Χρήστος Παπαγιαννόπουλος - π. Αστέριος Καραμπατάκης

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ ἀειμνήστου Χρήστου Παπαγιαννόπουλου διαβάστηκε ἐπιστολή τοῦ Ἱερέως π. Ἀστερίου Καραμπατάκη ἐκ Θεσσαλονίκης, ἀποσπάσματα τῆς ὁποίας παραθέτουμε.

Σεβαστοί πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Εὐλογεῖτε.

.............................................

Εὐχαριστῶ τόν Ἅγιο Θεό πού μοῦ ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά γνωρίσω καί ν’ ἀναστραφῶ ἐπί μακρόν τόν ἀείμνηστο πλέον ἁδελφό Χρῆστο, ὁ ὁποῖος μέ δίδαξε μέ τή σιωπή του, τόν λόγο του καί πρό πάντων μέ τήν ἐνάρετη ζωή του.

Εἶχε καρδιά πού ‘ξερε ν΄ἀγαπᾶ γνήσια καί εἰλικρινά τούς ἀνθρώπους ἰδιαιτέρως τούς ἀσήμους καί καταφρονεμένους. Τούς μιλοῦσε, νοιαζόταν γιά τά προβλήματα πού εἶχαν, τούς συμπονοῦσε. Γνώριζε καλά, ἀπό προσωπική πεῖρα τήν ἀξία καί δυναμική τῆς προσευχῆς καί γι’αὐτό προσευχόταν πολύ γιά τήν πνευματική προκοπή τῶν ἀδελφῶν καί τήν ἀντιμετώπισι τῶν ποικίλων δυσκολιῶν τους. Καί ὁ καλός Θεός ἔδιδε ἀπαντήσεις!

Δοσμένο ἀπό τόν Ἅγιο Θεό ἦταν τό χάρισμα πού εἶχε στήν προσέγγισι τῶν ἀνθρώπων, γιατί μέ εὐκολία μεγάλη ἐπικοινωνοῦσε μέ τούς άνθρώπους κάθε ἡλικίας. Ὅλοι θυμοῦνται στή Χαλκιδική τίς περιοδεῖες τοῦ ἀδελφοῦ, πού ἦταν πραγματικά Ἀποστολικές, εὐλογία Θεοῦ.

Ἀνώτερος δικαστικός λειτουργός μοῦ ἔλεγε, Περνοῦσα συχνά ἀπό τό βιβλιοπωλεῖο τοῦ «Σωτῆρος» κι ἐπικοινωνοῦσα μέ τον ἀδελφό Χρῆστο. Ὁ λόγος του μέ στήριζε στήν ἐργασία μου καί στή ζωή γενικώτερα.

Ὅταν βρισκόταν στήν ἐξοχή μελετοῦσε τά ἀγριολούλουδα, ἐνῶ τ΄άηδόνια στίς ρεματιές συγκινοῦσαν τήν ψυχή του. Ἄλλοτε πάλι ὅταν ἔβλεπε τά πουλιά στόν οὐρανό νά ζυγιάζουν τίς φτεροῦγες τους, ἔλεγε: ζηλεύω τό ψηλό πεταγμά σας στούς καθάριους αἰθέρες. Θέλω κι ὁ ἴδιος ἔτσι στή ζωή νά πετῶ ψηλά, μακρυά ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό κακό. Τ΄ἀκοῦτε πετούμενα τ΄οὐρανοῦ; Καί δὀξαζε τόν καλό Θεό.

Γνώριζε πολλούς ἀδελφούς καί τόν ἀπασχολουσαν οἱ δυσκολίες τους. Στίς περιπτώσεις αὐτές ἔστελνε ἕνα γράμμα γιά στηριγμό, ἕνα δωράκι, ἔκανε ἕνα τηλεφώνημα καί μιά θερμή καί ταπεινή προσευχή. Κι ὅλα αὐτά ἦταν ὅ,τι ἔπρεπε, βάλσαμο στήν πονεμένη ψυχή τῶν ἀδελφῶν.

Ἦταν ἀβαρής.. Ὅταν ἀρρώστησε στή Θεσσαλονίκη, οὔτε πού πήραμε εἴδησι. Σήκωσε μόνος του τή δοκιμασία τῆς ὑγείας του. Μόνον οἱ ἀδελφοί τῆς Ἀδελφότητος γνώριζαν καί συμπαραστέκονταν στόν ἀδελφό. Ὅταν βγῆκε ἀπό τήν κλινική, πληροφορηθηκαμε τά τῆς ὑγείας του.

Καί τό σταυρό τῆς ἀσθενείας του τόν ἔφερε ἀδιαμαρτύρητα μέχρι πού ἦρθε ἡ ὥρα πού ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος τόν ἐκάλεσε κοντά του, γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τίς ποικίλες δοκιμασίες του «εὖ δοῦλε πιστέ, εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

Εἶμαι ὑπερβέβαιος ὅτι ὁ ἀδελφός Χρῆστος ἤδη ἀναπαύεται στούς κόλπους τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, μετά τῶν Ἁγίων. Καί ἡ ταπεινή μου δέησις εἶναι: ἀδελφέ, Χρῆστο, εὔχου στόν Κύριο ὑπέρ τῆς Ἀδελφότητος, τῆς Ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς δοκιμαζομένης πατρίδας μας.

Εὔχου καί ὑπέρ ἡμῶν ὡς οὐρανοπολίτης καί ὡς παρρησίαν ἔχων ἑνώπιον τοῦ καλοῦ Θεοῦ.

Συγχώρεσέ με πού δέν μπορῶ νά ταξιδέψω καί νά βρεθῶ στήν ἐξόδιο ἀκολουθία.

Κατά την ὥρα ἐκείνη θά εἶμαι νοερά παρόν.

Εὔχομαι ταπεινά ὁ Ἅγιος Θεός νά στέλνει στήν Ἀδελφότητα νέους ἀδελφούς μέ τό ἦθος καί τίς ἀρετές τοῦ άειμνήστου άδελφοῦ Χρήστου.

Μέ τόν προσήκοντα σεβασμό

Ἱερεύς Ἀστέριος Καραμπατάκης