου» : «Άλλη, επομένως, είναι η πρόνοια των Ιερών Κανόνων και άλλος ο σκοπός τους». Τελικά ποιος είναι ο σκοπός των Ι. Κανόνων;;; Εσείς καταλάβατε ;
παπα Αναστάση,
ΑπάντησηΔιαγραφήμην περιμένεις απάντηση στα γραφόμενάσου, ούτε στην άλλη ζωή.
Άλλα ρωτάς, και σε άλλα απαντούν ή θα αρχίσουν τους χαρακτηρισμούς.
Εγώ ήξερα ότι όποιος χαρακτηρίζει τον άλλο εγωιστή μάλλον ίδιος είναι.
Ευτυχώς εδώ δεν βρίζουν τουλάχιστον. Γιατί σε άλλο ιστολόγιο ό,τι απωθημένα έχει ο καθένας τα βγάζει.
Πάντως οι "υπάκουοι αμνοί" είναι πολύ ωραίο και ας στενοχωρήθηκαν κάποιοι.
Τι να απαντήσουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορούν να πουν τίποτα.
Δεν γνωρίζουν τους Αγίους και Ιερούς Κανόνες της Αγίας Ορθοδοξίας μας.
Το μόνο που ακούν είναι ηθικοπλαστικά κηρυγματάκια.
Γι’ αυτούς όλα τούτα που αναφέρει ο ευλαβής τούτος αγωνιστής κληρικός είναι άγνωστα.
Δυστυχώς λίγοι οι πιστοί στην Ορθόδοξο πίστη.
Όμως αυτοί οι λίγοι είναι δυνατοί διότι έχουν την ΑΛΗΘΕΙΑ του Τριαδικού Θεού μέσα τους.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ.
Οι αιρετικοί και οι οπαδοί τους θα καταισχυνθούν.
Αγαπητέ ανώνυμε 11:26
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Στην Εκκλησία μας αναφερόμαστε σε ΛΟΓΙΚΑ πρόβατα. Αυτό σημαίνει αξιοποίηση του χαρίσματος της λογικής που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε. Όταν λοιπόν διαβάζουμε μια κριτική στους λόγους κάποιων για σοβαρά πνευματικά θέματα, οφείλουμε να ερευνήσουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας (χρόνος, εξειδικευμένες γνώσεις, πρόσβαση σε πηγές, αντίληψη για κάποια θέματα κλπ) και να καταθέσουμε τα όποια, μικρά ή εκτενή, πορίσματά μας με αγάπη και απλότητα. Εάν δεν έχουμε δυνατότητα μελέτης και έρευνας τότε ίσως καλύτερα να μη μιλάμε.
2. Βασική αρχή της συζήτησης πρέπει να είναι το αρχαίο : «ζητητέον ου τις ο λέγων, αλλά τι το λεγόμενον». Το «λεγόμενο» οφείλουμε να ερευνούμε.
Αν έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη σε κάτι που ειπώθηκε, επειδή το είπε «τις», σπουδαίος και τρανός, χωρίς να το θέσουμε στη βάσανο της έρευνας, τότε κινδυνεύουμε να βρεθούμε στη θέση των αμνών της φωτογραφίας…
3. Μη ξεχνάμε ότι στην Ορθοδοξία μας δεν έχουμε ex officio αλαθήτους…
Μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας μας βρέθηκαν πολλές φορές «τινές», σπουδαίοι και τρανοί που έσφαλαν πολύ σοβαρά. Το συναξάριο της 14 Σεπτεμβρίου ομιλεί για 7 Πατριάρχες που αναθεματίστηκαν ως αιρετικοί από την Στ΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία δικαίωσε τον απλό μοναχό Μάξιμο τον Ομολογητή. Τον Άγιο Μάξιμο τον είχαν εξορίσει με τη λογική ποιος είσαι εσύ; Εμείς είμαστε οι Πατριάρχες που ξέρουμε καλύτερα !
4. Και για να μην παρεξηγηθώ : Δεν λέω ότι εγώ είμαι αλάθητος και οι άλλοι λανθασμένοι (δεν είμαι τόσο ανόητος!). Αλλά, βρε παιδί μου, ας αντιταχθεί τεκμηριωμένος αντίλογος στο λόγο μέσα από την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ας απαντηθούν τα ερωτήματα που τίθενται στο διάλογο.
5. Λέει ο άλλος ανώνυμος 2:37 : «Υπακοή στην εκκλησία, όχι στον κάθε Ιερέα που ομιλεί εκ του ασφαλούς». Και να τον ρωτήσω : πότε, φίλε, σου ζήτησα να κάνεις υπακοή σε μένα ; σιγά μην πάρω απάντηση! Ή τι σημαίνει «υπακοή στην εκκλησία» για το συγκεκριμένο θέμα της συζήτησης ; πάλι δεν θα πάρω απάντηση.
π. ΑΚΓ
Μα σε ποιους μίλαγε Κύπρου; δεν υπήρξε κάποιος να τον συνετίσει όταν εκφωνούσε αυτά τα ατεκμηρίωτα που έλεγε για να παραπλανήσει τους πιστούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήO Kύπρου είναι λεβέντης , τέτοιο Αρχιεπίσκοπο θέλουμε , να τιμωρίσει κάποιους ταλιμπάν καλογήρους που υπογράφουν κάτι γιαλαντζί ομολογίες & κάτι εγγάμους ιερείς που θεολογούν υπέρ τον Φειδά & κάτι γεροντίδια & γραϊδια λιποτάκτες των Νεκροταφείων που φωνασκούν ερήμην
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνεις κ.σχολιαστά 11:40ότι το επαινετικό σου σχόλιο για τον Κύπρου αποτελεί δυσφήμηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίμονο στον Αρχιεπίσκοπο να έχει επαίνους από ανθρώπους που το στόμα τους ξερνά τέτοια εσωτερική δυσωδία! Δεν σε ξέρω αλλά βρωμάς από μακρυά!
Πέστα επιτέλους ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ….. έτσι μπράβο και μια φωνή πραγματικά ρεαλιστική.
ΑπάντησηΔιαγραφή