Αν υπήρχε τρόπος να συλλέξω τις ατέλειωτες σταλαγματιές της πικρίας του ποιμνίου μου και της πικρίας των ποιμνίων των άλλων ποιμένων. νεώτερων αδελφών μου και συλλειτουργών μου και να τους τις παρουσιάσω. όχι για να τους καταγγείλω ως υπόλόγους, αλλά για να τους υπομνήσω. αδελφικά. ότι “ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου έγερθηναι” (Ρωμ. ιγ' 11). θα το έκανα δίχως να υπολογίσω την κατακραυγή. που θα προερχόταν από μια ενδεχόμενη μειοψηφία. Το εμπόδιο. που με αναστέλλει, είναι η βαρειά, πολύχρονη και πικρότατη προσωπική μου εμπειρία. ότι “οι μωμούντες”. Οι φορείς του εκκλησιαστικού ωμοφορίου. που σπιλώνουν το “χάρισμα” του Παναγίου Πνεύματος και την αποστολή τους, δεν είναι λίγοι. Δεν είναι μια δράκα. που την υπερκαλύπτει η εξαγνισμένη και φωτισμένη πλειοψηφία. Αλλά δέσμη ολόκληρη. “τάγμα αμαρτωλό”. που δε διστάζει ακόμα και αφορισμούς να εξαγγέλλει δημόσια, ενάντια στο ποίμνιο, με σκοπιμότητα τη φραγή των χειλέων του και το πνίξιμο της αγωνίας της καρδιάς του.Το γεγονός, που αποδυναμώνει την πικρία της επικαιρότητας και ανοίγει διόδους ελπίδας, είναι ότι ο ουρανός είναι πάντα ανοιχτός. Ο Κύριός μας, η Κεφαλή και Αρχιποιμένας της Εκκλησίας μας, είναι πάντα σκυμμένος πάνω από τα κεφάλια του λαού του. Ακούει τις προσευχές. Εκτιμάει τις σταλαγματιές της πίκρας και της οδύνης. Και ή απλώνει τη σκέπη της προστασίας Του και της ευλογίας Του ή “ποιήσας φραγγέλιον εκ σχοινίων πάντας εκβάλλει εκ του ιερού ... ” (Ιωάν. β' 15).
Ο Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου