Θρόνοι βασισμένοι στην αδικία!

Σκεφτήκαμε ποτέ τί φρικτό πράγμα είναι η αδικία; Αδικούμε, όταν αρπάζουμε τα του άλλου. Αδικούμε, όταν στερούμε το μισθό του τίμιου εργάτη, και μάλιστα του φτωχού. Αδικούμε, όταν εξάγουμε συμπέρασμα υπέρ του ενός διαδίκου, χωρίς καθόλου ν' ακούσουμε τον άλλον. Αδικούμε και σε περιπτώ­σεις συζυγικής απάτης. Τασσόμαστε π.χ. υπέρ του δράστη της μοιχείας, και αφήνουμε ανυπεράσπιστο το θύμα άντρα ή γυναίκα), να μένη στην πίκρα του.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στον εκκλησιαστικό χώρο. Μοιχός επίσκοπος (μοιχεπιβάτης) είναι όποιος δέχεται να καταλάβη τη νόμιμη πνευματική σύζυγο (τη Μητρόπολι) κανονικού Μητροπολίτη.
• Η Ιστορία έχει ήδη στιγματίσει την αδικία εις βάρος των «Δώδεκα». Δεν θα βαρεθούμε να το λέμε, όσο κάθε τόσο κά­ποια νέα σφραγίδα επικυρώνει την αδικία.
• Η αδικία συνεχίζεται στο πρόσωπο του μόνου επιζώντος Επισκόπου, πού επί 36 χρόνια αλύπητα χτυπιέται. Είναι ο γνωστός για την αγιότητα και θεολογική του δύναμι Μητροπολίτης Αττικής κ. Νικόδημος (Γκατζιρούλης).
Άραγε οι σεμνοί αρχιερείς δεν διά­βασαν ποτέ τα τρία χωρία, πού καταδι­κάζουν την αδικία εναντίον αθώου;
• Το ένα είναι το επιχείρημα (εν είδει ερωτήματος) του αγίου Φαρισαίου Νικο­δήμου (γνωστού ως νυκτερινού μαθητού του Χριστού): «Μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ' αυτού πρότερον και γνω τί ποιεί;» ('Ιωάν. ζ' 51). Αναπολόγητο θα κρίνετε τον Ιησού;
Και οιι μεν Ιουδαίοι τότε μετά το λόγο του Νικοδήμου εκείνουυ «απήλθον». Διέλυσαν την άδικη σύνοδό τους. Τούτον όμως τον Νικόδημο (τον Αττικής) άδικοι σύνοδοι αρχιερέων αναπολόγητο' τον κρίνουν και τον καταδικάζουν. Έγκλημα αδικίας «κατ' έξακολούθησιν».
• Το άλλο' χωρίο': «Αποκαλύπτεται οργή Θεού απ' ούρανου επί πάσαν αδικίαν ανθρώπων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων» (Ρωμ. α' 18). Δεν παίζει ό Θεός με τους αδίκους.
Κατέχουν την ορθόδοξη αλήθεια, άλλ' επιμένουν ν' αδικούν τον αθώο Μητροπολίτη. Γιατί; Κάποιο σύνδρομο τους δεσμεύει στην εμπάθεια. Μερικοί το αποκαλούν ... Σεραφειμικό!
• Το τρίτο χωρίο: Κλείνει την πόρτα της αιώνιας Βασιλείας ο Κύριος σε χαρισματούχους της Εκκλησιαστικής διακονίας. Τους αποπέμπει: «Πορεύεσθε απ' εμου οι εργάται της αδικίας» (Λουκ. ιγ΄'27).
Δεν το υπολογίζουν αυτό το χωρίο οι κατά καιρούς και νυν μοιχεπιβάτες επίσκοποι; Σημειώνουμε, ότι σήμερα την ποίμνη του κανονικού Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου την έχουν μοιρασμένη οι έξης:
Βαρθολομαίος («Μεγαρίδας»), Νικόλαος («Μεσογαίας»), Κύριλλος («Κηφισίας»), Αθηναγόρας («Ιλίου»).
Η τελευταία Ιεραρχία έδωσε τη χαριστική βολή στον αδικούμενο σεμνό Μητροπολίτη. Αττικής Νικόδημο. Θα άρουμε, είπαν, το Επιτίμιο της «ακοινωνησίας», υπό τον όρο ν' αναγνωρίσης, ότι καλώς έγιναν όσα εις βάρος σου έγιναν!
Ε, όχι και τέτοια σκληρότητα! Σαν να του λένε:
- Σέ χτυπάγαμε δεμένoν τριάντα έξι χρόνια. Τώρα σε λύνουμε, αλλά θα πης, ότι καλά κάναμε που σε χτυπάγαμε! ...
Και περιμένετε απ' τον Επίσκοπο Νικόδημο νάχη τέτοιο, .. μαζοχισμό;
Να γιατί η ορισθείσα από την Ιεραρχία τριμελής Επιτροπή δεν τόλμησε ακόμα να μεταβή στο μοναστήρι του και να του επιδώση την αδικότατη απόφασι.
Η δικαιοσύνη δεν συναλλάσσεται με την αδικία! .

Περιοδικό "Ιωάννης ο Βαπτιστής"

Ο Μητροπολίτης Νικόδημος Γκατζιρούλης μιλάει αποκλειστικά στο Αmen.gr

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαχρήστου

Ο Μητροπολίτης Νικόδημος, ο πρώην Αττικής και Μεγαρίδος, ανοίγει την καρδιά του και τα «χαρτιά» του στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Αmen.gr και τον Νίκο Παπαχρήστου. Είναι η πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια που ο Μητροπολίτης δέχεται να μιλήσει για όλους και για όλα. Για τους Αρχιεπισκόπους Ιερώνυμο Α’, Σεραφείμ και Χριστόδουλο καθώς και για τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β’. Γυρνάει το ρολόι του χρόνου και θυμάται γεγονότα και στιγμές που επηρέασαν τις εκκλησιαστικές εξελίξεις αλλά και την προσωπική του πορεία. Αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του εκκλησιαστικού βίου και επαναλαμβάνει πάγιες θέσεις του. Λίγο μετά την απόφαση της Ιεραρχίας για την υπό όρους άρση του επιτιμίου της ακοινωνησίας ο κ.Νικόδημος δηλώνει ότι ακόμα δεν τον επισκέφθηκε η τριμελής επιτροπή εκ Αρχιρέων που όρισε η Σύνοδος για να του ανακοινώσει επισήμως την απόφαση. Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος δεν δέχεται το επιτίμιο και δηλώνει μέσω του Αmen.gr ότι δεν πρόκειται να πάρει μαζί του αλλά ούτε και θα μείνει στη ζωή της Εκκλησίας ο στιγματισμός που του έκαναν.

Όλη η συνέντευξη του Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου (Γκατζιρούλη) στο Amen.gr

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2738\

Σιωπή - Στάχυς

Σιωπή

Πολλοί ρωτούν για την χαμένη φωνή.
Τάχα να στέρεψε η πηγή
ή στης σκέψης χάθηκε
την αιμορροούσα πληγή;
Μα εγώ μιλώ.
Για την ακρίβεια σιωπώ.
Σιωπώ κι ακροβατώ
μεταξύ εμού και του έσω εαυτού,
ψάχνοντας τη φωνή
του ανόθευτου υιού.
Κι έχει τόσα πολλά να πει.
Τα λόγια δεν αρκούν.
Οι λέξεις ωχριούν.
Σιωπή.
Κι η μάχη μαίνεται σκληρή,
στις άγονες πεδιάδες των παθών.
Έμβαση αμφίρροπη,
αισθήματα νοτισμένα
με πόνο κι οργή,
σθένος κι αντρεία.
Πήρε και νυχτώνει
κι απόκαμε πια ο μαχητής
και δάκρυ καθάριο,
σαν λίθος βαρύτιμος
στο σκληρό του πρόσωπο κυλά.
Πικρή της ήττας παραδοχή ή
σταγόνα ζωής στης ταπείνωσης
το ευώδες λουλούδι;
Σιωπώ και αφουγκράζομαι.
Κλαίω κι ελπίζω.
Ζω και ξεψυχώ.
Για να Τον βρω.

Στάχυς

π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος - Μητροπολίτης Ύδρας Ιερόθεος

Ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος ήταν: "Γλυκύς, αλλά και προφητικός ως διδάσκαλος και κήρυξ, ουράνιος ως Ιερουργός. Μεστός ελέους και στοργής ως πνευματικός. Είναι το τρίπτυχον της πνευματικής παρουσίας του. Και εις την άσκησιν του τριπλού τούτου λειτουργήματος ήτο ακαταπόνητος, χαλκέντερος".

Μητροπολίτης Ύδρας Ιερόθεος (τσαντίλης)

Ανακατωσούρα λογισμών - Άγιος Θεοφάνης Έγκλειστος

Για να σταματήσεις τη συνεχή ανακατωσούρα των λογισμών σου, πρέπει να δέσεις το νου σου με μία σκέψη, ή καλύτερα με τη σκέψη του Ενός.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Απαθής - π. Θεόκλητος Διονυσιάτης

Το να γίνεις απαθής – με την Πατερική και όχι με τη Στωική έννοια του όρου – παίρνει καιρό και θέλει σκληρή δουλειά, με αυστηρή ζωή, νηστεία και αγρυπνία, προσευχή, ιδρώτα αίματος, ταπείνωση, την καταφρόνια του κόσμου, σταύρωση, τα καρφιά, τη λόγχη στην πλευρά, το ξύδι και τη χολή, εγκατάλειψη απ’ τον καθένα, προσβολές από τρελούς αδελφούς συσταυρωμένους, βλαστήμιες απ’ τους περαστικούς: και μετά – ανάσταση εν Κυρίω, την αθάνατη αγιότητα του Πάσχα.

π. Θεόκλητος Διονυσιάτης

Δοξαστικό "Ουκ ήρκεσέ σοι" - Αλεξανδρεύς

Δοξαστικό

Ουκ ήρκεσέ σοι, Πέτρε, η των βημάτων σου πείρα;
Αλιεύς γαρ ων, οίδας ότι άνθρωπος επί θαλάσσης πορεύεσθαι ου δύναται.

Διατί ουν φόβω την του θαύματος μετοχήν απεμπόλησας
και πάλιν της φύσεως δέσμιος γέγονας;
Μη ουν σαυτώ πίστευε
ίνα μη της του αλέκτορος φωνής ακούσης
αλλά της πατρώας λεγούσης:
Είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου.

Αλεξανδρεύς

Απόστολος Πέτρος

Υπάρχουν Χριστιανοί που μπαίνουν διστάζοντας στο δρόμο της χριστιανικής τελειότητος. Πόση αντίθεση μεταξύ αυτών και του αποστόλου Πέτρου, του οποίου τη μνήμη μαζί με τη μνήμη του αποστόλου Παύλου εορτάζουμε! Ας θερμανθούμε μια στιγμή από τον ζήλο, που κατέφλεγε την ψυχή του πρωτοκορυφαίου των Αποστόλων.
Ο Πέτρος είναι φλογερός στην πίστη του. Όταν ακολούθησε τον Κύριο, πίστευε μεν ότι βρήκε τον Μεσσία, αγνοούσε όμως ακόμη το μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού Λόγου. Λίγο- λίγο όμως η ψυχή του φωτίσθηκε πλήρως. Τα θαύματα του Κυρίου μαρτυρούσαν τη θεία προέλευσή του και ο Απόστολος αισθανόταν όλο και ζωηρότερα, ότι στο πρόσωπο του Διδασκάλου υπήρχε κάτι, που ξεπερνούσε την ανθρώπινη φύση. Υπό την επενέργεια της θείας χάριτος ο Πέτρος πίστευε στην θεότητα του Ιησού Χριστού. «Υμείς τίνα με λέγετε είναι;» ρώτησε μια μέρα ο Κύριος τους μαθητές του. Ο Πέτρος, με όλη την ορμή του ενθουσιασμού του, έσπευσε να απαντήσει και ως εκπρόσωπος των άλλων: «συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος».
Παρουσιάζει πίστη ζώσα και ενεργή. Αφού ο Ιησούς είναι Θεός, ο Πέτρος πιστεύει χωρίς κανένα απολύτως δισταγμό στη διδασκαλία του. Ο Διδάσκαλος λέει στα πλήθη, που τον άκουγαν, ότι θα τους έδινε να φάγουν την σάρκα του. Επρόκειτο δηλαδή περί του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Στο άκουσμα των λόγων αυτών «πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ' αυτού περιεπάτουν». Ο Πέτρος μαζί με τους άλλους στενούς μαθητές παραμένει πλησίον του θείου Διδασκάλου: «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; του λέει. Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις».
Εφ' όσον ο Ιησούς είναι Θεός αληθινός, ο Πέτρος θα αψηφά στο όνομά του όλες τις δυσκολίες. Θα πηδήξει από το πλοίο για να συναντήσει τον Κύριο και θα περπατήσει πάνω στα κύματα. Θα αρχίσει να βυθίζεται και πάλι θα ανορθωθεί. Μια μορφή με μεγάλες και απότομες μεταπτώσεις. Από τον πιο μεγάλο ενθουσιασμό στην πιο μεγάλη απαισιοδοξία. Από την πιο δυνατή ομολογία στην πιο δειλή άρνηση. Και όμως μέσα σ' αυτή την αυθόρμητη ψυχή, που παρά τις πτώσεις της εξακολουθεί να παραμένει αγνή και πιστή, γίνεται μια τρομερή πάλη. Και στις πιο τραγικές και δύσκολες στιγμές δεν παύει να αγωνίζεται, να μετανοεί, να σηκώνεται.
Ο Πέτρος είναι θερμός στη μετάνοιά του. Παρά την ολόψυχη προς τον Κύριο αφοσίωση, ο Πέτρος είχε και μια ώρα λιποψυχίας. Αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριο, του οποίου με τόσο ενθουσιασμό είχε ομολογήσει άλλοτε την θεότητα. Βαριά πτώση ομολογουμένως. Ο Θεός επέτρεψε την πτώση αυτή, για να δώσει στον Πέτρο μεγάλα και ανεξάλειπτα μαθήματα.
Αμάρτημα βαρύ που επανορθώθηκε με μια τέλεια συντριβή. «Στραφείς ο Κύριος ενέβλεψε τω Πέτρω». Στο βλέμμα αυτό του Κυρίου υπήρχε τόσος πόνος και τόση ευσπλαχνία, που στο αντίκρισμα αυτό η καρδιά του Αποστόλου συντρίφτηκε και ο Πέτρος ξέσπασε σε λυγμούς. «Και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς», σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής.
Ο Πέτρος είναι θερμός στην αγάπη του. Η αγάπη του Πέτρου δεν είναι χλιαρή ή συναισθηματική. Είναι πραγματική, ενεργητική, ισχυρή. Είναι αγάπη που τα δίνει όλα και δίνεται χωρίς κανένα περιορισμό, υπολογισμό και επιφύλαξη. Ο Πέτρος λησμονεί τον εαυτό του.
Επάνω στο Θαβώρ θέλει να στήσει τρεις σκηνές: μία για τον Ιησού, μία για τον Μωυσή και μία για τον Ηλία. Για τον εαυτό του δεν σκέπτεται τίποτα. Ο Πέτρος είναι πάντοτε πρόθυμος για να προσφέρει υπηρεσίες. Ανεβαίνει στο μνημείο το πρωί της Αναστάσεως. Μιλάει στα πλήθη την ημέρα της Πεντηκοστής. Κηρύττει με πύρινο ζήλο το Ευαγγέλιο του Κυρίου. Ο Πέτρος επισφραγίζει τη θερμή προς τον Κύριο αγάπη του με τη θυσία της ζωής του.
Εάν και η δική μας ζωή ανταποκρινόταν πλήρως προς την πίστη μας! Εάν και μεις είχαμε την τέλεια συντριβή για τις αμαρτίες μας! Εάν δεν εθέταμε όρια στην προς τον Κύριο θερμή αγάπη μας! Ασφαλώς, πόσα θαυμαστά αποτελέσματα θα βλέπαμε στην πνευματική μας πορεία, στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και στην οικογένειά μας και στην κοινωνία μας!

Από το περιοδικό «ΖΩΗ»

Απόστολος Παύλος

"ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις·"

(Κορινθίους Β΄ ΙΑ’ 23-26)

Ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος "Γνήσιος Ποιμένας" - Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Αρχιμανδρίτης

Γερβάσιος

Παρασκευόπουλος

46 χρόνια
από την κοίμησή του

"Εις το πρόσωπόν του βλέπω τον αυριανόν "ταγόν" της Εκκλησίας μας, τον γνήσιον ποιμένα του χριστεπωνύμου πληρώματος..."

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

π. Γερβάσιος άνθρωπος υπομονής και συγκατάβασης - Παναγιώτης Τρεμπέλας

"Τον ενθυμούμαι (τον π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο) εις τον Άγ. Δημήτριον, όπου ελειτούργουν τα Κατηχητικά Σχολεία, περιστοιχιζόμενον από πλήθος παιδιών... Με ποίας υπομονήν, με πόσην συγκατάβασιν, με πόσην αγάπην και γαλήνην ίστατο! Ας είναι μακαρία η ψυχή του".

Παναγιώτης Τρεμπέλας

Ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος "Ήτο ο άνθρωπος ο αγνός και ο ανιδιοτελής" - Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος

Με βάσιν την προσωπική μου αυτή γνωριμία ... μπορώ υπεύθυνα να τον περιγράψω δι' όσους δεν τον εγνώρισαν. Διότι ασφαλώς οι νεώτεροι δεν τον εγνώρισαν, και πρέπει να πληροφορηθούν υπεύθυνα και σωστά ποίος είναι ο πραγματικός π. Γερβάσιος.
Ήτο ο άνθρωπος ο αγνός και ο ανιδιοτελής. Τίποτε δεν ζητούσε για τον εαυτόν του. Για την δόξα του Χριστού όμως ζητούσε πολλά• για την Εκκλησία ζητούσε τα πάντα• για την οικοδομή των πιστών και δια την επικράτηση της βασιλείας του Θεού ήτο απαιτητικός. Δια τον εαυτόν του μπορούσε αδίστακτα να επαναλάβη τον λόγον του Απ. Παύλου: "αργυρίου η χρυσίου ή ιματισμού ουδενός επεθύμησα" (Πραξ. 20,33). Δεν τον συνεκίνησαν ούτε τα χρήματα, ούτε η λαμπρότης της εμφανίσεως. Ήτο ένας άνθρωπος σεμνός, λιτός, απλός. Και όταν εκυκλοφορούσε στην πόλη, και όταν ελειτουργούσε στον ναόν, δεν είχε την λαμπρότητα εις την εξωτερικήν εμφάνισιν. Αλλά είχε την άλλην λαμπρότητα την οποίαν του εχάριζε η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Και έπρεπε να έχη κανείς το αισθητήριον το κατάλληλον, δια να διακρίνη σ' εκείνον τον απέριττον άνθρωπον το πώς εζούσε τα μυστήρια, πώς εζούσε την λειτουργική ζωή, πώς ενεθουσιάζετο όταν εκήρυττε, πώς ωμιλούσε υπεύθυνα στο εξομολογητήριον και στην κατηχητική προσφορά του...

Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος

Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, Όργανο πρόνοιας Θεού - Παναγιώτης Λόης

Στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου ο Γέροντας Γερβάσιος (Παρασκευόπουλος) ίδρυσε στην Πάτρα συσσίτια, οπού καθημερινά έδινε τροφή σε 400 περίπου παιδιά. Η Πάτρα στο πρόσωπο του Γέροντα γνώρισε το όργανο της πρόνοιας του Θεού.

Παναγιώτης Αντ. Λόης

Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Ματθόπουλος

Αρχιμανδρίτης

Ευσέβιος

Ματθόπουλος
81 χρόνια

από την κοίμησή του

.

Ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος, κοιμήθηκε εν Κυρίω στις 29 Ιουνίου 1929, σε ηλικία 81 ετών άφησε πίσω του τριάντα έξι μικρές πραγματείες και ένα κορυφαίο έργο του, το βιβλίο “Προορισμός του ανθρώπου”.

*

Ο Θεός, η μόνη ελπίδα, καταφυγή και σωτηρία μας, άκουσε με προσοχή, στο όνομα του Μονογενούς Σου Υιού, τις δεήσεις μας. Αξίωσέ μας, με την αγαθότητα και το έλεός Σου, να γίνουμε μέτοχοι των αιωνίων αγαθών της Βασιλείας Σου, που ετοίμασες από την αρχή του κόσμου για όσους Σε αγαπούν. Και έτσι να δοξάζουμε το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομά Σου και του Μονογενούς Σου Υιού και του παναγίου και αγαθού και ζωοποιού Σου Πνεύματος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

π. Ευσέβιος Ματθόπουλος

Αδιαλείπτως προσεύχεσθε - π. Ευσέβιος Ματθόπουλος

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε» (Α΄ Θες. ε΄ 17). Το αδιαλείπτως προσεύχεσθε εκπληρώνεται όταν μελετούμε και διαβάζουμε ιερά βιβλία. Όταν βλέποντας τα δημιουργήματα του Θεού δοξολογούμε την άπειρή Του δύναμη και σοφία. Όταν αναπνέοντας τον αέρα ή πίνοντας νερό ή τρώγοντας ψωμί ή άλλες τροφές ή απολαμβάνοντας ο,τιδήποτε πνευματικό ή υλικό αγαθό, ευγνωμονούμε και ευχαριστούμε τον Θεό. Επίσης όταν επικαλούμεθα τον Θεό, εργαζόμενοι κάποιο έργο πνευματικό ή τα έργα για τη συντήρηση της παρούσης ζωής.

Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Ματθόπουλος

Μνημόσυνο π. Γερβασίου Παρασκευόπουλου στις Κατασκηνώσεις της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών

Αγρυπνία εις Άγιο Αθανάσιο Πατρών

Σήμερα το βράδυ (28-6-10)

στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου

(Μαρούδα) Πατρών

θα τελεσθεί ΑΓΡΥΠΝΙΑ

και Ιερό Μνημόσυνο

υπέρ αναπαύσεως του μακαριστού

π. Παύλου Χριστοδουλή

Ενότητα της Εκκλησίας - Γέροντας Πορφύριος

«Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας, θα πρέπει να κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία, στους επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούομε στον ίδιο το Χριστό. Να πονάμε για την Εκκλησία. Να μη δεχόμαστε να κατακρίνουν τους αντιπροσώπους της. Στο Άγιο Όρος το πνεύμα που έμαθα ήταν ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες και κατακρίσεις. Να μην πιστεύουμε τους ιεροκατηγόρους. Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό να γίνεται από κάποιον ιερωμένο, να μην το πιστεύομε, ούτε να το σκεπτόμαστε, ούτε να το μεταφέρουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα λαϊκά μέλη της εκκλησίας και για κάθε άνθρωπο. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για τη διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε βέβαια το Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζομε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως εκείνος, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει».

Γέροντας Πορφύριος

Πιάνουν τα μάγια; - παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης

«Όταν ένας άνθρωπος είναι καθαρός, τα μάγια δεν πιάνουν: Και καθαρός εννοώ όταν λειτουργείται, όταν εξομολογείται, όταν μεταλαμβάνει συχνά».

παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης

Όχι μίσος ή μνησικακία - Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια.

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Σωτηρία ψυχής - Αββάς Ποιμήν

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου, αδελφέ; Γίνε σαν πέτρινη στήλη. Ούτε όταν σε βρίζουν να εξοργίζεσαι, ούτε όταν σε επαινούν να υψηλοφρονείς.

Αββάς Ποιμήν

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στην Σινασό Καππαδοκίας

Η αγιότητα ένα «λησμονημένο όραμα» - Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης

Η λέξη «άγιος» ή «αγιότητα» παραπέμπει σε κάτι εντελώς άσχετο και ξένο προς την εποχή μας, προς τον πολιτισμό και τις αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Ποιος από τους γονείς της εποχής μας φιλοδοξεί να κάνει τα παιδιά του «άγιους»; Ποιο από τα σχολεία μας και τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα καλλιεργούν την αγιότητα ή την προβάλουν ως όραμα και πρότυπο; Ο «επιτυχημένος» άνθρωπος της εποχής μας, το ιδανικό της σύγχρονης παιδείας και του πολιτισμού μας, δεν είναι καν ο «καλός κι αγαθός» των κλασσικών χρόνων. Είναι εκείνος που εξασφαλίζει χρήματα, ανέσεις και κοινωνική προβολή - αυτό θέλουν οι γονείς από τα παιδιά τους, σ’ αυτό κυρίως αποβλέπουν τα εκπαιδευτικά μας συστήματα, αυτό καλλιεργούν τα μέσα επικοινωνίας, αυτό ονειρεύεται η πλειονότητα των νέων μας.

Πράγματι, σε μια κοινωνία, η οποία βιώνει ως το σοβαρότερο πρόβλημά της την ανεργία, και κυριαρχείται από το άγχος πώς να αυξήσει το κατά κεφαλήν εισόδημα, το να γίνεται λόγος για άγιους και αγιότητα αποτελεί πρόκληση, αν όχι πρόσκληση σε γέλωτα και χλευασμό. Ούτως, η αγιότητα αποτελεί ένα «λησμονημένο όραμα».

Λησμονημένο γιατί κάποτε υπήρχε, γιατί αυτό ενέπνεε τον πολιτισμό μας, διότι οι άνθρωποί μας άλλοτε ζούσαν με τους αγίους και αντλούσαν από αυτούς το μέτρο του πολιτισμού τους, αυτοί ήταν οι ήρωες, οι μεγάλοι πρωταθλητές, οι «διάσημοι ποδοσφαιριστές» και «σταρ» των χρόνων τους. Τώρα έχουν μείνει μόνο τα ονόματα των αγίων μας, και αυτά «κουτσουρεμένα» και αλλοιωμένα επί το ξενικώτερον, ενώ οι άνθρωποι προτιμούν πλέον να γιορτάζουν, όχι τις μνήμες των αγίων τους, μα τα δικά τους προσωπικά γενέθλια. Σε μια τέτοια εποχή τι να πει κανείς για την αγιότητα; Ο λόγος του θα πέσει στο κενό.

Μα, από το άλλο μέρος, πώς να μη μιλήσει κανείς για κάτι τόσο κεντρικό και θεμελιώδες για τη ζωή του χριστιανού; Γιατί η πίστη μας χωρίς τους αγίους παύει να υφίσταται. Διότι, αν λησμονήσουμε την αγιότητα, δεν απομένει από την Εκκλησία παρά ο ταυτισμός της με τον κόσμο, η «εκκοσμίκευσή της» είναι πλέον αναπόφευκτη.

Αλλά η αγιότητα δεν είναι μόνο «λησμονημένη» στις μέρες μας, είναι όταν και όπως γίνεται λόγος γι’ αυτήν, και παρεξηγημένη. Τι σημαίνει αγιότητα, όταν τη δει κανείς ως εικονισμό της Βασιλείας τού Θεού, ως βίωμα και πρόγευση των εσχάτων;

Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης

Αγιότητα - Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος

Η αγιότητα δεν είναι μια αφηρημένη η μια ηθικιστική έννοια, αλλά η μέθεξη, κατά διαφόρους βαθμούς, της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, η οποία αρχίζει από την ζωή αυτή. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η ουσία της χριστιανικής ζωής. Όλοι όσοι ζουν με μετάνοια, με πνεύμα ταπεινώσεως, με υπακοή στην Εκκλησία και την Παράδοσή της, μετέχουν της Χάριτος του Θεού και του αγιασμού. Άλλωστε αυτή είναι η παραγγελία: «κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε, διότι γέγραπται" άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι» (Α Πέτρ. α , 15-16).

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος

Πρόσκληση Αγιότητας από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας

Η εποχή μας μάς κάνει ανέραστους. Οι “έρωτές” μας παρουσιάζουν μια τραγική αστάθεια και ανασφάλεια, ακριβώς επειδή δεν είμαστε αποφασισμένοι να περιορίσουμε τα δικαιώματά μας χάριν του εραστή μας. Είμαστε ανίκανοι να ερωτευθούμε και καταλήγουμε στις περιστασιακές σχέσεις και τους διαλυμένους γάμους. Και η σχέση μας με το Θεό όμως δεν είναι καλύτερη. Τον θυμόμαστε και Τον ξεχνάμε όποτε θέλουμε και αδυνατούμε να κάνουμε θυσίες γι’ αυτή τη σχέση.
Ο ίδιος ο Χριστός μάς χαρακτήρισε “γενεά πονηρά και μοιχαλίδα”, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Αυτός θέλει να Τον αγαπήσουμε με μια βαθιά και ολοκληρωτική αγάπη. Γι’ αυτό και η πρώτη και μεγάλη εντολή Του είναι: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου» (Ματθ. 22:37-38). Είναι η πρώτη, γιατί αποτελεί το θεμέλιο όλης της χριστιανικής ηθικής και τελειότητας. Γι’ αυτό πρέπει να έχει την πρώτη θέση στην καρδιά των Χριστιανών. Η αγάπη στον πλησίον και κάθε άλλη αρετή κρέμεται και τρέφεται απ’ την αγάπη στο Θεό.
Σ’ αυτή την αγάπη μάς προσκαλούν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι πρώτοι αγάπησαν και ενώθηκαν με το Χριστό. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο η ανθρωπότητα μοιάζει με μια πόρνη, επειδή αρνείται την αγάπη του Θεού και ερωτεύεται συχνά τα είδωλα του κόσμου. Λέει, λοιπόν, πως:
“Ο Θεός ήρθε στην ταπεινή γη μας γενόμενος άνθρωπος… και βρίσκει την πόρνη γεμάτη πληγές, εξαγριωμένη, φορτωμένη από δαίμονες. Έρχεται κοντά της. Αυτό είναι το γνώρισμα του εραστή, να μη ζητάει ευθύνες για τα σφάλματα, αλλά να συγχωρεί τις παρανομίες και τα παραπτώματα. Και τι κάνει; Την παίρνει για σύζυγο, τη νυμφεύεται. Και τι της δίνει ως σύμβολο επισημοποιήσεως του δεσμού; Δαχτυλίδι. Ποιο είναι αυτό; Το Πνεύμα το Άγιο!”
Πρόσκληση σε μια αγία και ολοκληρωτική σχέση με το Χριστό μάς απευθύνει ο αγ. Δημήτριος του Ροστώφ:
«Χαρά και ευφροσύνη απέραντη, γιορτή και πανηγύρι αιώνιο της ψυχής είναι η μυστική ένωσή της με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίσει με τη θεία αγάπη Του. Ζήτα από το Θεό να σε διδάξει να κάνεις πάντοτε το θέλημά Του και να ανήκεις πάντοτε σ’ Αυτόν! Βίαζε τον εαυτό σου νύχτα και μέρα, μην του δίνεις ανάπαυση και ησυχία, μέχρι να ανοίξεις την καρδιά σου στον Κύριο, ν’ ανοίξεις μέσα σου τόπο για Κείνον και να γίνεις ολόκληρος κατοικητήριο της χάριτός Του! Γι’ αυτό πλάστηκες και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής σου: η ένωσή σου με το Θεό!
Την ολοκληρωτική ένωσή σου με τον Κύριο θα επιτύχεις καλλιεργώντας την αδιάκοπη επικοινωνία μαζί Του δια της προσευχής. Ξέχασε όλα τα γήινα και μάταια και στρέψε όλες τις επιθυμίες και τις διαθέσεις σου προς Αυτόν, ζήτα το έλεός Του αδιάκοπα, κράτα τη μνήμη Του συνεχώς στο νου σου και βυθίσου όλος μέσα στο πέλαγος της αγάπης Του. Αυτός είναι ο Θεός σου, Αυτός ο δημιουργός σου, Αυτός η δόξα σου, Αυτός η σωτηρία και η αιώνια ζωή σου!
Κάθε πλούτος του παρόντος κόσμου είναι μάταιος. Κάθε ηδονή ανούσια. Κάθε δόξα ψέμα κι απάτη. Ένα μόνο πράγμα δεν έχει ούτε σκιά ματαιότητας ή απάτης ή ψεύδους: η αγάπη και η ένωση της νύμφης ψυχής με τον Νυμφίο Χριστό. Μόνο αυτή παραμένει στον αιώνα. Ας είναι για σένα παντοτινή χαρά και αδιάκοπο πανηγύρι η θεία αγάπη Του και η παρουσία Του στη ζωή σου και στο βασίλειο της καρδιάς σου. Τίποτε καλύτερο και τιμιότερο και ενδοξότερο απ’ αυτό δε θα βρεις ούτε στη γη ούτε στον ουρανό. Καμιά γήινη απόλαυση και κανένας ανθρώπινος έρωτας δε δίνουν στην ψυχή τόσο απόλυτη και ατελεύτητη παρηγοριά, ευφροσύνη και χαρά, όσο ο έρωτας του Θεού, η αγάπη προς τον Κύριο».
Αλλά και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφερόμενος στα Πάθη του Χριστού, λέει, πως:
«Τόση ήταν η αγάπη του Χριστού για τον κάθε άνθρωπο, ώστε πήρε πάνω Του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών, αφού πρώτα στη Γεθσημανή παρουσιάστηκαν μπροστά Του μία προς μία όλες οι αμαρτίες, και ήταν τόσος ο πόνος που δοκίμαζε για κάθε μία, που την παρομοιάζει με ένα κοντάρι καρφωμένο στην καρδιά Του! Έτσι ο Χριστός, ο απολύτως αθώος, έγινε ο μέγας ένοχος και ο μέγας δοσίλογος απέναντι του Θεού. Σ’ Αυτόν τώρα έπρεπε να ξεσπάσει η οργή της θείας δικαιοσύνης.
Ας αγαπήσουμε, λοιπόν, τον Κύριο!
Και ας μην ξεχνάμε ποτέ:
* Απόδειξη της αγάπης μας προς Αυτόν είναι η τήρηση των εντολών Του.
* Αρχή της αγάπης μας είναι η ταπείνωση.
* Πλήρωμα της αγάπης μας είναι η νίκη κατά των δαιμονικών παθών και η κάθαρση της καρδιάς μας.
* Αποτέλεσμα της αγάπης μας είναι η εγκατάσταση στην καρδιά μας Εκείνου που είπε «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

Ζωτικός

Από την "Χριστιανική Φοιτητική Δράση."

Η Αγιότητα του Χρυσοστόμου Σμύρνης

Η Αγιότητα του Χρυσοστόμου Σμύρνης

Του Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Δορμπαράκη

Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τις ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί κατά της αγιότητος του εθνομάρτυρα και ιερομάρτυρα αγ. Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ασφαλώς αυτοί που τις διατυπώνουν κάποιους λόγους επικαλούνται μέσα στην καλοπροαίρετη αναμφίβολα διάθεσή τους να διαφυλάξουν τον τρόπο που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας διακηρύσσει την αγιότητα των εξαιρέτων μελών της. Για εμάς και για τους περισσοτέρους χριστιανούς, και μάλιστα τους έχοντες σχέση με τα αγιασμένα χώματα της Μικρασιατικής γης, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Για εμάς ο άγιος Χρυσόστομος αποτελεί σύμβολο αγάπης προς τον Θεό και χρέους προς την πατρίδα, δεδομένου μάλιστα ότι εκπροσωπεί όλους τους πεσόντες και αναιρεθέντες ποικιλοτρόπως κατά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφουν προς αυτόν όλοι οι Μικρασιάτες, έκφραση της οποίας αποτελούν τα διαρκώς πυκνούμενα γι' αυτόν βιβλία που εκδίδονται, τα ποιήματα που γράφονται, τα αφιερώματα που γίνονται κάθε χρόνο στη μνήμη του, οι προτομές που φιλοτεχνούνται σε περιοχές που υπάρχουν και ζουν Μικρασιάτες, οι ναοί που κτίζονται στη μνήμη του.

Κι είναι ευκαιρία, με το αφιέρωμα τούτο, να τονίσουμε για μια ακόμη φορά την αγιότητα του μαρτυρικού ιεράρχη, γιατί αποδεικνυόμενη αυτή ιδίως από τις τελευταίες στιγμές της ζωής του γίνεται φάρος και οδοδείκτης για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Είναι όντως συγκλονιστικές οι περιγραφές του τέλους του κι είναι σα να διαβάζουμε και πάλι από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων τις τελευταίες στιγμές του πρωτομάρτυρα και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Τις περιγραφές αυτές κάνει όχι ένας απλός άνθρωπος, του οποίου ίσως μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ακρίβεια των λόγων του, ούτε κι ένας ραψωδός που μεγεθύνει τα γεγονότα στην εξιστόρησή τους, αλλά ένας επιστήμονας, αυτόπτης συγκλονιστικού γεγονότος, ο ακαδημαϊκός καθηγητής Γεώργιος Μυλωνάς, και μάλιστα σε ομιλία του επίσημη, στις 14 Δεκεμβρίου 1982, στην Ακαδημία Αθηνών. Παραθέτουμε αυτούσια τα τελευταία λόγια της ομιλίαςαυτής:

«Θα μου επιτρέψετε να τελειώσω την ομιλία μου με μία προσωπική μαρτυρία, που για πρώτη φορά εξομολογούμαι.» Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μία ομάδα φοιτητών του International College της Σμύρνης και εγώ βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ' ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης. Σ' αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προωρισμένοι για θάνατο. Τις βραδυνές ώρες φύλακες μ' επικεφαλής Τουρκοκρήτα παρελάμβανον θύματα που ετυφεκίζοντο. Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ο Τουρκοκρής εκείνος με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή.

«Είσαι δάσκαλος;» με ρωτά. «Αυτήν την τιμή είχα» του απαντώ. «Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές;» - «Ναί», του λέγω. «Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ». - «Ελάτε μαζί μου έξω», λέγω στους συντρόφους μου. «Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος».

Ποια ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τούρκο-Κρητικό να λέει: «Δεν θα σάς σκοτώσω, θα σάς σώσω. Απόψε θα θανατωθούν όλοι όσοι είναι στο μπουντρούμι, γιατί έφεραν και άλλους που δεν έχουμε χώρο να τους στοιβάξουμε. Θα σάς σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω μία τρομερή σκηνή που αντίκρυσαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος».

Και συνέχισε «Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ' εκείνους που τον τύφλωσαν, που του ‘βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωση μου έκανε και αξέχαστος παραμένει η στάση του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με φωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες.

»Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το πρόσωπό του είχε εστραμμένο προς τον Ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τι έλεγε;» - «Ναί ξέρω» του απήντησα. «Έλεγε: Πάτερ Άγιε, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». - «Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μά δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει την χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε που με δυο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σάς την είπα ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι' αυτό σάς χάρισα τη ζωή». «Και που τον έθαψαν;» ρώτησα με αγωνία. «Κανείς δεν ξέρει που έρριξαν το κομματιασμένο του κορμί»».

Αυτή είναι η μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, που φανερώνει, όπως είπαμε, το μέγεθος της αγιότητας του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, αφού στην πίστη μας την ορθόδοξη εκείνο που αποτελεί αποδεικτικό μεγάλης αγιότητας είναι η αγάπη που απλώνεται και προς τον εχθρό. Και τίποτε να μην ξέραμε για τον άγιο Χρυσόστομο, και μύρια όσα να του έχουν καταλογιστεί, το τέλος του είναι εκείνο που φανερώνει την εσωτερική, της καρδιάς του, ποιότητα. Κι ο άγιος Χρυσόστομος σαν τον Χριστό, σαν τον άγιο Στέφανο, σαν τους αποστόλους και όλους τους άγιους μάρτυρες ευλογεί τους διώκτες του και προσεύχεται γι' αυτούς. Μόνον όποιος διακατέχεται πλούσια από αυτό το πνεύμα του Χριστού ξέρουμε ότι ανήκει σ' Εκείνον και προεκτείνει την αγιότητα Εκείνου. «Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;»

Περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" - Σεπτ.2009

Αναμνήσεις από Μαδρίτη

Αναμνήσεις από Μαδρίτη

Γραφή - Αλεξανδρεύς

Γραφή

Μαστορικά με μαθαίνεις γραφή
Το άλφα πολύ με δυσκολεύει
-ήταν ανάγκη δυο φορές να πρέπει να το γράψω;
Και στην αρχή της λέξης μάλιστα;-
Και οι καμπύλες του ήτα επίσης
Το γάμα γόρδιος δεσμός
Μόνο το πι με ξεκουράζει στις μικρές απλές ευθείες

Μαστορικά με μαθαίνεις γραφή
Στα δικά Σου τα χέρια κυλάει η λέξη,
σχεδόν ανάρμοστα εύκολα μπρος στη δικιά μου δυσκολία
Η δικιά Σου γραφή –τέλεια γραμμένη-
αποκαλύπτει της ανικανότητάς μου το εύρος
μα και την πάλη…

Αλεξανδρεύς

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αθηνών για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η παγκόσμια κοινότητα νιώθει επιτακτική την ανάγκη να αναφερθεί στην τρομερή μάστιγα, που κατατρώγει τη νεολαία μας και απειλεί τη φυσική και ψυχική ακεραιότητα πολλών νέων ανθρώπων: τα ναρκωτικά. Είναι –ή μάλλον πρέπει να είναι– η σημερινή ημέρα μια τολμηρή αφορμή για ειλικρινή αυτοκριτική όλων μας, για συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς μας και της επιτακτικής ανάγκης για συνεργασία, για τον (επανα)καθορισμό των πνευματικών συντεταγμένων της κοινωνίας μας και της παιδείας μας, για να προτρέπουμε τους νέους ανθρώπους σε αισιοδοξία και αγωνιστικότητα, για να μη διστάζουν στην ανάληψη ευθυνών, για να μπορούν να πουν θαρραλέα το «όχι» σ΄ εκείνον που θα τους προτείνει την πρώτη επαφή με κάποια ουσία που κρύβει τον θάνατο.
Είχα την εξαιρετική ευκαιρία να επισκεφθώ μία θεραπευτική κοινότητα, ενώ έτυχα και της εξαιρετικής τιμής να με συναντήσουν νέοι άνθρωποι που βρίσκονται στο στάδιο της θεραπείας και της επανένταξης.
Είδα βαθιά μέσα στα μάτια των νέων αυτών ανθρώπων τη δίψα να ξαναβρούν τη ζωή και το χαμόγελο, να συναντηθούν και πάλι με την καθημερινότητα που τους προσπέρασε, είδα τον υπέροχο αγώνα τους που τους κάνει να βγαίνουν νικητές, την τεράστια προσπάθεια τους να υπερβούν την εξάρτηση και να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους!
Έχω κρύψει βαθιά στην καρδιά μου τα λόγια της Κωνσταντίνας: «Τώρα πια νιώθω περήφανη, δυνατή, χαρούμενη. Έχω προσπαθήσει πολύ και ξέρω πως αν θέλω κάτι πολύ, μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι γεμάτη ελπίδα για τη ζωή, που με περιμένει μετά την κοινότητα». Θα θυμάμαι πάντα την ειλικρίνεια του Σωτήρη: «Όσες φορές κι αν ορκίστηκα, υποσχέθηκα, ποτέ δεν σταμάτησα. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να διαλέξω: να ζήσω ή να πεθάνω! Η επιλογή μου ήταν να ζήσω καθαρός. Τώρα ανακαλύπτω έναν ολόκληρο, υπέροχο κόσμο μέσα μου, πραγματικό, όχι στη φαντασίωση μου. Στόχος μου είναι να τον γνωρίσω ξανά από την αρχή και να ζήσω σ΄ αυτόν». Και θα διδάσκομαι πολλά από τα δακρυσμένα μάτια του Γιώργου που μου είπε: «Νιώθω απογοήτευση όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για την κοινωνία που με έσπρωξε στη δόση. Παίρνω δύναμη από μια μυστική πηγή στα βάθη του είναι μου για να συνεχίσω την προσπάθεια μου να μείνω καθαρός. Δεν θέλω να ξαναζήσω το παραμύθι. Θέλω τη ζωή που μου στέρησαν».
Συνοδοιπορώ με τα παιδιά αυτά, αντιλαμβάνομαι τον αγώνα τους και αναλογίζομαι τις ευθύνες μας. Μπορεί άραγε μια εξαρτημένη κοινωνία να διδάξει στους νέους την ελευθερία;
Η εξάρτηση, όπως έχει λεχθεί, μπορεί ενδεχομένως και να είναι «μια επανάσταση, μια αποτυχημένη επανάσταση, μια διαμαρτυρία που δεν βρήκε αποδέκτες, μια προσπάθεια διαφυγής από πολλά αδιέξοδα στα οποία εμείς πολλές φορές οδηγούμε τους νέους ανθρώπους». Αδιέξοδα που έχουν να κάνουν με ένα κακό οικογενειακό κλίμα, με ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που συνθλίβει την προσωπικότητα και τα όνειρα των νέων, με την υποκρισία της κοινωνίας μας και περισσότερο εκείνων που έχουν την ευθύνη διαμόρφωσης των κοινωνικών δομών, με την ανεπάρκεια και της εκκλησιαστικής διακονίας μας κάποιες φορές.
Θέλω να πω σ΄ αυτά τα παιδιά – αλλά και σε όλους – πως η ζωή της Εκκλησίας είναι γεμάτη από ασώτους και καταταλαιπωρημένους νέους, που όχι μόνο ξαναβρήκαν το δρόμο τους, αλλά έφτασαν ακόμη και στην αγιότητα. Η επιστροφή, η μεταμόρφωση, η μετάνοια: είναι τα συστατικά της ορθόδοξης πνευματικότητας.
Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω και να αναρωτηθώ: Γιατί ακόμη τόση προκατάληψη απέναντι στον Χριστό και στην Εκκλησία; Αυτός ο τόπος μοιάζει να φοβάται να μιλήσει στα παιδιά για τον Χριστό και την Εκκλησία, γιατί θέλει να είναι «αξιοπρεπής» και μοντέρνος! Και οι νέοι μας τρυπιούνται και παραδίδονται στα ναρκωτικά και στις λογής – λογής εξαρτήσεις, στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων αλλά και στις ήρεμες πόλεις της επαρχίας μας, χωρίς στόχους, αναζητώντας την αλήθεια και την αγάπη, νιώθοντας ότι κανείς ποτέ δεν τούς πλησίασε, ότι κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε αληθινά γι΄ αυτούς. Παρά τα λάθη και τις αστοχίες μας, στην Εκκλησία είμαστε διαρκώς έτοιμοι για να υποδεχθούμε μακρόθυμα και με έκδηλη χαρά τους νέους που επιστρέφουν, αναζητώντας νόημα ζωής, αναζητώντας τελικά αυτά που τους στερήσαμε. Ελάτε, οι μεγάλοι, να συνεργαστούμε. Ελάτε, οι νέοι, να μας συγχωρήσετε. Κι όλοι μαζί να πορευτούμε σ΄ έναν κόσμο χωρίς εξαρτήσεις...

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Νίκη της κακίας - Όσιος Ποιμήν

Με την κακία δεν μπορείς να διώξεις την κακία. Αν λοιπόν σου κάνει κανένα κακό ο αδελφός σου, προσπάθησε εσύ να του ανταποδώσεις με καλό. Μόνο η καλοσύνη μπορεί να νικήσει την κακία.

Όσιος Ποιμήν

Άγιος Ούαρος

Στα Μαρτυρολόγια, που είναι γεμάτα με ολόχρυσες σελίδες ηρωικών πράξεων, διαβάζουμε την ακόλουθη συγκινητική ιστορία:
Όταν Αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Μαξιμιανός, μαρτύρησε στην Αίγυπτο γύρω στα 304 ο Άγιος Ούαρος, νεαρός ακόμη αξιωματικός κάποιας ρωμαϊκής λεγεώνας. Σαν Χριστιανός, συνελήφθη μέσα στις φυλακές που πήγαινε κρυφά για να ανακουφίζει και να δίνει θάρρος στους μάρτυρες. Ήρθε έτσι και η δική του σειρά να χύση το αίμα του για την αγάπη του Χριστού. Στον τόπο του μαρτυρίου του βρέθηκε, σταλμένη από την Θεια Πρόνοια, μια πολύ ευσεβής χριστιανή, η Κλεοπάτρα. Ήταν χήρα, αλλά πλουσιότατη και είχε κοντά της τον μικρό μοναχογιό της. Η ευγενής κύρια παρακολούθησε με βαθύ πόνο τα σκληρά βασανιστήρια, που έκαναν στον νέο για αρνηθεί την πίστη του. Όταν έμεινε πια άψυχο το μαρτυρικό σώμα, η Κλεοπάτρα έδωσε πολλά χρήματα στους δήμιους και το πήρε. Με μεγάλη ευλάβεια το μετέφερε στο αρχοντικό της και το έθαψε σε ένα ιδιαίτερο δωμάτιο.
Ύστερα από λίγα χρόνια, όταν βασίλεψε ο Μέγας Κωνσταντίνος και σταμάτησαν οι διωγμοί εναντίων των χριστιανών, η Κλεοπάτρα άφησε την Αίγυπτο για να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της την Παλαιστίνη και πήρε μαζί της το λείψανο του μάρτυρος, σαν πολύτιμο θησαυρό. Εκεί ξόδεψε ένα μεγάλο μέρος από την περιούσια της και έκτισε μεγαλοπρεπέστατη εκκλησία στο όνομα του Αγίου Ουάρου και αφιέρωσε σε αυτήν το τίμιο λείψανο που φύλαγε σε ολόχρυση λάρνακα.
Όταν ήταν πια όλα έτοιμα, παρακάλεσε τον Επίσκοπο και τους κληρικούς της επαρχίας για τα εγκαίνια. Ύστερα από τη Θεια Λειτουργία, φιλοξένησε όλους τους πιστούς και τους έστρωσε πλούσιο τραπέζι. Η χήρα, μαζί με το νεαρό γιο της, περιποιήθηκαν με τα ίδια τους τα χέρια όλους τους προσκαλεσμένους, χωρίς να βάλουν ψωμί στο στόμα τους. Σαν νύχτωσε και το σπίτι άδειασε από κόσμο, τσακισμένος από την κούραση ο νέος, πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί. Σε λίγο πήγε και η μητέρα του να του πάει φαγητό. Τον βρήκε να καίγεται στον πυρετό. Ανήσυχη του έκανε τις περιποιήσεις που ήξερε, ξεχνώντας την πείνα και την κούραση της. Αλλά όσο πέρναγε η ώρα, ο πυρετός ανέβαινε και προτού προφτάσει να έρθει ο γιατρός, ο νέος ξεψύχησε στην αγκαλιά της απαρηγόρητης μάνας. Αλλόφρονη εκείνη από την απροσδόκητη συμφορά, σήκωσε το νεκρό σώμα και το πήγε στην εκκλησία του μάρτυρος. Το ακούμπησε πάνω στην λάρνακα των λειψάνων και πέφτοντας στα γόνατα, ξέσπασε σε σπαρακτικό θρήνο. Με πονεμένα λόγια, θύμισε στον μάρτυρα, σαν να τον είχε ζωντανό μπροστά της, όσα είχε κάνει για χάρη του και απαιτούσε από αυτόν να κάνει εκείνο που έκανε ο Ελισαίος για την Σωμανίτιδα.
Ανάμεσα στα δάκρυα και στα αναφιλητά, συντριμμένη από τον πόνο, αποκοιμήθηκε. Είδε τότε ένα θαυμαστό Όνειρο, που παρηγόρησε τη μητρική καρδιά της.
Άνοιξε μπροστά στα μάτια της ο Ουρανός και μέσα από φως υπέρλαμπρο παρουσιάστηκε ο μάρτυς του Χριστού, στεφανωμένος με ολόχρυσο στεφάνι. Η δόξα του δεν περιγράφεται. Κρατούσε από το χέρι, σαν φίλος τον φίλο του, τον γιο της χήρας, που φόραγε και αυτός ολάνθιστο στεφάνι στο όμορφο κεφάλι του.
-Μη με κατηγορείς για αγνωμοσύνη, Κλεοπάτρα της είπε ο μάρτυς με γλυκύτητα. Θυμάσαι πόσες φορές γονατιστή μπροστά στα λείψανα μου, γύρευες χάριτες για το παιδί σου; Τι πιο μεγάλο χάρισμα μπορούσα να σου ανταποδώσω από τούτη τη δόξα που βλέπεις; Αν, ύστερα από αυτό εξακολουθείς να τον γυρεύεις κοντά σου, είναι ελεύθερος να έλθει.
Και γυρίζοντας στον νέο, του έδειξε την πονεμένη μητέρα.
-Φίλε μου, μπορείς να πας μαζί της.
Εκείνος όμως έπεσε στην αγκαλιά του μάρτυρος, σαν να μην ήθελε ποτέ να τον αποχωριστεί, και στρέφοντας στη μητέρα του ελαφρά το κεφάλι, της είπε:
-Επιμένεις λοιπόν να μου στερήσεις αυτή την ευτυχία; Θέλεις ποτέ να με ξαναφέρεις από τα αιώνια στα πρόσκαιρα και από τη χαρά στη λύπη; Πάψε, μητέρα, να πενθείς και ετοιμάσου να μας συναντήσεις.
Βάλσαμο παρηγοριάς χύθηκε στην πληγωμένη καρδιά της χήρας, ύστερα από την οπτασία. Αφού έθαψε το παιδί της στην καινούρια εκκλησία, μοίρασε στους φτωχούς, όλη την περιουσία της, φόρεσε ταπεινά ρούχα και έμεινε εκεί κοντά στον τάφο του μάρτυρος και του παιδιού της. Επτά ολόκληρα χρόνια περιποιήθηκε το ναό και πέθανε με φήμη αγίας.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Των Μαρτύρων ζηλώσας τα κατορθώματα, μαρτυρικώς ηγωνίσω υπέρ της δόξης Χριστού, και καθείλες τον εχθρόν παμμάκαρ Ούαρε' εν γαρ ίκρίω προσδεθείς, προς τω ξύλω της ζωής, νομίμως αποκατέστης, πρεσβευτική χορηγία, καταφαιδρύνων τας ψυχάς ημών.

Μοναχή Ισιδώρα - Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

«... Ὁ κάθε εὐσεβής καί φιλόθεος Μοναχός καί ἡ κάθε Μοναχή, εἶναι κόσμος ἐν κόσμῳ, εἶναι ἡ χαρά τῆς κοινωνίας, τό καύχημα τοῦ Μοναστηριοῦ του καί ὁ στέφανος τοῦ Ἐπισκόπου.
Ἕνα τέτοιο πρόσωπο ἦτο ἡ μακαριστή Μοναχή Ἰσιδώρα, θά ἔλεγα μία προσωπικότης, μέσα ἀπό τήν ἁπλότητα καί τό ἀνεπιτήδευτον τοῦ χαρακτῆρος της, τήν ταπείνωση καί τήν ἐν γένει καλλιέργεια τῶν Ἱερῶν Μοναχικῶν ἀρετῶν, τάς ὁποίας ὑπεσχέθη κατά τήν ὥρα τῆς κουρᾶς της, ὅτι θά τηρήσῃ, θά καλλιεργήσῃ καί θά αὐξήσῃ, ὅπερ καί ἔπραξε.
Εἶχε ἄκακον λογισμόν καί ἄδολον καρδίαν, πλημμυρισμένη ἀπό ἀγάπην, τήν ὁποίαν εὐκαίρως ἀκαίρως ἐξέφραζε πρός τίς συμμονάστριές της καί πρός κάθε ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος τήν ἐπλησίαζε.
Τό ἱλαρό της πρόσωπο, τό γλυκύ της χαμόγελο, ἰδίως ὅμως ἡ σιωπή της ἐδίδασκαν τούς ἄλλους κατά τόν καλύτερο τρόπο.
Αὐτή λοιπόν τήν Μοναχή, αὐτό τό εὔοσμο πνευματικό ἄνθος, ἐκάλεσε κοντά Του πλέον, εἰς τά οὐράνια σκηνώματα, ὁ Οὐράνιος Βασιλεύς, ὁ γλυκύτατος Νυμφίος τῆς ψυχῆς της, Τόν ὁποῖον τόσον ἠγάπησε καί ἐλάτρευσε στή ζωή της.
Αὐτήν τήν ὥρα καταγράφεται ἡ τελευταία πρᾶξις τῆς ἐπί γῆς ζωῆς της καί τήν προπέμπουμε στήν αἰωνιότητα μετ’ ἐπαίνων πνευματικῶν, μετ’ εὐχαριστιῶν γιά τήν προσφορά της στήν Ἱερά Μονή καί μετά θερμῶν προσευχῶν γιά τήν μετά Ἁγίων καί Δικαίων ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς της.
Τέλος, ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τίς θερμές εὐχαριστίες πρός τήν Ἡγουμένην καί τήν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, γιά τήν κατά τά τέλη τῆς ζωῆς τῆς Μοναχῆς Ἰσιδώρας, ἐκφρασθεῖσαν ποικιλοτρόπως ἀγάπην τους. Αὐτή ἡ ἀγάπη ἐδίδαξε πολλούς καί ὠφέλησε κυρίως ἀνθρώπους εὑρισκόμενους εἰς τό Νοσοκομεῖον, εἴτε Ἰατρικό, εἴτε Νοσηλευτικό προσωπικό, εἴτε ἀσθενεῖς καί συνοδούς ἤ ἐπισκέπτας αὐτῶν.
Ἀδελφοί μου, ἀπό σήμερα τό ὄνομα τῆς Μοναχῆς Ἰσιδώρας θά μνημονεύεται εἰς τά δίπτυχα τῶν κεκοιμημένων μέ τήν εὐχήν καί τήν ἀδιάλειπτον πρός Κύριον παράκλησιν ὑπέρ ἀναγραφῆς τοῦ ὀνόματός της καί εἰς τάς δέλτους τοῦ Παραδείσου».

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Ένα με τον εαυτό μας - Γέροντας Πορφύριος

« Πιο πολύ θα προσεύχεσθε για τους άλλους παρά για τον εαυτό σας. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα, είμαστε όλοι ένα. Για αυτό όταν προσευχόμαστε για τους άλλους λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και όχι «ελέησέ τους». Τους κάνουμε έτσι ένα με τον εαυτό μας».

Γέροντας Πορφύριος

Συνάντηση Πρωθυπουργού με Οικουμενικό Πατριάρχη

Επίσκεψη και σωτηρία - Άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος

Αδελφέ μου, αν δεν επισκεφθείς τον εαυτόν σου, κανείς δεν πρόκειται να σε επισκεφθεί, κι αν δεν ελεήσεις τον εαυτόν σου κανείς δεν θα βρεθεί να σε σώσει.

Άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος

Μεγαλείο Δημιουργού - π. Πλακίδας Deseille

Κάθε πλάσμα είναι σαν ένας λόγος του Θεού, που κηρύττει το μεγαλείο και την αγαθότητα του Δημιουργού, και δεν μπορεί να προσεγγίσει παρά με σεβασμό και αγάπη.

Αρχιμανδρίτης Πλακίδας Deseille

Η ακοή της ψυχής - Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Όταν ο άνθρωπος εν γνώσει υποχωρεί εις τον πειρασμόν, κατόπιν έρχεται καιρός όπου δεν μπορεί πλέον να ακούσει το υγιές και οφέλιμον, καθότι εχάλασεν ήδη η ακοή της ψυχής.

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

ΑΓΡΥΠΝΙΑ στον Πανεπιστημιακό Ναό Τριών Ιεραρχών Πατρών

Στον Πανεπιστημιακό Ιερό Ναό

Τριών Ιεραρχών

της Πάτρας

επί τη εορτή των

Αγίων Αποστόλων

Πέτρου και Παύλου

θα τελεσθεί ΑΓΡΥΠΝΙΑ

την Δευτέρα το βράδυ

28 Ιουνίου 2010

και ώρα : 9 μ.μ. – 1 π.μ.

Νέες αγιογραφίες στις Κατακόμβες της Αγίας Θέκλας στην Ρώμη

Τις αρχαιότερες τοιχογραφίες των Αγίων Αποστόλων, που χρονολογούνται από τα τέλη του 4ου αιώνα, ανακάλυψαν Ιταλοί επιστήμονες στις κατακόμβες της Αγίας Θέκλας στη Ρώμη.
Οι τοιχογραφίες των Αγίων Αποστόλων Πέτρου, Παύλου, Ανδρέα και Ιωάννη, ζωγραφισμένες στους χρωματικούς τόνους του κόκκινου και της ώχρας, βρίσκονταν στο ταβάνι ενός μικρού νεκρικού θαλάμου στις κατακόμβες της Αγίας Θέκλας, σε απόσταση 500 μέτρων από τη βασιλική του Αγίου Παύλου εκτός των τειχών.
«Η ανακάλυψη αυτή αποδεικνύει την εισαγωγή και τη διάδοση της πίστεως των Αποστόλων στις απαρχές του Χριστιανισμού» εξήγησε στους δημοσιογράφους η Μπάρμπαρα Ματσέι, διευθύντρια των αναστηλωτικών εργασιών στον νεκρικό θάλαμο.
«Όσον αφορά τον Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο και τον Απόστολο Ιωάννη τον Θεολόγο, πρόκειται για τις αρχαιότερες απεικονίσεις τους» ενώ για τον Απόστολο Πέτρο ήταν γνωστές ήδη προγενέστερες απεικονίσεις του, οι οποίες χρονολογούνται από τα μέσα του 4ου αιώνα, «αλλά ποτέ μόνος του σε μία εικόνα» πρόσθεσε από την πλευρά του ο επικεφαλής των ανασκαφών Φαμπρίτσιο Βισκόντι.

Ο Λαός του Θεού - Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλουμ

Δεν υπάρχει κάτι σαν "Μοναχικός Χριστιανός", ένας μεμονωμένος και ατομικός Χριστιανός. Το να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να είναι μέλος-πραγματικό μέλος, δηλ. χέρι ή πόδι- του Σώματος του Χριστού. Το να διαθέτει λοιπόν ένας χριστιανός μια τέτοια σύσταση αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα, επειδή σ' ένα σώμα, σύμφωνα με τον απ. Παύλο, υποφέρει το ένα μέλος, όλο το σώμα είναι άρρωστο. Όταν ένας από μας πέφτει, δεν λέμε "με πονάει το χέρι μου", όλο το σώμα υποφέρει. Έχουμε χάσει αυτή την αίσθηση, την αίσθηση πως είμαστε ένα σώμα. Αν, μάλιστα, προσπαθούμε όμως σήμερα να την αποκτήσουμε ξανά, με το να λέμε πως "πρέπει να γίνουμε μια κοινότητα". Ε όχι! Δεν πρέπει να γίνουμε κοινότητα. Το να γίνουμε μια από τις πολλές κοινότητες των ανθρώπων, με την ομοιόμορφη σκέψη, που έχουν την ίδια γεύση, που πιστεύουν στον ίδιο Θεό, που διακηρύσσουν τα ίδια πράγματα, ισοδυναμεί με το να γίνουμε ένα είδος θρησκευτικού συλλόγου. Δεν αρκεί αυτό! Δεν αρκεί να είμαστε κλαμπ του Χριστού! Ένα σώμα δεν είναι απλώς μια συλλογή ατόμων που δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι συμμετέχουν σε κάποιους σκοπούς, ενώ ποτέ δεν νοιάζεται ο ένας για τον άλλο. Κι αν νοιαζόμαστε, δεν θα πρέπει να είναι αυτό ένα απλώς κοινωνικό καθήκον, ένα είδος αβροφροσύνης, ευγένειας και καλής συμπεριφοράς. Το σώμα δεν είναι κάτι τέτοιο!

Ούτε το σώμα είναι το σύνολο των λαϊκών σε αντίθεση προς τον κλήρο. Ο λαός του Θεού είναι το όλο Σώμα του Χριστού. Ο ιερέας, ο επίσκοπος, ο πατριάρχης είναι όλοι μέρη αυτού του λαού. Υπάρχει ιεραρχία στην Εκκλησία, αλλά είναι ιεραρχία διακονίας και όχι εξουσίας. Πρέπει να μπορούμε να διακηρύσσουμε το Ευαγγέλιο με πειθώ και κύρος, με όσα οι άνθρωποι βλέπουν πάνω μας ως ζωντανό σώμα, και ως πρόσωπα αλληλοσυνδεόμενα, και όχι γιατί διαθέτουμε εξουσία. Μια υποταγμένη, πειθαρχημένη και πιστή στην εξουσία ιεραρχία αποτελεί αίρεση απέναντι στην Εκκλησία. Πρέπει να ξαναβρούμε και μια άλλη στάση, που είναι sobornost, η συνοδικότητα, η ομοψυχία- οι πάνες ενωμένοι στο νου του Χριστού και στην καθοδήγηση του Αγ. Πνεύματος.

Το ότι είμαστε λαός του Θεού, κληρικοί και λαϊκοί, σημαίνει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως σ' αυτό τον κόσμο, στον οποίο ο Θεός δεν διαθέτει έναν αναγνωρισμένο τόπο, όπου είναι ένας ξένος και ένας αλήτης, εμείς είμαστε ο τόπος όπου αυτός ενοικεί. Είμαστε το άσυλο του Θεού- ο τόπος όπου έχει το δικαίωμα να υπάρχει. Και όμως ο Θεός δεν περιμένει από τον λαό Του να είναι ένα καταφύγιο, ένας ασφαλής τόπος γι' Αυτόν, ακόμη δε περισσότερο για μας. Περιμένει απο το Σώμα του να είναι η παρουσία Του στον κόσμο, και σύμφωνα με τα λόγια Του: "Πάτερ, καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, καγώ αποστέλλω αυτούς εις τον κόσμον". Το να είμαστε λαός του Θεού σημαίνει να αποστελλόμαστε στον κόσμο για να φέρουμε τη χαρά, την ελπίδα, το φως και την κοινότητα της ζωής. Αυτή είναι η αποστολή μας.

Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλουμ

Υάκινθος.

Μέσα στον πόνο βρίσκεται ο Θεός - π. Εφραίμ Κατουνακιώτης

«Όταν ακούεις πόνο, προσεύχου γι’ αυτόν που πονάει: Όχι ο Θεός να τον απαλλάξει από τον πόνο, αλλά υπομονή να του δώσει. Γιατί μέσα στον πόνο βρίσκεται ο Θεός».

παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης.

ΟΛΑ στο σχέδιο του Θεού. - Γερόντισσα Γαβριηλία

Ποτέ να μην λες «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τον άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λες «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο του Θεού. ΟΛΑ.

Γερόντισσα Γαβριηλία

Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια - π. Αμφιλόχιος Μακρής

«Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού».

Αρχιμανδρίτης Αμφιλόχιος Μακρής

Σε θερμό κλίμα η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο

«Για μας στην Ελλάδα τα λόγια σας και η συμπαράστασή σας είναι πάντα χρήσιμα, κάτι που μας δίνει κουράγιο», είπε ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου απευθυνόμενος στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο με τον οποίο συναντήθηκε την Τετάρτη στο Φανάρι.
«Μας δίνουν κουράγιο, γιατί βρισκόμαστε μέσα σε μια κρίση. Κρίση την οποία θα ξεπεράσουμε, όπως είπατε, με πόνο, με θυσίες. Αλλά θα την ξεπεράσει η Ελλάδα την κρίση», είπε ο 'Έλληνας πρωθυπουργός.
«Ήδη βρισκόμαστε με βήματα σταθερά και θετικά, στην απόδοση των δύσκολων μέτρων αλλά και των αλλαγών που ήταν απαραίτητες» σημείωσε ο κ. Παπανδρέου.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανέφερε υποδεχόμενος τον πρωθυπουργό ότι «Η προσευχή μας είναι να ξεπεράσει η Ελλάδα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και να επανέλθει στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής και της πορείας της».
Πριν την συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Παπανδρέου συναντήθηκε με αντιπροσωπεία της ομογένειας που είχε συγκεντρωθεί στο Φανάρι για να τον υποδεχτεί.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ