Μετά την φιλοξενία των 180 αδελφών εξ Αθηνών στην Κατασκήνωση της «Άγκυρας», κατευθύνθηκα προς την Κατασκήνωση της Χριστιανικής Εστίας Πατρών στον Αλισσό.Θα μπορούσα να πω ότι ο Αλλισσός είναι η Κατασκήνωση της "καρδιάς μου". Σε αυτή πέρασα με δεκάδες ομαδάρχες, και εκατοντάδες παιδιά, τα νεανικά μου χρόνια. Πρωτοπήγα ως ομαδάρχης, και μετά ως αρχηγός επί 15 έτη. Στην Κατασκήνωση αυτή της «καρδιάς μου» πέρασα συνολικά 153 μέρες της ζωής μου. Ενθυμούμε πως 1992 είχα 143 κατασκηνωτές δημοτικού με 12 ομαδάρχες. Μέρες δόξας και επιμελούς πνευματικής εργασίας. Από την Κατασκήνωση αυτή πέρασαν παιδιά που έγιναν λαμπροί επιστήμονες, εκλεκτοί οικογενειάρχες, ευλαβείς κληρικοί, συνετοί ιεραπόστολοι, και τόσες άλλες ευλογημένες ψυχές.
Η Κατασκήνωση εδώ και τρία χρόνια, είναι κλειστή, μετά τον σεισμό που έπληξε την περιοχή. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Χριστιανικής Εστίας Πατρών, καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες για την επαναλειτουργία της. Η Κατασκήνωση είναι ένα εργοτάξιο. Όμως τα χρήματα για την πλήρη αποκατάσταση των κτιρίων δεν φτάνουν.
Η Κατασκήνωση του «Αλισσού» πρέπει να ξαναγίνει.
Ας βοηθήσουμε όλοι μας.
Αγαπητέ μας Αναστάσιε υπολογίζεις μόνο τα αγόρια και αυτά που είχαν εσένα ως αρχηγό. Αν υπολογίσεις τα κορίτσια και της φοιτήτριες, τότε οι κατασκηνωτές και κατασκηνώτριες που πέρασαν από αυτή την κατασκήνωση είναι χιλιάδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς την έκκληση όλοι μας πρέπει να συνδράμουμε. Θα είναι το ελάχιστο αντίδωρο των ευεργεσιών που λάβαμε από αυτή.
Αξέχαστες στιγμές περάσαμε οι ομαδάρχες με τον Αναστάσιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗμέρες δόξας, μεγαλείου.
Τον ευχαριστώ που μου δίδαξε την αγάπη, την αφοσίωση το ιεραποστολικό πνεύμα.
Πραγματικά συγκινούμαι και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου αυτές τις ημέρες.
Αυτά τα χρόνια.
Ποτέ.
Τον ευχαριστώ για όλα
Ένας "βοηθός αρχηγού"
Ν
σαν κατασκηνωτης,ειχα στα παιδικα μου χρονια τον κ. Κωστοπουλο αρχηγο στον Αλισσο(1992 κ μετα...).Δεν μπορω να πω οτι εχω κ τις καλυτερες αναμνησεις απο την αρχηγια του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ 12:31, μην νομίσεις ότι έχω διαφορετική άποψη από εσένα, την ίδια γνώμη έχω και εγώ. Σε ευχαριστώ που το έγραψες «κομψά». Να είσαι καλά και να έχεις κάθε ευλογία στην ζωή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα εδώ είναι η κατασκήνωση και όχι η κριτική για τις αναμνήσεις του κατασκηνωτή προς τον αρχηγό. Σεβαστέ κ. Κωστόπουλε δεν κάνατε καλά που δημοσιεύσατε την κριτική του συγκατασκηνωτή. Προσπαθεί να μεταθέσει την ουσία των σκέψεων σας που είναι η οικονομική βοήθεια προς την κατασκήνωση. Εγώ το έγραψα κυριολεκτώντας και όχι «κομψά» όπως εσείς. Όσο για τις αναμνήσεις είναι φυσικότατο να υπάρχει πάντα και η δυσαρεστημένη μερίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αναφέρω μόνο λίγες περιπτώσεις ευγνωμοσύνης των αρχαίων πατριωτών μας προς ευεργέτες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ίδια ισχύουν και σήμερα και ας μου πουν κάποιοι πως υπερβάλω ή ότι είμαι και εκτός θέματος.
Πυθαγόρας 500 π.Χ. ετών 80: εξορία από πείνα.
Μιλτιάδης 489 π.Χ. ετών 65: φυλακή.
Αριστείδης 468 π.Χ. ετών 72: εξορία από πείνα.
Θεμιστοκλής 461 π.Χ. ετών 66: εξορία.
Αισχύλος 456 π.Χ. ετών 69: εξορία.
Περικλής 429 π.Χ. ετών 66: παραιτήθηκε κατηγορούμενος.
Φειδίας 429 π.Χ. ετών 66:...φυλακή.
Αναξαγόρας 428 π.Χ. ετών 72: εξορία.
Ηρόδοτος 429 π.Χ. ετών 59: εξορία.
Ικτίνος 420 π.Χ. ετών: εξορία.
Σοφοκλής 406 π.Χ. ετών 90: εξορία από πείνα.
Ευριπίδης 406 π.Χ. ετών 74: εξορία.
Αλκιβιάδης 404 π.Χ. ετών 48: εξορία.
Σωκράτης 399 π.Χ. ετών 71: ήπιε το κώνειο.
Θουκυδίδης 396 π.Χ. ετών 64: εξορία.
Αριστοφάνης 385 π.Χ. ετών 61: εξορία από πείνα.
Πλάτων 347 π.Χ. ετών 80: εξορία..
Ισοκράτης 338 π.Χ. ετών 99: εξορία.
Δημοσθένης 322 π.Χ. ετών 62: ήπιε δηλητήριο.
Αιτία θανάτου των Ελλήνων: φθόνος, αχαριστία, διχόνοια..
Αχ! Αυτή η αχαριστία μας.
Αρχηγέ σε πάω, είσαι καλή ψυχούλα.
ατυχής ο διάλογος διά τού blog ! Δεν χρειαζόταν !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναστάση, σέ μιά από τίς φωτογραφίες αυτές είσαι φυσιογνωμικά καί κυριολεκτικά αγνώριστος ( συγκρινόμενος, καλοπροαίρετα πάντα, μέ τό "τώρα").
ΑπάντησηΔιαγραφήΆραγε, με λίγη προσπάθεια μήπως θα ήταν κατορθωτή η παλαιά εμφάνιση, ή, προϊούσης τής έστω κάποιας ηλικίας δυσκολεύουν τα πράγματα;
( θα το περάσουμε κι΄ εμείς άλλωστε, πού θα πάμε...)
a
Κ. Τάσο θυμάμαι τα πρωινά που παίρναμε το δρόμο για το ναό του Τιμίου Σταυρού. Διαβάζαμε μαζί με την προσευχή μας τον αναρτημένο ψαλμό του Δαυίδ. (Κάθε χρονιά διαφορετικό) Τα παιδιά άκουγαν ένα ζωντανό αγιογραφικό από εσάς και από εμάς τους ομαδάρχες. Με τα αγιογραφικά που κάνατε μας μάθατε τον τρόπο της διήγησης και της επικοινωνίας με τα παιδιά. Οι ατέλειωτες συζητήσεις μαζί σας και μεταξύ μας θα μου μείνουν αξέχαστες. Μόνο ένα έχω να πω: Σας ευχαριστώ από καρδιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφή