Για να ορίσουν τα συντάγματα και το πρώτο κι όλας σύνταγμα της Επιδαύρου της 1ης Ιανουαρίου 1822, για να ορίσουν, λοιπόν, ποίοι είναι Έλληνες, ορίζουν, στην παράγραφο β', «όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες». Και αυτολεξεί το ίδιο, η παράγραφος β' του «Οργανικού Νόμου της Επιδαύρου» του 1823 (Δευτέρα Εθνική Συνέλευσις του 1823 στον Άστρος) και άρθρον 6 παράγραφος α' του «Πολιτικού Συντάγματος του 1827» της Τροιζήνος.
Και πάρα πέρα. Στα συντάγματα αυτά βλέπεις την ψυχικήν ενότητα, την ψυχική στροφή του αγωνιζομένου έθνους προς το Βυζάντιο. Η παράγρ. Νη' του Συντάγματος της Επιδαύρου λέει ότι «άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαί διαδικασίαι βάσι ν έχουσιν τους νόμους των αειμνήστων ημών αυτοκρατόρων». Το ίδιο «οι νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων» εις το άρθρον π' του «Νόμου της Επιδαύρου» του 1823 (Συνέλευσις Άστρους), (Βλέπε και το γνωστότατο Διάταγμα της Αντιβασιλείας της 23 Φεβρουαρίου - 7 Μαρτίου 1835 «Περί Πολιτικού Νόμου»).
Έτσι, στην Επανάσταση τού 1821 ξαναφάνηκε η σύνθεση Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Το Γένος που αγωνίστηκε ήταν το Γένος των Χριστιανών και ήταν το Γένος των Ελλήνων. Και τα δύο αυτά ήταν ενωμένα τόσον στέρεα, ώστε οι περιπέτειες της Επαναστάσεως εσφυρηλατούσαν την ενότητα, δεν την πείραζαν καθόλου.
Μ’ αυτό το πνεύμα συνεχίσθηκε η επανάσταση ως την νίκη, ως την ίδρυση και διεθνή αναγνώριση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Και πάρα πέρα. Στα συντάγματα αυτά βλέπεις την ψυχικήν ενότητα, την ψυχική στροφή του αγωνιζομένου έθνους προς το Βυζάντιο. Η παράγρ. Νη' του Συντάγματος της Επιδαύρου λέει ότι «άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαί διαδικασίαι βάσι ν έχουσιν τους νόμους των αειμνήστων ημών αυτοκρατόρων». Το ίδιο «οι νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων» εις το άρθρον π' του «Νόμου της Επιδαύρου» του 1823 (Συνέλευσις Άστρους), (Βλέπε και το γνωστότατο Διάταγμα της Αντιβασιλείας της 23 Φεβρουαρίου - 7 Μαρτίου 1835 «Περί Πολιτικού Νόμου»).
Έτσι, στην Επανάσταση τού 1821 ξαναφάνηκε η σύνθεση Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Το Γένος που αγωνίστηκε ήταν το Γένος των Χριστιανών και ήταν το Γένος των Ελλήνων. Και τα δύο αυτά ήταν ενωμένα τόσον στέρεα, ώστε οι περιπέτειες της Επαναστάσεως εσφυρηλατούσαν την ενότητα, δεν την πείραζαν καθόλου.
Μ’ αυτό το πνεύμα συνεχίσθηκε η επανάσταση ως την νίκη, ως την ίδρυση και διεθνή αναγνώριση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Αλέξανδρος Τσιριντάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου