Η ετήσια Συνέλευση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ολοκληρώθηκε. Οι εισηγήσεις και Οι συζητήσεις περατώθηκαν. Οι πόρτες έκλεισαν. Οι σύνεδροι ταξίδεψαν στις εστίες τους. Τα δημοσιογραφικά δελτία σκόρπισαν, στους πέντε ανέμους της πληροφόρησης, το μήνυμα, ότι τα “σοβαρά θέματα των καιρών” μελετήθηκαν και αντιμετωπίστηκαν, με κάθε προσοχή και με κάθε διάκριση. Και στον πίνακα της επικαιρότητας αναρτήθηκε -από ποιο τολμηρό χέρι;- το αχνό χάραγμα της ελπίδας, ότι η πυορροούσα διοίκηση της Εκκλησίας μας μπήκε στη διαδρομή της ανάνηψης. του επανασυνδέσου της με την αλυσίδα της Αποστολικής εγκυρότητας. Και της ταυτοποίησής της με τα επισκοπικά αναστήματα της Πατερικής αγιότητας.Αυτή είναι η αισιόδοξη νότα, πού ήχησε -όχι και τόσο μελωδικά- από τη στημένη, Συνοδική έξαγόρευση. Διατυμπανίστηκε, άλλά δεν έπεισε. Ανάπαυσε και παράδωσε στην αγκαλιά του Μορφέα, τη χρυσοστόλιστη ομήγυρη των ποιμένων, αλλά δεν έστησε γέφυρες, για να καλύψει το χάσμα και την απόσταση, που κρατούν, σε ψυχρή απομόνωση και αποξένωση τις ακοές και τις ψυχές του προβληματισμένου και πικραμένου ποιμνίου.
Ο λαός, το πλήρωμα της Εκκλησίας, το “λογικό” ποίμνιο, συνεχίζει να πιέζεται από το σφύξιμο της αγωνίας. Και διατηρεί αθεράπευτη τη γεύση της πικρίας. ως μοναδικό απόκτημα, στην πληγωμένη καρδιά του. …
Ο Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου