Καθρέπτες - Στάχυς

Καθρέπτες


Σφαλίζω τα μάτια
κι ευθύς στο δωμάτιο
μπαίνω των κρυστάλλων.
Γύρω μου, ολόσωμοι καθρέπτες,
ίσια στα μάτια με κοιτούν
μέσα, ως το είναι μου βαθιά.
Λεπίδι κοφτερό
η αιχμηρή ματιά τους.
Ανέμου παγερού ριπή
η πορφυρή μορφή τους.
Γύρω μου παντού,
κομμάτια φρικτά,
η τραγική μορφή μου.
Τι είναι εδώ;
Χιλιάδες εγώ ρωτούν.
Ποιος είσαι εσύ;
Χιλιάδες απαντούν.
Χίλιοι εγώ, χίλιες φωνές.
Θλιβερή Βαβέλ στην επαρμένη μου ψυχή.
Γύρω μου γυρνώ
κι αντικρίζω ξένους.
Ποιοι είν’ όλοι αυτοί;
Τι από μένα αναζητούν;
Τι τάχα να προσμένουν;
Τίποτα. Απλά υπάρχουν.
Υπάρχουν για να με κοιτούν.
Απλά μ’ ακολουθούν.
Γιατί εγώ τους συντηρώ.
Εγώ τους ανατρέφω.
Όλοι αυτοί είμαι εγώ.
Εμένα κυνηγούν.
Εμένα μόνο λατρεύουν.
Εμένα επιθυμούν για πάντα ν’ αφανίσουν.
Μα πριν προλάβουν στον κόσμο των λυγμών
για πάντα να με κλείσουν,
τα μάτια ανοίγω
και απ’ το μαρτύριο
βγαίνω των κρυστάλλων.
Μα τι θλιβερό!
Μόλις απ’ την γυάλινη αγωνία μου συνέλθω,
αυτοί οι χίλιοι τραγικοί εγώ,
από μέσα μου ν’ αποδράσουν θέλουν.

Στάχυς