ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ - π. Βόρις Μπομπρίνσκου

Ο ερχομός του Ιησού, του Υιού του Θεού, στη γή έχει κάτι το μυστικό. Πραγματικά, ο Υιός διασχίζει τους ουρανούς που αποτελούν το σύμβολο της απεραντοσύνης, της υπερβατικότητας, της παντοδυναμίας, του μεγαλείου και του απροσίτου που έχει ο Θεός. Ο Θεός κατοικεί στους ουρανούς, κι εμείς προσευχόμαστε μαζί με τον Ιησού: "Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...". Είναι όμως υπεράνω των ουρανών. Οι ουρανοί είναι σαν ένα εμπόδιο ανάμεσα στο Θεό και σε μας. Αυτό το εμπόδιο υπερβαίνεται σήμερα, μ΄ ένα τρόπο μυστικό. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται την κάθοδο του Θεού στη γη. Ούτε οι Άγγελοι, που πρώτοι μαθαίνουν και αινούν χαρμόσυνα το Θεό: "Δόξα εν υψίστοις Θεώ...".Γι΄αυτούς ο Θεός είναι στα ύψη του ουρανού, ψηλότερα απ΄ όσο μπορεί κανείς να φανταστεί, πέρα από κάθε λογική. Διασχίζει λοιπόν τους ουρανούς, διασχίζει τον κόσμο των αγγελικών δυνάμεων, χωρίς αυτές να το καταλάβουν, και φτάνει μέχρις εμάς, με μια μυστηριώδη γέννηση, που αγνοούν οι πάντες. Βρίσκεται στη γη μας και κανείς δεν το ξέρει, μέχρι τη στιγμή που οι άγγελοι το αναγγέλουν στους βοσκούς, μέχρι τη στιγμή που οι μάγοι έρχονται να Τον προσκυνήσουν. Ακόμη και η Μαρία και ο Ιωσήφ σιγά σιγά μαθαίνουν να γνωρίζουν το μυστικό της ταυτότητας του νεογέννητου.

Ο κόσμος φέρει μέσα του αυτό το σπήλαιο με το λίκνο του Ιησού. Συμβολίζει τα σκοτάδια του κόσμου. Φανερώνει τη μαυρίλα της άγνοιας, του μίσους αλλά και της οδύνης. Σ΄ αυτά ακριβώς τα σκοτάδια επιλέγει ο Ιησούς να γεννηθή. Καταδέχεται να έρθει σ΄ ένα τόπο απομακρυσμένο από το Θεό, όπου καμμιά άλλη προστασία δεν έχει εκτός από την αγάπη της μητέρας Του και των αγγέλων και από τη χάρη του Θεού. Η σκοτεινή νύχτα των Χριστουγέννων γλυκαίνει, χαροποιείται, φωτίζεται από ένα εσωτερικό φως, στοιχεία που μας μεταδίδει και η εικονογραφία της Γεννήσεως. Ήδη όμως η γέννηση του Χριστού μέσα στη φάτνη της Βηθλεέμ αποτελεί και σύμβολο της καθόδου Του στην καρδιά του ανθρώπινου πόνου. Ο Κύριος σαρκούμενος αναδέχεται όλη την οδύνη, όλη την ταλαιπωρία, όλη την ανθρώπινη αμαρτία. Και μεγαλώνει για να κατεβεί ακόμη πιο βαθιά στα σκοτάδια του κόσμου μας, αφού σαν άσπιλος αμνός παίρνει πάνω του την αμαρτία του κόσμου και φτάνει μέχρι τον σταυρικό θάνατο από αγάπη για μας.

Από τούτη τη στιγμή αρχίζει η αντίστροφη κίνηση: Αφού κατεβεί χαμηλά, μέχρι τον Άδη, ο Ιησούς ανεβαίνει. Σχίζονται και πάλι οι ουρανοί, τους διασχίζει και πάλι ο Υιός του Θεού, ενδεδυμένος την ανθρώπινη φύση, ένα ένδυμα που από δω και πέρα είναι αναπόσπαστα ενωμένο μαζί Του, μ΄ ένα δέσιμο τέτοιο, που συγκρίνεται με το μυστήριο του γάμου. Ο Θεός νυμφεύθηκε την ανθρωπότητα σ΄ έναν σύνδεσμο αγάπης και άπειρης τρυφερότητας, αγάπης και τρυφερότητας όμως που περιμένουν αντίστοιχη ανταπόκριση και από την πλευρά του ανθρώπου. Αυτό το μυστήριο εκφράζεται θαυμάσια και ψάλλεται μέσα στη Θεία Λειτουργία, ενώ οι Πατέρες το έχουν συνοψίσει με τον εξής εκπληκτικό λόγο: "Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν"." Ο Θεός επτώχευσε, ώστε να μας πλουτίσει με την πτωχεία του", γράφει ο απόσ. Παύλος. Με την πτωχεία Του, δηλαδή με την αγάπη Του.

Μας συνεπαίρνει λοιπόν ο Ιησούς ταυτόχρονα σε μια κάθοδο και σε μια άνοδο. Πρέπει να μάθουμε να ξεχνάμε τον εαυτό μας, να ταπεινωνόμαστε, να αγαπάμε κατά το πρότυπο του Υιού του Θεού, που δέχθηκε να εξουθενωθεί για χάρη μας, να αγαπάμε κατά το πρότυπο του Θεού Πατέρα, ο οποίος "τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε τον Υιό αυτού τον Μονογενή έπεμψε"(Ιω.3,16), κατά το πρότυπο του Αγίου Πνεύματος, που αναπαύεται στον Ιησού και του δίνει την δύναμη να προχωρεί όλο και πιο βαθιά στην αγάπη, μέχρι την τέλεια αυταπάρνηση, όλο και πιο βαθιά στην υπακοή, μέχρι θανάτου," θανάτου δε σταυρού". Και εκεί, στα βάθη της αυταπάρνησης, στα βάθη της υπακοής, ανακαλύπτουμε τη χάρη του Θεού, τη δύναμή Του, την ομορφιά και τη ζωή Του.

(Από το βιβλίο του πρωτ. Βόρις Μπομπρίνσκου "Ζήσε τα Χριστούγεννα" ,σ 17-21).

Υάκινθος.