1. Εκκλησία είναι η μεγάλη οικογένεια που έχει τον Θεό Πατέρα, που στους κόλπους της οι άνθρωποι ζουν σαν αδελφοί, που όλους τους δέχεται και όλους τους περικλείει, χωρίς να απορρίπτει κανέναν.
Η Εκκλησία δεν είναι θέατρο ιεροτελεστικών παραστάσεων. Οι λειτουργικές της πράξεις δεν είναι αντικειμενικά μέσα αγιασμού, για να θυμηθούμε τον Συμεών Θεσ/κης, αλλά νέοι τρόποι υπάρξεως. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας δεν είναι σαν τα κοστούμια και τα σκηνικά, που χρησιμοποιούνται στο θέατρο, αλλά είναι εργαλεία χρήσιμα και κάποτε απαραίτητα για να μπορέσουμε να βιώσουμε τον εκκλησιαστικό τρόπο υπάρξεως. Σαν παράδειγμα, τα άμφια που φοράμε εμείς οι κληρικοί δεν είναι μέσα που υπάρχουν για να ικανοποιούμε με αυτά τη ματαιοδοξία μας, έτσι ώστε να δαπανούμε τεράστια ποσά για την ιερατική μας γκαρνταρόμπα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη επιτακτικών και κρίσιμων αναγκών, ούτε είναι τα άμφια μέσα με τα οποία θα προσφέρουμε στο λαό ένα εντυπωσιακό θέαμα. Είναι επομένως περιττά τα άμφια; Όχι τα άμφια είναι εργαλεία εξαιρετικής σημασίας, που η καθιέρωσή τους είναι καταστάλαγμα ανεκτίμητης εκκλησιαστικής σοφίας. Τα άμφια είναι για να βοηθήσουν εμάς μεν τους κληρικούς να συνειδητοποιήσουμε ότι από μόνοι μας δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα στο λαό του Θεού και ότι δεν μπορούμε να επιτελέσουμε το ιερατικό μας έργο αν δεν περιβληθούμε την Χάρη του Θεού, τους δε λαϊκούς για να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτε απ΄ ό,τι τους δίνουμε δεν είναι δικό μας και να μη στηρίζονται σε μας για την κάλυψη των γνήσιων αναγκών τους, αλλά στον Θεό, που μόνος αυτός έχει ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος.
Το επανωκαλύμαυχο που φοράμε εμείς οι οφφικιούχοι αρχ/τες δεν είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να γινόμαστε εντυπωσιακότεροι στις επίσημες τελετές, αλλά είναι οι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ που φοράει ο ασκητής για να τον βοηθούν να μην αποσπάται η προσοχή του από τα φανταστικά, τα ανυπόστατα και τα απατηλά, έτσι που να κινδυνεύει να γκρεμιστεί στο βάραθρο του θανάτου, όπως γίνεται με το ζευγμένο άλογο, αλλά να εστιάζεται στην εσωτερική προσωπική του αλήθεια, που είναι απαραίτητο να δει για να μπορέσει να δει οποιαδήποτε άλλη αλήθεια.
2. "Κάποτε που ο αββάς Σιλουανός έμενε στο όρος Σινά, επήγε ο μαθητής του Ζαχαρίας σε υπηρεσία και λέγει στο γέροντα: Απόλυσε το νερό και πότισε τον κήπο. Αυτός δε, αφού εξήλθε, εσκέπασε την όψη του με το κουκούλιο και μόνο τα πόδια του έβλεπε. Τον επισκέφθηκε δε αυτή την ώρα ένας αδελφός, που καθώς τον είδε από μακριά παρατήρησε τί έκανε. Αφού δε εισήλθε σ' αυτόν ο αδελφός. είπε: Ειπέ μου, αββά, γιατί εσκέπασες το πρόσωπό σου με το κουκούλιο και έτσι επότιζες τον κήπο;
Του λέγει ο γέρων: Τέκνο, για να μην ιδούν οι οφθαλμοί μου τα δένδρα και απασχοληθή ο νους μου από την εργασία μου σ' αυτά".(Αποφθ.Γερόντων,σελ.692-693,ΕΠΕ).
3.Οι λιτανείες πάλι, δεν είναι ευκαιρίες για πομπώδεις παρελάσεις και επίδειξη, αλλά είναι ο υπαρξιακός τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία διαδηλώνει ότι στη ζωή της δεν υπάρχει μια αγεφύρωτη διάκριση ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. Στο χώρο της ,το ιερό, επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία της ενσαρκώσεως, έρχεται διαρκώς στο βέβηλο για να το προσλάβει και να το εξαγιάσει. Με τη λιτανεία διαδηλώνεται και βιώνεται το ότι η ζωή της Εκκλησίας είναι μια διαρκής κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο, μια διαρκής αναζήτηση και συμπερίληψη του ανθρώπου από το Θεό. Με τη λιτανεία έρχεται το ιερό, όπως η εικόνα του αγίου, τα λείψανά του και όλα τα άλλα άγια των αγίων, μέσα στην ανθρώπινη κατάντια, στην κερδοσκοπική διαφθορά της αγοράς και στην εγωκεντρική χρησιμοποίηση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, του πορνείου, για να την προσλάβει, να την εξαγιάσει και να την μεταμορφώσει. Να κάνει την ιδιοτέλεια αλτρουισμό, τη λαγνεία αγάπη, την πτώση ανάσταση.
Αυτή είναι η Εκκλησία, που σε κάθε στιγμή της ζωής μας καλούμεθα να επιλέξουμε αντί του κόσμου. Καλούμεθα διαρκώς να επιλέξουμε ανάμεσα στη ζωοδότρα αγαπητική προσφορά προς τον άλλο και την ιδιοτελή χρησιμοποίηση του άλλου. Σε τελική ανάλυση, κάθε στιγμή της ζωής μας καλούμεθα να επιλέξουμε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, κι αυτή είναι μια ασύγκριτα πιο κρίσιμη επιλογή από την επιλογή ανάμεσα σε διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας του πεπτικού μας συστήματος.
Παπά - Φιλόθεος Φάρος
Η Εκκλησία δεν είναι θέατρο ιεροτελεστικών παραστάσεων. Οι λειτουργικές της πράξεις δεν είναι αντικειμενικά μέσα αγιασμού, για να θυμηθούμε τον Συμεών Θεσ/κης, αλλά νέοι τρόποι υπάρξεως. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας δεν είναι σαν τα κοστούμια και τα σκηνικά, που χρησιμοποιούνται στο θέατρο, αλλά είναι εργαλεία χρήσιμα και κάποτε απαραίτητα για να μπορέσουμε να βιώσουμε τον εκκλησιαστικό τρόπο υπάρξεως. Σαν παράδειγμα, τα άμφια που φοράμε εμείς οι κληρικοί δεν είναι μέσα που υπάρχουν για να ικανοποιούμε με αυτά τη ματαιοδοξία μας, έτσι ώστε να δαπανούμε τεράστια ποσά για την ιερατική μας γκαρνταρόμπα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη επιτακτικών και κρίσιμων αναγκών, ούτε είναι τα άμφια μέσα με τα οποία θα προσφέρουμε στο λαό ένα εντυπωσιακό θέαμα. Είναι επομένως περιττά τα άμφια; Όχι τα άμφια είναι εργαλεία εξαιρετικής σημασίας, που η καθιέρωσή τους είναι καταστάλαγμα ανεκτίμητης εκκλησιαστικής σοφίας. Τα άμφια είναι για να βοηθήσουν εμάς μεν τους κληρικούς να συνειδητοποιήσουμε ότι από μόνοι μας δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα στο λαό του Θεού και ότι δεν μπορούμε να επιτελέσουμε το ιερατικό μας έργο αν δεν περιβληθούμε την Χάρη του Θεού, τους δε λαϊκούς για να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτε απ΄ ό,τι τους δίνουμε δεν είναι δικό μας και να μη στηρίζονται σε μας για την κάλυψη των γνήσιων αναγκών τους, αλλά στον Θεό, που μόνος αυτός έχει ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος.
Το επανωκαλύμαυχο που φοράμε εμείς οι οφφικιούχοι αρχ/τες δεν είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να γινόμαστε εντυπωσιακότεροι στις επίσημες τελετές, αλλά είναι οι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ που φοράει ο ασκητής για να τον βοηθούν να μην αποσπάται η προσοχή του από τα φανταστικά, τα ανυπόστατα και τα απατηλά, έτσι που να κινδυνεύει να γκρεμιστεί στο βάραθρο του θανάτου, όπως γίνεται με το ζευγμένο άλογο, αλλά να εστιάζεται στην εσωτερική προσωπική του αλήθεια, που είναι απαραίτητο να δει για να μπορέσει να δει οποιαδήποτε άλλη αλήθεια.
2. "Κάποτε που ο αββάς Σιλουανός έμενε στο όρος Σινά, επήγε ο μαθητής του Ζαχαρίας σε υπηρεσία και λέγει στο γέροντα: Απόλυσε το νερό και πότισε τον κήπο. Αυτός δε, αφού εξήλθε, εσκέπασε την όψη του με το κουκούλιο και μόνο τα πόδια του έβλεπε. Τον επισκέφθηκε δε αυτή την ώρα ένας αδελφός, που καθώς τον είδε από μακριά παρατήρησε τί έκανε. Αφού δε εισήλθε σ' αυτόν ο αδελφός. είπε: Ειπέ μου, αββά, γιατί εσκέπασες το πρόσωπό σου με το κουκούλιο και έτσι επότιζες τον κήπο;
Του λέγει ο γέρων: Τέκνο, για να μην ιδούν οι οφθαλμοί μου τα δένδρα και απασχοληθή ο νους μου από την εργασία μου σ' αυτά".(Αποφθ.Γερόντων,σελ.692-693,ΕΠΕ).
3.Οι λιτανείες πάλι, δεν είναι ευκαιρίες για πομπώδεις παρελάσεις και επίδειξη, αλλά είναι ο υπαρξιακός τρόπος με τον οποίο η Εκκλησία διαδηλώνει ότι στη ζωή της δεν υπάρχει μια αγεφύρωτη διάκριση ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο. Στο χώρο της ,το ιερό, επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία της ενσαρκώσεως, έρχεται διαρκώς στο βέβηλο για να το προσλάβει και να το εξαγιάσει. Με τη λιτανεία διαδηλώνεται και βιώνεται το ότι η ζωή της Εκκλησίας είναι μια διαρκής κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο, μια διαρκής αναζήτηση και συμπερίληψη του ανθρώπου από το Θεό. Με τη λιτανεία έρχεται το ιερό, όπως η εικόνα του αγίου, τα λείψανά του και όλα τα άλλα άγια των αγίων, μέσα στην ανθρώπινη κατάντια, στην κερδοσκοπική διαφθορά της αγοράς και στην εγωκεντρική χρησιμοποίηση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, του πορνείου, για να την προσλάβει, να την εξαγιάσει και να την μεταμορφώσει. Να κάνει την ιδιοτέλεια αλτρουισμό, τη λαγνεία αγάπη, την πτώση ανάσταση.
Αυτή είναι η Εκκλησία, που σε κάθε στιγμή της ζωής μας καλούμεθα να επιλέξουμε αντί του κόσμου. Καλούμεθα διαρκώς να επιλέξουμε ανάμεσα στη ζωοδότρα αγαπητική προσφορά προς τον άλλο και την ιδιοτελή χρησιμοποίηση του άλλου. Σε τελική ανάλυση, κάθε στιγμή της ζωής μας καλούμεθα να επιλέξουμε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, κι αυτή είναι μια ασύγκριτα πιο κρίσιμη επιλογή από την επιλογή ανάμεσα σε διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας του πεπτικού μας συστήματος.
Παπά - Φιλόθεος Φάρος
υάκινθος
Αυτή είναι η Εκκλησία. Όμως μήπως ασυνείδητα δεν διακονώ και δεν μετέχω στην διάσταση που πρέπει την Εκκλησία. Προβληματίστηκα… .
ΑπάντησηΔιαγραφήπ. Νεόφυτος
Το σχόλιο περί λιτανείας δεν μου άρεσε και τόσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Εκκλησία βγαίνει στον κόσμο για να τον εξαγιάσει. Ζητεί όμως από εμάς την συμμετοχή μας, τον προσωπικό μας αγιασμό, την προσπάθειά μας, την προσευχή μας κατά την λιτανεία.
Δεν λειτουργεί μαγικά!
Kαλημερα!πολυ ομορφο κειμενο μας προσεφερε ο Υακινθος, του πατρος Φιλοθεου.Πολυ συνφωνω.Μιλαει για ολα αυτα που αφορουν την παρουσια των κληρικων στο αξιωμα.Και στην ουσια,σε οποιο ιερατικο αξιωμα και αν ειναι κανεις,θα πρεπεινα ειναι και να αισθανεται ο ελαχιστος ...διοτι το καλος της ορθοδοξιας δεν ειναι στα αμφια αλλα στην θεραπευτικη της.Ο θΕΟς ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΑΥΤΟΥς ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΚΟΝΗΣΟΥΝ ΛΕΓΕΙ Ο ΑΒΒΑΣ ΔΑΝΙΗΛ.Αρα καθε ιερατικο αξιωμα ειναι διακονημα που θα πρεπει να εχει σαν βαση την ταπεινοφροσυνη..Σαν ποιμνιο θελω να τους βλεπω σαν λειτουργους,σαν ανωτερους απο ολα τα αξιωματα,σαν αγγελους στη γη..ανεξαρτητως της πνευματικης τους καταστασης,του ηθους που θα πρεπει σιγουρα να εχουν και των χαρισματων που απεκτησαν απο το Αγιον πνευμα. Δεν με πειραζει αν φορουν χρυσα αμφια η πιο λιτα αφου η λειτουργια γινεται ειτε ετσι ειτε αλλιως.Αλλωστε υπαρχουν εκκλησιες φτωχες και εκκλησιες πλουσιες.Υπαρχει ποικιλια και αυτο δεν ειναι ασχημο κατα την ατελη μου γνωμη.Οταν τελειωνει η λειτουρια εκεινοι ξαναφορουν το καθιερομενο ρασο.Η Εκκλησια ειναι το θεραπευτηριο νομιζω που παμε ολοι βαζοντας κατω τον εγωισμο μας για να θεραπευτουμε ,να αγιαστουμε και να καθαριστουμε.Και οσο ειμαστε κοντα στον Κ υ ρ ι ο και στην εκκλησια ..το αποτελεσμα σε βαθος χρονου ειναι πιο αγιαστικο.Εμεις το ποινιο πρεπει να πλησιασουμε την εκκλησια με μεγαλυτερη θερμη διοτι δεν παμε για τον ιερεα στη λειτουργια αλλα για τον Χριστο...///πην
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ π. Φιλόθεος Φάρος και σε αυτό του το κείμενο κάνει πραγματική τομή. Θαυμάζω την τόλμη του να λέει τα πράγματα έτσι όπως αυτός τα πιστεύει χωρίς πασαλείμματα. Δεν είχε ποτέ προσωπικές επιδιώξεις. Σε όλη την διακονία του έως σήμερα δεν επιδίωξε άνοδο . Έτσι μπορούσε και μπορεί να μας μεταφέρει αυτά που πιστεύει. Προσωπικά τον ευχαριστώ διότι σε πολλές περιπτώσεις μου έχει ανοίξει δρόμους….
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα όσα εδώ αναφέρει είναι αλήθειες τις οποίες πολλές φορές –λόγω κόστους- με επιμέλεια επικαλύπτει ο καθείς μας δια «τον φόβον των» προϊσταμένων.
Φολκλόρ και κακόγουστο θέατρο έχουν καταντήσει τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας κάποιοι παπάδες και δεσποτάδες.Καραγκιόζηδες και Χατζηαβάτηδες και Μπαρμπαγιώργηδες συνθέτουν ένα απέραντο θέατρο σκιών.Κορώνες,τεριρέμ,εξεζητημένα άμφια κ.τ.ό.Καλά τα λέει στο συγκεκριμένο θέμα ο παπα-Φάρος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να τα πω και εγώ αυτά σε κάποια ιερατική σύναξη. Γνωρίζω όμως ότι θα ακολουθήσει συντονισμένη επίθεση από πολλούς. Που καταντήσαμε να μην τολμάμε να πούμε τις αλήθειες. Δεν μας ενδιαφέρει το βάθος, αλλά η πασαρέλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ δυνατές σκέψεις και πρέπει να ακουστούν και να μας προβληματίσουν ποιμένες και ποιμενόμενους. Η σιωπή δεν μας κάνει καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχα τα λέει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως εφαρμόζονται;