1.Τα γεγονότα του 1054 που φαινόταν να βάζουν μια οριστική σφραγίδα επάνω στη ρήξη μεταξύ Ρώμης και Κων/λεως, στην πραγματικότητα δεν έθεσαν τέλος σε όλες τις επαφές ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Τα υπόλοιπα Ανατολικά Πατριαρχεία διετήρησαν κοινωνία με τους Λατίνους για κάμποσο χρονικό διάστημα ακόμη, ενώ στην ίδια την Κων/λη οι λατινικοί ναοί και τα μοναστήρια παρέμεναν ανοιχτά και λειτουργούσαν. Η πραγματική και τελεσίδικη ρήξη έλαβε χώρα μονάχα ως αποτέλεσμα των σταυροφοριών.
2. Όταν πρωτοέφθασαν στην Ανατολή (οι σταυροφόροι), σε εδάφη παραδοσιακά χριστιανικά, μα κατακτημένα τώρα από τους μουσουλμάνους, οι σταυροφόροι αναγνώρισαν τα δικαιώματα των εντοπίων επισκόπων. όπως αυτά απέρρεαν από τους συνοδικούς κανόνες, και εισήλθαν σε μυστηριακή κοινωνία με αυτούς. Μάλιστα, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες που αποδεικνύουν πως η εκκλησιαστική ρήξη δεν θεωρείτο ακόμη οριστική στα τέλη του 11ου αι. Οι Λατίνοι πρίγκιπες και ο κλήρος του Outremer, όμως, σταδιακά έθεσαν τέλος σε αυτό το καθεστώς σχέσεων αντικαθιστώντας τον ανατολικό κλήρο με κλήρο λατινικό. Και το πιο σημαντικό απ' όλα, η επονείδιστη Δ' Σταυροφορία ήταν εκείνη, που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στα ύστατα ίχνη εκκλησιαστικής ενότητας που ακόμη διατηρούνταν.
3. Στα ελληνικά νησιά υπό ενετική κυριαρχία δεν ήταν ασύνηθες, έως τουλάχιστον τον 18ο αι., ο καθολικός και ο ορθόδοξος κλήρος να τελούν τα μυστήρια από κοινού και να μετέχουν σε κοινή θεία μετάληψη. Το καθεστώς αυτό των σχέσεων-που και για τις δύο πλευρές ήγειρε βεβαίως κάποια προβλήματα αναφορικά με τους κανόνες της Εκκλησίας-οφειλόταν εν μέρει στην ισχύουσα πολιτική κατάσταση και εν μέρει στην επιθυμία να μην αναγνωριστεί το σχίσμα ως ένα τετελεσμένο γεγονός.
2. Όταν πρωτοέφθασαν στην Ανατολή (οι σταυροφόροι), σε εδάφη παραδοσιακά χριστιανικά, μα κατακτημένα τώρα από τους μουσουλμάνους, οι σταυροφόροι αναγνώρισαν τα δικαιώματα των εντοπίων επισκόπων. όπως αυτά απέρρεαν από τους συνοδικούς κανόνες, και εισήλθαν σε μυστηριακή κοινωνία με αυτούς. Μάλιστα, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες που αποδεικνύουν πως η εκκλησιαστική ρήξη δεν θεωρείτο ακόμη οριστική στα τέλη του 11ου αι. Οι Λατίνοι πρίγκιπες και ο κλήρος του Outremer, όμως, σταδιακά έθεσαν τέλος σε αυτό το καθεστώς σχέσεων αντικαθιστώντας τον ανατολικό κλήρο με κλήρο λατινικό. Και το πιο σημαντικό απ' όλα, η επονείδιστη Δ' Σταυροφορία ήταν εκείνη, που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στα ύστατα ίχνη εκκλησιαστικής ενότητας που ακόμη διατηρούνταν.
3. Στα ελληνικά νησιά υπό ενετική κυριαρχία δεν ήταν ασύνηθες, έως τουλάχιστον τον 18ο αι., ο καθολικός και ο ορθόδοξος κλήρος να τελούν τα μυστήρια από κοινού και να μετέχουν σε κοινή θεία μετάληψη. Το καθεστώς αυτό των σχέσεων-που και για τις δύο πλευρές ήγειρε βεβαίως κάποια προβλήματα αναφορικά με τους κανόνες της Εκκλησίας-οφειλόταν εν μέρει στην ισχύουσα πολιτική κατάσταση και εν μέρει στην επιθυμία να μην αναγνωριστεί το σχίσμα ως ένα τετελεσμένο γεγονός.
π. Ιωάννης Μέγεντορφ (Από το βιβλίο "Η Ορθόδοξη Εκκλησία").
Υάκινθος
Αν είναι έτσι, αλλάζουν κάποια ως τώρα δεδομένα. Τα όσα λέει ο π. Ιωάννης καταδεικνύουν όχι κάποια συνεργασία από το παράθυρο των δύο εκκλησιών αλλά κανονικά από την πόρτα. Μου προκάλεσε έκπληξη η συνεργασία των άλλων πατριαρχείων με την Ρώμη. Το ερώτημα μέσα από την πρακτική αυτών των συνεργασιών παραμένει αναπάντητο μήπως τελικών η Ρώμη δεν είναι αιρετική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι το ψάχνουν το θέμα των ανατολικών και δυτικών. Όλα ξεκίνησαν από το ποια επισκοπή θα έχει μεγαλύτερη εξουσία. Από την στιγμή που η Εκκλησία έγινε κρατική υπόθεση οι δύο κυρίαρχες πόλεις ήθελαν να έχουν και την εκκλησιαστική κυριαρχία. Τα πάντα ξεκίνησαν από την εξουσία και μετά ήλθαν και τα υπόλοιπα που δημιούργησαν την δυσαρμονία. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα οι δεσποτάδες των μικρών πόλεων θέλουν να πάνε σε μεγαλύτερες. Ο μόνος λόγος νομίζουν ότι αυξάνει η κυριαρχία τους. Γιατί έφυγε ο Παντελεήμων από την Ζάκυνθο, ο Άνθιμος από την Αλεξανδρούπολη… Μόνο για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Το ίδιο έγινε και μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης από παιχνίδι εξουσίας ξεκίνησε και έφτασε στο σχίσμα. Τα ίδια δεν συμβαίνουν σήμερα στην Ρωσία με Ουκρανία ή στη Σερβία με τα Σκόπια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο οι δεσποτάδες θα το παίζουν πρίγκιπες της εκκλησίας έτσι θα πηγαίνει το πράγμα. Αν ξεχάσουν τις πρωτοκαθεδρίες οι Πατριάρχες όλα θα πάνε καλύτερα.
Στο σχίσμα Ανατολικών και Λατίνων θα υπάρξει και σχίσμα μεταξύ των αναγνωστών και επισκεπτών. Το διάβασα το πρωί, και περίμενα οι ακραιφνώς Ορθόδοξοι να έχουν ανοίξει την φαρέτρα τους. Ευτυχώς που είναι καλοκαίρι και δεν έχουν διάθεση για μάχες….. Εγώ θα ξαναμπώ γιατί ελπίζω……
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτροπή σου για τον τρόπο που εκφράζεσαι ανώνυμε που μιλάς για ακραιφνώς ορθόδοξους και για φαρέτρα.Και κατόπιν για καλοκαίρι και για διάθεση για μάχες.Νομίζεις ότι με την ειρωνεία σου αποκτάς αξία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα προ ημερών ότι υπάρχουν 16 Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που δεν μας επιτρέπουν τις κοινές λατρευτικές συνάξεις με αιρετικούς ή σχισματικούς. Σε αυτή την εργασία ο π. Μέγιερντοφ, πληροφορεί πως όχι μόνο υπήρχαν κοινές λατρευτικές συνάξεις, αλλά κάτι παραπάνω συλλειτουργία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ισχυρισμός πως η επονείδιστη Δ' Σταυροφορία ήταν εκείνη, που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στα ύστατα ίχνη εκκλησιαστικής ενότητας που ακόμη διατηρούνταν, αλλάζει κάποια ως τώρα δεδομένα.
Ως Κερκυραίος, συμφωνώ απόλυτα από ιστορικής απόψεως ότι δεν ήταν ασύνηθες, έως τουλάχιστον τον 18ο αι., ο καθολικός και ο ορθόδοξος κλήρος να τελούν τα μυστήρια από κοινού και να μετέχουν σε κοινή θεία μετάληψη. Αυτή η πρακτική της προσευχητικής επικοινωνίας, και όχι της λειτουργικής, υπάρχει ως σήμερα. Πολλές φορές εμείς οι Ορθόδοξοι για κοινωνικούς λόγους εκκλησιαζόμαστε στους Ναούς των Καθολικών.
Για να νιώσει βέβαια κάποιος αυτά που γράφει ο π. Μέφιεντορφ θα πρέπει να έχει την εμπειρία της συνυπάρξεως των δύο εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Ότι και να σας γράψω, εσείς και οι κληρικοί μας (εκτός Κερκύρας, Σύρου, Τήνου κλπ) που δεν έχουν γεύση της συνυπάρξεως δεν θα το κατανοήσουν.
Η σύζυγος μου είναι Καθολικού δόγματος, τα παιδιά μου Ορθοδόξου. Δεν είμαι ο μοναδικός. Πολλοί μικτοί γάμοι υπάρχουν εδώ. Ευτυχώς που οι κληρικοί μας Ορθόδοξοι και Καθολικοί έχουν άλλες απόψεις από αυτές κάποιων φανατικών. Εμένα με αναπαύουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, περί της συνυπάρξεως του ανδρογύνου όχι μόνο ετεροδόξων αλλά και αλλοθρήσκων.
Το κράτησα το κείμενο αυτό γιατί ο π. Μέγιεντορφ είναι μεγάλος Ορθόδοξος Θεολόγος και σπουδαίος επιστήμων.
Σπύρος Δούκας
Ενδιαφέρον κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή