Α. Εν πρώτοις, ελπίζω πως δεν θα τύχει παρεξηγήσεως η χρήση εισαγωγικών στην ιδιότητά Σας. Σέβομαι την υποβληθείσα παράκλησή Σας να γίνεται σεβαστός ο αυτοπροσδιορισμός Σας, αλλά πιστεύω ότι συμμερίζεστε τη δυσκολία μας ως Ορθοδόξων να Σας απονείμουμε την ύψιστη ιδιότητα του «Επισκόπου της Καθολικής Εκκλησίας». Γνωρίζετε ότι η δυσκολία μας αυτή εδράζεται στην μακραίωνη εκκλησιαστική μας παράδοση, την οποία τόσο περιεκτικά καθόρισε ο Άγ. Κυπριανός στον 1ο κανόνα της Συνόδου της Καρχηδόνος, επικύρωσαν οι Δ΄, Στ΄ και Ζ΄ Οικουμενικές Σύνοδοι και συνεπώς εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε. Είμαι βέβαιος ότι η αναφορά μου αυτή δεν θα καταστεί εμπόδιο στην επικοινωνία μας.
Πάντως εύχομαι η Χάρις του Θεού να εξαλείψει τα προσκόμματα της β΄ χιλιετίας, ώστε η επιθυμία Σας να ταυτιστεί με τη δυνατότητά μας …
Β. Στη σελ. 3 παραπέμπετε στην από 27.6.2007 απάντηση της Επιτροπής για τη Διδασκαλία τη Πίστεως (CongregatioproDoctrinaFidei) της Ρωμαϊκής Κουρίας και αναφέρεστε σε «ελλείψεις» της Ορθοδόξου Εκκλησίας σημειώνοντας ότι «είναι προφανές ότι η μη αναγνώριση του πρωτείου του Πάπα από τις άλλες Εκκλησίες θεωρείται ως εκκλησιολογική ανεπάρκεια». Η διατύπωση σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται πολύ «ανοικτή» έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και παρουσιάζεται να συμπληρώνει την περί «αδελφών Εκκλησιών» εκκλησιολογία του κειμένου του Balamand (1993). Όμως προσεκτικότερη ανάγνωση οδηγεί σε ριζικά αντίθετα συμπεράσματα:
1.Είναι προφανές ότι όταν η CongregatioproDoctrinaFidei ομιλεί περί Εκκλησίας» εννοεί την θεολογική έννοια του όρου, ήτοι την «Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική» και όχι μία απλή κοινότητα ή συνάθροιση («εκκλησία Δήμου» κ.ο.κ.). Δυστυχώς, αδυνατώ να κατανοήσω την ύπαρξη Εκκλησίας με «έλλειμμα» ή «Εκκλησίας (με) εκκλησιολογική ανεπάρκεια» ! Πιο συγκεκριμένα :
a. Αν η «Εκκλησία» ταυτίζεται με την πληρότητα, την τελειότητα, την καθολικότητα, πώς μπορεί να υπάρξει σ’ Αυτήν «έλλειμμα» ή «εκκλησιολογική ανεπάρκεια»;
b. Αν η «Εκκλησία» είναι το «σώμα του Χριστού», πώς εννοεί η Ρωμαϊκή Επιτροπή Πίστεως το άχραντο Σώμα Του να έχει «έλλειψη» - και μάλιστα πολύ ουσιαστική;
c. Η φράση Εκκλησία με «έλλειμμα» ενέχει την απόλυτη αντίφαση, ώστε αυτοαναιρείται πλήρως: Αν είναι Εκκλησία, δεν μπορεί να είναι «ελλειμματική» και αν είναι «ελλειμματική», μπορεί να είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από «Εκκλησία». Νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι το δηλητηριασμένο νερό δεν είναι νερό, αλλά δηλητήριο, ή μία γυναίκα με «ανεπαρκή παρθενία» είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από παρθένος! Μια κοινότητα λοιπόν με «εκκλησιολογική ανεπάρκεια» δεν μπορεί να είναι «Εκκλησία»!
d. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η «εκκλησιολογική ανεπάρκεια» δεν αφορά σε εκκλησιαστικό έθος, όπου χωρεί κάποια ελαστικότητα και ποικιλομορφία, αλλά καθοριστικό δόγμα πίστεως. Συνεπώς, δεν έχουμε απλή «έλλειψη», αλλά πραγματική «εκκλησιολογική ανεπάρκεια» με την πλήρη θεολογική βαρύτητα των λέξεων αυτών. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι για τη Ρώμη τα παπικά δόγματα περί πρωτείου και αλαθήτου, όπως καθορίστηκαν στις «οικουμενικές», για Σας, Συνόδους Α΄ Βατικανού (1870) και Β΄ Βατικανού (1962-1965) είναι εξαιρετικής σπουδαιότητος. Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω ότι με βάση τη δογματική απόφαση της «οικουμενικής» Α΄ Βατικανής «Pastor aeternus» όσοι δεν αποδεχόμαστε το πρωτείο του Απ. Πέτρου υποκείμεθα σε «ανάθεμα» (CaputI, DeapostoliciprimatusinbeatoPetroinstitutione). Eπίσης, «ανάθεμα» προβλέπεται για μάς που δεν αποδεχόμαστε το «θείω δικαίω» πρωτείο του Ρωμαίου Ποντίφικος εφ’ όλης της Εκκλησίας (Caput II, De perpetuitate primatus beati Petri in Romanis pontificibus). Επίσης, σύμφωνα με την ίδια απόφαση της «οικουμενικής» για Σας Συνόδου έχουμε παραδοθεί σε «ανάθεμα» επειδή δεν αποδεχόμαστε ότι «η κρίση της Αποστολικής Έδρας, από την οποία καμία εξουσία δεν είναι ανώτερη, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί υπό ουδενός. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τις αποφάσεις της. Γι’ αυτό, όσοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να γίνει έκκληση κατά των κρίσεών της στην οικουμενική σύνοδο ως σε ανώτερη από τον πάπα εξουσία παρεκκλίνουν από την οδό της αλήθειας» και συνεπώς και όσοι δεν δεχόμαστε «ότι η εξουσία του Ρωμαίου ποντίφικα περιορίζεται στον έλεγχο και στη διοίκηση και ότι δεν είναι πλήρης και υπέρτατη εφ’ όλης της Εκκλησίας, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην πίστη και στα ήθη, αλλά και στην τάξη και στη διακυβέρνηση ολόκληρης της Εκκλησίας, ή ακόμη ότι έχει το πιο σημαντικό μέρος, όχι όμως και στην πληρότητα της υπέρτατης αυτής εξουσίας, ή ότι η εξουσία του δεν είναι τακτική (δηλαδή όχι εκχωρούμενη, αλλά ex officio) εφ’ όλων των κληρικών και των πιστών» (Caput III, De vi et ratione primatus Romani Pontificis). Τέλος «ανάθεμα» έχει απαγγελθεί σε όσους δεν δεχόμαστε το καινοφανές δόγμα του αλαθήτου, όπως το περιγράφετε στην επιστολή Σας (Caput IV, De Romani pontificis infallibili magisterio). Βέβαια στην απάντησή Σας στον κ. Στυλ. Λαγουρό αποφύγατε να αναφερθείτε σε αυτά τα τέσσερα αναθέματα της «οικουμενικής» Α΄ Βατικανής Συνόδου για όσους δεν αποδέχονται τα παπικά δόγματα. Συνεπώς, η «εκκλησιολογική ανεπάρκεια» των Εκκλησιών που δεν αποδέχονται τα παπικά δόγματα περί πρωτείου και αλαθήτου είναι πολύ σοβαρή σε τέτοιο σημείο, που αν θέλουμε να διαβάζουμε θεολογικά τα κείμενα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να ομιλούμε περί «Εκκλησιών» με την θεολογική έννοια της λέξεως.
2.Παρά το γεγονός ότι δεν αποδέχομαι το χαρακτηρισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως «ελλειμματικής», δε συμμερίζομαι την αντίδραση πολλών εξ ημών των Ορθοδόξων, οι οποίοι καταφέρθηκαν εναντίον της Επιτροπής. Όταν διαλεγόμαστε επί θεολογικών θεμάτων οφείλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς και στην παρουσίαση της αυτοσυνειδησίας μας και στο πώς θεωρούμε τον άλλον. Η Επιτροπή, μετά την καινοφανή για την εκκλησιαστική μας παράδοση θεολογία των «αδελφών Εκκλησιών» (Balamand-1993), η οποία μόνο σύγχυση προκαλεί, καλώς ξεκαθάρισε - κάπως - τα πράγματα προσδιορίζοντας την πίστη της Ρώμης για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Βέβαια από μία Ρωμαϊκή Επιτροπή Πίστεως θα ανεμένετο ακριβέστερη και σαφέστερη κατάθεση πίστεως, χωρίς αντιφατική διατύπωση, όταν μάλιστα ο σημερινός Πάπας είναι Καθηγητής Δογματικής. Υποψιάζομαι ότι η αντιφατικότητα δεν διέλαθε της προσοχής της «Αγίας Έδρας», αλλά η Ρώμη θέλησε από τη μία πλευρά να μην τινάξει στον αέρα την οικουμενική κίνηση, εμφανιζόμενη να αποδέχεται την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «αδελφή Εκκλησία» και από την άλλη να μην αποστεί της εκκλησιολογίας της, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το σχίσμα και ιδιαιτέρως με την Α΄ Βατικανή Σύνοδο.
Συμπερασματικά, μελετώντας με προσοχή την απάντηση της Επιτροπής Πίστεως, ουσιαστικά η Ρώμη αρνείται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Εκκλησία με τη θεολογική έννοια του όρου . απλώς της αναγνωρίζει κάποια εκκλησιαστικά στοιχεία.
Γ. Σε συνέχεια της προηγουμένης σκέψεώς μου, με ξένισε ιδιαίτερα η αναφορά Σας (σελ. 6) στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, όπου Τον χαρακτηρίσατε ως «τον δεύτερο κατά σειρά Επίσκοπο της Εκκλησίας». Αντιπαρέρχομαι το κατά την Ορθόδοξη εκκλησιολογία άστοχο της διατυπώσεως πρώτος, ή δεύτερος, ή τρίτος Επίσκοπος της Εκκλησίας, που ασφαλώς προέρχεται από την παπική προσέγγιση των πρεσβείων τιμής της αρχαίας Εκκλησίας. Όμως:
1.Διερωτώμαι, πώς είναι δυνατόν σήμερα, διατηρουμένων εν ισχύει των προαναφερθέντων τεσσάρων αναθεμάτων της «οικουμενικής» Α΄ Βατικανείου, να χαρακτηρίζετε τον Πατριάρχη μας ως «Επίσκοπο της Εκκλησίας», αφού, όπως κατ’ επανάληψη έχει δηλώσει, δεν αποδέχεται τα παπικά δόγματα περί πρωτείου και αλαθήτου;
2.Διερωτώμαι ποιάς Εκκλησίας;
a. Της Ορθοδόξου; Μα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν είναι «δεύτερος», αλλά «πρώτος» (έστω κατά την εσφαλμένη προσέγγισή Σας) !
b. Της Ρωμαιο-Καθολικής; Μπορεί να είναι «Επίσκοπός» της αρνούμενος τα παπικά της δόγματα ; Μπορεί να είναι «επίσκοπός» όταν και εναντίον του επικρέμανται τα αναθέματα της «οικουμενικής» της Συνόδου ;
c. Της προ του 1054 μΧ Εκκλησίας; Αυτό θα συνέβαινε αν αυτός που θεωρείτε Εσείς σήμερα ως «πρώτον», αποδεχόταν την προ του 1054 εκκλησιαστική παράδοση και τάξη, όπως καθορίστηκε στους κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, χωρίς την παραχάραξη της β΄ χιλιετίας. Μέχρι να συμβεί αυτό, ισχύουν τα προαναφερθέντα στην § a.
d. Μιας άλλης «Εκκλησίας», κάτι μεταξύ Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθο-λικής, στην οποία ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει ακόμα και σε καίρια δόγματα, αλλά αυτή η θεολογική διαφορά στην πίστη να μην είναι εμπόδιο στο να είναι κάποιος μέλος της; Όμως αυτό το κατασκεύασμα δεν είναι «Εκκλησία», αλλά νεοεποχίτικο νεόπλασμα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους μας!
Συμπερασματικά, η αναφορά Σας στον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι εξαιρετικά ασαφής και ως εκ τούτου προκαλεί μεγάλη σύγχυση.
Δ. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι επιμένετε στην πρότασή Σας για διοργάνωση κοινών λατρευτικών εκδηλώσεων. Μάλιστα είναι εμφανής στο κείμενό Σας μια έντονη και φορτική πίεση στους Ορθοδόξους της νήσου με επανάληψη της προτάσεως για κοινή περιφορά Επιταφίου, κοινό εορτασμό του Πάσχα, κοινές λατρευτικές συνάξεις, πότε σε Ορθόδοξο και πότε σε Ρωμαιοκαθολικό Ναό κ.ο.κ.
Λυπούμαι που ενδεχομένως θα Σας πικράνω, αλλά θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί Σας : Αυτές οι προτάσεις συμπροσευχής είναι ανεκτό να γίνονται από πιστούς, οι οποίοι είναι εντελώς άμοιροι της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως καθώς και των θεολογικών προϋποθέσεων για την δυνατότητα αυτή. Νομίζω όμως ότι δεν μπορούν να διατυπώνονται από υπευθύνους εκκλησιαστικούς φορείς, που οφείλουν να σέβονται έμπρακτα την παράδοση και εκκλησιαστική τάξη του άλλου, ακόμα και όταν διαφωνούν μαζί της. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος:
1.Ασφαλώς γνωρίζετε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διοικείται από τους Iερούς Kανόνες των Επτά Οικουμενικών Συνόδων (συνταχθέντων ή επικυρωθέντων από Αυτές). Οι Ι. Κανόνες αυτοί ισχύουν και σήμερα, διότι δεν έχουν αντικατασταθεί από κάποια κωδικοποίηση, όπως έγινε από τη Ρώμη με τoν CodexJurisCanonici (C.I.C. - 1917, 1983). Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας σεμνύνεται εν Κυρίω για την εξαιρετική τιμή και ευλογία, διότι έχει την ελέω Θεού αποκλειστικότητα σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο να είναι η μοναδική χριστιανική κοινότητα που φέρει τέτοιο ιστορικό και κανονικό βάρος, να διοικείται από Ι. Κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας.
[ Βέβαια αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία που έχετε με την κανονική παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων της α΄ χιλιετηρίδας, στην οποία δε δίδεται η δέουσα βαρύτητα στα επίσημα κείμενα της Ρώμης. Ενδεικτικά: α) Το «Περί Εκκλησίας Διάταγμα» της Β΄ Βατικανής Συνόδου (Lumen Gentium) έχει 195 υποσημειώσεις με περισσότερες από 600 παραπομπές. Οι επικυρωμένοι από τις Οικουμενικές Συνόδους του ενιαίου Χριστιανισμού κανόνες στους οποίους παραπέμπει είναι μόνο τρεις (5ος, 6ος, και 7ος της Α΄ Οικουμενικής)! β) Η επίσημη «Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας» (συνταχθείσα υπό την προεδρία του καρδιναλίου J. Ratzinger και εγκριθείσα το 1992) έχει 950 σελίδες και 2.900 θεματικές παραγράφους περίπου. Παραπέμπει σε ένα μόνο ιερό Κανόνα της αρχαίας Εκκλησίας, τον 34ο Αποστολικό! Αντίθετα και στα δύο ανωτέρω επίσημα κείμενα του παπικού θρόνου υπάρχει πλούσια αναφορά σε παπικές κανονικές διατάξεις της μετά το σχίσμα χιλιετίας. Νομίζουμε ότι αυτό πρέπει να προβληματίσει όλους μας για τη στάση της Αγίας Έδρας έναντι της κοινής μας εκκλησιαστικής παραδόσεως…]
2.Ασφαλώς γνωρίζετε ότι υπάρχουν 16 Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που δεν μας επιτρέπουν τις κοινές λατρευτικές συνάξεις με αιρετικούς ή σχισματικούς.
3.Συνεπώς, αν γνωρίζετε τα ανωτέρω, απορώ πώς είναι δυνατόν, Εσείς, ένας εκκλησιαστικός άνδρας, στην πλέον υπεύθυνη θέση της κοινότητός του, να προσκαλεί κάποιους πιστούς να περιφρονήσουν την εκκλησιαστική τους τάξη και να απειθήσουν σε κανονικές διατάξεις που φέρουν το βάρος εγκρίσεως Οικουμενικών Συνόδων! Βεβαιωθείτε ότι δεν θα με ενοχλούσε καθόλου, αλλά αντίθετα θα ήμουν πολύ πρόθυμος να συζητήσω τις τυχόν έντονες αντιρρήσεις Σας για την ορθότητα των κανονικών διατάξεων που απαγορεύουν τη συμπροσευχή. Αυτό όμως που δεν θεωρώ πρέπον είναι, ενώ διατηρούνται σε ισχύ οι Ι. Κανόνες, να εισηγείσθε την περιφρόνησή τους, και μάλιστα κατ’ επανάληψη και με φορτικότητα. Βεβαιωθείτε ότι είναι άκρως ενοχλητικό όταν μάλιστα αυτό προτείνεται από Αρχιεπίσκοπο …
Παρακαλώ σκεφτείτε πώς θα αισθανόσασταν εάν εγώ Σας προσκαλούσα και επέμενα να παραβιάσετε διατάξεις του CodexIurisCanonici π.χ. αν πρότεινα σε ιερέα της δικαιοδοσίας Σας να νυμφευθεί και μάλιστα ευκαίρως-ακαίρως του παρουσίαζα και συγκεκριμένες κοπέλες για να συνδεθεί. Δεν θα θεωρούσατε αυτή τη συμπεριφορά ως ανεπίτρεπτη και προκλητική ; Και αν τελικά ο κληρικός Σας συμμορφωνόταν στην αήθη πρότασή μου δεν θα γινόταν περίγελως και στα μάτια μου, αφού περιφρόνησε κανονικές διατάξεις στις οποίες έχει ορκιστεί υπακοή; Κατά παρόμοιο τρόπο δεν θα γίνει περίγελως και όποιος Ορθόδοξος (λαϊκός, ή ιερέας και ιδιαίτερα Επίσκοπος) συμμορφωθεί και συμπράξει στην υλοποίηση της προτάσεώς Σας παραβαίνοντας σαφείς και κατηγορηματικές πατερικές και συνοδικές αποφάσεις, τις οποίες στην ώρα της χειροτονίας του ο Επίσκοπος έχει ορκιστεί ότι θα σέβεται και θα υπακούει; Τι εκτίμηση θα τρέφετε και Εσείς ακόμα για έναν τέτοιου επιπέδου Ορθόδοξο κληρικό; Θα θέλατε να βρεθείτε σε τόσο δύσκολη θέση;
Εσείς από πλευράς Σας συμμορφώνεστε στην απόφαση της «οικουμενικής», για Σας, Β΄ Βατικανής Συνόδου, η οποία στο σχετικό «Διάταγμα περί Οικουμενισμού» (κεφ. 2, § 8), προτείνει ενθέρμως τις συμπροσευχές, ακόμα και την intercommunio. Αν δεν υπήρχε η απόφαση αυτή θα τολμούσατε να κάνετε τέτοια πρόταση; Aσφαλώς όχι! Πώς τότε το προτείνετε σε εμάς που οι Οικουμενικές μας Σύνοδοι ρητώς μας το απαγορεύουν;
«Σεβασμιώτατε»,
αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η μη κοινή περιφορά του Επιταφίου, ή ο μη κοινός εορτασμός του Πάσχα, δεν είναι ΤΟ πρόβλημα, ή μάλλον δεν είναι καν πρόβλημα (ας θυμηθούμε την περί την ημερομηνία του Πάσχα διαφορά Σμύρνης-Ρώμης τον β΄ αι., η οποία καθόλου, μα καθόλου, δεν εμπόδισε την πλήρη κοινωνία των Τοπικών Εκκλησιών, αφού κοινωνούσαν εν τη πίστει). Γνωρίζετε ότι αλλού είναι τα σοβαρά προβλήματα: στην «εξέλιξη» της δυτικής εκκλησιολογίας και θεολογίας κατά τη β΄ χιλιετία, ουσιαστικά στον εκτροχιασμό της από την παράδοση της πρώτης Εκκλησίας. Εκεί με ειλικρινή ταπείνωση πρέπει να εντοπιστεί ο αγώνας όλων μας – έκαστος με το χάρισμα και τη διακονία που έχει. Οι συμπροσευχές, υπαρχουσών των σοβαρών θεολογικών και εκκλησιολογικών διαφορών, μάλλον περιπλέκουν τα πράγματα, παρά τα επιλύουν, μάλλον δημιουργούν σύγχυση και εσφαλμένες εντυπώσεις στον απλό λαό, παρά τον καθοδηγούν εν αληθεία και αγάπη. Είναι ψευτο-μπαλώματα με τα οποία μάλλον ασχημαίνουμε την Άμωμο Νύμφη του Χριστού. Επί πλέον, οι συμπροσευχές ως περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως που έχει καθοριστεί από Οικουμενικές Συνόδους απωθούν τη Θ. Χάρη και έτσι χωρίς Αυτή δεν μπορεί να υπάρξει καμία προκοπή. «Οι Ιεροί Κανόνες εκδικούνται» λέει μία δική μας εκκλησιαστική παροιμία, που συνεχώς επιβεβαιώνεται στη ζωή της Εκκλησίας μας.
Ε. Τέλος, ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι η εμμονή μας στην παράδοση των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας νομίζουμε ότι δεν απομειώνει ουδέ στο ελάχιστο την επιβαλλομένη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, όπως ακριβώς και η αυστηρότητα των Πατέρων έναντι των αιρετικών διδασκαλιών και «εκκλησιαστικών» μορφωμάτων τους δεν μείωνε την προς τα πρόσωπα αγάπη. Βέβαια η αρετή της αγάπης απαιτεί πολύ και επώδυνο προσωπικό αγώνα και αυξημένη Χάρη Θεού. Γι’ αυτό θα παραμένει πάντοτε το μέγα ζητούμενο για όλους μας. Πάντως πιστεύω ότι με κανένα τρόπο δεν μπορεί να εξαντλείται σε ακατάσχετη αγαπολογία (κενή ουσιαστικού περιεχομένου και ανέξοδη για τον αγαπολογούντα) ή σε εκδηλώσεις που καθορίζονται από νοοτροπία τύπου δημοσίων σχέσεων και στοχεύουν στο να «χαϊδεύουν» την πλάνη, αποκρύπτοντας ότι υπάρχει σοβαρή παραχάραξη της εκκλησιαστικής πίστεως και τάξεως της α΄ χιλιετίας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ασφαλώς, αγαπούσαν πολύ γι’ αυτό και ήσαν και πολύ αυστηροί στην πίστη. Ας προσπαθούμε να μη τους προσβάλλουμε ισχυριζόμενοι, έστω και εμμέσως ή ενδομύχως, ότι διαθέτουμε περισσότερη από αυτούς αγάπη. Όταν λοιπόν υπάρχει αυτή η αυθεντική πατερική αγάπη, είμαι βέβαιος ότι η Θ. Χάρις θα έλθει να μας επισκιάσει και τότε Αυτή θα αναπληρώσει τις ελλείψεις και θα θεραπεύσει τις ασθένειές μας.
Δώστε την ομολογία της πίστεως μετά παρρησίας και θάρρους σεβαστέ π. Αναστάσιε. Τα κείμενά σας είναι αφυπνιστικά και απορρέουν το άρωμα της ορθοδόξου πίστεως. Η παρέμβασή σας ήτο αναγκαία.
Η ελεγκτική φωνή σας κάποιους βολεμένους με τον συσχηματισμό τους ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα. Μην πτοείσθε συνεχίστε τον έλεγχο της αλήθειας και της αγάπης. Μπορεί να τους φωτίσει ο Θεός τους αιρετικούς και να σκεφθούν την επιστροφή τους στην Εκκλησία. Σε κάθε ευκαιρία να τους λέτε την αλήθεια.
Εσύ Τασούλι μου, γιατί στην επικεφαλίδα αυτής της ανάρτησης δεν περιέχεις εντός εισαγωγικών τη λέξη Μητροπόλίτης; Μήπως σε έπιασε πάλι ο φιλοπαπισμός σου; Μήπως ετοιμάζεσαι πάλι για ταξιδάκι αναψυχής στην Αγία Έδρα; Μακάρι να μιμηθείς τον π. Αναστάσιο, αυτόν τον σύγχρονο ομολογητή. π. Αναστάσιε, μπροστά, μην "μασάς", άξιος!!!
Με αυτό το σεβασμιώτατε εντός εισαγωγικών θυμήθηκα κάποιους μεγάλους δημοκράτες που πλούτισαν με τα χρήματα του φτωχού λαού και τις μίζες που τσέπωσαν από μεγαλοεπιχειρηματίες και δεν τολμούν να πουν την ιδιότητα του Κωνσταντίνου ως βασιλέα. Ή τους Τούρκους που δεν μπορούν να χωνέψουν τόσα χρόνια την ιδιότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη και τον λένε όπως τους κατέβει κάθε φορά. Αυτά τα εισαγωγικά δεν μου αρέσουν από όπου και όποιους και αν προέρχονται.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει ο πατήρ και ξανά προς την δόξα τραβά. Όπως πάντα με ικανοποιούν οι απόψεις σας π. Αναστάσιε. Ευτυχώς που την φωνή σας προβάλουν πολλά μπλοκς και έτσι την διαβάζουν πολλοί.
5:55. Δεν την έχω σε εισαγωγικά για τον εξής απλό λόγο, κάποια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων αποκαλούσαν τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο όχι με την ιδιότητά του ως Αρχιεπισκόπου, αλλά ως κ. Παρασκευαΐδη. Κάποιοι άλλοι σήμερα μιλούν για τον Οικουμενικό Πατριάρχη με το επίθετο του, και όχι με την ιδιότητά του. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις ιδιότητές του καθενός ακόμα και αν δεν μας αρέσουν ή και μας πονούν. Αυτό το «φιλοπαπισμός» δεν το κατανοώ και το αντιπαρέρχομαι. Στην Ρώμη θα πάω. Πηγαίνω κάθε χρόνο για ιδιωτικές μου υποθέσεις. Την ομολογία του ο καθένας την προσφέρει με τον τρόπο του. Μου αρκεί που την δική μου την γνωρίζει ο Κύριος.
Αν δεν είχα διαβάσει την απάντηση του παπικού δεσπότη μπορεί κάτι καλό να έλεγα για όσα διάβασα. Όμως όταν είδα μετά από τόση υποτίμηση και επίθεση το ήθος της απαντήσεως τον παραδέχτηκα τον παπικό δεσπότη. Παππούλη μου γιατί δεν αποδέχεσαι τον τίτλο που η εκκλησία του, του έχει δώσει. Θα σου άρεσε εσένα κάποιος παπικός να σε προσφωνούσε αντί για πατέρα ως κύριο; Καλά μπορεί να τα γράφεις όμως και ο σεβασμός προς τον άλλο είναι δείγμα της πνευματικότητος και της μόρφωσης.
Ξανάγραψε ιστορία με την ομολογία του ο π. Αναστάσιος. Ο έλεγχος και οι υποδείξεις στους παραστρατημένους από την εκκλησία είναι αναγκαίος. Η εκκλησία της Ελλάδας πρέπει να τοποθετήσει τον π. Αναστάσιο στην Συνοδική επιτροπή με τον διάλογο των παπικών. Θα τους κάνει σκόνη και θα νιώσουν την πλάνη τους.
π. Αναστάσιε μια χαρά τα έγραψες. Όταν διαβάζω εργασίες σου πάντα μαθητεύω σε πράγματα που μου ήσαν άγνωστα. Την ευχή σας και καλούς αγώνες. ΣΕ ζηλεύω που πας στην Ιταλία Τάσο για ιδιωτικές υποθέσεις. Αλλά τι δουλειά έχουν τα ιδιωτικά σου με την Αγία Έδρα; Έλα μην το κρύβεις είναι γνωστό πως έχεις υψηλές γνωριμίες με την παπική κουρία. Καλοπερνάς με τις ιδιωτικές σου γνωριμίες. Καλοτάξιδος να είσαι και να φέρεις καλά νέα και στον π. Αναστάσιο από την Ρώμη.
Διαβάζω τα σχόλια και γελάω δυνατά. Γιατί νομίζω ότι και ο Τάσος έτσι θα γελά με μερικούς από εμάς. Φίλος έγραψε [Εσύ Τασούλι μου, γιατί στην επικεφαλίδα αυτής της ανάρτησης δεν περιέχεις εντός εισαγωγικών τη λέξη Μητροπόλίτης; Μήπως σε έπιασε πάλι ο φιλοπαπισμός σου; Μήπως ετοιμάζεσαι πάλι για ταξιδάκι αναψυχής στην Αγία Έδρα;] Για ποιο φιλοπαπισμό μιλάς φιλαράκο ο Τάσος προβάλει δεξιά την ομιλία του π. Αναστασίου [Ιεροκανονική Θεώρησις Παπικού Πρωτείου] είναι δυνατόν να προβάλει τόσους μήνες τέτοια ομιλία και να είναι φιλοπαπιστής. Αχ! Τάσο όσοι δεν σε γνωρίζουν καλά σε παρεξηγούν. Ο Τάσος είναι με το σύνθημα ορθοδοξία και ξερό ψωμί, γιατί κάνει πάντα δίαιτα. Βρε Τάσο πήγαινε και πουθενά αλλού ταξιδάκι αυτό το καλοκαιράκι προς Αφρική η Ασία μεριά για να μην κακολογούν οι άσπονδοι φίλοι σου.
Επιχειρήματα ξεκάθαρα και ορθόδοξα. Επιτέλους να και κάποιος κληρικός που τολμάει να μιλήσει και να υπερασπιστή το ορθόδοξο δόγμα που σήμερα εν’ ονόματι του οικουμενισμού τα έχουν πάμπολλοι σε αχρηστία.
Το μόνο που θέλω να πω είναι: Δόξα σοι ο Θεός που υπάρχουν ευλαβείς κληρικοί που τιμούν την αποστολή τους. Ένα τέτοιο φετινό παράδειγμα και ο συγγραφέας πρεσβύτερος π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος.
Με τις θεολογικές γνώσεις και την εν γένει πολιτεία του κοσμεί τον κλήρο της Ι.Μ. Πατρών. Τέτοιοι παπάδες είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ο εξομολόγος που πείθει τον εξομολογούμενο και αποχωρεί από το εξομολογητήριο με δάκρυα στα μάτια, είναι ΑΞΙΟΣ.Έχει φωλιάσει μέσα του ο Χριστό. Ο παπα- Τάσος είναι ένας απ΄ αυτούς.
Ας επιτραπεί επιγραμματικός σχολιασμός των σχολίων και των δύο αναρτήσεων : Κατ’ αρχήν γενικές απορίες μου που ζητούν απάντηση : 1. Πρώτη απορία : Γιατί όσοι «υπεραμύνονται» του διαχριστιανικού διαλόγου, ψάχνουν υπεκφυγές για να αρνηθούν ακόμα και τον απλό διάλογο; Γιατί αρέσκονται στη λογική «εγώ τα είπα» και αδυνατούν να συνομιλήσουν με τον άλλο; Και αυτό συμβαίνει και με τον Παπικό Αρχιεπίσκοπο καθώς και με πολλούς των εξ ημών οικουμενιστών. 2. Απορία δεύτερη : Γιατί όποιος ρωτάει είναι εχθρός της ένωσης των Εκκλησιών; Από πότε οι ερωτήσεις είναι εχθρός της αγάπης και της αληθείας ; Δεν μπόρεσα να καταλάβω την σχετική αναφορά του «Αρχιεπισκόπου». 3. Τρίτη απορία : Ο παπικός μπορεί να αποκαλεί την Εκκλησία μας «ελλειμματική», Εκκλησία «με εκκλησιολογική ανεπάρκεια», αλλά ο Ορθόδοξος κληρικός δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί στον παπικό την ιδιότητα του Επισκόπου, διότι τότε δεν διαθέτει ούτε «πνευματικότητα, ούτε μόρφωση»;! Αντίθετα, ο παπικός διαθέτει «ευγένεια,τη σοβαρότητα, τη αρχοντιά και την βαθιά επίγνωση της αποστολής», ενώ δυστυχώς αυτές οι αρετές ελλείπουν από «πολλούς από τους μαχητικούς ορθοδόξους χριστιανούς … και δη τους κληρικούς»! Υάκινθε, μήπως διαβλέπεις ότι έχει χαθεί το μέτρο; 4. Απορώ, διότι ορισμένοι, εν οις και ο αγαπητός ιστολόγος, περιόρισαν την κριτική τους μόνο στην προσφώνηση και όχι στην §Α., όπου επιγραμματικά αιτιολογώ τη θέση μου. Θα ήταν μεθοδολογικά πιο σκόπιμο να εντοπιστεί η κριτική πρωτίστως στην αιτιολόγηση της πράξεώς μου, διότι αν η αιτιολόγηση είναι επαρκής και θεολογικά σωστή δεν έχει νόημα η κριτική στην ίδια την πράξη. Καταλαβαίνω όμως τη δυσκολία : είναι αδύνατο με θεολογική επιχειρηματολογία να αναιρέσεις αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, στις οποίες τεκμηρίωσα την άποψή μου ... 5. Ασφαλώς, το κεντρικό θέμα της επιστολής μου δεν ήταν η επισκοπική ιδιότητα ενός παπικού, αλλά τα θέματα που τέθηκαν στην αλληλογραφία του με τον κ. Λαγουρό : εάν νοείται θεολογικώς Εκκλησία με «έλλειμμα» και η πρόταση για κοινές λατρευτικές συνάξεις. Για τα θέματα αυτά τηρήθηκε σιγή ιχθύος και από τον παραλήπτη της επιστολής παπικό Αρχιεπίσκοπο και από σχολιαστές. Φαίνεται πως η ενασχόληση με τα σημεία στίξεως βόλεψε …
… έπεται συνέχεια του σχολίου … π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
… συνέχεια σχολίου … Ας δούμε όμως και τα … «…» : 3. Να υπενθυμίσω ότι ο ίδιος Παπικός Αρχιεπίσκοπος πρώτος αυτός επικαλέσθηκε τα «εισαγωγικά» στην ιδιότητα του θεολόγου για τον κ. Στ. Λαγουρό και ακολούθως έγραψε: «δυστυχώς μέχρι τώρα κάθε φορά που σας διαβάζω αποσύρω ένα μέρος της εκτίμησης, που συνεχίζω να σας έχω». Παρακαλώ απαντήστε μου, αν ο Παπικός Αρχιεπίσκοπος μπορεί να επικαλείται τα «εισαγωγικά» στην ιδιότητα άλλου, ενώ εγώ, ένας ορθόδοξος παπάς, δεν μπορώ να τα χρησιμοποιώ στην δική του ιδιότητα. Περιμένω σχόλια από τον Υάκινθο ή άλλον εκ των σχολιαστών μου … 4. Σύμφωνα με το Λεξικό Μπαμπινιώτη τα εισαγωγικά «τα χρησιμοποιεί ο ομιλητής για να σχολιάσει τα λεγόμενα κατά διαφόρους τρόπους: α) δηλώνει ότι μεταφέρει αυτούσια τα λόγια κάποιου … ε) ο ομιλητής χρησιμοποιεί εντός εισαγωγικών και σχολιάζει δυσμενώς (…με διάθεση αμφισβήτησης) έννοιες, ιδέες, σημασίες κ.τ.ό». Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκπληρούνται και οι δύο προϋποθέσεις: α) ο Παπικός Αρχιεπίσκοπος ζήτησε ο ίδιος να τον αποκαλούμε με τον τίτλο του «Επισκόπου της Καθολικής Εκκλησίας» (επιστολή του στον κ. Λαγουρό) και β) ασφαλώς αμφισβητώ την ιδιότητα αυτή για καθαρά θεολογικούς-εκκλησιολογικούς λόγους. Είναι σεβαστό ότι το ποίμνιό του τον χαρακτηρίζει έτσι, αλλά εγώ δεν εντάσσομαι στο ποίμνιο αυτό. 5. Αγαπητέ Αναστάσιε, η φράση σου «πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις ιδιότητές του καθενός ακόμα και αν δεν μας αρέσουν ή και μας πονούν», ισχύει μόνο για την περίπτωσή μου ή και για άλλες περιπτώσεις π.χ. για τον Πρωθυπουργό της Δημοκρατίας της Β. Κύπρου, ή για τον Άγιο Στέπινατς ; (κάνω υπακοή και δε χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά. Αναπαύεσαι;). 6. Όσοι νομίζουν ότι η χρήση των εισαγωγικών στην επιστολή μου στον Παπικό Αρχιεπίσκοπο υποδηλώνει ειρωνική διάθεση, εξ ιδίων κρίνουν. Δεν θα επέτρεπα με κανένα τρόπο, συζητώντας για σοβαρά θεολογικά θέματα να παρεισδύσει στο λόγο μου ειρωνεία κατά του συνομιλητού μου. 7. Αγαπητέ Αναστάσιε, οι αναφορές σου στον αείμνηστο Χριστόδουλο και στον Οικουμ. Πατριάρχη σε δύο μάλιστα σχόλια δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν με το κείμενό μου. Όσοι, ασφαλώς εσφαλμένα, δεν τους προσφωνούν με τις ιδιότητες του Αρχιεπισκόπου και του Οικ. Πατριάρχου αντίστοιχα, θέλουν – υποψιάζομαι – να τους υποτιμήσουν ή να τονίσουν ότι, κατά τη γνώμη τους, τα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους. Στην περίπτωσή μου όμως ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Η άρνηση απονομής του τίτλου του «Επισκόπου της Καθολικής Εκκλησίας» στον σεβαστό κ. Νικόλαο Πρίντεζη δεν έχει να κάνει με υποτίμηση της προσωπικότητός του, ούτε και με πλημμελή εκτέλεση των καθηκόντων του. Παραπέμπω στην §Α της επιστολής μου όπου αιτιολογώ σχετικά. Αν χρειαστεί διευκρίνιση επανέρχομαι. 8. Κάποιος σχολιαστής με ερωτά «Θα σου άρεσε εσένα κάποιος παπικός να σε προσφωνούσε αντί για πατέρα ως κύριο;» Ασφαλώς και δε θα είχα κανένα πρόβλημα, αντιθέτως θα το θεωρούσα έντιμο εκ μέρους του. Αφού δεν αποδέχεται την Ορθόδοξη Εκκλησία μου ως την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά ως «Εκκλησία» ελλειμματική, πώς θα αναγνωρίσει εμένα ως κανονικό ιερέα, έχοντα πλήρη την ιερωσύνη ; Αγαπητέ, νομίζω έχουμε χάσει το μέτρο. Εδώ χαρακτήρισαν την Εκκλησία μας «ελλειμματική» το «κύριος» σε μάρανε !
Τέλος ζητώ συγγνώμη από όλους όσους παθαίνουν «αλλεργία» όταν διαβάζουν την πτωχή κριτική μου στη θεολογία των Παπικών και των συνοδοιπόρων τους . Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχηθώ … «περαστικά».
Έτσι μπράβο παππούλη μου καλά κάνεις και τους απαντάς. Εσύ αντέχεις και τον διάλογο και τον αντίλογο, αυτοί τον αποφεύγουν σαν λαγοί φοβισμένοι. Όποιος λέει την αλήθεια δεν έχει κανένα να φοβηθεί. Δώσε την μάχη σου μήπως και ξυπνήσουν.
Η Ιεραρχία είναι η μόνη αρμόδια. Οι εφημέριοι ας έχουν εμπιστοσύνη στους Αρχιερείς οι οποίοι είναι και οι ΜΟΝΟΙ υπεύθυνοι και αγρυπνούν για το ποίμνιο.
Δώστε την ομολογία της πίστεως μετά παρρησίας και θάρρους σεβαστέ π. Αναστάσιε. Τα κείμενά σας είναι αφυπνιστικά και απορρέουν το άρωμα της ορθοδόξου πίστεως. Η παρέμβασή σας ήτο αναγκαία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ελεγκτική φωνή σας κάποιους βολεμένους με τον συσχηματισμό τους ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα. Μην πτοείσθε συνεχίστε τον έλεγχο της αλήθειας και της αγάπης. Μπορεί να τους φωτίσει ο Θεός τους αιρετικούς και να σκεφθούν την επιστροφή τους στην Εκκλησία. Σε κάθε ευκαιρία να τους λέτε την αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ Τασούλι μου, γιατί στην επικεφαλίδα αυτής της ανάρτησης δεν περιέχεις εντός εισαγωγικών τη λέξη Μητροπόλίτης; Μήπως σε έπιασε πάλι ο φιλοπαπισμός σου; Μήπως ετοιμάζεσαι πάλι για ταξιδάκι αναψυχής στην Αγία Έδρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να μιμηθείς τον π. Αναστάσιο, αυτόν τον σύγχρονο ομολογητή.
π. Αναστάσιε, μπροστά, μην "μασάς", άξιος!!!
Με αυτό το σεβασμιώτατε εντός εισαγωγικών θυμήθηκα κάποιους μεγάλους δημοκράτες που πλούτισαν με τα χρήματα του φτωχού λαού και τις μίζες που τσέπωσαν από μεγαλοεπιχειρηματίες και δεν τολμούν να πουν την ιδιότητα του Κωνσταντίνου ως βασιλέα. Ή τους Τούρκους που δεν μπορούν να χωνέψουν τόσα χρόνια την ιδιότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη και τον λένε όπως τους κατέβει κάθε φορά. Αυτά τα εισαγωγικά δεν μου αρέσουν από όπου και όποιους και αν προέρχονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει ο πατήρ και ξανά προς την δόξα τραβά. Όπως πάντα με ικανοποιούν οι απόψεις σας π. Αναστάσιε. Ευτυχώς που την φωνή σας προβάλουν πολλά μπλοκς και έτσι την διαβάζουν πολλοί.
ΑπάντησηΔιαγραφή5:55. Δεν την έχω σε εισαγωγικά για τον εξής απλό λόγο, κάποια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων αποκαλούσαν τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο όχι με την ιδιότητά του ως Αρχιεπισκόπου, αλλά ως κ. Παρασκευαΐδη. Κάποιοι άλλοι σήμερα μιλούν για τον Οικουμενικό Πατριάρχη με το επίθετο του, και όχι με την ιδιότητά του. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις ιδιότητές του καθενός ακόμα και αν δεν μας αρέσουν ή και μας πονούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το «φιλοπαπισμός» δεν το κατανοώ και το αντιπαρέρχομαι.
Στην Ρώμη θα πάω. Πηγαίνω κάθε χρόνο για ιδιωτικές μου υποθέσεις.
Την ομολογία του ο καθένας την προσφέρει με τον τρόπο του. Μου αρκεί που την δική μου την γνωρίζει ο Κύριος.
Τάσο και Αναστάσιε προχωράτε και μην μασάτε... Μαζί σας... Δεν πειράζει να στενοχωρηθούν και κάποιοι... καλό τους κάνει
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν είχα διαβάσει την απάντηση του παπικού δεσπότη μπορεί κάτι καλό να έλεγα για όσα διάβασα. Όμως όταν είδα μετά από τόση υποτίμηση και επίθεση το ήθος της απαντήσεως τον παραδέχτηκα τον παπικό δεσπότη. Παππούλη μου γιατί δεν αποδέχεσαι τον τίτλο που η εκκλησία του, του έχει δώσει. Θα σου άρεσε εσένα κάποιος παπικός να σε προσφωνούσε αντί για πατέρα ως κύριο; Καλά μπορεί να τα γράφεις όμως και ο σεβασμός προς τον άλλο είναι δείγμα της πνευματικότητος και της μόρφωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞανάγραψε ιστορία με την ομολογία του ο π. Αναστάσιος. Ο έλεγχος και οι υποδείξεις στους παραστρατημένους από την εκκλησία είναι αναγκαίος. Η εκκλησία της Ελλάδας πρέπει να τοποθετήσει τον π. Αναστάσιο στην Συνοδική επιτροπή με τον διάλογο των παπικών. Θα τους κάνει σκόνη και θα νιώσουν την πλάνη τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήπ. Αναστάσιε μια χαρά τα έγραψες. Όταν διαβάζω εργασίες σου πάντα μαθητεύω σε πράγματα που μου ήσαν άγνωστα. Την ευχή σας και καλούς αγώνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΕ ζηλεύω που πας στην Ιταλία Τάσο για ιδιωτικές υποθέσεις. Αλλά τι δουλειά έχουν τα ιδιωτικά σου με την Αγία Έδρα; Έλα μην το κρύβεις είναι γνωστό πως έχεις υψηλές γνωριμίες με την παπική κουρία. Καλοπερνάς με τις ιδιωτικές σου γνωριμίες. Καλοτάξιδος να είσαι και να φέρεις καλά νέα και στον π. Αναστάσιο από την Ρώμη.
Διαβάζω τα σχόλια και γελάω δυνατά. Γιατί νομίζω ότι και ο Τάσος έτσι θα γελά με μερικούς από εμάς. Φίλος έγραψε [Εσύ Τασούλι μου, γιατί στην επικεφαλίδα αυτής της ανάρτησης δεν περιέχεις εντός εισαγωγικών τη λέξη Μητροπόλίτης; Μήπως σε έπιασε πάλι ο φιλοπαπισμός σου; Μήπως ετοιμάζεσαι πάλι για ταξιδάκι αναψυχής στην Αγία Έδρα;] Για ποιο φιλοπαπισμό μιλάς φιλαράκο ο Τάσος προβάλει δεξιά την ομιλία του π. Αναστασίου [Ιεροκανονική Θεώρησις Παπικού Πρωτείου] είναι δυνατόν να προβάλει τόσους μήνες τέτοια ομιλία και να είναι φιλοπαπιστής. Αχ! Τάσο όσοι δεν σε γνωρίζουν καλά σε παρεξηγούν. Ο Τάσος είναι με το σύνθημα ορθοδοξία και ξερό ψωμί, γιατί κάνει πάντα δίαιτα. Βρε Τάσο πήγαινε και πουθενά αλλού ταξιδάκι αυτό το καλοκαιράκι προς Αφρική η Ασία μεριά για να μην κακολογούν οι άσπονδοι φίλοι σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιχειρήματα ξεκάθαρα και ορθόδοξα. Επιτέλους να και κάποιος κληρικός που τολμάει να μιλήσει και να υπερασπιστή το ορθόδοξο δόγμα που σήμερα εν’ ονόματι του οικουμενισμού τα έχουν πάμπολλοι σε αχρηστία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που θέλω να πω είναι: Δόξα σοι ο Θεός που υπάρχουν ευλαβείς κληρικοί που τιμούν την αποστολή τους. Ένα τέτοιο φετινό παράδειγμα και ο συγγραφέας πρεσβύτερος π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας συγχαίρω πάτερ για την τόλμη και την ιεροκανονική σας επιστημοσύνη, σπάνιο σε σημερινούς κληρικούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ π. Αναστάσιος τα τελευταία χρόνια δίνει αγώνα για την ορθοδοξία και την ορθοπραξία. Οι παρεμβάσεις του είναι ουσιώδης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τις θεολογικές γνώσεις και την εν γένει πολιτεία του κοσμεί τον κλήρο της Ι.Μ. Πατρών. Τέτοιοι παπάδες είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ο εξομολόγος που πείθει τον εξομολογούμενο και αποχωρεί από το εξομολογητήριο με δάκρυα στα μάτια, είναι ΑΞΙΟΣ.Έχει φωλιάσει μέσα του ο Χριστό. Ο παπα- Τάσος είναι ένας απ΄ αυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς επιτραπεί επιγραμματικός σχολιασμός των σχολίων και των δύο αναρτήσεων :
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ’ αρχήν γενικές απορίες μου που ζητούν απάντηση :
1. Πρώτη απορία : Γιατί όσοι «υπεραμύνονται» του διαχριστιανικού διαλόγου, ψάχνουν υπεκφυγές για να αρνηθούν ακόμα και τον απλό διάλογο; Γιατί αρέσκονται στη λογική «εγώ τα είπα» και αδυνατούν να συνομιλήσουν με τον άλλο; Και αυτό συμβαίνει και με τον Παπικό Αρχιεπίσκοπο καθώς και με πολλούς των εξ ημών οικουμενιστών.
2. Απορία δεύτερη : Γιατί όποιος ρωτάει είναι εχθρός της ένωσης των Εκκλησιών; Από πότε οι ερωτήσεις είναι εχθρός της αγάπης και της αληθείας ; Δεν μπόρεσα να καταλάβω την σχετική αναφορά του «Αρχιεπισκόπου».
3. Τρίτη απορία : Ο παπικός μπορεί να αποκαλεί την Εκκλησία μας «ελλειμματική», Εκκλησία «με εκκλησιολογική ανεπάρκεια», αλλά ο Ορθόδοξος κληρικός δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί στον παπικό την ιδιότητα του Επισκόπου, διότι τότε δεν διαθέτει ούτε «πνευματικότητα, ούτε μόρφωση»;! Αντίθετα, ο παπικός διαθέτει «ευγένεια,τη σοβαρότητα, τη αρχοντιά και την βαθιά επίγνωση της αποστολής», ενώ δυστυχώς αυτές οι αρετές ελλείπουν από «πολλούς από τους μαχητικούς ορθοδόξους χριστιανούς … και δη τους κληρικούς»! Υάκινθε, μήπως διαβλέπεις ότι έχει χαθεί το μέτρο;
4. Απορώ, διότι ορισμένοι, εν οις και ο αγαπητός ιστολόγος, περιόρισαν την κριτική τους μόνο στην προσφώνηση και όχι στην §Α., όπου επιγραμματικά αιτιολογώ τη θέση μου. Θα ήταν μεθοδολογικά πιο σκόπιμο να εντοπιστεί η κριτική πρωτίστως στην αιτιολόγηση της πράξεώς μου, διότι αν η αιτιολόγηση είναι επαρκής και θεολογικά σωστή δεν έχει νόημα η κριτική στην ίδια την πράξη. Καταλαβαίνω όμως τη δυσκολία : είναι αδύνατο με θεολογική επιχειρηματολογία να αναιρέσεις αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, στις οποίες τεκμηρίωσα την άποψή μου ...
5. Ασφαλώς, το κεντρικό θέμα της επιστολής μου δεν ήταν η επισκοπική ιδιότητα ενός παπικού, αλλά τα θέματα που τέθηκαν στην αλληλογραφία του με τον κ. Λαγουρό : εάν νοείται θεολογικώς Εκκλησία με «έλλειμμα» και η πρόταση για κοινές λατρευτικές συνάξεις. Για τα θέματα αυτά τηρήθηκε σιγή ιχθύος και από τον παραλήπτη της επιστολής παπικό Αρχιεπίσκοπο και από σχολιαστές. Φαίνεται πως η ενασχόληση με τα σημεία στίξεως βόλεψε …
… έπεται συνέχεια του σχολίου …
π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
… συνέχεια σχολίου …
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς δούμε όμως και τα … «…» :
3. Να υπενθυμίσω ότι ο ίδιος Παπικός Αρχιεπίσκοπος πρώτος αυτός επικαλέσθηκε τα «εισαγωγικά» στην ιδιότητα του θεολόγου για τον κ. Στ. Λαγουρό και ακολούθως έγραψε: «δυστυχώς μέχρι τώρα κάθε φορά που σας διαβάζω αποσύρω ένα μέρος της εκτίμησης, που συνεχίζω να σας έχω». Παρακαλώ απαντήστε μου, αν ο Παπικός Αρχιεπίσκοπος μπορεί να επικαλείται τα «εισαγωγικά» στην ιδιότητα άλλου, ενώ εγώ, ένας ορθόδοξος παπάς, δεν μπορώ να τα χρησιμοποιώ στην δική του ιδιότητα. Περιμένω σχόλια από τον Υάκινθο ή άλλον εκ των σχολιαστών μου …
4. Σύμφωνα με το Λεξικό Μπαμπινιώτη τα εισαγωγικά «τα χρησιμοποιεί ο ομιλητής για να σχολιάσει τα λεγόμενα κατά διαφόρους τρόπους: α) δηλώνει ότι μεταφέρει αυτούσια τα λόγια κάποιου … ε) ο ομιλητής χρησιμοποιεί εντός εισαγωγικών και σχολιάζει δυσμενώς (…με διάθεση αμφισβήτησης) έννοιες, ιδέες, σημασίες κ.τ.ό». Στη συγκεκριμένη περίπτωση εκπληρούνται και οι δύο προϋποθέσεις: α) ο Παπικός Αρχιεπίσκοπος ζήτησε ο ίδιος να τον αποκαλούμε με τον τίτλο του «Επισκόπου της Καθολικής Εκκλησίας» (επιστολή του στον κ. Λαγουρό) και β) ασφαλώς αμφισβητώ την ιδιότητα αυτή για καθαρά θεολογικούς-εκκλησιολογικούς λόγους. Είναι σεβαστό ότι το ποίμνιό του τον χαρακτηρίζει έτσι, αλλά εγώ δεν εντάσσομαι στο ποίμνιο αυτό.
5. Αγαπητέ Αναστάσιε, η φράση σου «πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις ιδιότητές του καθενός ακόμα και αν δεν μας αρέσουν ή και μας πονούν», ισχύει μόνο για την περίπτωσή μου ή και για άλλες περιπτώσεις π.χ. για τον Πρωθυπουργό της Δημοκρατίας της Β. Κύπρου, ή για τον Άγιο Στέπινατς ; (κάνω υπακοή και δε χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά. Αναπαύεσαι;).
6. Όσοι νομίζουν ότι η χρήση των εισαγωγικών στην επιστολή μου στον Παπικό Αρχιεπίσκοπο υποδηλώνει ειρωνική διάθεση, εξ ιδίων κρίνουν. Δεν θα επέτρεπα με κανένα τρόπο, συζητώντας για σοβαρά θεολογικά θέματα να παρεισδύσει στο λόγο μου ειρωνεία κατά του συνομιλητού μου.
7. Αγαπητέ Αναστάσιε, οι αναφορές σου στον αείμνηστο Χριστόδουλο και στον Οικουμ. Πατριάρχη σε δύο μάλιστα σχόλια δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν με το κείμενό μου. Όσοι, ασφαλώς εσφαλμένα, δεν τους προσφωνούν με τις ιδιότητες του Αρχιεπισκόπου και του Οικ. Πατριάρχου αντίστοιχα, θέλουν – υποψιάζομαι – να τους υποτιμήσουν ή να τονίσουν ότι, κατά τη γνώμη τους, τα συγκεκριμένα πρόσωπα δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους. Στην περίπτωσή μου όμως ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Η άρνηση απονομής του τίτλου του «Επισκόπου της Καθολικής Εκκλησίας» στον σεβαστό κ. Νικόλαο Πρίντεζη δεν έχει να κάνει με υποτίμηση της προσωπικότητός του, ούτε και με πλημμελή εκτέλεση των καθηκόντων του. Παραπέμπω στην §Α της επιστολής μου όπου αιτιολογώ σχετικά. Αν χρειαστεί διευκρίνιση επανέρχομαι.
8. Κάποιος σχολιαστής με ερωτά «Θα σου άρεσε εσένα κάποιος παπικός να σε προσφωνούσε αντί για πατέρα ως κύριο;» Ασφαλώς και δε θα είχα κανένα πρόβλημα, αντιθέτως θα το θεωρούσα έντιμο εκ μέρους του. Αφού δεν αποδέχεται την Ορθόδοξη Εκκλησία μου ως την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά ως «Εκκλησία» ελλειμματική, πώς θα αναγνωρίσει εμένα ως κανονικό ιερέα, έχοντα πλήρη την ιερωσύνη ; Αγαπητέ, νομίζω έχουμε χάσει το μέτρο. Εδώ χαρακτήρισαν την Εκκλησία μας «ελλειμματική» το «κύριος» σε μάρανε !
Τέλος ζητώ συγγνώμη από όλους όσους παθαίνουν «αλλεργία» όταν διαβάζουν την πτωχή κριτική μου στη θεολογία των Παπικών και των συνοδοιπόρων τους . Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχηθώ … «περαστικά».
π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
Έτσι μπράβο παππούλη μου καλά κάνεις και τους απαντάς. Εσύ αντέχεις και τον διάλογο και τον αντίλογο, αυτοί τον αποφεύγουν σαν λαγοί φοβισμένοι. Όποιος λέει την αλήθεια δεν έχει κανένα να φοβηθεί. Δώσε την μάχη σου μήπως και ξυπνήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιεραρχία είναι η μόνη αρμόδια. Οι εφημέριοι ας έχουν εμπιστοσύνη στους Αρχιερείς οι οποίοι είναι και οι ΜΟΝΟΙ υπεύθυνοι και αγρυπνούν για το ποίμνιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή