Σε πείσμα των καιρών - Στάχυς

Σε πείσμα των καιρών

Είμαι εδώ και συνεχίζω.
Ακάθεκτος
Σε πείσμα των καιρών, του καιρού
και του εαυτού μου.
Πολλά βράδια ξυπνώ από φωνές.
Σπαρακτικές φωνές, λυσσασμένες κραυγές.
Είναι του είναι μου οι ατσάλινες χορδές,
είναι οι τύψεις, που σα Λερναία Ύδρα
την καρδιά μου κυνηγούν.
Να αφανίσουν ότι απέμεινε απ’ αυτή.
Αυτή, που μου δίνει ακόμα
τη δύναμη να συνεχίζω.
Όμως όχι. Δεν λυγίζω.
Σε πείσμα όλων αυτών,
που την αθάνατη ψυχή μου πολεμούν.
Μόνο αυτή αλώβητη μου μένει.
Την έχω κρύψει.
Στο πιο απίθανο σημείο.
Πίσω απ’ της σκέψης τα πολύπλοκα πλοκάμια.
Μάλλον αυτή θα κυνηγούν.
Αυτή είναι ο στόχος.
Γι’ αυτό στην άμοιρη καρδιά ξεσπούν.
Όμως εγώ εκεί.
Σε πείσμα των καιρών και του εαυτού μου,
του ψεύτη εγωισμού μου.
Άλλα έλεγε, άλλα υποσχόταν.
Για αναβάσεις και για πτήσεις,
για δόξα και τιμή.
Τον πίστεψα και άφησα
την καρδιά μου εκτεθειμένη.
Τον εμπιστεύτηκα.
Αυτή την πίστη είναι τώρα που πληρώνω.
Πίστη στα πήλινα τα πόδια,
στα χάρτινα τα χέρια,
στην ψεύτικη καρδιά.
Όμως η αποπληρωμή
ακόμα αργεί
και τα εφόδια τελειώνουν.
Αν αφανιστεί η καρδιά,
τι άλλο μου ‘μεινε
για ενέχυρο να δώσω;
Έχω το πείσμα.
Και έχω πολύ.
Κατάλοιπο από την ακόρεστη
του αιώνος τούτου δίψα.
Σε πείσμα των καιρών, του καιρού,
του εαυτού μου και του πείσματός του.

Στάχυς