Συγκίνησε για μία ακόμη φορά η παρέλαση των πομάκων μαθητών στο Μεγάλο Δέρειο.

Μεγάλο Δέρειο,
Τετάρτη, 28η Οκτωβρίου 2009, ώρα 11:00 πμ.





Παρακολουθήσαμε σήμερα την παρέλαση και τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου στο χωριό Μεγάλο Δέρειο στην ακριτική μας Θράκη.
Εκεί όπου η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου συνεχίζει απτόητη το έργο της.
Το "ηρωική" δεν είναι σχήμα λόγου αλλά βρίσκει αληθινά έκφραση στο πρόσωπο αυτής της δασκάλας.
Της δασκάλας που άντεξε

• στις πιέσεις και στους εκβιασμούς του Τουρκικού Προξενείου και των εγκαθέτων του,

• που άντεξε στον ξυλοδαρμό αλλά στις απειλές ακόμη και για τη ζωή της,

• που άντεξε στις προσπάθειες περιθωριοποίησης και κατασυκοφάντησης της,

και που τώρα μπορεί να καμαρώνει τους μαθητές της να τραγουδάνε το "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" και να απαγγέλλουν ποιήματα για την εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου.
Παρουσία δεκάδων επισήμων αλλά κυρίως των εκατοντάδων πομάκων κατοίκων του Μεγάλου Δερείου χαρήκαμε μία ακόμη χρονιά την όμορφη παρέλαση των μικρών μαθητών, τις καταθέσεις στεφάνων, την απαγγελία ποιημάτων από ΟΛΟΥΣ τους μαθητές του σχολείου και κατασυγκινηθήκαμε ακούγοντάς τους να τραγουδάνε τα τραγούδια και τον εθνικό μας ύμνο κυματίζοντας τις σημαίες τους και πέφτοντας με το πέρας της γιορτής στην αγκαλιά της δασκάλας τους.
Παραθέτουμε μερικές φωτογραφίες αν και δύσκολα μπορούμε να μεταδώσουμε τέτοια έντονη συγκίνηση.
Ειλικρινά, αν θέλετε στην επόμενη παρέλαση να δακρύσετε, κάντε τον κόπο και ανεβείτε στο Μεγάλο Δέρειο.
Τέλος,
επειδή από ότι φαίνεται πολλοί προσπαθούν να αλλοιώσουν το νόημα της εθνικής μας γιορτής και από "περήφανο-νικηφόρο-ηρωϊκό έπος των Ελλήνων" να τον μετατρέψουν σε μηνύματα για το "περιβάλλον", την "οικονομία" και πολλές "κοινωνικοπολιτικές ασυναρτησίες", εμείς θα βροντοφωνάξουμε σε όλους αυτούς τους φτηνούς "κουλτουριάρηδες" και "πολιτικάντηδες" ότι

Η Ελλάδα ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούνε να μας κάνουν να ξεχάσουμε, εκεί, στα βορειοηπειρωτικά βουνά, θα συνεχίσουν να παραμένουν άταφα τα νεκρά σώματα των χιλιάδων ηρώων μας, περιμένοντας την αναγνώριση της θυσίας τους και την δικαίωση από μια γενιά μπουχτισμένη από ηδονές, υλικά αγαθά και τραγική έλλειψη ιδανικών.
Ίσως μια μέρα,
δίπλα στις φωτογραφίες των πολεμιστών του 1940, προστεθούν και σημερινοί ήρωες και ηρωίδες που δεν οπισθοχωρούν στις απειλές και συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά το κεφάλι.
Και μας κάνουνε αληθινά περήφανους.

Πηγή:ΑντιΠαρακμή