Προτού ξεκινήσω να κάνω μια διευκρίνιση: δεν συμφωνώ καθόλου με αυτούς που ζητούν να δοθεί ένα τέλος στις αυτοκατηγορίες, το αυτομαστίγωμα και όπως αλλιώς το ονομάζουν. Ούτε εγώ θυμάμαι, με όλη την ειλικρίνεια, να έχω «κλέψει» ποτέ το κράτος ή τους συμπολίτες μου, άμεσα ή έμμεσα, ή να έχω φερθεί με τρόπο κοινωνικά ανεύθυνο. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω ότι δεν ευθύνομαι για τη σημερινή κατάσταση, για τον απλούστατο λόγο ότι κι εγώ σε αυτή τη χώρα μεγάλωσα. Με ανάθρεψαν και με σπούδασαν τα λεφτά γονιών, παππούδων και συγγενών, και παρόλο που είμαι περήφανη για το ήθος τους, όταν ξύσω την επιφάνεια όλο και κάτι θα θυμηθώ: μια – πολύ - πρόωρη συνταξούλα εδώ, ένα «μέσο» για διορισμό εκεί, αλλού μια συμφωνία με τον μπογιατζή να πάρει λιγότερα λεφτά χωρίς απόδειξη, κι άλλα τέτοια «αθώα» για την εποχή που συνέβησαν πράγματα. Είμαι λοιπόν κι εγώ συνένοχη, γιατί δεν φύτρωσα ένα ωραίο πρωί, αλλά ωφελήθηκα με πολλούς τρόπους από τις δυσλειτουργίες αυτής της χώρας. Ποιος μπορεί να πει με ειλικρίνεια το αντίθετο;
Γι’ αυτό ζητώ την άδεια σας για να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου θέμα, την ατομική ευθύνη. Μόλις προχθές, δυο φίλοι έπεσαν να με φάνε όταν πήγε εκεί η συζήτηση, την ώρα που απολαμβάναμε μια καταπληκτική ψαρόσουπα σε ένα ταβερνάκι στον Πόρο. Κάτι θα φταίει στο ύφος μου, αλλιώς δεν εξηγείται πώς δεν καταφέρνω ποτέ να πείσω ότι δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους πολιτικούς και τους μεγάλους φοροφυγάδες, απλά παθαίνω αλλεργία όταν δεν ακούω ίχνος αυτοκριτικής. Αλλά πώς να πείσεις, όταν την άλλη μέρα βγαίνει ο Ψαριανός από το βήμα της Βουλής και κραυγάζει υστερικά προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας «εσείς τα φάγατε κύριοι, εσείς!» χωρίς να κάνει μια τοσοδούλικη αναφορά στα δικά του λάθη; Άλλο που δε θέλει ο Έλληνας, να ενώσει τη φωνή του με του Ψαριανού, σε μια έκφραση «λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας». Αν συνοδεύεται κι από επαναστατικό δερμάτινο τζάκετ έχει μια βαρύτητα παραπάνω, πώς να το κάνουμε.
Προχθές άκουσα από τη θεία μου ότι γνωρίζει ένα ζευγάρι εφοριακών που ξοδεύει 4000 το μήνα μόνο σε ιδιωτικά σχολεία και ιδιαίτερα για τα παιδιά του. Και πρόσφατα αγόρασε οικόπεδο σε ακριβό προάστιο. Επίσης διαθέτει εξοχικό, και σπίτι ιδιόκτητο. Τίποτα από αυτά δεν προέρχεται από τους φτωχούς παππούδες, άρα συμπεραίνει κανείς ότι τα πήραν «από τον κόπο τους». Εγώ πάλι στη ζωή μου ούτε γκαρσονιέρα δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να αποκτήσω, κι αυτό γιατί έχω ανάγκη σχεδόν ολόκληρο το μισθό μου για να ζήσω. Κι όμως, αντίθετα με μένα, οι δύο εφοριακοί στις παρέες τους κατηγορούν τους πολιτικούς που έφαγαν τα λεφτά του λαού και το ΔΝΤ που τους έκοψε τα επιδόματα. Κι ως γνωστόν, όποιος πουλάει αριστερά φούμαρα σε αυτή τη χώρα δικαιούται να μιλά, ενώ όλοι οι άλλοι θεωρούνται εξ’ αρχής ύποπτοι.
Πίσω στον Πόρο, όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού για εκείνη την ψαρόσουπα, μας ήρθε σε δελτίο παραγγελίας: 163 ευρώ για τέσσερα άτομα. Έκανα να σηκωθώ λέγοντας ότι πάω μέσα να ζητήσω την κανονική απόδειξη, και δύο ζευγάρια μάτια με κοίταξαν παρακλητικά. Νομίζω ότι άκουσα και ένα «έλα, ρε Κατερίνα». Ο ταβερνιάρης, βλέπετε, είναι γνωστός. Χαμογέλασα και, καθώς πήγαινα προς το ταμείο, σκέφτηκα ότι μερικές φορές μπορείς να στηρίξεις τα επιχειρήματά σου χωρίς να χρειαστεί να πεις λέξη.
Γι’ αυτό ζητώ την άδεια σας για να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου θέμα, την ατομική ευθύνη. Μόλις προχθές, δυο φίλοι έπεσαν να με φάνε όταν πήγε εκεί η συζήτηση, την ώρα που απολαμβάναμε μια καταπληκτική ψαρόσουπα σε ένα ταβερνάκι στον Πόρο. Κάτι θα φταίει στο ύφος μου, αλλιώς δεν εξηγείται πώς δεν καταφέρνω ποτέ να πείσω ότι δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους πολιτικούς και τους μεγάλους φοροφυγάδες, απλά παθαίνω αλλεργία όταν δεν ακούω ίχνος αυτοκριτικής. Αλλά πώς να πείσεις, όταν την άλλη μέρα βγαίνει ο Ψαριανός από το βήμα της Βουλής και κραυγάζει υστερικά προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας «εσείς τα φάγατε κύριοι, εσείς!» χωρίς να κάνει μια τοσοδούλικη αναφορά στα δικά του λάθη; Άλλο που δε θέλει ο Έλληνας, να ενώσει τη φωνή του με του Ψαριανού, σε μια έκφραση «λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας». Αν συνοδεύεται κι από επαναστατικό δερμάτινο τζάκετ έχει μια βαρύτητα παραπάνω, πώς να το κάνουμε.
Προχθές άκουσα από τη θεία μου ότι γνωρίζει ένα ζευγάρι εφοριακών που ξοδεύει 4000 το μήνα μόνο σε ιδιωτικά σχολεία και ιδιαίτερα για τα παιδιά του. Και πρόσφατα αγόρασε οικόπεδο σε ακριβό προάστιο. Επίσης διαθέτει εξοχικό, και σπίτι ιδιόκτητο. Τίποτα από αυτά δεν προέρχεται από τους φτωχούς παππούδες, άρα συμπεραίνει κανείς ότι τα πήραν «από τον κόπο τους». Εγώ πάλι στη ζωή μου ούτε γκαρσονιέρα δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να αποκτήσω, κι αυτό γιατί έχω ανάγκη σχεδόν ολόκληρο το μισθό μου για να ζήσω. Κι όμως, αντίθετα με μένα, οι δύο εφοριακοί στις παρέες τους κατηγορούν τους πολιτικούς που έφαγαν τα λεφτά του λαού και το ΔΝΤ που τους έκοψε τα επιδόματα. Κι ως γνωστόν, όποιος πουλάει αριστερά φούμαρα σε αυτή τη χώρα δικαιούται να μιλά, ενώ όλοι οι άλλοι θεωρούνται εξ’ αρχής ύποπτοι.
Πίσω στον Πόρο, όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού για εκείνη την ψαρόσουπα, μας ήρθε σε δελτίο παραγγελίας: 163 ευρώ για τέσσερα άτομα. Έκανα να σηκωθώ λέγοντας ότι πάω μέσα να ζητήσω την κανονική απόδειξη, και δύο ζευγάρια μάτια με κοίταξαν παρακλητικά. Νομίζω ότι άκουσα και ένα «έλα, ρε Κατερίνα». Ο ταβερνιάρης, βλέπετε, είναι γνωστός. Χαμογέλασα και, καθώς πήγαινα προς το ταμείο, σκέφτηκα ότι μερικές φορές μπορείς να στηρίξεις τα επιχειρήματά σου χωρίς να χρειαστεί να πεις λέξη.
Κατερίνα Λομβαρδέα
Από: www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου