Διχασμός

Διχασμός

Στην νύχτα της αθλίας μου ψυχής την άναστρη
βιολιά αντηχούν από την Ρώμη και τη Βαβυλώνα
και το τραγούδι των κιθαρωδών απ’ τη Βαγδάτη και την Καρχηδόνα!

Της Θηβαΐδος, του Σινά, των Ακοιμήτων και του Άθω
τα δάκρυα και οι στεναγμοί σταλάζουν μεσ’ στην καρδιά μου.

Ω! τι παράδοξο συμπόσιο κάθε νύχτα αντηχεί
και πλημμυρίζει την ψυχή μου από πόθο και ντροπή.

Οι καλεσμένοι μου της Αγριππίνας είναι γυιοί,
της Μεσσαλίνας και του Καίσαρα Βοργία αδελφοί,
αναθρεμμένοι στων Βουρβόνων την αυλή.
Κι’ ανάμεσά τους έχω βάλει να καθίσουν
οι ασκητές της Θηβαΐδος και του Άθω οι μοναχοί.

Μέσα στην άναστρη κι’ ασέληνη καρδιά μου
κάθε βραδιά το πιο παράδοξο συμπόσιο αντηχεί.
Το βέβηλο το χέρι μου της Βαβυλώνος το κρασί
μεσ’ από της Ρώμης της τρανής κερνά την κούπα τη χρυσή!

Εμέθυσα απ’ το στρήνος της και το ποτήρι της Ζωής
στο ίδιο το τραπέζι τόβαλα μεσ’ στα ποτήρια της ντροπής.

Ω ευσπλαχνία θεϊκή,
της δίκαιής σου της οργής
τ’ αστροπελέκι σβήσε
κι’ απ’ το μεθύσι του κακού
τη θολωμένη μου ψυχή
μεσ’ στην ηλιόφωτη αυγή
παντοτινά λευτέρωσε
και στην θερμή σου αγκαλιά
μέσα για πάντα κλείσε.