Μια προσωπική ιστορία

Ο Ισµαήλ Μπεάχ, ήταν παιδί 13 χρόνων, όταν τον υποχρέωσαν να πάρει το όπλο στο χέρι και, για δυο χρόνια, να 'ναι στρατιώτης στη Sierra Leone, µια από τις πιο φτωχές χώρες της Δυτικής Αφρικής, που, για πολύ καιρό, βρισκόταν σε εµπόλεµη κατάσταση. Στα 27 του χρόνια ο Ισµαήλ κυκλοφορεί ένα βιβλίο, µε τίτλο “Το δρόµο που διέτρεξα”, µέσα στο οποίο διηγείται τις τροµερές εµπειρίες του.
Το 1992 -γράφει- στο χωριό του ξέσπασε πόλεµος. Ήταν τότε, 12 χρονών. Για ένα χρόνο, άλλοτε µόνος και άλλοτε µαζί µε άλλους, κρυβόταν µες στο δάσος. Οι γονείς και τα αδέλφιά του είχαν σκοτωθεί. Μια µέρα, έπεσε στα χέρια της στρατιωτικής φρουράς ενός άλλου χωριού. Ο αρχηγός τους τον πίεζε να πάρει το όπλο, για να εκδικηθεί το χαµό των δικών του. Το αρνήθηκε. Μα, τελικά τον πότισαν µε διεγερτικές ουσίες για να. .. αντέξει να σκοτώσει!
Το 1996 η Unicef κατόρθωσε να τον τοποθετήσει σε ένα κέντρο αποκαταστάσεως, µαζί και µε άλλα “παιδιά θύµατα”. Ο Ισµαήλ αργότερα, πήγε στο σπίτι ενός θείου του. Μα και πάλι τον στρατολόγησαν, ώσπου τελικά, ύστερα από πολλές περιπέτειες, τον συνάντησε µια Αµερικανίδα συγγραφέας, όλως τυχαίο.
Συγκινήθηκε από την ιστορία του παιδιού και αποφάσισε να το πάρει µαζί της στη Νέα Υόρκη και να τον υιοθετήσει Από δω και πέρα ο Ισµαήλ εισπράπει την αγάπη, παλεύει να επουλώσει τις πληγές του, να ηρεµήσει, να µορφωθεί. Και όχι µόνο. Θέλει να σταθεί κοντά στα παιδιά-θύµατα της στρατολογίας, να τους δώσει ελπίδα για το µέλλον τους. Γι' αυτό και γίνεται “πρεσβευτής” της Unicef και γράφει την προσωπική του ιστορία.
Μια πραγµατικά συγκλονιστική ιστορία, που όµως, µέσα από την τραγικότητά της, εκπέµπει και ελπιδοφόρα µηνύµατα.
Πέρα από τις ακραίες αυτές περιπτώσεις, που και στις µέρες µας, δυστυχώς, δεν είναι λίγες (250.000 παιδιά σήµερα είναι στρατολογηµένα σε διάφορες χώρες!), όλοι µας, σε κάποια περίοδο της ζωής µας, πιθανόν να αντιµετωπίσουµε δυσκολίες, ίσως και πάνω από τα µέτρα µας. Τί γίνεται, τότε; Συνήθως, αιφνιδιαζόµαστε, πιστεύουµε πως δεν υπάρχει διέξοδος;
Ο Ισµαήλ Μπεάχ εδώ, µπορεί να µας γίνει δάσκαλος. Όχι µόνο δεν τα έχασε, αλλά κατάφερε να επουλώσει τις πληγές του, φυσικά µε πολύ αγώνα, µέχρι να ισορροπήσει ψυχικά, αλλά και αισθάνθηκε τον εαυτό του επιστρατευµένο, στο να βοηθήσει, µε τους τρόπους που εκείνος διάλεξε, τα χιλιάδες σηµερινά παιδιά-θύµατα και αυτά της βίας.
Πλάτυνε, έτσι, τους ορίζοντές του. Και, αν καταγράφει στο βιβλίο του την προσωπική του ιστορία, δεν ηρωποιεί τον εαυτό του, ούτε εκφράζει την πικρία του για τους βασανιστές του! Αλλά όπως ο ίδιος τονίζει, το κάνει για να στείλει µήνυµα αισιοδοξίας και ελπίδας, ιδιαίτερα σε παιδιά, που ξεκινάνε τη ζωή τους, κάτω από δύσκολες συνθήκες!Ας το εισπράξει ο καθένας µας αυτό το µήνυµα και ας το ισχυροποιήσει µέσα του. Εµείς, ως χριστιανοί, εκτός από τις ψυχικές δυνάµεις που διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι, έχουµε ένα επί πλέον προνόµιο: Να µπορούµε µε την προσευχή να καταφεύγουµε στον Παντοδύναµο Θεό και Πατέρα µας και να παίρνουµε ενίσχυση, για να αντιµετωπίζουµε τη ζωή, ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες, µε γενναίο φρόνηµα και µε εµπιστοσύνη στην αγάπη Του.

Περιοδικό “η Ζωή του Παιδιού”